Vikan - 14.01.1960, Síða 20

Á sunnudagskvöld átti ég samtal við Yvette,
og pað var i einlœgni, eða allt að því, sem ég
settl h-'nni kosix.
— Ef þú ætlax að giftast honum, skaltu hringja
til hans.
— Nei, Lucien, ég vil Það ekki.
— Myndir þú verða óhamingjusöm hjá honum?
— Ég get ekki orðið hamingjusöm án þm
— Ert þú viss?
Hún var svo þreytt, að andlit hennar var ná-
fölt, og hún bað mig um drykk til að hressa
sig við.
— Hvað sagði hann við Þig?
— Að hann myndi biða svo lengi, sem nauðsyn
krefði. Hann er viss um, að ég murxl giítast hon-
um einhvern tíma.
— Kemur hann aftur?
Hún þurfti ekki að svara.
— Úr því að svona er, og ef þú hefur tekið
ákvörðun. verður þú að skrifa honum bréf til
þess að hann sé ekki að ala neinar vonir í brjósti.
— Hvað á ég að segja?
— Að þú viljir ekki hitta hann aftur.
Hún hafði verið með honum í ástaratlotum
nokkurn hluta dagsins, og það sást á henni.
væri nema með tilliti til Viviane. Hún hefur tekið
nógu miklu möglunarlaust til þessa. Og hún er
reiðubúin að taka fleiru, en þetta hefði þó gengið
of langt.
Þetta fann ég þegar ég tilkynnti henni niðurstöð-
una, sem ég loks komst að. Það var að loknum
miðdegisverði Eg hafði valið þann tima af
ásettu ráði, þvi að ég átti að mæta i Réttarhöll-
inni eftir stutta stund, og hafði aðeins stundar-
fjórðung aflögu. en það kom í veg fyrir að samtal-
ið dragist hæitulega á langinn.
1 þann mund sem við gengum inn i borðstofuna
til að fá katfið. fautað' ég:
— Ég þarf að tala við þig:
Áhyggjusvipurinn, sem kom á andlit hennar,
sagði mér, að hún vissi þegar hvað til stóð Ef
til vill hefði hún búizt við enn róttækari ákvörðun
en þeirri, sem ég hafði tekið. Hvað sem þvi ieið,
sá ég hugarvíl hennar, og andartak varð hún eðli-
leg
Mér varð innanbrjósts eins og þegar maður þarf
að skilja við sig dýr, sem lengi hefur verið manni
kært.
— Seztu og taktu ekki fram í fyrir mér. Þetta
er ekkert alvarlegt.
Jæja, fyrir tveim árum giftist hún samt ianda
sinum, prófessor viö Harvard, og hélt með hon-
um til Bandarikjanna.
Hún skildi við fortíð sína og fól fasteignasala
að selja íbúðina og húsgögnin eins fljótt og mögu-
legt væri.
Þangað er tveggja mínútna gangur heiman frá
mér, og þegar ég fer að heimsækja Yvette í fram
tíðinni, þarf ég ekki lengur að taka leigubíl eða
ónáða Albert.
— Ég hef hugsað mikið um það. 1 fyrstu virtist
það fráleitt . . .
— Ertu búinn að kaupa íbúðina?
— Ekki enn. Ég ætla að hitta fasteignasalann
i kvöld.
Frá þessari stundu hafði ég fyrir framan mig
konu, sem ekki var að verja lífshamingju sína,
heldur fjárhag.
— Ætiar þú að láta íbúðina vera á hennar
nafni?
Ég bjóst við Þessu. í upphafi var það ætlun min
að gefa Yvette þessa gjöf, svo að hún pyrfti ekki
að fara út á götuna aftur enda þótt ég félli frá.
Viviane getur alla vega haft það gott, pótt ég
deyji og þarf ekki að breyta i neinu núverandi
Bólgnar varirnar virtust standa út úr höfðinu.
Ég las henni fyrir mestallt bréfið, og póst-
lagði það sjálfur.
— Þú lofar því að svara ekki, þótt hann hringi
eða komi?
— Ég iofa því.
Hann hringdi ekki og reyndi heldur ekki að
brjótast inn i ibúðina. En strax morguninn eftir
hringdi hún.
— Hann er hérna.
— Hvar ?
— Úti á gangstéttinni.
— Hringdi hann dyrabjöllunni hjá þér?
— Nei.
— Hvað er hann að gera?
— E'kkert. Hann stendur upp við húsið á móti,
og starir upp I gluggana mína. Hvað á ég að
gera?
— Ég kem og fer með þér út að borða.
Ég fór þangað. Ég sá Mazetti fyrir utan, skít-
ugan og órakaðan, eins og hann hefði flýtt sér
þangað beint frá verksmiðjunni, án þess að skipta
um föt.
Hann nálgaðist okkur ekki, og virtlst gera sig
ánægðan með að fá að sjá Yvette, eins og hund-
ur, sem hefur verið sleginn, en sér húsbóndann
aftur.
En hann var farinn, þegar ég fylgdi Yvet.te
heim aftur klukkustund siðar. Hann kom hins
vegar aftur daginn eftir, og líka næsta dag, og
skegg hans varð með hverjum deginum lengra,
augun hitasóttarkennd, og hann var farinn að
likjast betlara.
Ég veit ekki hvort hann er einlægur. Hann á
í baráttu líka. Hann virðist hafa lagt alla fram-
tiðardrauma sína á hilluna I einu vetfangi, eins
og ekkert komi honum lengur við nema Yvette.
Augu okkar hafa mætzt nokkrum sinnum i
vikunni, og ég hef lesið úr augum hans hæðni
og andúð.
Ég hef velt fyrir mér öllum mögulegum lausn-
um, og ómögulegum líka, eins og þeirri, að koma
Yvette fyrir á neðri hæðinni i húsinu mínu, þar
sem ég hef skrifstofurnar og biðstofuna. en þar
höfum við alltaf haft reiðubúið svefnherbergi og
bað handa Bordenave að nota, þegar hún heíur
þurft að vinna lengi fram eftir.
Klukkustundum saman hreifst ég mjög af þess-
ari ráðagerð. Mér fannst það æsandi tilhugsun, að
hafa Yvette á næstu grösum við mig hverja mín-
útu sólarhringsins, en loks náði skynsemln yíir-
tökunum. Það hefðl verið ógjörningur, þó ekki
Henni tókst að brosa, en það var hörkulegt bros.
Þegar ég minntist á ibúðina, sem ég hafði i huga,
veit ég að Það var ekki af viðkvæmnisástæðum,
sem fór um hana titringur. Ég hélt meira að segja,
að nú byrjaði bardaginn, og helzt hefði ég viljað
að hún snérist til varnar, þvi að þá hefðum við
getað gert út um okkar málefni í eitt skipti fyrir
öll, í stað þess að vera alltaf með látalæti. Ég
var ákveðinn, að láta ekki minn hlut.
— Af ástæðum, sem of langt yrði upp að telja,
enda býst ég við, að þær séu fullkunnar, er,„
ómögulegt fyrir hana að búa lengur á hóteli. ..'fl
Við köllum Yvette alltaf „hana“ okkar á milli. ■
Ég geri það af háttvisi, konan mín af fyrirlitn-
ingu.
— Ég veit það.
— Það er ágætt. Það er nefnilega nauðsynlegt,
að ég komi henni fyrr en síðar fyrir i íbúð, þar
sem viss mf jur. sem ofsækir hana, nær ekki til
hennar.
— Ég skil. Haltu áfram.
— Þannig vill til, að ég hef fundið ágæta ibúð.
II. HLUTI
Vissi hún það þegar — til dæmis frá ieigufyrir-
tækinu?
Þegar við bjuggum á Denfert torginu, annað
árið, sem við vorum gift, ef ég man rétt, vorum
við þegar farin að leita okkur að annarri íbúð,
sem væri þægilegri og einnig nær Réttarhöllinni.
Oft höfðum við gengið út á Saint Louis eyjuna,
sem okkur féll bóðum sérlega vel við.
Þá var laus ibúð þarna á eynni og við fórum að
skoða hana. Leigan var ekki sérlega há, vegna
húsaleigulaganna, en tilskilið var, að leigjandinn
keypti talsvert af húsgögnum með íbúðinni, og
það leyfði fjárhagur okkar ekki. Við yfirgáfum
ibúðina í þungu skapi.
Seinna hittum við ameríska konu, ungfrú Wilson,
sem ekki hafði aðeins leigt ibuöina, heldur keypt
hana, og ég held, að Viviane hafi farið með henni
heim í kaffi. Hún var rithöfundur, hélt sig oft
á Louvre safninu með öðrum listamönnum, og eins
og margir landa hennar, kvað hún heimaland sitt
vera villimannalegt, og sór þess eið, að hún skyldl
vera i París til enda ævi sinnar. Paris hreií hana
i smáu sem stóru.
lifnaðarháttum sínum, vegna mikilla trygginga,
sem ég hef ánafnað henni.
Ég hikaði. Svo brást kjarkurinn og ég lét undan
siga. Ég var fokreiður sjálfum mér fyrir þennan
aumingjaskap, og stamaði rauður í framan:
—- Auðvitað ekki.
Ég var enn aumingjalegri vegna þess, að mig
grunaði, að hún hafi vitað hina upprunalegu ætlun
mina, og þetta hafi því verið sigur fyrir hana.
— Hvenær undirritar þú pappírana?
— 1 kvöld ef allt verður komið i lag.
— Flytur hún á morgun?
— Hún flytur hinn daginn.
Hún brosti biturlega, og hefur sennilega mirnzt
þess, þegar við fórum til að skoða ibúðina nokkr-
um árum áður, en þurftum að snúa við vegna
nokkurra verðlitilla gólfteppa.
— Er það nokkuð annað, sem þú þarft að segja
mér?
— Nei.
— Ertu hamingjusamur?
Ég kinkaði kolli, en hún gekk til mín og lagði
höndina ástúðlega á öxl mér. Sennilega hefur
þessi hreyfing hennar komið mér i betri skilning
um afstöðu hennar gagnvert mér. Ef til vill hafði
hún alltaf tekið mig sem sitt eigið sköpunarverk.
1 hennar augum var ég alls ekki til áður en hún
hitti mig. Hún kaus mig, eins og Corina kaus
Jean Moriat, nema hvað ég var ekki einu sinni
fulltrúi eins og hann, og hún varpaði frá sér mun-
aðarlífi um leið.
Ég væri vanþakkiátur ef ég viðurkenndi ekki,
að hún hefur hjálpað mér talsvert á uppleið minni
í mannféiagsstiganum, og útvegað marga skjól-
stæðinga. Það er lika hennar verk, að nafn mitt
er svo oft sem raun ber vitni, í blöðum. og það
ekki alltaf í sambandi við hin lagalegu verk.
Hún sagði mér þetta ekki, þegar ég sagði henni
frá íbúðinni, og hún áfelldist mig heldur ekki, en
ég fann, að hún gekkst inn á þetta með Því skil-
yrði, að íbúðin yrði á minu nafni, og ekki þýddi
fyrir mig að ganga skrefi lengra en þetta. Meira
myndi hún ekki láta sér iynda möglunarlaust.
Alla þessa viku óttaðist ég, að Yvette myndi
— Ef þú ætlar að giftast honum,
skaltu hringja til hans.
— Nei, Lucien, ég vil það ekki. Ég
get ekki orðið hamingjusöm án þín.
20
VIKAN