Vikan - 05.11.1959, Side 20

— HeímsóttuO þér hann? spurOi dr. Norton.
— Já, auOvitaö. Margrét neri aftur saman lóf-
unum. — Ég held nœstum, að ég hafi óskað þess,
aO bæöi heimilisföngin væru fölsuð. Ég hefði þá
komizt aö einhverju áþreifanlegu, svona til til-
breytingar. En svo var ekki. Hann heitir Lester
Gowen, á tvö uppkomin börn, og konan hans er
lnðæl.
— En einhver hefur ýtt við handlegg hans?
Margrét kinkaði kolli, viss í sinni sök.
— Sá þeirra, sem veitti mér eftirför þennan
morgun, hefir greinilega séð sér leik á borði. Mað-
ur með höndina á baki mér. Bara ýta rækilega
viö handlegg hans! Hverjum mundi þá detta í
hug að setja einmitt hann í 'samband við slysið?
— Þegar þarna var komið, sagði dr. Norton, —
fannst yður þér vera búin að fá eitthvað áþreifan-
legt til að glima við. Eg er þó ekki viss um, að
sagan af atburöinum heföi haft mikil áhrif á
lögregluna.
Hún hristi hðfuöiö.
— Ég reyndi aO tala viö lögreglumann, en hann
visaOi mér frá . . .
Lögreglumaðurinn var óeinkennisklæddur, —
leynilögreglumaöur. Hann var alúðlegur, en hafðl
auösjáanlega mikiö að gera og hefur auk þess
sennilega þurft aO hlusta á margar jafn-kjána-
legar sögur í viku hverri.
Hann sagði: — Þér haldið þvi fram, aO yöur
sé veitt eftirför, en Þér hafið aldrei séö neinn
elta yður?
Hún lýsti mönnunum tveimur, sem hún var far-
In að trúa statt og stöðugt, að væru úr hópi
þeirra: litla, grannvaxna manninum með glæra
andlitiö og stóra, þrekna manninum með ýsu-
augun.
— GetiO þér sannað, að þeir hafi veit yður eft-
trför? Þér hafiO ekki af tilvlljun veitt þessum
tveimur andlitum meiri athygli en öðrum, tll
dæmis á almannafæri. þar sem fólksfjöldi er
mikill?
— Nel, hún gat að vísu ekki sannaö. að þeir
hefðu veitt hennl eftirför. En hvernig stóð þá á
hinum dularfullu símahringingum ?
— Afsakið, aO ég segi það, ungfrú, en hæglega
gæti verið, að yOur hefði dreymt þetta, — ekki
kannski allar hringingarnar, þvi að þaO eru vitnl
aO sumum þeirra, — en Þær hafa lika getaO verið
„skakkt númer".
— En brúðan, sem ég sá hanga i ibúðinni hin-
um megin við götuna? spurði Margrét.
Hún vissi, hvert svarið yrði, áöur en hún heyrði
þaó: — Það sá enginn annar en Þér, — er það?
— En atburðurinn á brautarpallinum var þó
ekki imyndun. Það var í rauninni einhver, sem
reyndi aö myrða mig með Þv! að hrinda mér fram
af pallinum. Og þaö munaöi litlu, að það tækist.
Spæjarinn brosti: — Einhver hrinti yður, eftir
aO einhver annar hafði ýtt við honum. Viljið þér
kæra þennan Lester Gowen?
Nei, þaö kærði hún sig ekki um. Hún trúOi sögu
hans, eftir að hún var búin að rannsaka aöstæður
hans nánar og ræða við hann aftur.
Spæjarinn sagði: — En hvað viljiO Þér þá, að
viO gerum ? Láta yður hafa lifvörO? Ég býst ekki
viö, að saga yðar réttlæti Það.
— Þér haldiö, að ég hafi hugsað upp þessa sögu
aðeins til Þess að láta taka eftir mér, sagöi
Mrgrét.
Hann andvarpaði. — Ef þér aöeins gætuö bent
okkur á eina einustu gilda ástæðu ti] þess, aO ein-
hver sæktist eftir lífi yðar.
Meiri hafði árangurinn af samtalinu við lög-
reglumanninn ekki orðið. — Ég vissi Það, áöur en
ég fór þangaö, sagði Margrét viö dr. Norton. — En
ég skil vel aöstöðu hans. Hann gat i rauninnl
ekkert gert.
— Nei, satt er þaö, viðurkenndi dr. Norton.
Hann sat og rissaði eitthvaÖ út i bláinn á blað,
sem hann haföi fyrir framan sig.
— Og þér sögðuö upp vinnunni fyrir tveimur
vikum? Vantar yöur ekkl vinnu núna?
Jú. Ég á litiö af peningum í banka. En hvemig
ætti ég að geta fengið mér fasta vinnu, Þegar
ofsækjendur minir komast ároiðanlega fljótlega
-------------ABALPEBSÓHVR SÓCIINNAR:
Margrét Corday, ung stúlka, sem telur sig hafa orðið vara við, að einhver eða einhverjir veittu
henni eftirför, en getur ekki gert sér ljóst, hvort hér er um raunveruleika að ræða, eða hugarburð.
Hugh Norton, nýútskrifaður geðsjúkdómalæknir, sem verður fyrir vali Margrétar, er hún ákveður
að leita læknis, til þess að fá skorið úr því, hvort hún sé vitskert . . .
að kaupa sinn miOa og láta sér nægja að fylgja
henni inn í þá lest, sem hún valdi sér.
En það kom samt á daginn. aö allir farþegarnir
i þessum klefa höfðu þegar keypt farmiöa. Kann-
ski var sporhundurinn i öörum vagni. Ef til vill
var hann líka úti á tröppunni fyrir enda lestar-
vagnsins, þaðan sem hann gat haft auga með
henni gegnum gluggann.
Hún gerði sér upp erindi fram á salerni og skildi
farmiðann sinn eftir ofan á feröatöskunni í sæti
sínu. Hún var nægilega lengi fjarverandi til Þess,
að hver sá, sem heföi hug á aö aðgæta, hvaOa
endastöð stæði skrifuð á farmiðanum, hefði feng-
ið til þess góðan tíma. Af salerninu laumaðist hún
inn í næsta vagn, einmitt i þann mund, sem lestin
var að nema staðar á fyrsta viðkomustaðnum. Hún
stökk af lestinni, um leið og hún var stönzuö. Það
var ætlun hennar að taka fyrstu lest aftur til
New York. Síðar mundi hún spyrja eftir töskunni
hjá járnbrautarfélaginu.
Ánægð meö að hafa loks hrist þá af sér skrifaði
hún sig sem Cynthíu Cole inn á lítiö gistihús i
einu úthverfi Manhattan.
Þetta er dásamlegt! í fyrsta sinn um langa hriö
gat hún gengiö eftir götunni án þess aö hafa þafl
á tilfinningunni, að einhver væri á hælum henni.
Þaö virtist styrkja þann grun, að hér hefði ekki
verið um einskæra ímyndun að ræða. Það hlaut
að hafa verið raunveruiegt, úr því að hún fann
nú greinilega, að þeir voru ekki fyrir aftan hana
lengur. Eöa var það kannski lika imyndun? En
hvað sem því leið, fannst henni hún loks vera
frjáls. Hún gat fariö í bió eða inn á veitingahús
og verið óhult. Að vlsu gat hún ekkl leyft sér
slíkan munaö oft, þvi að nú var orðið lítið eftir
af peningunum. En ef til vill mundi henni takast
að fá vinnu hér og einhvern samastað, þar sem
hún gæti veriO örugg.
Þegar hún var að hátta slg annað kvöldið,
hringdi síminn í herberginu hennar.
Hún starði á símatólið uppglenntum augum og
fékk dynjandi hjartslátt. Nei! Þetta gat ekki átt
sér stað, — ekki eftir allt það, sem hún haföi á
sig lagt til að komast undan. Enginn heföi getað
veitt henni eftirför allar þessar krókaleiðir.
En feröataskan ? Hún haföi gefið upp allt ann- v
að gistihús og beðið um að fá hana senda þangað,
— en hún hafði ekki enn komið nærri því gisti-
húsi.
Gat átt sér staö, aO þetta væri aðeins vörðurinn ?
í gistihúsinu aö hringja til aO spyrja einhverrar
spurningar? Það var ekki sennilegt með tilliti til
þess, að klukkan var farin að ganga tólf að kvöldl.
Hún svaraöi ekki símanum. En skömmu síðar
klæddi hún sig, greiddi fyrir herbergiO og yfirgaf
gistihúsiO. |
Siðan hafði hún búiö á ýmsum gistihúsum og
skipt um stað á hverju kvöldi, en fært sig smám
saman nær Manhattan. Sem stóð bjó hún á litlu
gisthúsi nálægt Broadway, og í gærkvöldl haföi
síminn einnig hringt. Hún hafOi ekki heyrt hiO
minnsta hljóð, er hún tók símatólið. Hún hrópaði
í símann: — Hver sem þér eruð, skal ég láta yður
vita, að ég mun tilkynna lögreglunni þetta!
Þögn. Og hvað stoðaði ógnun hennar? spurOi
hún sjálfa sig. Þeir vissu víst áreiðanlega, að hún
að þvi, livar ég vinn, og reyna ef tll vill aðra
morðtilraun, — sem heppnast betur.
— Þér hafið einnig yfirgefið ibúö yöar. SruO
þér búin að segja henni upp?
— Nei, en það mun ég gera, áður en þessi mán-
uður er liðinn. Ég læsti bara ibúðinni og fór með
eina handtösku með mér.
— SkilduÖ þér ekki eftir nýtt heimilisfang?
— Auðvitað ekki!
— Hvað hafið þér svo haft fyrir stafni siðan?
Margrét haföi læst ibúðinni og haldið leiöar
sinnar með hið nauðsynlegasta í ferðatösku. Hún
leit oft um öxl til þess að aðgæta, hvort einhver
veitti henni eftirför. Hún tók ekki eftir neinum,
sem hún hafði séð áður, — hvorki stóra, þrekna
manninum með ýsuaugun né lága, grannvaxna
manninum með glæra andlitið. En þeir voru samt
á eftir henni.
Hún tók neðanjarðarlestina til járnbrautarstöðv-
arinnar. Það er bezt að láta þá halda, að þeir hafi
rekið mig á flótta úr borginni, sagði hún við sjálfa
sig, á meðan hún keypti farmiða til Albany. Hennl
flaug í hug, að ef til vill væri það bezta lausnin
að hverfa á brott frá New York. En þegar hún
hugsaði málið skynsamlega, sá hún, að eftir þvi
sem hún dveldist i minni borg, væri erfiðara fyrir
hana aö fara huldu höfði.
Hún steig upp i lestina, og hér var aftur sama
sagan og í neðanjarðarlestinni: Það var einhver
i klefanum, sem þangað var kominn aöeins af þvi,
að hún var þar. Sá hinn sami Ijóstraði Þó ekkí
hið minnsta upp um sig, eins og hún komst að,
þegar hún horfði rannsakandi á hvern einasta
samferðamanna sinna.
Lestarstjórinn kom inn i klefann, og hún fylgdl
honum með augunum til þess að sjá, hvort nokkur
mundi nú fyrst kaupa sér farmiða. Sá, sem veitti
henni eftirförina í þetta sinn, gat ekki vitaö fyrir
fram, til hvaða stöðvar hún hafði keypt miða, og
þess vegna hlaut hann að hafa orðið að bíða meö
haföi þegar snúið sér til lögreglunnar og enginn
árangur orðiö af því....
Dr. Norton var enn að teikna fígúrur á riss-
blokkina. Hvernig mundi eldri og reyndari geð-
veikralæknir haga sér I svona máli? Þetta virtist
í fljótu bragði geðveikiskennt,.... þangað til mað-
ur leit í hin fögru augu ungu stúlkunnar. Hann
óskaði þess, að hann vissi, hvað gera skyldi.
— Hvað hafið þér hugsað yður að gera nú?
spurði hann.
— Flytja, — færa mig á annað gistihús.
Hann hristi höfuðið. — Þér hafið reynt það svo
oft. Það virðist ekki hafa gert gagn.
— En hvað á ég þá að gera? spurði Margrét, og
varir hennar skulfu.
— Ég legg til, að þér snúið aftur til íbúðar yöar.
Það virðist, hvort eð er, ekki unnt fyrir yður að
losna viö þá. Fáið yður vinnu. Reynið aö fá gömlu
vinnuna aftur, ef þér getið.
— Þá er ég sem sagt orðin vitskert. Orðin voru
hvísl eitt. — Þér eigið við, að ég þjáist af ímynd-
unum....
Dr. Norton leit ekki beint framan í hana. Hann
vissi ekki, hvaö hann átti að halda. Ef einhver
ástæða hefði verið....
— Auðvitað ekki, sagði hann hressilegur í bragði.
— Ég reyni aðeins að nota heilbrlgða skynsemi.
Þér komizt ekki undan þeim á flótta, og þá er
áreiöanlega heppilegast fyrir yður að vera kyrr
á yðar gamla stað. Þaö er bæði ódýrara og aufl-
veldara fyrir yöur.
Það var vonleysi i rödd hennar, er hún sagði:
— Hvað skulda ég yöur?
— Ekkert enn þá. Ég mun senda yður reikn-
ing, þegar okkar viðskiptum er lokið.
— Þeim er lokið, sagði Margrét Corday. — Þér
hafið fellt dóm yðar. Augnaráð yðar er nákvæm-
lega hið sama og fólksins, sem bjó í húsinu, þegar
ég sá brúðuna í glugganum fyrir handan og
skelfdi nágranna mína með hræðsluópum. Og sama
augnaráðiö sá ég hjá starfsfélögum mínum i skrif-
stofunni, þegar Ned Bowman hafði sagt þeim frá
hinni undarlegu hegðun minni. En ég held næst-
um, aö ég hafi búizt viö þessu. Maður i yðar afl-
stöðu getur vist ekkl gert mikifl til að hjálpa mér.
— Ef þetta er skoðun yðar, sagði Hugh Norton,
— skuldið þér mér ekkert.
— Jú, hvað skulda ég mikið — fyrir tvð viötöl?
Hugh fórnaöi höndum. Tiu dollara. Þér getiO
greitt mér þá seinna.
Hún tók tíu dolara upp úr veski sínu og lagði
þá á borðið.
— Ég þakka, — og verið þér sælir.
— Heyrið mig, þér komið þó aftur?
•— Verið þér sælir, sagði hún og gekk út úr lækn-
ingastofunni.
— Mér fannst ég vera hreinn óbótamaöur, sagði
Hugh sama kvöldið við föður sinn. — Mér fannst
sem ég héldi höfði drukknandi samborgara undir
yfirborði vatnsins, enda þótt hann hefði kallaö
mig sér til hjálpar.
-— Ég fæ ekki séð, hva ðþú áttir annað að gera,
— þó að því undanteknu, að líklega ættir þú að
halda andlitssvip þínum betur í skefjum. Sam-
kvæmt öllu því, sem við höfum skjalfest um hana,
þjáist hún einmitt af ímyndunarveiki.
■— Því meiri ástæða til þess fyrir mig að reyna
að koma henni til hjálpar. Þetta er svo falleg og
góð stúlka, pabbi.
Norton eldri ræskti sig.
— Við skulum hlusta á segulbandið aftur. Ef
til vill gætum við heyrt eitthvað, sem benti til
dálítils votts af heilbrigðri skynsemi.
Þetta var í fjórða sinn, sem þeir hlustuðu á
segulbandsupptökuna af samtali Margrétar Cor-
day og læknisins. Þeir hristu báðir höfuðið, en
Norton yngri var orðinn ákveðinn á svipinn. Hann
náði i hatt sinn og yfirhöfn.
— Hvert ætlar þú? spurði faðir hans.
— Ég ætla að fara heim til hennar til aO líta
á húsið, sem hún býr í, og nágrenni þess. Ef til
vill kem ég auga á einhvern, sem situr um hana.
Að minnsta kosti ætti ég að géta fundið eitthvað,
sem gæti staðfest framburð hennar.
— En þú veizt ekki, hvar hún á heima. Hún
vildi ekki gefa upp heimilisfang sitt. Hvernig
ætlar þú að finna hana?
— Með aðstoð Gollways læknis, sagði Hugh. —
Hún áttaði sig ekki á því, þegar hún sagði mér,
að hann byggi í sama húsi, að hún gaf mér
óvitandi upp eigið heimilisfang. Ég þarf aðeins
að fletta honum upp í símaskránnl. Þú skalt ekki
bíða eftir mér, ég verð ef til vi]l selnt á ferö . . .
Margrét hafði ekki enn reynt að fá sér aðra
vinnu. Hún hafði ekki komið sér til þess. Það var
— Jœja, loksins kornió þér til meóvitundar sagói
hvítklœddi maóurinn. — Hún átti erfitt rneö aó
koma upp nokkru hljóSi.
nógu skelfilegt að vera komin aftur í gömlu íbúð-
ina, þar sem þeir áttu svo auðvelt með að finna
hana, — ef hún var ekki einfaldlega að missa
vitið. Leynilögreglifmaðurinn hafði áreiðanlega
verið þeirrar skoðunar. Nágrannarnir í húsinu
horfðu enn grunsemdaraugum á hana. Og dr.
Norton hafði víst komizt að þeirri niöurstöðu, að
hún væri vitskert.
En hvað var við þvi að gera? Þeta var þá allt
hrein ímyndun. Hún var ekki í neinni hætu. Hún
gat farið allra sinna ferða, en varð vitanlega að
gæta þess vel að ganga ekki of nálægt járnbraut-
arteinum, þegar lestin var á næstu grösum. En
hún hafði ekki komið sér til þess að fara að leita
sér að vinu þessa tvo daga, sem hún hafði verið
heima, — ef til vill í næstu viku.
Síminn hringdi.
Henni fannst sem hjartað næmi staflar, eins og
það megnaði ekki lengur að dæla blóðinu um æðar
hennar. Hönd hennar nálgaðist siman, og hún
horfði á tækið, eins og Það væri eiturslanga. Það
hafði ekki verið hringt til hennar kvðldið áður,.
og hún var farin að vona . . .
Halló, Peg. Þetta var Celía, frænka hennar, í
Elízabeth. — Það er bráðum orðin heil eilífð, síð-
an við heyrðum frá þér. Hvenær ætlar þú að
skreppa og heimsækja okkur? Þér liður vonandl
vel?
— Þakka þér fyrir, mér líður ágætlega, svaraði
Margrét og þakkaði guð í hljóöi fyrir, aö þetta
skyldi vera frænkan. — Ég hef svo mikið að gera
þessa dagana. Ég get líklega ekki heimsótt ykkur
á næstunni . . . Hún vildi ekki fyrir nokkurn mun
draga frænku sína og frænda inn í erfiðleika sína.
— En ég læt ykkur vita meO fyrirvara, þegar ég
get komið.
— Ég vona, aö það verði fljótlega. ViÖ söknum
þín, og það gerir Joey litli líka . . . Frænka henn-
ar h]ó. — Á ég að segja þér, hvert af leikföngun-
um, sem þú gafst honum. honum þykir vænst um?
Það er hvorkl flugvélin né Davy Crockett loð-
Framh. á bls. 36
V I K A N
21