Vikan - 01.01.1959, Blaðsíða 9

( I » •
— t>ú fórst til Hue Saint-Sabas.
— Já. fig heyrði þig- meira að segja tala 1
garðinum.
Þú fórst til Rue Saint-Sabas, endurtók rödd-
in. Þú fórst og hittir — stjúpföður minn. Ég kœri
mig ekki um, að þú sért að hitta þann mann. Ég
banna þér að hitta hann. Já, ég meina það, ég
banna þér það. Nei, það er eJcJci vegna móður
minnar. Ég vil ekki, að þú hittir hann aftur, né
hann hitti þig. Já, ég banna þér það.
Julie lagði heyrnartólið hæversklega aftur á
símann án þess að hlusta frekar. Enn hringdi
síminn, hún anzaði og hún heyrði röddina bresta
með gi'át. „Þessi er sá erfiðasti af þeirn öllum“
hugsaði hún.
( «
Hún klæddist í snatri og fór i svart-hvíta kjól-
inn. „Ég má helzt ekki heyra talað um stráka
á gelgjuskeiði," hugsaði hún. Hvað kemur honum
það við? Ungir strákar eru hreinasta piága. Það
er gott, að mér er ekki um þá gefið. Koss á enni
hans og tveir dropar af ilmvatninu mínu á
bak við eyrun á honum, og hann ímyndar sér, að
hann sé þar með orðinn elskhugi minn! Hvað
sem því líður, þá hef ég það á tilfinningunni, að
hann eigi máske eftir að vera sá mest þreytandi
af þeim öllum. Það er hugsanlegt, að ég geti
losnað við hann með því að heimsækja Espivant
aðeins sárasjaldan." Hún vissi, um leið og hún
sá sig í speglinum, að hún mundí ekki verða svo
sanngjörn.
Augnabliki siðar var Coco kominn, og hún
hafði öðrum hnöppum að hneppa, því að kunn
var hún fyrir þá ánægju, sem hún hafði i nær-
veru karlmanna. „Tré á eyðimörk," hugsaði hún
um leið og hún leit á Coco. Samt sem áður hlust-
aði hún á lýsingu Cocos á kvöldinu áður, háðs-
leg á svip.
- tijcx-u nú til, Julie . . . Um leið og hann
talaði, danglaði hann með fætinum í borðið og
var hér um bil búinn að setja blómaskál um koll.
. . . Mér er ekki sama um virðuleikann, Julie.
Til að refsa honum fyrir orðið, kippti hún í
báða enda á bindinu hans, rótaói í hárinu á hon-
um og togaði hann í allar áttir, eins og vig-
tennt tik, sem leikur sér og lætur í það skina,
aó hún geu bitio. Það var ekki mera en svo, að
hann gæú hlegið, en reyndi að verja sig. „Julie,
þetta eru nýju fötin min! Ég hata, ao noakur
snerti á bindinu minu!" Hún kyssti hann, ann-
ars hugar þó, og þegar hann fann s.iertingu hinna
sterku, köldu máluou vara hennar, hætti han . að
tala í einlægri eftirvæntingu. En Julie launaði
honum ekki í.ieira og lagöi af stað á undan hon-
um niður stigann.
Þau gerou Sc.r bæði far um að vera ánægð á
meðan á máltíoinni stóð. Fyrir augunum á nokkr-
um áhyggjufullum verzlunarmcnnum og fáeinum
ungum konum, sem virtust hafa kvikmyndir að
markmioi, og þingmanni, sem heilsaði he.i.u dá-
lítið of kunnuglega, kom Julie fiam eins og
henni væri sama um álitið, sem hún hafði og
þúaði Coco fullum hálsi. Hann horlði djupt í
augu Juhe.
— Hver var þessi náungi, sem þú heilsaðir
áðan, þarna yfir í horninu ?
— Þingmaður að nafni Puylmare.
— Þekkirou hann vel?
—Nóg til þess að vilja ekki þekkja hann betur.
— Svo þú hefur ekki á móti þv,, að hann sjái
okkur saman?
— Elskulega barn, gjörðu svo vel að koma
því inn í höfuðið, að mér er fjandans sama. Ég
meina ,ekki aðeins um Puylmare, heldur um alla
— En hvað þú ert elskuleg!
En jafnvel á meðan hann var að segja þetta,
virtist hann ekki svo viss um, aö húu væri svo
elskuleg, þegar öllu væri á botninn hvolft. Hjá
óhreinu litlu tjörninni hafði starrahópur, nærri
hundrað að tölu, sezt að i trjágreinunum, þar sem
greinarnar voru að taka á sig gullinn lit. Þeir
voru bústnir og þunglamalegir, og tistij þeirra
hljómaði eins og vetrarvindur.
— Hvaö ætlarðu að gera i dag, Julie?
-— Það er undir ýmsu komið. Hvaða dagur
er í dag?
— Veiztu aldrei hvaða dagur er, Julie?
— Jú, þegar sá fimmtándi er á laugardegi
eða sunnudegi.
—- Hvers vegna?
— Vegna þess, að þá get ég ekki náð í . . . líf-
eyrinn minn fyrr en á mánudag.
— Julie, sagði han vingjarnlega, það er sá ní-
undi í dag. Þú þarft þó ekki á peningum að halda,
eða er það ?
—. Julie, sagði hann vingjamlega, það er sá ni-
— Það eru venjulegar konur, hugsaði hún, sem
bjóða svona. Hún sagði „Nei“ með höfðinu og
kaus heldur að tala ekki. „Ég mundi bara segja
eitthvað heimskulegt, eða öllu heldur að ég gæti
ekki að því gert að segja „Já“ úr því að ég verð
að borga Madame Sabrier fyrir vikuna, en á ekki
eftir nema tvö hundruð og fjörutiu franka, já
ég þarf virkilega á peningum að halda,“ hugleiddi
hún með sjálfri sér.
Hún hallaði sér fram á borðið og strauk um
hönd Coco með rós, sem hótelhaldarinn hafði gef-
ið henni.
Julie, segðu mér nú í einlægni, viltu nú ekki
fá dálítið af peningum, sagði Coco.
Hún hristi höfuðið enn einu sinni. „Ef ég fer
að tala um það, þá endar það ekki nema á einn
veg, og ég viðurkenni, að mig langi í allskyns
hluti, sem ég hafi þörf fyrir. Eg mundi segja að
ég vildi gjarnan fá sokka, hanzka, loðkápu, tvær
nýjar dragtir, ilmvötn í lítratali og tylftir af sáp-
um. Mér hefir ekki verið svona innanbrjósts í
háa herrans tíð. Hvað gengur að mér? Ef ég
held mér elcki í skefjum með þetta, ef þessi
blessaður sakleysingi fer að gefa mér eitthvað af
laununum sinum og heldur svo, að ég sé hon-
um skuldbundin, þá verður lífið mér hreinasta
kvöl á ný.“
Hún hristi sig, brosti, og fór að púðra á sér
nefið.
— Þú ert hreinasti engill. Sendu mér dálitla
flösku af Fayryland. Og farðu nú með mig heim.
Ég verð að hafa fataskipti. Ég á stefnumót við
Lucie. Við ætlum að fara að skemmta okkur við
Framhald á bls. 23.
VIKAN
9