Vikan - 24.09.1959, Blaðsíða 25

MIKILVÆG ÁKVÖRÐUN.
Framh. af bls. 7.
— Það er ekki nauðsynlegt að hugsa um Karl,
sagði faðir hennar. — Hann giftist vafalaust aft-
ur. Hann er glæsilegur og reglusamur maður, sem
sérhver kona mundi þrá að eignast. En í augum
Johnnýs verður lífið tvískipt, tvö heimili, tvær
fjölskyldur, sem gera báðar kröfur til hollustu
hans. Hugsaðu um þetta, barnið mitt.
1 þessu kom María til þeirra með te og kök-
ur, og þeim vannst ekki tími til þess að tala
meira um þetta. Á meðan Nan dreypti á teinu, sá
hún, að Ríkarður og Sara voru að fara. Þau
komu til þess að kveðja gamla manninn og héld-
ust enn í hendur.
— Verið þið sæl, sagði hann. — Guð veri með
ykkur báðum. Ég hefði viljað leggja ykkur nokk-
ur heilræði um hjónabandið, en þið viljið hvort
eð er ekki hlusta á mig. Gamalmenni geta gefið
mörg hollráð, en unga fólkið vill ekki hlusta á
þessi ráð. Það verður að reka sig á, áður en
það veit, hvað lifið er.
— Hjónaband okkar verður eilíft, sagði Sara.
Hún leit upp til Ríkarðs og brosti til hans.
Nan sá þau gegnum gluggann niðri á götunni,
hönd í hönd. Þau stönzuðu hjá blómasölukonu
á horninu, og Ríkarður keypti fjóluvönd, sem
hann festi í kraga Söru. Siðan gengu þau áfram
í kvöldsólinni.
Lífið brosir við þeim, hugsaði Nan angurvær.
Þau voru ástfangin .eins og hún hafði eitt sinn
haldið, að hún væri ástfangin af Karli ... eins
og hún var nú ástfangin af Alex.
Hún tók upp veski sitt og hanzkana og sagð-
ist verða að fara heim. Hún kyssti föður -sinn
stutt. — Ég hata þig, hvíslaði hún og kyssti hann
aftur. Síðan hljóp hún út úr herberginu og fékk
sér bíl heim.
Hún kom inn í kyrrláta forstofuna og lokaði
á eftir sér, og aftur var eins og myndin af epla-
trénu lifnaði í kvöldsólinni, sem skein inn um
gluggana.
Síminn var á borðinu vinstra megin við úti-
dyrnar. Hún leit á hann með andúð, sem minati
jafnvel á hatur, áður en hún gekk að honum
og sneri skífunni. Rödd svaraði í símanum, og
hún bað um að fá að tala við Alex. — Hann á
að vera í klúbbnum, sagði hún. — Hann er van-
ur að vera þar um þetta leyti.
Hún beið lengi eftir því, a ðAlex svaraði.
— Halló, ástin, sagði hann, og rödd hans var
hlý og ástleitin.
Hún var þurr í kverkunum, þegar hún talaði.
— Alex, sagði hún snögglega .— Hefurðu sinnt
þessu boði frá Ameríku?
-—■ Ég skrifaði og afþakkaði, og ég er reyndar
með bréfið í vasanum núna, sagði hann. — Ég
var á leiðinni út til þess <að leggja það í póst,
þegar þú hringdir.
— Leggðu það ekki í póst, sagði hún.
Það varð stutt Þögn. Síðan sagði hann lágt:
— Nan, hvað er að? Hvers vegna á ég ekki að
leggja bréfið í póst?
— Vegna þess að þú verður að taka boðinu,
sagði hún í örvæntingu. — Þú verður að fara.
— Áttu við, að þú viljir losna við mig?
— Nei.
— Þú ætlar þá ef til vill að koma þangað
seinna, þegar allt er komið í lag?
— Alex. Hún varð að taka á til þess að verða
ekki æst. — Það er allt i lagi. Ég fer ekki með
þér, og ég kem ekki heldur. Ég verð eftir hjá
Karli.
— En .. . Hann skildi ekki, hvað hún átti við.
— Ég ætla að tala við Karl i næstu viku, vina
mín, — þegar hann kemur aftur frá Irlandi.
Okkur kom saman um það í gærkvöldi. Manstu
ekki eftir því?
— Nei, sagði hún enn. — Ég get ekki farið
frá Karli. Hlustaðu nú á mig, Alex. Þetta Þýðir
ekki. Spurðu mig ekki, hvers vegna mér er þannig
innan brjósts í dag, þótt ég hafi í gærkvöldi ...
Rödd hennar brast. — Ég veit aðeins, að ef ég
fer frá Karli, get ég aldrei framar horfzt í augu
við hann og Johnný.
Þögnin sagði meira en ótal orð. Síðan sagði
hann hægt og ásakandi: — Með öðrum orðum:
Þú elskar mig Þá ekki eins heitt og þú sagðist
gera.
Hana langaði til þess að hrópa, að Það væri
ekki satt. En hún vissi, að ef hún segði meira,
mundi hún gefast upp. Hann mundi koma tií
hennar til þess að hughreysta hana og sannfæra
hana um, að þetta mundi allt blessast, og Þá
vissi hún, að hún mundi aldrei leyfa honum að
fara til Ameríku einum.
Hún þagði lengi, á meðan hún kvaddi ást sína
og Alex. Síðan lagði hún tólið á símann og leit
á eplatréð tárvotum augum.
Hún sneri sér í blindni að stiganum, þegar hún
heyrði bíl nema staðar fyrir utan, og stuttu síðar
stóð Karl i fordyrinu og horfði á hana.
— Halló, Nan, sagði hann. — En hvað þú ert
glæsileg. Hvar hefurðu verið?
— Pabbi varð áttræður í dag, sagði hún vél-
rænt. — Ég átti ekki von á þér fyrr en í næstu
viku.
— Ég lauk þessu af, fyrr en ég bjóst við, sagði
hann. — Ég tók fyrstu flugvélina heim.
Hann stóð kyrr eitt andartak, — siðan gekk
hann til hennar og tók i hendur hennar og kyssti
hana varfærnislega á ennið. Hún var sorgmædd
og vonsvikin á að líta, og hann þráði að geta
sagt eitthvað við hana, en hann þorði það ekki,
því að siðustu sex mánuðina hafði hún verið svo
fjarræn, að engu var líkara en hann væri búinn
að missa hana.
En nú, — honum til mikillar .undrunar, —
sneri hún sér að honum, faðmaði hann að sér og
sagði skjálfrödduð: — Karl, ég er svo fegin, að
Þú ert kominn heim. Heldurðu, að ég geti komið
með þér, þegar þú ferð í næstu ferð? Það er ekki
sem verst, þegar Johnný er heima . .. en ég er
sv'o einmana, þegar ég er hérna alein . . . og það
getur gerzt svo margt ... og ég er hrædd.
— Hrædd? Góða Nan, við hvað ættirðu svo
sem að vera hrædd? Hann þrýsti henni að sér.
Hún gat ekki sagt honum, hvers vegna hún var
hrædd. Hún sagðist aðeins vera ákaflega einmana.
— En þú átt kunningja, sagði hann. — Og svo
búa systir þín og faðir þinn handan við skemmti-
garðinn. Og þegar ég fer i þessar ferðir, fer ég
ekki til þess að skemmta mér. Nan, þér mundi
leiðast á þessum gistihúsum, þar sem ekkert er
að gera.
— En við gætum verið saman á kvöldin, sagði
hún. Hið innra með sér grátbað hún hann um
að skilja sig, skilja, að hún var að berjast fyrir
hjónabandi þeirra — til þess að afstýra skelf-
ingunni.
Hann leit í tárvot augu hennar, og þar las
hann alla þá sorg og allar þær bænir, sem hún
gat ekki tjáð í orðum.
— Elskan mín, sagði hann. — Ég veit ekki,
hvers vegna Þú vilt vera hjá mér, en upp frá
þessu skaltu alltaf vera með mér, hvert sem ég
fer, ef þú einungis æskir þess.
Hún stundi þungan. — Ég skal ekki verða þér
til ama, sagði hún.
— Það ertu aldrei, sagði hann brosandi. — Mig
hefur alltaf langað til þess að biðja þig að koma
með, en ég hef ekki viljað stinga upp á því,
vegna þess að ég er svo óttalegur leiðindaseggur,
Nan.
En stundum gátu leiðindi verið huggun, hugs-
aði hún. Og þegar hann gekk upp stigann og
hún var orðin ein í fordyrinu, fann hún, að
hún gat nú horft á myndina af eplatrénu og
fyllzt þeirri gleði, sem hún hafði eitt sinn fundið.
Vorsólin var svo sterk, að það var engu lík-
ara en tréð og blómin væru lifandi, og himinn-
inn var blár eins og augun í litlum drenghnokka.
EKKI LÖNG SAGA ...
Framh. af bls. 11.
yggi í innflutningi og annarri vörudreifingu verð-
ur eðlilegt.
Ekki þarf annað en líta i kringum sig í hin-
um nýrri verzlunum bæjarins til þess að sann-
færast um stórhug verzlunarmanna, bæði innan
samvinnuhreyfingarinnar og meðal kaupmanna.
-— Að lokum, Bjarni, hvað er að segja um verð-
lagsákvæðin?
— Við búum í dag við verðlagsákvæði, sem eru
of þröng. Verzlunarmenn gera allt, sem í þeirra
valdi stendur, til Þess að auka hagnýtingu rekstr-
arins, en samt myndast ekki eðlilegt fjármagn í
fyrirtækjunum, og þau berjast í bökkum. Við verð-
um að kaupa mikið magri af vörum, þegar þær
fást, því að öryggi er ekkert fyrir því, að þær
fáist næst, þegar þær vantar. Vörubirgðir verða
óeðlilega miklar og veltuhraði óeðlilega lítill.
Álagningin, sem okkur er skömmtuð, nægir ef
til vill víða í nágrannalöndunum, en þar kaupa
verzlanir inn til vikunnar. Við verðum oftast að
kaupa til mánaða hverju sinni. Mikið fjármagn
er því bundið í vörubirgðum, við töpum vöxtum
af fénu, og afleiðingin verður rekstrarfjárskortur
og lélegri rekstur en æskilegt er.
Hátalari gellur: Bjarni Grímsson, gerðu svo
vel, — og þessi ungi verzlunarstjóri svarar og
hleypur svo af stað i einhverja deildina. Það er
í mörgu að snúast.
Jónas.
Ef þér eruð
„Connoisscur‘
á mat, þá biðjið þér kaupmanninn
yðar um
k r y d d
NEGULL
heill og -steittur
KANILL
PIPAR
ALLRAHANDA
KARDIMOMMUR
heilar og steittar
ENGIFER
MUSKAT
í bréfum og boxum.
í bréfum nteð uppskrift:
HUNANGSKRYDD
BRÚNKÖKUKRYDD
Heildsölubirgðir:
$kipk«H k/f
SKIPHOLTT 1 • RF.VKJAVlK
V T K A N