Vikan - 01.01.1959, Blaðsíða 21

— Hvers vegna spyrðu mig alltaf um það?
Ert þú það ekki?
-— Fórstu í kvikmyndahús í gær? Með hverj-
um?
— Linette og Gigi.
— Talaði nokkur við þig?
— Aðeins Albert, kunningi Gigi, sem sat við
hliðina á henni.
Hann var afbrýðisamur. Nei, það var nú ekki
alveg það. Það var eitthvað flóknara. Honum
sárnaði, hvað stefnumót þeirra voru stutt, og
að eftir fáeinar minútur myndu þau ekki lengur
leiðast hér um, hann gæti ekki lengur talað við
hana um hvaðeina, sem honum dytti í hug. Innan
stundar yrði hann að skilja við hana og láta sér
nægja að þrýsta andliti hennar að sínu aðeins
einu sinni enn.
Sunnudagurinn var hryllilegur dagur, því að
þá gat hann alls ekki hitt hana. Þá fór hún
alltaf út með hóp af vinkonum sínum, og hann
vissi mætavel, að strákar slógust oft í hópinn.
Oft kom það fyrir í einverunni, þegar hann
var háttaður, að hann ásakaði sjálfan sig fyrir
að vera dapur og velti þvi fyrir sér, hvort hann
ynni of mikið.
En hann var alls ekki dapur. Honum var órótt.
Alls konar hugmjmdir streymdu í gegn um höfuð
hans, hugmyndir, sem hann hefði aldrei getað
gert sér ljósa grein fyrir. Það var eitt orð, og
það var ósköp einfalt lítið orð, sem alltaf stöðugt
skildi hann eftir I þungum þönkum — hjón.
Og fyrir hugskotssjónum sínum sá hann ætið
sömu myndina — foreldra sína undir bogahvelf-
ingunni á Rue de l’Escale.
Þau höfðu dáið saman í herbergi í Þrándheimi,
og þau voru jörðuð í sömu gröf. Frænka
hans og Dr. Sauvaget — það voru önnur hjón.
Ekkert hafði megnað að stía þeim í sundur. Og
jafnvel þótt eitthvað hefði hindrað þau í þvi að
hittast, höfðu þau það ætíð á tilfinningunni
að þau vteru saman.
Og allt í einu, um leið og honum var starsýnt
á bátana sigla óhreinan sjóinn, stundi hann þvi
upp:
— Alice.
— Hvað?
— Eg held að við ættum að giftast.
Hún horfði á hann sínum stóru augum, sem
hann þekkti svo vel, og þó hafði hann aldrei
getað lesið hugsanirnar á bak við þau.
— Gilles. Er þér aivara?
■ Hún kreppti höndina, svo neglui' hennar fóru
á kaf I úlnliðinn á honum. Það kom herpingur
á varir hennar. Hún var komin á fremsta hlunn
með að hlæja, og sannarlega hafði hún reynt, en
á síðasta augnabliki, rétt þegar hið ungmeyjar-
lega andlit hennar var að breiðast út í hlátri,
brast hún í grát.
Gilles . . . Meinarðu það? Þú virkilega . . .
Jæja þá. Loksins kom að því, og ástaratlot
þeirra fengu samstundis nýja merkingu. Kossar
þeirra fengu nýtt bragð, enda þótt það væri sum-
part vegna hinna söltu tára Alice.
Eloi frænka þín leyfir það aldrei.
Það kemur henni ekki við. Ég get gert eins
og mér sýnist.
— En hefur þú hugsað þetta ofan í kjölinn,
Gilles. Heldurðu virkilega, að þetta sé mögulegt?
Og í fyrsta sinn á æfinni, þar sem þau gengu
þarna hlið við hlið, fannst honum, að hann væri
orðinn verndari.
— Eg ætla að tala um það við pabba þinn á
morgun. Við látum lýsa til hjónabandsins þegar
í stað og höldum brúðkaupið í Saint-Sauvers.
Það var bundið fastmælum. Hann hafði tekið
stökkið, og það varð ekki snúið við úr því. Og
þar eð hann þurfti á einhverjum að halda til að
ræða við um þetta, skrapp hann til Jaja.
— Sjáðu nú til, ungi maður. Þegar fólk giftist
ungt, fer það vcnjulega mjög vel eða mjög illa.
— Þá fer það dásamlega hjá okkur.
— Ég vona, að svo fari. Hvað sem öðru líður,
þá er það ykkar einkamál. Kærirðu þig um að
taka fáeinar ostrur með þér heim í matinn?
Jaja þótti það óhugsandi, að Madame Rinquet
— og hún þekkti Madame Rinquet alveg eins og
hún þekkti alla aðra i Lo Rochelle — gæti séð
eins vel um Gilles og hann átti skilið.
— Sjáðu til, kona eins og hún er bara elda-
buska og allt sem hún kann, er að elda. Hún
var hjá de Vievre greifa áður en frændi þinn
réði hana til sín, og það þarf enginn að segja
mér það, að hún geti framreitt máltíðir eins og
Jaja gamla.
1 hennar augum var Gilles ekki annað en við-
kvæmur nýfleygur fugl, sem var mjög þurfi mik-
illar umsjár. Hún leit á hann alveg eins og hún
gerði fyrsta morguninn hans í rúminu, nakinn og
Framhald á bls. 18.
Befið
nytsamar
jólagjafir
á drenginn:
hvítar og mislitar skyrtur
slaufur og bindi
sokkar og nærföt
buxur og peysur.
á telpuna:
nærföt, náttföt,
peysur, buxur
úlpur og m. fl.
TOLEDO H.F
FISCHERSUI^DI
TOLEDO H.F.I
LAUGAVEGB 2
VIKAN
21