Vikan - 16.06.1960, Blaðsíða 15

af
— Ég liélt
eitthvaö til
að þú myndir hafa gaman
aö lesa, sagði ég hikandi.
að fá
getur verið mikil þjáning oð vera einmana
kvæma uppskurðinn strax. Auðvitað kveið hún
dálítið fyrir, en hún var líka eftirvæntingarfull
og bjartsýn. Hún var, sem betur fór, orðin það
taugastyrk, að hún trúði því sjálf að uppskurð-
urinn myndi heppnast.
Daginn áður en hún átti að fara á spítalann,
lokaði ég búðinni og fór heim til mömmu til að
sækja hana. Við töluðum ekki mikið saman á
leiðinni, en áður en við kvöddumst, fékk ég loks-
ins kjark til að segja nokkuð, sem mig hafði lengi
langað til að segja henni.
— Esther, sagði ég, — ef þetta fer nú ekki
eins og við vonum, þá ætla ég að bíða þín fyrir
utan spitalann, þegar þú kemur út. Og ef Þú þarft
einhvern tíma á hjálp minni að halda, það gildir
einu hvenær Það verður eða hvers vegna — þá
Veiztu hvar mig er að finna.
Ég var feginn að hafa sagt þetta, af því að ég
vissi að það myndi styrkja samband okkar. Ég
vonaði auðvitað hennar vegna, að allt gengi að
óskum, en ég vonaði að hún myndi samt sem
áður þarfnast mín. Ég elskaði hana svo heitt, og
gat varla hugsað til þess að lifa án hennar. En
það, sem mestu máli skipti, var auðvitaö, að hún
yrði heilbrigð og hamingjusöm.
Uppskurðurinn tókst vel og auðvitað var Esther
hamingjusöm. En engum hafði dottið í hug, að
það myndi taka hana langan tíma að læra að
ganga og ná íullri heilsu. Kannski höfðum við
ímyndað okkur að hún gæti staðið upp frá skurð-
arborðinu og íarið út að dansa. Þetta var nú ekki
svona auðvelt. Yfirlæknirinn, sem vissi hvar
Esther hafði verið næstum allan tímann, sem hún
beið eftir spítalaplássi, spurði mig blátt áfram,
hvort hún gæti ekki verið hjá móður minni dá-
lítinn tíma eftir uppskurðinn, sér til hressingar,
og auðvitað sögðum við strax, að hún væri hjart-
anlega velkomin. Ég ók henni sjálfur heim til
mömmu, þegar hún útskrifaðist, en síðan leyfði
ég henni að vera í friði. Hún ætlaði hvort sem
var að byrja aftur, þar sem frá var horfið þegar
síysið varð. Hún beið bara eftir því, að Peter
kæmi aftur, og ég gat eins vanizt þvi strax að
lifa án hennar. Þess vegna sökkti ég mér niður
i vinnuna og var kyrr i bænum.
E’n svo fékk ég bréf frá mömmu. Það var ein-
göngu um Esther.
„Það er eins og hún kunni ekki við sig hérna
lengur,“ skrifaði mamma. „Hún er auðvitað
ánægð yfir að uppskurðurinn tókst svona vel, en
samt finnst mér hún ekki vera reglulega glöð.
Getur þú ekki komið heim og talað við hana.“
Ég hugsaði málið. Ég átti enga ósk heitari en
að fara heim og hugga Esther, ef eitthvað væri
að henni, en ég bjóst ekki við að ég væri rétti
maðurinn. í þessu fólst dálítil eigingirni. Ég vissi
að það myndi reynast mér erfitt að hitta Esther.
Ég hringdi tll blaðsins, og spurði, hvenær Peter
Skjold væri væntanlegur. Ef hann kæmi bráðum,
þyrfti ég ekki að hugsa um Esther framar. Þá
myndi hún taka gleði sina aftur án minnar að-
stoðar. En ef Það liði langur timi ennþá, ætlaði
ég að fara heim og reyna að hressa hana.
— Peter kom í gær, var svarið. — Hann er
hérna núna. Viljið þér tala við hann?
— Nei, þökk fyrir, það er ekki nauðsynlegt.
Þegar ég lagði tólið á, fannst mér allt svo grátt
og ömurlegt. Nú vissi ég að Esther þarfnaðist
mín ekki lengur. En hálfum mánuði seinna fór
ég heim yfir eina helgi. Mamma hafði skrifað
mér, að það væri svo hræðilega tómlegt í húsinu
síðan Esther fór. Hún hafði aldrei verið einmana
fyrr en nú. Ég vissi vel hvernig henni hlaut að
líða. Þess vegna fór ég heim. Mamma hafði rétt
fyrir sér, það var ósköp tómlegt að koma heim.
Það gladdi hana, að ég kom, og hún flýtti sér
niður í þorpið til að kaupa eitthvað gott í mat-
inn. Ég settist við hljóðfærið og fór að spila vals
eftir Brahms, einn þeirra, sem Esther hafði verið
sérstaklega hrfiin af. Ég hugsaði um hana meðan
ég spilaði. Peter hafði sótt hana fyrir rúmri vlku.
Skyldi hún vera hamingjusöm núna? Kannski værl
hún að dansa við hann á þessu augnabliki og
næstum því búin að gleyma öllu því, sem
hún hafði mátt Þola. Ég hugsaöi svo sterkt til
hennar, að ég varð allt í einu gripinn þeirri til-
finningu, að hún væri ekki langt í burtu. Það var
eins og ég fyndi angan af ilmvatninu hennar og
heyröi léttan andardráttinn. Samt var ég viss
um, að ég sæi afsjónir, þegar ég leit upp og sá
hana standa í dyrunum. Þetta var aðeins ósk-
hyggja, sjónhverfing.
— Haltu áfram að spila, sagði hún; málróm-
urinn var eðlilegur og skýr. Hún hallaði sér upp
að dyrastafnum og leit á mig með einkennilegu
brosl. Framhald á bls. 31.
VIKAN
15