Vikan - 16.06.1960, Blaðsíða 20

iAJCM&y fcUit&<zge:
FR&MHALDSSAGAN
Þegar hún kom inn í baðherberglð, hjálpaði
Douglas henni með olnboganum að standa á fæt-
ur Svo héldu þau bæði úlnliðunum undir vatns-
krananum. „Ég finn ekki að neitt losni um bönd-
in,“ sagði hún.
„Það fer nokkuð eftir efninu, sem í þeim er,“
svaraði Douglas. „Og það tekur alltaf dálitla
stund “
Þau stóðu enn um hríði hlið við hlið og vatnið
rann um hendur þeirra og úlnlíði. Utan frá heyrð-
ist ekkert hljóð nema niður hafsins. „Ég held að
það sé eitthvað að losna um böndin á úlnliðunum
á mér,“ sagði Douglas allt í einu. „Finnur þú
nokkurn mun?"
Hún hristi höfuðið.
Douglas reyndi á böndin. „Nei. þau hafa ekki
tognað nóg enn,“ mælti hann dapurlega. Honum
varð litið á huröina, og skyndilega var sem hann
hefði fengiö opinberun. „Heyrðu," sagði hann,
„ekki hef ég tekið eftir þessu fyrr?“
„Hverju?“
„Flöskuopnaranum, þarna á hurðinni!“
„Þessi litli járnfleinn, sem er skrúfaður á hana,
er það hann, sem þú átt við?“ spurði hún.
„Já,“ svaraði hann. „Ef ég gæti brugðið bönd-
unum að brún hans, þá væri þrautin unnin."
Hann hafði svo hraðann á að komast út að
hurðinni, að hann féll tvisvar á leiðinni. Og þegar
þangað kom, reyndi hann nokkrum sinnum árang-
urslaust að bregða örstuttu haftinu á milli úlnlið-
anna á brún fleinsins, en loks tókst honum það þó.
„Og nú er að taka á,“ sagði hann og brosti
til hennar.
Hann tók á, og fölnaði enn meir við Karen hélt
niðri í sér andanum, en hann brosti til hennar,
og hún kannaðist við þaö bros. Nú ætlaði hann
ekki að láta sig. Það var einmitt þetta þrákelknis-
lega bros, sem gerði andlit hans og svip svo að-
laðandi, enda þótt hann gæti ekki friður talist.
„Douglas," hrópaði hún. „Gættu að þér ... sár-
ið á gagnauganu opnast meir og meir, þegar þú
reynir svona á þig! Það lagar úr því blóðið . . .“
Allt í einu brast fjöturinn. Douglas féll við á
gólfið, og munaði minnstu að höfuð hans lenti
á rönd baðkersins. Um hríð lá hann hreyf-
ingarlaus á gólfinu, og Karen þótti sem hjarta
sitt mundi bresta. E'n svo settist hann upp og rétti
fram báðar hendurnar — lausar.
„Það tókst, ‘ mælti hann sigri hrósandi.
Karen verðum við að finna hvað sem það kostar.
Er mikið enn hérna af þessum sumarbústöðum?"
„Ekki nema þrír eftir, sem koma til greina,
senóra," svaraði Bonito. „En nú er það, að ég
þarf helzt að vera viðstaddur, þegar miðnætur-
flugvélin kemur og hafa njósn af þvi þegar lausn-
argjaldinu verður komði til skila, hvernig svo
sem ég á að fara að þvi.“
„Far þú. Ég skal athuga kofana ...“
„Ertu ekki hrædd? I myrkrinu og á ókunnug-
um leiðum?"
„Vitanlega er ég hrædd? Heldurðu að það sé
einungis bein í hausnum á mér? Eg er drephrædd,
það máttu bölva þér upp á."
Bonito hló. „Það er sannarlega heilsusamlegt
fyrir sálina, að hafa þig með í. förinni, senóra,"
sagði hann. „Annars er þetta svo sem allt i lagi.
Undirmaður minn, Carib Sam Lundberg, verður
viðstaddur komu flugvélarinnar og það ætti að
duga. Ágætur maður, Sam, af Indíánakyni. Nei,
ég get ekki skilið við þig hérna, senóra. Við
Douglas skildum leiðir í dag. Hraustur og harð-
skeyttur náungi, þjálfaður í flotanum. Minnti mig
talsvert á hann son minn sáluga. Já, við skildum
lelðir í dag, og hann hefur ekki sést síðan ...“
,,Og hvaða gagn mundi það líka gera að hafa
njósn af því, þegar lausnargjaldið verður afhent,
ef við finnum svo ekki Karen?" spurði Lily. „Þú
hefur sjálfur sagt, að þeir drepi hana um íeið
og þeir hafa fengið lausnargjaidið í’ hendur."
Bonito kinkaði kolli. „Þú hefur lög að mæla,
senóra. Þér er gefið það, sem senor Douglas mundi
kalla heilbrigða skynsemi."
„Já, vissulega," svaraði hún og hló við. „Og það
i ríkum mæli, skal ég segja þér."
„En því miður, senóra Lily, þá þekkir byssu-
kúlan ekki neinn mun á manni og konu.“
„En það gerir karlmaðurinn hinsvegar, og það
eins þótt myrkur sé,“ svaraði Lily. „E'n hvernig
er það, — förum við ekki að nálgast þessa bölvaða
strönd hvað úr hverju?"
Bonito kinkaði kolli.
„Það er kannski vissara fyrir mig að fara að
lækka róminn. Mér heyrist það á sjávarniðinum,
að við eigum ekki langt ófarið."
Bonito benti henni að fara á undan sér og þau
héldu inn á þröngan stíg, sem lá í gegnum runna
og var eiginlega ekki annað en slóð eftir jeppa-
hjól.
Þau gengu hratt en hljóðlega. Lily beit á vör-
ina, þegar henni varð stigið á stein, en harkaði
af sér sársaukann og lét ekkert til sín heyra.
Bonito gaf sér ekki tíma til að líta um öxl og
sjá hvernig henni gengi; hann var allur með hug-
ann og augun við Það, sem framundan var. Hann
hafði komið út að þessum bústað síðastliðið sum-
ar, þegar eigandinn, læknir frá Bandarikjunum,
dvaldist þar. Bonito mundi að byggingin stóð til
hægri við veginn, i rjóðrinu niður við hvítan
fjörusandinn. Hann nam því staðar, þegar ströndin
kom í Ijós á milli trjánna, og svipaðist vandlega
um. Svo skreið hann hálfboginn áleiðis og lét
kjarrið skýla sér. Li\y fór eins að.
Tunglið skein á silfurskyggðan hafflötinn og
brimið, sem braut á kóralrifinu. Bonito hvislaði:
„Húsið er myrkt. Hlerar fyrir öllum gluggum og
ekki sé ég neinn á ferli. Við skulum bíða og sjá
hvað setur ...“
Þau biðu. Hvorugt mælti orð frá vörum. Þannig
liðu nokkrar mínútur. Loks hvíslaði Bonito
þreytulega. „Mætti segja mér að Þetta væri stað-
urinn Næstu sumarbústaðirnir eru svo langt frá,
að þeri koma varla til greina. Það má vel vera,
að við komum of seint. En við sjáum til. Nú
skulum við ekki doka lengur við, heldur komast
að raun um hvort nokkur maður er þarna.“
Hann reis upp til hálfs i tunglsljósinu, en Lily
lagði höndina á öxl honum og hvíslaði. „Biddu
andartak," sagði hún.
Forvitni Bonitos var óðar vakin. „Heyrirðu
eitthvað?" spurði hann.
„Það er sjálfsagt heimskuleg ofheyrn," svaraöi
hún. „En það var eins og hljómur af jazztónlist;
trylltri jazztónlist, en leikið lágt ...“
Bonito dró djúpt andann. „Þá megum við ekki
biða lengur, senóra. Ég fæ þér byssuna, og þú
miðar henni á hvern, sem kann að ráðast á mig.“
„Ekki ég,“ svaraði Lily ákveðin. „Ég kann
ekkert með skotvopn að fara, og ef ég snerti það,
mundi ég að öllum líkindum skjóta sjálfa mig.
Nei, ég kann betra ráð. Ég fer á undan, þú kemur
á eftir með byssuna. Ef einhver er þarna og fer
að gefa mér gaum, læt ég hann elta mig á bak
við húsið og þá kemst þú alla leið yfir í skugga
þess, án þess hann sjái til ferða þinna. Og það
er aldrei að vita, nema ég geti tafið svo fyrir
náunganum, að þér gefist tóm til að athafna
þig ...“
„Nei,“ svaraði Bonito. „Þig skortir ekki hug-
rekki, senóra, en sem karlmaður get ég ekki
látið við gangast, að þú leggir þig í hættu mín
vegna.“
Lily stóð upp og lagfærði á sér hárið. „Hættu?"
spurði hún. „Heldur þú að nokkur karlmaður sé
svo skyni skroppinn, að hann taki mig fyrir lög-
regluforingja — og það í tunglsljósi? Ætli eðlið
segi ekki til sín. Og ef mér hefur ekki enn tekizt
að læra að haga mér á baðströnd í tunglsljósi,
þá er sannarlega tími til Þess kominn fyrir mig
að læra það.“
Hún beið ekki eftir svari Bonitos, en hélt upp
að húsinu. Þegar hún kom út á auðan sandinn,
nam hún staðar, tók upp skel, skyggði hana við
tunglsljósið svo mjúkum bjarma sló á nakta arma
hennar og axlir. Hún raulaði glaðlega fyrir munni
sér, gekk síðan niður í fjöruna og laugaði fætur
sína í brimlöðrinu. Gekk siðan í áttina að húsinu.
Ekkert gerðist. Enginn kallaði. Ekkert hljóð
heyrðist nema sjávarniðurinn. Bonito varp önd-
inni léttara. Það leyndi sér ekki að húsið var
autt. Hann hugðist ganga til hennar.
E’nn heyrði Lily óminn af jazztónlistinni. Að
þessu sinni svo greinilega, að ekki gat verið um
neina misheyrn að ræða. Og allt í einu kvað við
karlmannsrödd:
„Ekki nær . . . Hver ertu?"
Lily veifaði í áttina á hljóðið.
„Sérðu það ekki, maður. Ljóshærð kona í ævin-
týraleit í tunglsljósinu . ..
En hver ert þú . .. Ég kem ekki auga á þig.“
Lágvaxinn maður með alldigra járnpipu í hendi
kom út úr skugganum frá húsinu. Bonito vissi
það ekki fyrr en seinna, að maður sá nefndist
Mick.
„Þér kemur ekert við hver ég er. Komdu þér
í burtu áður en ég mola á þér hauskúpuna ..
Bonito gat ekki séð andlit Lilyar, en þóttist
þess fullviss að hún væri óttaslegin, þótt hún léti
ekki á bera. Hann þóttist meira að segja viss um,
að hún mundi brosa glettnislega, þegar hún gekk
til móts við náungann.
„Hver ertu?“ spurði hún enn. „Ertu bara strák-
kjáni ... eða er ég kannski svo heppin, að hitta
hér fyrir karlmann?"
Náunginn urraði.
Bonito miðaði á hann byssunni, en hleypti ekki
af. Færið var það langt, birtan svo villandi, að
eins gat skeð að hann hæfði Lily. Auk þess var
næsta ólíklegt, að þessi maður væri einn um
mannránið. Og væri hinn inni i húsinu hjá Karen
— og ef til vill hafði hann einnig tekið Douglas
höndum mátti búast við hinu versta ef hann
heyrði skotið.
Lily rétti lokkandi fram nakta armana.
„Sjáðu," sagði hún. „Heldurðu kannski að ég
hafi í hyggju að meiða þig eða myrða? Þú ert
þó ekki smeykur við mig, drengur minn?“
Lágvaxni maðurinn gekk nokkrum skrefum
nær henni.
„Ég er ekki hræddur við neitt,“ urraði hann.
„Nú líkar mér,“ mælti Lily ögrandi. „Nei, vit-
anlega ertu ekki hræddur við neitt ... nema þú
sért kannski pínulitið hræddur við ungar konur
í tunglsljósi ...“
„Ég hræðist þær ekki heldur.“
Lily gekk hægum skrefum á bak við húsið.
„Ekki það?“ mælti hún og leit um öxl til hans.
Mick starði á eftir henni girndaraugum og vissi
ekki hvaðan á sig stóð veðrið. Hann svipaðist um,
en sá ekki neitt óvenjulegt. Svo hélt hann á eftir
henni, bak við húsið, en hafði þó járnpípuna alltaf
reidda til höggs.
Loks kemur tækifærið, hugsaði Bonito. Hann
reis á fætur og tók á rás yfir sandinn út að sum-
arbústaðnum, enda þótt hann gerði sér fyllilega
ljóst að hann væri hið auðveldasta skotmark
hverjum þeim, sem kynni að standa á bak við
gluggahlerana og hafa njósn af ferðum hans. En
hann mátti ekki láta sig Það neinu skipta, nú varð
20
VIKAN