Vikan - 01.01.1959, Blaðsíða 2

Gefið gaum að skónum
Því aðeins er klæðnaður yðar óaðfinnanlegur
að skórnir séu vandaðir og vel gerðir
0
Nýja skóverksmiðjan vandar vörur sínar
Söluumboð:
Bræðraborgarstíg 7
PÓSTURINN
Kæra Vika:
Mig langar að spyrja þig hvort ávísanir séu
ekki peningar. Ég skrapp um daginn inn á veit-
ingastað í Austurstræti (Isborg) en þangað
hafði ég raunar aldrei komið áður. Þar fékk ég
mér snarl af því ég mátti ekki vera að þvi að
fara heim. Þegar ég ætlaði að borga, varð ég þess
vís að ég hafði ekki á mér lausafé og dró því
upp ávísanahefti. En afgreiðslustúlkan þverneit-
aði að taka við ávísuninni og stóð nú í nokkru
stímabraki. En allt kom fyrir ekki. Hún sagði
að forstjórinn hefði bannað þeim að taka við
ávísunum. Ég varð að fara út og fékk loks ávís-
uninni skipt á Hótel Borg umyrðalaust. Nú lang-
ar mig að spyrja þig hvort afgreiðslufólk geti
neitað að taka við ávísun?
Einn móðgaður.
SVAR: Afgrciðslufólki er skylt að taka ávísuu
gilda sem greiðslu. Ýmsir forstjórar þora þó
ekki annað en banna fólki sínu að taka við á-
visunum og hlýtur það að fara eftir þvi hverjir
eru fastir viðskiptavinir.
Kæra Vika:
Ég hef alltaf leitast við að vera syni mínum
góð og vernda hann vel gegn öllum spillingaröfl-
um, sem fara með svo marga unga menn nú á
dögum og leggja líf þeirra í rúst. Ég er ein-
stæðingsekkja og hef vakað yfir hverju fótmáli
drengsins míns frá þvi hann var agnarlítill og
reynt að forða honum frá öllum löstum og illum
félagsskap og öðru sem getur komið ungum
mönnum á kné. Ég hef margbannað honum að
vera með ýmsum félögum sínum sem ég veit að
vilja honum miður gott, ég hef líka margbannað
honum að vera seint á ferli á kvöldin og látið
hann skila mér öllum peningum, sem hann hefur
unnið sér inn, svo hann gæti ekki leiðst til þess
að kaupa sér neitt sem gæti skaðað hann. Hann
er einkabarn og þótt við höfum alltaf verið fá-
tæk hef ég reynt að hlynna og hlú að honum
eftir megni.
En hann hefur reynst mér vanþakklátur. Eftir
þvi sem hann eltist hætti að láta mig hafa pen-
inga og hlýddi mér ekki í neinu, drabbaði allar
nætur stundum og nú síðast braust hann inn með
öðrum piltum. Þeim var sleppt og ekkert gert í
málinu en ég er alveg í öngum mínum. Ég veit
að ekkert af þessu er honum að kenna, þvi hann
er góður drengur en það eru þessi félagar hans
sem eiga alla sök á hvernig komið er fyrir
honum.
Segðu mér nú hvað ég get gert í málinu, hann
vill aldrei hlusta á mig þó ég sé að gefa honum
góð ráð.
Sigriður Tómasdóttir.
SVAR: Þú liefur rétt fyrir þér í einu, Sigríður
mín, að þetta er ekki syni þínum að kenna, a.m.
k. ekki eingöngu. En þú hefur rangt fyrir þér í
öðru: að þetta sé állt félögum hans að kenna.
Mér segir svo hugur að þú eigir sjálf mesta sök-
ina. Það er liart að segja þetta, en þú cettir að
líta i eigin barm og íhuga hvort þú hafir ekki
verið alltof ströng og hörð við son þinn, þótt
þér hafi gengið gott til. Að minu viti hefur þú
gengið álltof langt í því að banna honum og
skert frjálsrœði hans meira en eðlilegt er. Eftir
því sem þú segir hefur hann varla mátt um
frjálst höfuð strjúka og óánœgja hans hefur
brotizt út þegar honum óx fiskur um hrygg. Því
miður get ég ekki gefið þér nein algild ráð í
þessu efni, þú œttir að tála við son þinn og
biðja hann fyrirgefningar á því hvernig þú hefur
leikið hann állt frá barnœsku, ef til vill leerir
hann þá að bera virðingu fyrir þér og lœtur af
öllum prakkarastrikum.
VIKAN