Vikan - 17.12.1959, Qupperneq 9

komst hann aS þeirri furðulegu
niðurstöðu, að hann skorti ailan
manndóm til þess að verða flæking-
ur. Það var ekki um nema eina leið
að ræða til þess að lcoma í veg fyrir,
að liann gæfist upp, og það var að
gefa peningana, sem hann átti. Hann
fór því að útbýta kvartdölum á báð-
ar hendur.
Kn þá kom hið sanna eðli Georgs
Spokers í ljós. Bankast jórinn i hon-
um þoldi alls ekki að láta eitthvað
af hendi fyrir ekki neitt. Hann
ákvað þá að skipta á peningum sín-
um og upplýsingum og lækkaði
greiðsluna niður í tískilding (1/10
úr dal). í hvert sinn, sem hann gaf
fiækingi tískiíding, þá spurði hann
viðtakanda, hvar hann hefði sofið
síðastliðna nótt eða undanfarið.
Og upplýsingarnar voru nákvæm-
lega færðar inn í minnisbókina.
Þegar fyrsta bókin var orðin full,
fékk hann sér aðra stærri.
I minnisbók Spokers var listi yfir
tómar hyggingar, neðanjarðargöng
og ganga, hílstæði fyrir notaða híla
og tjaldhúðir vitna Jahve, sem er
sértrúarflokkur. í meira en ár svaf
Georg aldrei á sama stað nema eina
nótt. Þá staði, sem hann notaði ekki,
skoðaði hann gaumgæfilega. í upp-
lýsingum um þá var getið um venj-
ur varða eða lögreglumanna, hvern-
ig komast mátti inn og út og hvenær
nætur bézt væri að notfæra sér
staðinn.
Innn góðan veðurdag sneri flæk-
ingur einn sér til Spokers og kvart-
aði undan þvi, að hann hefði verið
hrakinn úr sínum venjulega nátt-
stað og vantaði nýjan. Hann var
reiðubúinn til að greiða 25 sent fyr-
ir að fá að líta á staðina, sem Georg
vissi um, að voru ónotaðir. Georg
sagði honum frá stað einum, þar
sem hann mætti treysta þvi að geta
fengið svefnfrið í hálfan mánuð.
Þetta átti eftir að gerbylta öllu
lífi Georgs Spokers. Ekki hafði hon-
um fyrr komið það i hug, að selja
mætti upplýsingar fyrir kvartdal,
sem hann hafði fengið fyrir tískild-
ing. Georg lét það nú berast, að
liann væri að liitta á hverjum degi
á bskknum á Madisonstorgi, og
hrátt var hann farinn að selja upp-
Iýsingar um svefnstaði sjö eða átta
flækingum á dag. Um það, leyti
hafði hann upplýsingar um tvö til
jjrjú þúsund felustaði.
En Spoker fékk einnig upplýsing-
ar um sitt af hverju, sem ekkert
var tengt liúsaskjóli. Flækingar
minntust stundum á það, að hægt
væri að fá sér frítt í svanginn hjá
einhv^rju trúhoðsfélagi eða að ein-
hver góðgerðastofnun væri einskis
nýt. Spoker frétti um atvinnu við
uppþvott, keiluspilshallir, sem vant-
aði aðstoðármenn til ýmissa starfa,
og ýmislegt fleira. Allt færði hann
þetta í mjnnishókina, enda varð
hann nú brátt eins konar einsmanns
upplýsingastofun. Það harst manna
á meðal, ao Spoker væri maðurinn,
sem leita ætli til, ef einhvern vant-
aði dálitla fjárhæð. Að visu legði
hann ekki til peningana, en hann
gæti gafið holl ráð um það, hvar
þá væri að finna.
í NÆSTA BLAÐI
biríum við framhaldið af ævintýr-
inu um Georg Spoker, flækinginn,
sem varð milljóneri.
að var fullt tungl þessa nótt, og ég hafði synt um
það bil einn kílómetra meðfram ströndinni í
silfurglitrandi sjónum. Eftir það leitaði ég til
lands. Þegar ég syndi svo mikið, er það blátt áfram
vegna þess, að ég er hlaðinn birgðum af umframorku,
sem gerir mig æstan og órólegan og ég verð að losna
við á einhvern hátt. Líka þykir mér vænt um hafið,
og stundum kemur það fyrir, að mér finnst ég tengd-
ur dularverum þeim, sem þar búa.
Ég hafði lent á einkabaðströnd í eigu nýtízku-gisti-
húss, er þarna var. Spölkorn fyrir ofan reis hótelið,
hvítt, ævintýralegt og gagnsætt í tunglsskininu og upp-
ljómað, þótt orðið væri áliðið nætur. Ég settist í skjóli
við klappirnar og hlustaði á fjarlæga tóna hljómsveit-
arinnar, sem lék fyrir dansi. Tónfall hennar rann sam-
an við örveikt öldugjálfrið niðri í fjörunni.
Allt í einu heyrði ég mannamál í nánd við mig, og
karlmaður og kvenmaður komu í ljós fyrir neðan klapp-
irnar. Ég heyrði, að þau voru að rífast, og tók að hlusta
mcð ákefð eftir orðaskiptum þeirra. Skyldi hann ganga
með sigur af hólmi, eða mundi hún hafa yfirhönd?
Sjálfur þoli ég ekki að vera leiksoppur kvenna, og mér
þótti vænt um, þegar hann snerist skyndilega á hæli
og yfirgaf hana En hún yppti bara öxlum og settist
n'ður í sandinn spöíkorn frá mér. Hún hafði ekki séð
mig.
— Fögur ríótt, ér ekki svo? sagði ég.
Hún leit Við undrandi og reyndi að koma auga á mig
inni í skugganum.
— Fagrar nætur eru svo algengar, að manni fara að
leiðast þær, svaraði hún eftir stundarþögn. — Það er
eitthvað annað með hafið. Maður getur aldrei orðið
þreyttur á að njóta þess, ekki ég að minnsta kosti.
— Er það alvara yðar? spurði ég ákafur og færði
mig nær henni.
Þetta var rétt hjá henni. Dynjandi óveður, öskrandi
rok, það gerir manni gott og hreinsar loftið. Mér hef-
ur ætið þótt vænt um storm, er þeytir haf.inu upp í
löður. Ilún kinkaði kolli, og ég aðgætti hana í laumi.
Hún var ung og fögur, og ég ímyndaði mér, að hún
væri enn failegri, þegar hún klyfi sjóinn með hljóðlaus-
um tökúm . . . eins og höfrungur.
— Voruð þér í vatninu? spurði hún.
----- Já.
— Var það gaman?
—- Já, ég er búinn að synda heilan kílómetra. Ég er
alltaf þrunginn svo ótæmandi orku, að hún gerir mig
æstan og órólegan, svo að ég get ekki sofið.
Hún leit snöggt til mín, og snöggvast var ég hræddur
um, að hún mundi standa upp og fara. Það gera stúlk-
ur ævinlega, ef ég ætla að tala við þær. En hún yppti
bara öxlum og horfði út yfir hafið með draum í svip.
- Hafið þér verið á dansleiknum ?
— Nei, ég bý alls ekki á gistihúsinu. Ég fór hér i land
af hreinustu vangá. Ég held líka rétt bráðum heim. En
SMÁSAGA
„Vertu sæll, ástin mín,“ stóð þar, og enginn
i'ithandarfræðingur getur skýrt það, sem skrifað
er í sand. Var það morð eða sjálfsmorð? Það
vitnast aldrei . . .
mér er nautn í þvi að synda að nóttu til. Þá á maður
allt úthafið sjálfur.
— Það er nokkuð mikil heimtufrekja, sagði hún
hlæjandi og rétti að mér vindlingapakka. — Viljið þér
ekki eina?
Ég skreið gætilega nær henni til þess að hræða hana
ekki og tók mér vindling. Andartak nam ég svalann
af fingrum hennar, þegar hún rétti mér kveikjarann
sinn.
— Stundum er maður sannarlega þurfandi fyrir
sígarettu, finnst yður ekki?
— Þannig var það með mig núna, anzaði ég og kinkaði
kolli.
— Það datt mér í hug.
Hún sparkaði af sér skónum, léttum og glæsilegum,
svo dró hún fæturna að sér, þangað til hnén snertu
hökuna, og boraði tánum niður . í sandinn. — Eigin-
lega hefði ég gott af því að stinga mér núna, tautaði
hún hugsandi. —- Eftir allan þennan hávaða og reykj
arsvaslu. Það er heitt uppi i gildaskélanum.
— Gerið það þá, sagði ég og barðist við að láta ekki
gæta æsingar í rödd minni. Mig lantraði ógn til að sjá
hana í sjónum, en kærði mig ekki u:n, að hún kæmist
að því.
— Ég hef engin baðföt með mér. Og ef ég fer upp
eftir að sækja þau, hitti ég bara Viktor, og þá förum
við að rífast aftur. Viktor, kærastinn minn, — hann
varð fúll, af því að ég dansaði við annan. En ég meinti
ekkert með því. Það var bara af því, að hann sat sjálf-
ur og var að daðra við þessa ljóshærðu stúlku . . .
Hver veit nema hann komi hingað niður eftir til að
vitja um mig, bætti hún við hálfhlakkandi eftir litla
þögn.
— Nú kemur mér nokkuð í hug, sagði ég og þokaði
mér nær henni. — Nú stekk ég út í og syndi langt
frá, svo að þér getið róleg farið í sjóinn. Við verðum
saman í baðinu, en með löngu millibili, svo að enginn
geti látið sér koma til hugar að hneykslast á því. Ef
Viktor kemur, hverf ég lengra út á við með hægð, til
þess að hann taki ekki eftir mér. Ég syndi alveg
hljóðlaust.
Hún boraði tánum forvitnislega niður i sandinn og
hryllti sig.
— Ætti ég? . . . Jæja, allt í lagi . . . Hún hló dálítið
skjálfrödduð. — Ég er víst hálfpartinn kennd.
Ég slökkti á vindlingnum í sandinum. Vatnið var
kalt og áfengt, þegar ég steypti mér út í. Ég synti
alllangt frá landi hægum, löngum og hljóðlausum tök-
um. Svo sneri ég mér við og tróð marvaðann.
Hún hafði lagt af sér fötin og óð nú rólega út í sjó-
inn, en geislar tunglsins glömpuðu á hana. Hún var
líkust mjallhvitri myndastyttu, sem lifnað hefur við
og læðist niður af stalli sínum. Þegar hún kom auga
Fremh. á bls. 28.