Vikan - 14.01.1960, Qupperneq 28

Til þess að vernda húð yðar
pér að verja nokkrum minúfum ó
hveriu kvöldi fil að snyrfa andlit
yötv/c.' hendur með Nivea-kremi.
n
3Ó hressir, sfyrkir og sléffir andlifshúðino og hendurnor
3rða mjúkar og follegar. Nivea-krem heflr inni oð
halda euzerit, sem er skylt eðlilegri húðfitu. Þes vegna
gengur það djúpt inn í húðina, og hefir óhrif longt
inn fyrir yfirborð hörundsins. Þess vegno er Nivea-
krem svo gotf fyrir húðina
KC YTk
TAPAÐ - FUNDIÐ
Framhald af bls. 9.
— Já, því segi ég þaö, heldur hún áfram, —
maður er aldrei nógu varkár i vali sínu á leigj-
endum.
— Nei, það er satt.
— Ég leigði yður af því að ég vorkenndi yður,
ég vissi að yður leið ekki vel í bragganum. En
þér megið trúa þvi, að margir hafa undrast það
og jafnvel ávitað mig fyrir að hleypa yður inn
S húsið.
— Já, ég trúi því vel, er allt og sumt, sem
móðirin segir.
— Stúlkur eins og yður er trúandi til alls.
— Já.
Drengurinn sér, að nú er frú Ágústa ekki rauð
hér og þar, heldur rauð um ailt andlitið og niður
á háls og gulu lokkarnir eru á sifelldu iði, en
mamma er aftur á móti mjög róleg. Hann er
hreykinn af móður sinni, finnst hún standa
sig vel.
— Eplið fellur sjaldan langt frá eikinni, varð
mér að orði, þegar mér var sagt frá árásinni á
I.árus litla. Ég held það sé velgjörningur að losa
umhverfið við fugla eins og Gunnar. Þessvegna
segi ég yður upp húsnæðinu, og mér þætti vænt
um, ef þér vilduð fara fyrr en seinna.
— Jæja, þakka yður fyrir.
— Þér segið bara jæja og þakkið fyrir, hafið
þér ekkert annað að segja?
— Nei, frú Ágústa, þér hafið kannske búist við
því að ég krypi fyrir yður og bæði um miskunn.
— Hafið þér þá ekkert fram að færa, yður
og krakkanum til málsbóta?
— Við þurfum engar málsbætur, því að við
höfum ekkert til saka unnið.
— Ekki það nei, þarna er ykkur lauslætisdrós-
unum rétt lýst. Þykjast hvergi koma nálægt,
vera saklausar, auðvitað, ha, ha, ha.
— Frú Ágústa, segir nú móðirin, og Gunnar
heyrir að hún er orðin reið, — ef þér hafið lokið
erindi yðar, þætti mér vænt um að þér færuð.
Gunnari litla bregður, þetta þorir mamma að
segja, þó er frú Ágústu orðin i framan eins og
rauð blaðra, sem hefur verið blásin of mikið út
og hlýtur að springa þá og þegar.
— Þér vogið yður að reka mig út?
— Ég bið yður aðeins að fara og lofa mér að
vera í friði.
Mamma er víst ekki lengur reið, bara þreytt
og leið. Kannske ætlar hún að fara að gráta. Það
finnst honum ekki nema von.
— Þetta eru þakkirnar, hreytir frú Ágústa út
úr sér.
— Frú Ágústa, segir mamma, — ég er ekki
í neinni þakkarskuld við yður, ég hef alltaf borg-
að mína húsaleigu, þér eigið ekkert hjá mér.
— Þér standið bara upp í hárinu á mér, ekki
nema það þó, þér — þér — sem hafið ekki einu
sinni getað feðrað þennan krakka yðar, þeir hafa
líklega verið nokkuð margir, sem komu þar til
greina. Þér kunnið sannarlega ekki að skamm-
ast yðar.
— Nei, frú Áslaug, en það kunnið þér vafa-
laust.
Nú gengur frúin alveg að mömmu, hvessir
augun á hana og lyftir upp hendinni. Drengur-
inn þýtur upp og hrópar. — Mamma, varaðu Þig,
hún ætlar að berja þig. Síðan hrindir hann frú
Ágústu fram að dyrunum um leið og hann segir:
— Láttu hana mömmu vera, hún hefur ekkert
gert þér, farðu bara heim til þin.
Og nú springur rauða blaðran. Frúin opnar
munninn og lokar honum aftur, án þess að nokk-
urt hljóð heyrist. Andartak horfir hún á móður
og son gegnum háiflokuð augun, svo hvæsir hún
út úr sér einu orði:
— Hyski.
Hún snýst á hæli, fer og skellir hurðinni svo
harkalega á eftir sér að myndin af ömmu dettur
á gólfið og glerið fer í þúsund mola.
Svo er allt hljótt um stund, en síðan byrjar
mamma að gráta. Hann reynir ekki að hugga
hana, lofar henni bara að kreista sig eins fast
og hún vill, þó hann sé allur aumur eftir slags-
málin við Lalla. Hann veit ekki hversu lengi þau
sitja svona fast upp við hvort annað, hún grát-
andi, hann bítandi á jaxlinn, hugsandi upp alls
konar leiðir til að hefna sín á frú Ágústu, móður
Lalla, Lalla sjálfum, já öllum, sem eru vondir
við mömmu. 1 rauninni hefur honum aldrei fund-
ist hann vera tengdur mömmu jafn sterkum
böndum og nú. Hún langar til að vernda hana,
vera henni góður, svo góður, að það geri henni
ekkert til þó allir aðrir komi illa fram við hana.
Mamma á heldur engan að nema hann, og þvi
má hann ekki bregðast henni. Nei, það má hann
ekki.
Smátt og smátt hættir mamma að gráta. Hún
losar takið á drengnum, þurrkar sér um augun
og segir: — Gunni minn, hversvegna fóruð þið
Lalli að slást?
Drengnum vefst tunga um tönn.
— Ég varð vondur, ég reiddist við hann.
— Ot af hverju?
— Hann er andstyggilegur, hann sagði dálitiö,
sem ég þoldi ekki.
— Hvað sagði hann, Gunni minn? Segðu mér
það.
— Hann — hann sagði, að ég væri lausaleiks-
krakki.
— Jæja, sagði hann það?
— Já, ég veit svo sem vel að ég er það, en ég
kæri mig bara ekkert um að það sé verið að
tala um það.
— Sagði Lalli ekkert fleira?
— Nei, nei. — Jú, hann sagði að þú værir voða
kelling.
Þögn.
— Pabbi minn, er hann þá kannske ekki dá-
inn, eins og þú sagðir mér einu sinni?
— Ég veit það ekKÍ íyrir vist, ég held það,
af því að hann hætti allt i einu að skrifa mér.
— Nú já, segir drengurinn lágt, og horfir með
athygli á tærnar á skónum sínum.
— Gunni minn, pabbi þinn var mjög góður
maður, og þú mátt aldrei hugsa neitt illt um
liann. Ég ætlaði að segja þér allt um hann seinna,
þegar þú stækkuðir og þroskaðist, en ég hefði
átt að þekkja mennina betur.
Enn er þögn, en svo dettur Gunnari nokkuð í
hug:
— Mamma, verð ég ekki að láta Björn kaup-
mann vita, að ég get ekki tekið nestið. Hann lof-
aði að geyma það fyrir mig, þvi að ég var svo
viss um að finna aftur peningana.
— Jú, góði, þú skalt hlaupa þangað, en vertu
fljótur, mér loiðist þegar þú ert ekki heima.
— Já, mamma, ég skal flýta mér, segir hann
hress 1 bragði.
Björn kaupmaður er einn í búðinni, þegar
Gunnar kemur.
— Ég, ég ætlaði bara að láta þig vita að ég
get ekki tekið pakkann, sem ég bað þig að geyma,
28
VIKAN