Vikan - 14.01.1960, Qupperneq 8

MAMMA, seglr drengurinn, og horfir ofan t
gólfið, — ég týndi peningunum.
— Hvað segirðu barn? Týndirðu hundrað
króna seðlinum, spyr móðirin, og hættir snöggv-
ast að stiga saumavélina.
— Já, þegar ég ætlaði að fara að borga vðr-
urnar, fann ég ekki peningana. Þeir hafa ein-
hvernveginn slæðst upp úr vasa mínum.
— Óttalegur klaufabárður geturðu verið
drengur.
Móðirin snýr sér aftur að vinnunni og um stund
heyrist ekkert nema tilbreytingarlaust suðið i
saumavélinni. Drengurinn stendur kyrr í sömu
sporum, álútur og umkomulaus, í slitnum
nankinsbuxum og köflóttri skyrtu, sem hann er
að vaxa upp úr. Móðírin hættir andartak að sauma
og drengurinn grípur tækifærið:
— Mamma. get ég þá ekki farið með strák-
unum?
— Ha?
— Get ég þá ekki farið í ferðalagið?
— Nei, ég á enga peninga.
Drengurinn segir ekkert, verður bara ennþá
niðurlútari, fer allur inn í sjálfan sig, minnkar.
Það liður góð stund, siðan lítur hann upp og
horfir á móður sína, athugull og alvarlegur.
Svona, nákvæmlega svona, er hún vön að sitja
við vinnu sína, eilítið bogin í heröum, stundum
með þreytusvip um munninn, en oftar þó með
örlítið bros í augnakrókunum og jafnvel raulandi
lagstúf.
Núna raular hún ekki lagstúf og hún brosir
heldur ekki. Það er ofur skiljanlegt, hundrað
krónur eru miklir peningar fyrir mömmu, hún á
alltaf svo litla peninga.
Skyndiiega breytist svipurinn á andliti drengs-
ins og roði hleypur fram í kinnarnar, því að nú
man hann, að áðan, þegar hún fékk honum seð-
ilinn, sá hann að hún átti einn ef ekki tvo hundr-
að kalla eftir, og nú sagði hún, að hún ætti enga
penlnga.
Mamma hefir þá skrökvað að honum til þess
að losna við að gefa honum meiri peninga!
Þetta gat hún gert, og þó hafði hún svo marg-
oft sagt, að það væri ljótt að skrökva. — Þá kem-
ur svartur blettur á tunguna á þér, sagði hún,
— og ljóti kallinn hlær af ánægju. 1
Drengurínn veit vel, að þetta með svarta blett-
inn á tungunni og ljóta kallinn er bara plat, og
sagt til að hræða litla heimska krakka. En hann
er ekki lítill og heimskur heldur stór og sterk-
ur. —-------
Fólk átti annars ekki að vera að hirða það,
sem aðrir týndu, láta það bara liggja, þangað til
réttur eigandi kæmi sjálfur. Þá hefði bara seð-
illinn legið samanbrotinn, þar sem hann datt, og
hann getað farið aftur i búðina hans Björns og
borgað eplin, kexið og súkkulaðið, sem hann æt.1-
aði að hafa í nesti. Hann hefði svo komlð við
hjá Binna, fengið honum peningana fyrir far-
gjaldinu og sagt eins kæruleysislega og hann
heyrði Lalla segja í gær: — Heyrðu Binni, hérna
eru peningarnir fyrir farinu, Þú lætur mig vita,
ef pabbi þinn heldur að það verði dýrara. Siðan
hefði hann, ef til vill tekið upp súkkulaðipakk-
ann og sagt: — Má bjóða Þér að smakka á, ég
var að kaupa nestið. Binni mundi þá kannske
bjóða honum af sínu nesti á morgun, þegar þeir
væru lagðir af stað, og allir hinir strákarnir
myndu sjá það.
Drengurinn gleymir sér við þessar hugljúfu
hugsanir, en hrekkur upp við það að móðirin
segir: — Ég þarf ekki að spyrja, þú hefur auð-
vitað strax snúið við og leitað.
— Já, já, en Það varð ekki til neins, einhver
var búin að finna hann.
— Auðvitað, í þessu veðri hefur samanbrotinn
seðillinn ekki fokið langt.
— Nei.
Þögn.
— Þetta var Ijóta óhapplð, Gunni minn, og hún
er ögn mildari í rómnum.
Þessi saga hlaut
3.
verölaun
í smásagnasamkeppnl
Vikunnar.
Höfundur hennar
Guðný Sigurðard.
er Reykvíkingur, fædd 1915.
Hún hefur fengizt við smá-
sagnagerð síðan 1937, og
hafa birzt eftir hana sögur
í tímaritum og blöðum.
Guðný er gift Þórði Bene-
diktssyni lögregluþjóni, og
eiga þau tvo drengi. Guðný
fékk önnur verðlaun í smá-
sagnakeppni Samvinnunar
ÍHL
r=ipr;í;niij:
-vCííCC
■Iiprjt3o:iu
PfJJC'

Um.lirMUJlJr
m
ffial
1

.M

Skyldi hún samt sem áður leyfa honum að
fara? Já, hún hlýtur að gera það, hún veit hvað
þetta er mikils virði fyrir hann. Hann er búinn
að segja strákunum. að hann verði með, já, hún
hevrði meira að segja sjálf, þegar hann var að
tala við Binna í gær. Ekkert orð gat hafa farði
fram hjá henni, það vissi hann fyrir víst.
— Já, já, mamma er búin að segja að ég megi
fara með, hafði hann sagt.
— Gott, sagði Binni — Þetta verður nú sér-
staklega gaman fyrir þlg, sem hefír ekki farið
þe^sa leið áður, þú varst ekki með í fyrra, var
það?
Nei, hann var ekki með í fyrra, og ekki heldur
árið þar á undan. l?n, núna a:tlaði hann að vera
með. Hann vildi ekki framar standa og horfa
á hina strákana leggia af stað i leit að æfin-
týrum, né heldur hlusta á þá tala um alla
skemmtilegu viðburðina eftir á, nú vildi hann
sjálfur geta sagt: — já, strákar, munið þið, þeg-
ar við, — — —
Allt þetta vissi mamma. og samt tímdi hún ekki
að gefa honum nokkrar krónur í viðbót. Ef hún
vildi bara gefa honum peninga fyrir farinu. Hann
skyldi glaður svelta allan daginn, hann þurfti
ekkert nesti. Svo mundi hann vera svo duglegur
að selja blöðin næstu daga, og borga henni allt
aftur, seðilinn, sem hann týndi og meira til.
Mamma er svo góð. Aldrei kaupir hún neitt fal-
legt handa sjálfri sér, bara handa honum. Samt
þykir mömmu gaman að vera í fallegum fötum,
það veit hann mæta vel, og þegar hann verður
stór ætlar hann að kaupa handa henni mikið af
kjólum, kápum, helzt loðkápu, og marga skringi-
lega hatta. ,
Hann gengur nokkur skref i áttina til móður
sinnar og athugar vangasvip hennar, já, það er
ekki um að villast, broslð 1 augnakrókunum sést
greinilega. Honum eykst hugrekki við þessa upp-
götvun. Hann færir sig enn nær og segir:
— Mig langar svo mikið til að fara, ef þú vilt
bara gefa mér íyrir fargjaldinu, þá er allt í lagi.
Eg verð ekkert svangur, ef ég borða mikið af
hafragraut áður en ég legg af stað. Þú getur
verið alveg róleg, ég skal ekkert sníkja hjá hin-
um strákunum eða þiggja þó þeir bjóði mér, ég
segi bara að ég sé svo saddur, að ég hafi ekki
lyst á neinu. Elsku mamma mín gerðu það fyrir
mig að lofa mér að fara.
Hann talar ýmist ákafur og æstur eða auð-
mjúkur og biðjandi Móðirin grúfir sig enn dýpra
yfir saumana og drengnum sýnist ekki betur en
að brosið i augunum hverfi. Nú strýkur hún hárið
frá enninu eða var hún að þurrka sér um augun?
Drengurinn þagnar, hefur nú allt í einu ekkert
meira að segja. Mamma segir heldur ekkert, depl-
ar bara augunum óeðlilega ótt.
Skyndilega beinist athygli drengsins að flugu,
sem skríður á veggnum. Hún fer hratt eins og
hún sé að flýta sér að settu marki. Hann ákveð-
ur að gera hrossakaup við forsjónina og segir
við sjálfan sig: — Ef ég verð búinn að telja
upp að tíu áður en hún er komin að myndinni af
henni ömmu fæ ég að fara, einn — tveir — þrír
— fjórir — fimm — æ, þar flaug hún. Fljótiega
kemur hún aftur og sezt á sjálfa myndina. Nú
skriður hún eftir enninu á ömmu. Amma á
heima fyrir norðan. Hann hefur aldrei séð hana,
og hann veit ekki hvort hann langar nokkuð
til að sjá hana. Jú, kannske, það væri dálítið
spennandi að geta sagt eins og hinir strákarnir:
— Ég er að fara til afa og ömmu, verð hjá þeim
i sumar. En hann er í miklum vafa um, að hann
kæri sig um að vera hjá þessari konu þarna á
myndinni. Hún er svo feit og frek á svipinn, hún
minnir hann á konuna, sem býr 1 fina húsinu