Vikan - 01.01.1959, Blaðsíða 18

10.
VERÐLAUNAKROSSGÁTA
VIKUNNAR.
Eins og lesendum er kunnugt het-
ur Vikan teklð upp þá. nýbreytnl
að velta verðlaun tyrlr rétta ráðn-
ingu krossgátunnar í hvert slnn.
Berist flelri réttar ráðningar en
ein, verður að sjálfsögðu dregið
um það hver vinninginn hlýtur.
Verðlaunin eru
100 krónur.
Vegna lesenda okkar í sveitum
landsins hefur verið ákveðið að
veita þriggja vikna frest til að
skila ráðningum. Lausnin sendist
blaðinu í lokuðu umslagi, merkt
„Krossgáta“ í pósthólf 149.
1 sama blaði og lausnin er birt,
verður skýrt frá nafni þess sem
vinning hlýtur.
Allmargar réttar ráðningar bár-
ust á 7. verðlaunakrossgátu Vik-
unnar og var dregið úr réttum
ráðningum.
Erna Ragnarsdóttir,
Stofu 104, Vífilsstöðum.
hlaut verðlaunin, 100 krónur.
Vinnandinn má vitja verðlaun-
ánna á ritstjómarskrifstofu Vik-
unnar, Tjarnargötu 4.
Lausn á 7. krossgátu Vikunnar
er á bls. 11.
LEIKRIT ' i BIBLÍU- NflFíl mns- líRFíl BRÚfl- IR HRTUR i TRLfl FORII- Kort- unauR Ef1D- inG TREÐ iltD- \H drykkur ■1» HRUfl - RR T?I55 sxmr- R
■RIT- HÖf FERn- llífi
BORG I BFRÍKU VÍRUS tré
RKÆRfl óRn- teog
rfiUR , í otiEúin VKEIÐI- STJÓRI sRn- HLJ'OÐI RL- ÞJbÐR STOFflUÖ HLÉ
FOR
BLBSR ■ FO R- SETít frum- efhi HRFRfl
RO LÖGUI1
KVEfl- nRÐUR EIIT5 gríí- flÐUR KYRRÐ ÁVDXT- UR
FRurt- EFHI nÓL GBflGfl OF LBB6T
LlM
Tonn RUGGR FrRSTIR HVÍLD- IST HLJÖÐ
SÖGK SMflOR fl LlT- líífl
EIID- l rí G FOR- nflFfl LÍF5- EHDI TflLR
F&nGun
mnni HRTfiG- UR STJÓRIf RflDI
ÞRÍR EIÍIS • BUflD- mn ÁFÍTI SRM- teiig.
TÓrl MflÐUR
Linroi
Sfítl- HLIÓÐl KOL- EFÍII ensKUR TITILL SKRIIUT- KERTI MRL
FORIIBFn TnsKuTT TITILL
stn- HLJ 'OÐ Eirrs FORHHFH SÖGIÍ 'OÞRIF
TVÍ- HLJbÐl irRR- mbl ERD- iiig
IfiD- i/ERJI i LTUID- 5TÓLPI flLlU TflLfl FUGl
TOflfl
U J HWID- FRHG
Kynlegur arfur
Framhald af bls. 21.
<náhtnítan drengunga, með óstoppaða sokkana sína
, á gólfinu.
: ]3g á nokkrar Marennes ostrur. Þær eru
gullfallegar.
Það kom varla fyrir, að hún léti hann tóm-
iientan frá sér fara. Þegar það voru ekki ostrur,
þá var það fiskur, sem hann varð nauðugur
viljugui- að halda á heim og sem hann síðan lagði
$.11 kindarlega á eldhúsborðið, um leið og Madame
pinquet hreytti út úr sér:
’i — Pólk virðist halda, að ég láti þig svelta
Áeilu hungri.
! ISfóttin Jiafði nú loks færzt yfir, og Gilles gekk
heimleiðis, út í Ursulines-hafnarhverfið. Hann
þafði mikinn hug á að koma heim og segja Col-
étte tíðindin. Skyldi hún vera sammála Jaja.
^Etli hún hafi einhvern skilning á þessu?
{ Hann fór út. En þegar hann kom að búð Gér-
ardine frænku, stanzaði hann af skyndilégri hvöt
og fór inn. Hann gerði það sjaldan, og þegar
hann gerði það, var það venjulega ekki nema í
éina eða tvær mínútur, einkum þegar Bob var
á næstu grösum.
; — Gott kvöld, Gérardine frænka.
; —■ Gott kvöld, Gilles.
•: Gagnvart honum hafði hún tamið sér gætna
framkomu, fulla af virðuleika og rétt eins og
vottaði fyrir dapurleika. Hún reyndi að gleyma
deginum, þegar hún var lítillækkuð svo, að hún
fór að gráta fyrir framan hann og hafði eitt
átakanlegt augnablik hrópað til hans:
; —Er það vilji þinn að neyða móður til að kné-
krjúpa fyrir þér?
Þetta hafði verið jafnað eftir á, en hvernig
Í8
sem hún hafði reynt, þá gat hún aldrei alveg
gleymt því.
Ertu kominn til að heilsa upp á stúlkurnar?
Þær eru uppi. Þær voru einmitt í gær að tala
um þig.
Nei. Hann kaus heldur að vera niðri í lltlu
skrifstofunni, þar sem var gott útsýni út um
gluggann yfir búðina. Hann settist á sama stað
og skipstjórinn hafði setið kvöldið, sem hann
kom.
— Þú spyrð mig ekkl um það, hvernig Bob
gangi ?
Gilles hafði ekki iaðazt að þessum frænda sín-
um, sem hann hafði fengið í hausinn, tuttugu og
fimm ára gömlum búlduleitum, kafrjóðum og
ruddalegum durg, sem einna helzt minnti á of-
alið dýr.
Þeim hafði ekki komið saman frá þvi fyrsta.
— Sjáðu til, Gilles, þú verður að kaupa þér bíl.
En svo geturðu trúað mér fyrir honum. Eg er
öllum hnútum kunnugur. Það er einn, sem ég
hef haft augastað á um skeið. Ég skal kenna þér
að aka áður en langt um líður.
Gilles hafði ekki keypt hann. Og hann hafði
ekki tekið sér ökutíma hjá frænda sínum — sem
þegar hafði þrjú eða fjögur slys á samvizkunni —
heldur hjá manni frá Renault-bílaverkstæði.
— Ég skal kynna þig fyrir einhverjum af
gæjunum hérna, og stúlkimum líka. Það er ekki
mikið hægt að skemmta sér í La Rochelle. Samt
sem áður, þegar maður er farinn að rata... Til
að mynda í gærkvöldi...
Gilles gat ímyndað sér það sem fram fór á
bak við hann, þegar Gérardine tók son sinn til
bæna.
— Þú ferð ekki rétt að. Þú hræðir piltinn.
Þeir höfðu varla þekkzt í viku, þegar hann
sló Gilles um tíu þúsund franka. Hann virtist
taka það sem sjálfsagðan hlut.
— Þú gerir það nú, fyrir mig að lána mér tíu
þúsund. Eg var vel múraður í gærkvöldi og fór
að spila póker. Pór heldur betur á hausinn, og
ef ég verð ekki búinn að borga fyrir morgun-
daginn...
Gilles fékk honum peningana orðalaust, en
augnaráð hans var hreint ekki hlýtt. Þrem vlk-
um síðar var um að ræða tuttugu þúsund.
—- Ég veit þú neitar mér ekki um það. Ég hef
blátt áfram andstyggð á því að slá, en ég er í
djöfuls hönk. Einhver bölvaður asni á reiðhjóli
þurfti endilega að lenda undir framhjólin hjá mér
og það varð að fara með hann á spítala. Fjöl-
skyldufaðir og allt það. Ef ég stend ekki skil á
öllu, verður úr þessu endalaus rekistefna, einkum
af því að einhverjir vinir hans ætla að standa
honum til hægri handar.
Gilles neitaði. Þá kom Gérardine frænka til
bjargar. Það var þá, sem hún grét og sárbændi.
Hún hafði sitt fram.
— En það er aðeins eitt, hafði Gilles tuldrað.
Bob má ekki með nokkru móti sníkja oftar.
— Þú skilur hann ekki, Gilles. Hann hefur alveg
guivægt hjarta. Og það er einmitt það, sem er
alltaf að koma honum í klípu.
Engu að síður sendi Gilles frænku sinni óhýrt
augnaráð og hugsaði henni þegjandi þörfina. Því
að hann gat ekki að því gert að láta sér detta í
hug stúlkurnar tvær, sem hún hafði reynt þessi
ósköp að troða að honum.
— Ég hef skemmtilega frétt að færa þér, sagðt
hann. Eg ætla að fara að kvænast.
Til þess að dylja fát sitt fálmaði Gérardine
um gleraugun sín, sem höfðu legið ofan á bók.
— Ha? Er það virkilegt? Og leyfist mér að
spyrja hverri?
— Stúlku sem ég þekki. Alice . . . Faðir hennar
vinnur hjá mér.
— Ég óska þér til hamingju. Ég geri ráð fyrir,
að þú vitir, hvað þú ert að ráðast í, Gilles. Auð-
vitað hefurðu spurzt fyrir um það. Þú ert enn
mjög ungur, en þú virðist ákveðinn að fara þínar
leiðir. Ég er móðursystir þín. En þrátt fyrir það
dettur mér ekki í hug að fara að grípa fram fyrir
hendurnar á þér. — Framh. í nœsta blaði.
VTKAN
Í-J