Vikan - 07.01.1960, Síða 14

r#rrj
tiiiinii
iiiiiiitr
iiiiii*
II
m
m
2. vcrðlaun í smásagnakcppni THkunnar
iiiii
'tiiiii
s
niiiii
m
Halló, halló. — Já, Það er Anna. Er það Beta? — Já, sæl, elskan. Já,
þakka Þér innilega fyrir. — Ha? — Já, það var náttúrlega anzi erfitt,
en svo svæfði .læknirinn mig síðast, og það var svo dásamlegt. — Já, hann
er svo yndislegur, með gulllitað, hrokkið hár, svo mikið og fallegt, alveg
eins og pabbi hans hafði, þegar hann var strákur. — Já, hann er bara
alveg eins og Gunnar, ^mækkuð mynd af Gunnari. — Ha? — Já, alveg
draumur. Já, hann ætlaði ekki að geta slitið sig frá vöggunni, ég varð
barasta að reka hann á skrifstofuna. — Þungur? Já, þetta er nú enginn
smáræðis-karlmaður. Gizkaðu bara á. — Sextán? Ónei, hann var nú hvorki
meira né minna en nítján merkur. — Erfitt? Læt ég það allt vera. Lækn-
irinn sagðist vera steinhissa á því, hvað það gengi vel, þar sem ég væri
orðin svona fullorðin og hefði ekki átt barn fyrr. Ég Var nú eiginlega
hálfmóðguð við hann að segja Þetta. Ég er nú ekki svo gömul, — finnst
þér það? Bara 35. — Ha? Jú, það eru 10 ár siðan í haust. Við giftum
okkur árið, sem þú varst í Kaupmannahöfn. — Já, maður var nú náttúr-
lega að verða úrkula vonar um, að þetta tækist, en svo, þegar loksins
varð úr því, þá varð árangurinn svona dásamlegur. — Þú hlærð, trúir
þú mér ekki. Ja, mikið var! — Finnst þetta öllum? Ja, Gunnar bróðir
þinn er ekki síður hrifinn af honum heldur en ég. — Geturðu trúað því?
Já, hann er nú bara að springa i loft upp af monti. Heyrðu, elskan. Hvenær
ætlar þú annars að koma í bæinn og lita á litla kút? — Á sunnudaginn.
Já, góða, gerðu það. — Hvort ég segi nokkrar fréttir? Mér þykir nú, að
ég hafi verið að segja fréttir. — Jú, ætli ég reyni ekki að fyrirgefa þér
í þetta sinn. Ég er bara svo lukkuleg, Beta. Ég get barasta ekki hugsað
né talað um annað. Á ég að segja þér nokkuð, þú mátt bara engum segja
það. Það má nefnilega enginn vita það fyrr en á jólurn. Þá á að skíra
hann. — Heita? Já, það er nú einmitt það, sem ég ætlaði að fara að
segja þér. Hann á að heita Bragi. — Ha, nei, það er ekkert úr ættinni,
okkur finnst það bara svo fallegt nafn. — Hvað? Tvö viðtalsbil? Jæja,
elskan, þú kemur þá á sunnudaginn. Þá verð ég farin að klæða mig, —
ég fæ að fara fram úr á morgun. Bless, elskan, og ég bið að heilsa kunn-
ingjunum. Bless, og sjáumst á sunnudaginn.
---O-----
Halló, miðstöð! Já, gefið mér Hól í Staðarsveit. — Já, það er um
Birkihlið. Elísabetu Helgadóttur á Hóli. — Já, þetta er númer 97.
Halló! Er það Beta? — Já, þetta er Anna. Sæl, elskan. — Þakka þér
sömuleiðis. Já, það var indælt. Það er nú ekki svo oft, sem þú kemur. —
Nei, það veit heilög hamingjan. Og þetta er í fyrsta skipti, sem þú kemur
á afmælinu hans. — Frískur? Já, víst er hann frískur. Ja, hann var svo-
lítið slæmur í maganum daginn eftir, hefur kannski borðað helzt til mikið
af gotti. En hvað um það, maður er nú ekki nema einu sinni á ævinni
sex ára. — Hvað ertu að segja? Sem betur fer. Hvað áttu við? — Já,
elskan, auðvitað fær hann ekki svona mikið gott á hverjum degi. — Gjafir?
Hvaða vitleysa, hann er alltaf með boltann frá þér, hann hefur svo gaman
af honum. — Ódýr? — Æi, elskan, vertu nú ekki með Þessa vitleysu.
Hverju heldurðu, að það skipti, hvort gjöfin er krónunni dýrari eða
billegri, ef barnið hefur gaman af henni? — Jú, það getur nú vel verið,
en þú veizt, að við þekkjum orðið svo marga hérna, og það er ekki hægt
annað en leyfa barninu að bjóða leiksystkinum sínum. -— Já, en hvað
getum við gert að því? Ef fólk vill gefa dýrar gjafir, þá er ekki hægt
að banna því það! — Við? Hvað meinarðu? Ertu að skipta þér af því,
hvað við gefum einkabarninu okkar? Nei, heyrðu nú, Beta! — Nú, hvað
sagði hann? Já, það er rétt hjá honum. Flugvélin kostaði 280 krónur.
Henni var útstillt i glugganum hjá Thomsen. Ilann hefur verið búinn
að spyrja um verðið þar. Já, hann er svo skýr, blessaður. — Um hvað
spurði hann þig? — Hvað boltinn hefði kostað! Ha, ha, ha. — Sagðirðu,
að hann hefði kostað 11,50? En elskan mín, þú tekur þó ekki tii þess,
hvað óvitinn segir. — Ekki svo mikill óviti, sex ára. Hvað heldurðu, að
hann geri sér grein fyrir verðgildi peninganna? — Vissi um, hvað allar
gjafirnar kostuðu. Nei, þetta eru nú ýkjur. Líttu nú á, Beta mín. Þetta
er eina barnið okkar, og viö höfum vel efni á aö láta hann hafa Það gott.
Og þú getur ekki ætlazt til, að við ölum hann upp eins og sveitarómaga.
Ég skil ekki, hvers vegna þú ert svona beizk. Þú ert nú svo sem ekki
neinn öreiga-vesalingur. — Sagði hann meira? — Hvort þú hefðir ekki
timt að gefa sér annað en boltann? Nú, nú, drengurinn hefur nú munn-
inn fyrir neðan nefið, en þetta er nú bara óvitaskapur. — Ja, ef ég á að
segja þér alveg eins og er, þá var ég hálfhissa. — Nei, nei, þú mátt ekki
misskilja mig. Ég veit, að þú ert engin nánös. En þú máttir vita, að allir
kunningjar okkar kæmu með dýrar gjafir, og börn eru alltaf börn. Beta,
Beta, heyrirðu ekki? Halló! Hvað er þetta? Halló, miðstöð. Sambandið
slitnaði. Var lagt á. Almáttugur minn! Hvað gengur annars að
manneskjunni?
----O-----
Halló, miðstöð. Gefið mér 105.
Beta, halló, Anna hér. — Já, sæl og blessuð. Hvað segirðu þá? Maður
sér þig bara aldrei. — Ojú, þú átt nú ekki svo annríkt, þú þarft ekki
að segja mér neitt um það. Svei mér þá, maður sér þig sjaldnar, siðan
þú fluttir í bæinn, heldur en meðan þú varst á Hóli. En þú um það! Ef
þú ert of góð til þess að þekkja okkur, þá þú um það. — Láti ég ekki
svona. Veiztu, að það eru nærri fimm vikur, síðan þú hefur litið inn? —
Ferð litið út? Já, en fyrr má nú vera. Þetta er tíu mínútna gangur. —
Á sunnudaginn? Láttu þá verða af því. En heyrðu, Beta. Komdu að
kvöldinu, að minnsta kosti ekki fyrir fimm. Við ætlum að skreppa á
bílnum út i Breiðuvík. Það á að verða þar knattspyrnukeppni milli strák-
anna í Breiðuvík og hérna. — Nei, Bragi keppir ekki, — finnst Þér það
ekki tíkarlegt? Þeir vildu ekki hafa hann í kappliðinu. og þó er hann
svo agalega flinkur. En við ætlum nú að sýna þessum stráktyrðlum það,
að hann Bragi getur skroppið út í Breiðuvík, þegar hann vill, og þarf
ekkert að vera upp á þá kominn. — Já, hann kom skælandi heim i fyrra-
dag og sagði, að Palli Jóns bakara vildi ekki hafa sig með í kappliðinu. —
Já, hann er víst formaður félagsins. Já, það er svo merkilegt með sig
þetta fólk og strákurinn svona andstyggilegur. Hann hefur alltaf haft
horn í síðu Braga. Já, svo fór Gunnar nú barasta heim til stráksins til
þess að spyrja, hvað þetta ætti eiginlega að þýða. Hvað heldurðu, að
stráksi hafi sagt? Jú, hann sagði, að þeir yrðu að taka Þá beztu í kapp-
liðið! Hefurðu nokkurn tíma heyrt annað eins? Og Bragi, sem er svo
agalega flinkur, ábyggilega langbeztur af þeim. — Hvað, Þú segir ekkert?
Ætli ég þekki ekki drenginn minn betur en flestir aðrir! — Ha? Hef
ég ekki mikið vit á fótbolta? — Nú, þú tekur þá bara undir þetta! Þér