Vikan - 01.01.1959, Blaðsíða 20

ANNAR HLUTI
Brúðkaupið í Esnandes.
Satt a6 segja hafði hann verið að velta þessu
fyrir sér vikum saman, en oftar en skyldi á
stundum, þegar hugsunin er ekki sem skýrust,
eins og til dæmis rétt fyrir svefninn. Þegar augun
eru lokuð Qg þyngsli yfir höfðinu, getur ýmis-
legt orðið upp á teningnum, og þegar dagur er
orðinn albjartur að morgni, roðnar maður af til-
hugsuninnl um allar þær hugrenningar.
Þessi hiigmynd hafði, samt sem áður, borið
ávöxt, og þegar Gilles gekk heim á leið eftir
hafnarbökkiinum þetta kvöld, var eins og létt af
honum fargi, og þó var eins og eftir fylgdi óljós
kvíði. Hann raulaði á göngu sinni, þó fremur
eins og böm raula í myrkri til að herða upp hug-
ann.
Þegar hann kom að húsi Jaja, hratt hann upp
hurðinni. Hann leit oft inn um þetta leyti kvölds.
Hún þurrkaði af sinum stuttu, feitu höndum á
svuntunni, kom á móti honum og spurði:
— Jæja, ljúfurinn minn. Hvernig gengur þér?
Hún gaf honum alltaf glas af eplamiði án þess
að spyrja hann, hvort hann kærði sig um eða
ekki, og hann var loks farinn að láta sér þetta
vel líka. Þegar engir viðskiptavinir voru á staðn-
um, var hún vön að setjast andspænis honum með
olnbogana fram á borðið.
— Þú heftu lagt af síðan síðast. Er nú áreiðan-
legt, að þú fáir nóg að borða?
Kvöld eitt, er þau höfðu setið þannig lengi,
hafði hún virt hann rækilega fyrir sér og sagt.
— Sjáðu nú til, litli ljúfur, ef þú hefðir eitt-
hvert vit í kollinum, hvað heldur þú, að þú mynd-
ir gera réttast. Þú myndir flytja með þig og þitt
hafurtask burt úr þessum myglaða húsræfli þin-
um, kaupa þér mikið af finum fötum og fínan
bíl, fara héðan á bak og burt og eyða peningun-
um þínum einhversstaðar annarsstaðar. Hvar
sem þér sjáifum bezt sýnist. 1 París eða á Riviera.
Ég hef oft látlð mig dreyma um það að taka
mér hvíld frá störfum og setjast að í Nizza. Að
hugsað sér, að piltur á þínum aldri skuli liðlang-
an daginn vera að sveitast við bókhald og út-
reikninga, þegar hann gæti verið að skemmta
sér! Það er hreint ekki eðlilegt!
Það var nokkuð til í því sem hún sagði. Þegar
Gilles hafði komið frá Edgard Plantel, hélt hann
á úttroðninni skjalatösku undir handleggnum.
Samtalið sjálft hafði verið nánast kátbroslegt.
Skrifstofan var klædd með mahoní, og á veggj-
unum héngu gamlar myndir af skipum. Planter
byrjaði með að leika hinn þægilega, ísmeygilega
iieimsmann. Gráa hárið á honum var fallega
burstað, skórnir hans gljáfægðir niður undan
ljósgráum legghlífunum, dýr vindill milli var-
anna . . .
— Fáið þér yður sæti, vinur minn. Það gleður
mig alltaf að sjá yður, og í hvert sinn sem yður
langai’ til, þá skuluð þér líta inn svo við getum
rabbað saman. Þér þurfið ekki að óttast, að ég
geri út af við yður með tölum. Ég veit mætavel,
! að reikningshald er ekki að skapi unga fólksins.
Og reyndar gerir fólk sér ekki réttar hugmyndir
um stórfyi’irtæki. Imyndið þér yður, að Mauvoisin
hafi sjálfur litið eftir strætisvögnunum ? Ekki
aldeilis. Það er verk óbreytts starfsmanns. Hald-
ið þér, að ég verði að fara niður og horfa á karl-
ana landa úr torgunum eða vera viðstaddur, þegar
fiskflutningalestin fer af stað frá stöðinni. I
heilbrigðu, gömlu og grónu fyrirtæki eru hjólin
vel smurð og snúast af sjálfu sér. Eruð þér enn
bindindismaður á tóbak?
Og varirnar á Gilles höfðu titrað eins og hann
átti vanda til, um leið og hann sagði með prúð-
mannlegri festu:
Herra Plantel, ég viidi gjarnan að þér af-
hentuð mér öll þau skjöl, sem eru viðkomandi
málum frænda mins.
Plantel varð alveg hvumsa.
— En ... en, kæri ungi maður .. .
Gilles lét ekki undan og kom til baka hlaðinn
af herfangi sinu og fór með það út í Ursulines-
hafnarhverfið. Herbergi í hægri álmu hússins,
rétt andspænis glugga Clette, var valið fyrir
vinnuherbergi og tilheyrandi húsgögn sett í það.
Um leið og það var tilbúið, fór Gilles að hafa upp
á Poineau, fann hann í kirkjunni fyrrverandi
og heilsaði honum kurteislega með handabandi.
— Segið mér herra Poineau, ber herra Lepart
nokkurt skyn á bókhald?
— Það ætti hann vissulega að gera. Það er
hans verk.
— Vilduð þér þá vera svo vænn að fá yður
einhvern annan, svo að herra Lepart geti verið
til taks, þegar ég þarf á honum að halda?
Faðir Alísu var upp með sér yfir hinum nýja
frama sínum og þó ekki alveg laus við ótta af
því líka. Þaðan í frá var hann nærri daglega
kvaddur upp í einkaherbergi Gilles á annarri
hæð. Fötin hans fóru illa og voru jarðarfararleg,
hreyfingarnar hikandi, gleraugun í stálramma.
Fáið yður sæti, herra Lepart. Mig langar
til að snúa mér aftur að Eloi-skjölunvun, þar
sem í þeim var nokkuð, sem ég botna ekki al-
mennilega i. Þessir víxlar, til dæmis, þessir sem
voru ábektir af Ducreux . . .
Klukkustundum saman sat Gilles þarna með
blýanti i hendi, eins og hver annar skólapiltur,
sem er í einkatímum.
Á slaginu klukkan fjögur var hann vanur að
rísa á fætur.
— Þakka yður fyrir, herra Lepart. Við látum
þetta gott heita i dag.
Og Esprit Lapart gekk þá venjulega út í bíl-
skúrinn, þar sem yfirboðari hans, Poineau,
sendi honum grunsamlegt augnatillit, en áræddi
ekki að spyrja neinna spurninga.
Fáum mínútum síðar fór Gilles fram hjá
Lorrain-barnum, og Bain, sem ætíð var á sínum
stað, var vanur að draga gluggatjaldið örlítið
frá, til að gefa honum hornauga.
Óðruvísi en aðrir elskhugar beið Gilles ekki
fyrir utan Publex-skrifstofuna, heldur hélt hann
rakleitt gegn um bæinn og inn í skemmtigarð-
inn.
Fram að vikunni, sem leið, hafði verið dimmt
til klukkan fimm, cn nú var kominn febrúar og
daginn var tekið að lengja. Margur vegfarandinn
sneri sér við til að líta á frænda Mauvoisins stika
fram og aftur undir trjánum.
Þá birtist Alice, og það var stuttu pilsinu henn-
ar að þakka, að hinir fagursköpuðu fótleggir
komu vel í ljós. Hár hennar fl'iksaði fyrir vind-
inum ,þvi að hún er ekki með hatt.
— Halló!
Nú í nokkra daga höfðu þau, vegna birtunnar,
orðið að bíða eftir því að komast á nokkuð afvik-
inn stað, áður en þau gætu kysstst. Þennan dag
var rigning, hellirigning, kalt vorregn.
— Ertu búinn að bíða lengi?
Það brást aldrei, að hún segði þetta. Það var
orðið að siðvenju. Og það brást heldur ekki, að
hann svaraði:
— Nei. Eg er alveg nýkominn.
Með eðlilegum kunnugleika tók hún hann und-
ir arminn, og þetta lét hann sér vel líka. Hún
hallaði sér örlítið upp að honum, og tyllti sér
dálitið á tá um leið og hún gekk og þessu
hafði hann einmitt oft veitt athygli hjá stúlkum,
sem voru ástfangnai’.
Hann var ekki með neina regnhlíf. Hún hafði
farið að hlægja að honum einn daginn, þegar
hann birtist með regnhlíf, sem hann hafði keypt
einmitt þann sama dag.
— Þú ert svo skoplegur með þetta. Eins og
þú héldir á kerti í skrúðgöngu.
Regnkápan hans var gegnblaut. Hún var í
kápu úr gegnsæju silki. Glitrandi dropar glóðu í
hári hennar.
— Við förum til regnhlífarinnar okkar.
Regnhlifin ,,þeirra“ var geysistórt furutré
niðri við ströndina, og þar var alveg fullkomið
skjól, nema í helliskúrum.
Gillies saknaði oft hinna köldu, dimmu kvölda
frá miðjuin vetri, jólasnjósins og hinna miklu
frosta, sem á eftir fóru, þegar Aiice stakk hönd-
unum ofan í vasana hans til að verma þær. Að
morgni voru varir þeirra oft sprungnar.
Snjórinn var gulur þennan dag, og fiskibátarn-
ir komu að landi í halarófu. Nú myndi ekki líða
á löngu áður en skellibjart yrði og krökkt af
fólki á baðströndinni.
Hann tók hana í fang sér í sömu andránni og
gömul kona gekk fram hjá. Hún sneri sér við
til að líta á þau, gekk síðan leiðar sinnar og
hiisti höfuðið stórhneyksluð. Alice fór að skelli-
hlæja. Þau höfðu bæði hneppt frá sér regn-
kápunum, og með þvi móti gátu þau fundið hit-
ann af líkama hvors annars. Regndropamir, sem
seytluðu niður eftir andlitum þeirra, blönduðust
saman við kossana. Gilles horfði inn i hin stóru,
brúnu augu stúlkunnar.
— Ertu hamingjusöm?
Framhaldssaga eftir G. Simenon
VTKAN