Vikan - 01.01.1959, Blaðsíða 5

JÓLAGJÓFIN
BUDGE gamli, fréttaritstjóri blaðsins, átti
hægt með að fyrirgefa nýgræðingum við
blaðið ýmsar yfirsjónir en einn hlut gat
hann ekki þolað. Hann varð ókvæða við ef ungu
blaðamennirnir sýndu tilfinningasemi og væmni
í skrifum sinum.
Fyrir nokkrum árum fylgdist ég með glæpa-
máli, sem ég hef ekki getað hætt að hugsa
um siðan. Það var Johnsons-málið, fjallaði um
náungann sem myrti eiginkonu sína á brúðkaups-
nótt þeirra í hótelherbergi. Hann hafði stungið
skammbyssunni í vasann án þess að sýna á sér
nokkur merki geðshræringar, gengið stillilega út
og staldrað við til að hengja lítið spjald á hurð-
arhúninn: „Sofandi. Gerið svo vel að trufla ekki.“
Budge sagði að hann hefði haft gaman af að
hitta þennan náunga. „Svona náungi yrði góður
blaðamaður. Svona þarf maður að vera til að
komast áfram sem góður fréttamaður. Enga
tilfinningasemi."
Og ég hafði alltaf staðið í þeirri trú að Budge
væri einn þeirra sem aldrei sýndi af sér tilfinn-
ingasemi, fyrr en daginn sem öskrið heyrðist
í fréttamanninum, öskrið sem yfirgnæfði glamrið
í firðriturunum. I-Iann hrópaði: „Taktu línu 3,
Cork er með eitthvað um eitthvað slys.“
Grannvaxni náunginn við skrifborðið marði
sígarettustubbinn undir skósólanum, færði stól-
inn nær borðinu. Hann þreif upp símtólið og talaði
í mjúkum tón:
Stutt saga
eftir PETER THOMSEN
„Halló, er þetta þú Cork. Haltu áfram. Segðu
mér nánar frá.“ Hann hripaði nokkrar línur á
próförk sem lá á borðinu, spurði síðan: „Hvað
sagðirðu að nafnið hefði verið? Ha?"
Hann hélt áfram að rispa niður í nokkrar mín-
útur og sagði síðan manninum í símanum að
hringja seinna og segja nánar frá málinu. Hann
kveikti I annarri sígarettu um leið og hann lagði
símann á.
Hann setti hvíta pappírsörk í ritvélina og blés
bláum reykjarmekki út um nefið, starði drykk-
langa stund á auða örkina. Fingur hans hvíldu
á leturborðinu, gældu við stafina og það var sýni-
legt að maðurinn var hálf taugaóstyrkur. Hann
krækti fótunum utan um stólfæturna og hag-
ræddi sér. Síðan byrjaði hann að hamra á rit-
vélina og valsinn færðist furðu hratt frá hægri til
vinstri. Letrið tók að birtast á pappírsörkinni:
„Raunverulegt nafn hennar var Elizabeth Ann
Woodsawyer, en í Garfield-skólanum þar sem hún
var nemandi i þriðja bekk, var hún ætíð kölluð
„Tish“. Hún var vinsæl meðál nemenda og bjóst
við einhverri dýrlegustu stund lífs sins þetta
kvöld.
„Tish, 8 ára gömul dóttir hjónanna Qfcis og
Helenu Woodsawyer, 3304 Washington, átti að
leika aðalhlutverkið í „Óskinni", hinni árlegu
óperettu skólans."
• „En óperettunni var aflýst, tilkynnti Armstrong
lögregluforingi. „Tish" dó í Hill Memorial-sjúkra-
húsinu kl. 1:12 um daginn eftir'að hafa orðið >
fyrir bíl á horninu á Washington og 38. götu.“
Blaðamaðurinn reif örkina úr ritvélinni af slíku
offorsi að valsinn snerist nokkra hringi á eftir.
Hann kallaði á sendilinn, snarsneri stólnum sín-
um og hrópaði til Budge:
„Eg flýti mér við þetta — nokkrar málsgreinar
í viðbót og þá er fréttin búin.“
Hann fór fingrunum um svart hrokkið hárið
á sér, lokaði augunum. Hann sá fréttina fyrir
sér í huganum og svitaperlur spruttu fram á
enni hans. Enn einu sinni tók hann til við að
hamra á ritvélina. Nýju málsgreinarnar hljóð-
uðu á þessa leið:
„E. George Thompson, sá sem stjórnaði bílnum
sem ók á stúlkuna, sagði lögreglunni svo frá að
hann hefði blindazt af snjóhríð og ekki séð
litlu stúlkuna fyrr en rétt í þann mund er hún
varð fyrir bílnum. Hún hafði hlaupið yfir göt-
Framhald á bls. 11.
VIKAN
5