Vikan - 01.01.1959, Blaðsíða 25

ÞESSI saga gerðist í fyrnd-
inni, þegar mennirnir
héldu, að sankti Pétur héldi
vörð við koparhliðið mikla, sem
er inngangur úr skýjunum og
inn í himininn stóra og víða.
Einu sinni var lítill drengur,
sem Tommi hét. Hann var veik-
ur, og þegar hann dó, hélt hann
áleiðis að himnahliðinu til þess
að biðja Guð og sankti Pétur
þér til þess að bera þig að kop-
arhliðinu. Með því er ég að
reyna að sýna þér þakklæti
mitt.“
„Mér þykir fjarska vænt um
að hitta þig, Blesi minn, því að
hér er svo einmanalegt, en ég
skil ekkert í . . .“
„Þú skalt ekkert vera að
br jóta heilann um, hvernig á því
stendur, að ég er hér, Tommi
FR/4MH ALDSSAGA B A RMAMMA
að lofa sér inn fyrir. Hann var
alveg viss rnn, að mamma sín,
sem var dáin fyrir rúmu ári,
væri þar inni, því að hún var
betri en allar mömmur á jörð-
unni.
Lifandi menn sjá ekki veginn
að hliðinu, en hinir dánu sjá
hann undir eins. Hann er lang-
ur og beinn og liggur upp í
rnóti, há skuggaleg tré eru til
beggja handa, og fyrir ofan er
þögult eins og í kirkjugarði.
„Ég vildi, að það væri ekki
svona langt upp til Guðs,“ sagði
Tommi litli og þrammaði áfram.
„Það er eins og ég sé að verða
dálítið smeykur að hugsa til þess
að fara einn í gegnum öll skýin,
sem eru á sveimi þarna uppi.
Ætli það sé mögulegt, að enginn
sé á allri þessari leið? „Ég er
hérna,“ heyrði hann einhvern
segja bak við trén, og rétt á
eftir kom hesthaus fram á milli
trjástofnanna.
Hér hef ég beðið eftir þér, af
því að ég vissi, að þú mundir
koma, og mig langaði til að tala
dálítið við þig. Þú manst eflaust
eftir mér. Eg heiti Blesi.
Manstu, hve oft þú komst til
mín og gafst mér brauð ?
Manstu eftir kvöldinu þegar
vinnumennirnir höfðu tjóðrað
mig lengst úti á engi og gleymt
að sækja mig? Þeim fannst ég
geta verið þar kyrr, en þú komst
um nóttina í þokunni, sem þú
varst þó svo hræddur við, til
þess að hjálpa mér. Manstu eftir
öllum hlýlegu hugsunimum, öll-
um vinahóttmum og góðu orð-
unum, sem þú hafðir ævinlega á
reiðum höndum ? Það getur ver-
ifi, að þú sért búinn að gleyma
því öllu, en ég man það allt svo
vel. Þess vegna bíð ég nú eftir
litli. Láttu bara liggja vel á þér,
og vertu viss um, að ég er sár-
glaður yfir því að geta hjálpað
þér. En líttu nú í kringum þig,
því að það koma víst einhverjir
fleiri.“
„Já!“ sagði Tommi, sem var
kominn á bak Blesa og setti
hönd fyrir auga. „Ég sé eitthvað
rísa upp á götunni langt í burtu.
Þetta er undarlegt! Hver ætli
það sé? — Lubbi, ó! elsku
Lubbi, ert það þú?“
Lubbi stóð upp og heilsaðt
Tomma. Hann stóð á afturfót-
unum, stór, loðinn og grár, og
gleðin skein úr auganum.
„Það er ég, Tommi, ég er bú-
inn að bíða lengi eftir þér. Mig
langaði líka til að fylgja þér að
hliðinu, ég þurfti að þakka þér
fyrir svo margt. Manstu, þegar
við vorum að leika okkur?
Manstu, þegar þú lézt brauðið
ofan í tóman eldspýtnastokk og
hafðir svo gaman af að sjá,
hvernig ég fór að bíta hann í
sundur til að geta náð í góða
bitann. Manstu, þegar þú lézt
kjötbitana ofan í vatnsfötu til
þess að láta mig reka trýnið
ofan í vatnið upp undir eyru
til að ná í þá. I?ú veltist um af
hlátri, því að þetta var allt
leikur. Manstu, hvernig við sofn-
uðum saman, þegar sólargeisl-
amir voru að hverfa og öll
gælunöfnin, sem þú gafst mér.
Manstu, hve ótal sinnum þú
færðir mér svaladrykk, þegar ég
var þyrstiu og hitinn var óþol-
andi. Þú þreyttist aldrei á að
gera mér gott, og þess vegna er
ég nú kominn hingað til að
fylgja þér að hliðinu. En líttu
nú í kringum þig, því að það
koma víst einhverjir fleiri.“
Framhald í nœsta blaði.
Þegar tími var til þess kominn fyrir íkornann að safna alls konar hnet-
um og annarri fæðu til vetrarins, fór liann að leita að nýjum stað fyrii
forðabúr sitt, t. d. gömlu, holu tré. Skógarhöggsmaður hafði höggvið tréff,
sem hann notaði síðastliðinn vetur. Ikominn skoðaði trén, sem merkt em
1, 2, 3, 4 á þessari mynd.
Vandinn er sá, að þú getir fylgt slóð hans án þess að lenda á vUligfftum.
I»ú verður að byrja neðst til vinstri, þar sem örin bendir inn. T»ú mátt ekkii
fara yfir nein strik. I»ú stenzt raunlna, ef þú kemst út við nr. 4.
Og mœrin fer í dansinn.
BARftlALEIKUR
f' f-rjr f ff 'f' þ t® *
—fr&4 1
t±$±± V-H-: -t-y- v.M'. ( »’ l v ■■■ - bt=pt -f-H-

r .
rvf r r / / r. * r* * *
JLjL. 4 1
Og mærin fer í dansinn
og fótinn létt og liðugt ber,
og lundin gleðst hin létta,
því líf og gleði or hér.
:/: Hæ popsasa trallalalala :/:
Og limdin gleðst hin létta,
því líf og gleði er hér.
Myndið liring. Einn eða fleiri eiga að vera innan í.
I»egar sungið er: „Hæ liopsasa", staðnæmist sá, sem er innan í frammS
fyrir einhverjum í hringnum. Hann gengur þá inn í hringinn og þeir dansa
hvor á móti öðrum (mjaðmir spenn). I»egar sungið er í 2. sinn: „Og ltind-
in“, klappa þeir saman lófunum og taka höndum saman (hægri á móti
vinstri) og snúa sér einn hring, og svo koll af kolli.
VIKAN
25