Tímarit iðnaðarmanna - 01.10.1982, Side 80

Frá setningu 39. IÖnþings Islendinga.
að. Það er því löngu orðið tímabært, að þingflokk-
arnir reki al sér slyðruorðið og samþykki þings-
ályktunartillöguna um iðnaðarstefnu. Með því
vinna þeir iðnaðinum örugglega gagn um leið og
þeir sanna, að stefnuskrár stjórnmálatlokkanna eru
ekki eingöngu marklaus plögg, sem aðeins eru not-
uð til að vitna í á tyllidögum. Að mati Landssam-
bands iðnaðarmanna hefur sú iðnaðarstefna, sem
örlað hefur á undanfarin ár, verið allt of þröngt
mörkuð og beinlínis staðið í veginunt fyrir eðlilegri
uppbyggingu iðnaðarins. Hefur Iðnþing ítrekað
ályktað, að forsenda árangursríkrar iðnaðarstefnu
sé sú, að hún nái til alls iðnaðar, en ekki aðeins til
samkeppnisiðnaðar, sem í þokkabót byggist á vægast
sagt vafasamri skilgreiningu. Fyrir þessu Iðnþingi
liggja enn drög að ályktunum um þetta efni.
Flestir viðurkenna, að iðnaðurinn verður umfram
aðra atvinnuvegi þjóðarinnar að taka við því vinnu-
aíli, sem út á vinnumarkaðinn leitar á næstu árum.
Það er því iðnaðurinn fyrst og fremst, sem gæti
komið í veg fyrir atvinnuleysi og versnandi lífskjör.
Þetta er þó auðvitað háð því, að stjórnvöld vinni að
því á kerfisbundinn hátt að leysa þau aðbúnaðar-
vandamál, sem iðnaðurinn í heild á við að etja, og á
færi þeirra er að leysa. Stjórnendur og aðrir starfs-
menn iðnfyrirtækjanna verða á sama tíma að vinna
að margvíslegum umbótum innan fyrirtækjanna.
Það umbótastarf er raunar löngu hafið, ýmist fyrir
forgöngu einstakra iðnfyiirtækja eða með aðstoð
hinna ýmsu íélagasamtaka iðnaðarins í formi sér-
stakra hagræðingar- og þróunarverkefna. Má í því
sambandi nefna Samstarfsverkefni Félags dráttar-
brauta og skipasmiðja um hönnun og raðsmíði liski-
skipa, Iðnþróunarverkefni Sambands málm- og
skipasntiðja, Markaðsátak í húsgagnaiðnaði og
Markaðs- og vöruþróunar átak í brauð- og köku-
gerð. Eg viðurkenni fúslega, að á meðan fyrirtæki og
samtök þeirra hafa staðið í slíku umbótastarfi, og
stundum með dyggilegum stuðningi stjórnvalda,
hafa ýmsar leiðréttingar á starfsskilyrðum nokkurra
ákveðinna iðngreina séð dagsins Ijós fyrir tilverknað
opinberra aðila. Það væri því ofmælt hjá mér, ef ég
héldi því fram, að stjórnvöld hefðu setið með hend-
ur í skauti og ekkert aðhafst að undanförnu. Þessar
aðgerðir hefðu þó mátt vera fyrr á ferðinni, og enn
skortir ýmislegt á, að þessar tiltölulega fáu iðngrein-
ar, sent þannig hefur verið litið til í náð úr hæstum
hæðum, búi við hliðstæð kjör og landbúnaður og
sjávarútvegur. Hið alvarlegasta í sambandi við
starfsskilyrði iðnaðarins er þó, að umbætur honum
til handa hafa einskorðast við útflutningsiðnað og
það, sem nefnt er „samkeppnisiðnaður". Eins og ég
hef áður getið um hefur túlkun stjórnvalda á hug-
takinu samkeppnisiðnaður hins vegar jafnan verið
ntjög umdeilanleg, og hefur að mestu takmarkast
við hreinan verksmiðjuiðnað. Ymsar stærstu iðn-
greinar landsmanna, svo sem málmiðnaður, rafiðn-
aður og byggingariðnaður, hafa þannig verið af-
skiptar, og hefur það heyrt til undantekuinga, að
fyrirtæki í þessum iðngreinum byggju við sömu
starfsskilyrði og verksmiðjuiðnaðurinn. Þessar iðn-
greinar eiga það sameiginlegt, að innan þeirra er
78
Trnuint iðnaðarmanria