Vikan - 16.06.1960, Blaðsíða 29

skrift að listsköpun allri, heföi hann
eigi vitað það af raun að sá upp-
vakningur átti það til að snúast
gegn sendandanum sjálfum; þess i
stað greip hann til brezkrar steits-
mennsku sinnar, gerðist þeim nú
vinveittur, er Jónas sálugi hafði of-
sótt hvað mest, en lagði hatur á þá,
er hann hafði hampað til valda og
áhrifa, svo sem kommúnista, og
hugðist þannig koma lagi á vegend-
ur hans, þar sem hann vissi þá ber-
skjaldaðasta. Dró hann upp merki
Ófeigs á Fjalli, og lét einkamálgagn
sitt bera heiti hans, þar sem hann
veittist hart að vegendunum auk
þess sem hann stóð að hálfgildings
einkamálgögnum i félagi við forna
féndur, sem gerst höfðu reikulir í
trúnni; flugu nú víða spjót hans en
ekki gætti hann þess eins að miða
og hæfði hann því fæst, er hann
skaut til í ofurkappi hendarinnar.
Er það til marks um live geiguðu
skot hans, að enn iifir Hermann, og
hefur fremur haft gagn af geigskot-
unum en hitt; munu þau hafa inn-
rætt honum þá trú að hann njóti
sama svardaga og Baldur enn hvíti
Ás og jafnvel þeim mun fremur, að
það saki sig eigi þótt hann leiki
sjáifur leik Haðar blinda og fari eigi
sem varlegast með mistilteininn.
Og enn lifir Jónas sjálfan sig;
skrifar i Mánudagsbiaðið og skýtur
enn spjótum þótt skammdrægari sé
en fyrr. Er nú slík íhaldssemi hans,
að hann sér laumukommúnista i
liði Thósara og heyrir gný fallaxar-
innar í leiðurum Morgunblaðsins, en
telur Jón heitinn Þorláksson i hópi
hinna meiri spámanna. Þegar hann
er loks allur, mun liann hafa skrif-
að mest íslendinga að fornu og nýju;
Hggja þegar eftir hann fleiri bækur
en nokkur kann upp að telja, eða
nokkur maður mun hafa enzt til
að lesa, og yrðu þær þó varla nema
litill hluti af öllu því, sem streymt
hefur úr penna hans, væri það gefið
út i heild. Sjálfur samdi hann ís-
landssögu á sinum tima — læsileg-
ustu bók — og eftir lians tíma verð-
ur eigi skrifuð svo íslandssaga, jafn-
vel ekki af niðjum Hermanns, að
hans sé þar eigi getið og það á meir
en einni blaðsíðu. Engu skal um það
spáð hvern dóm hann hlýtur i sög-
unni, en hitt má fullyrða, að ekki
muni kviðdómur samtiðarinnar
verða á eitt sáttur í máli hans, og
e-ins og áður er fram tekið ekki hvað
sizt vegna þess, að eigi verður nein
bein sök á hann sönnuð, er sjálfráð
geti talizt því að eigi verður honum
um það kennt að hann fæddist,
fremur en það að hann er enn á lifi
— eigi heldur um það, að honum
hefur ekki enn tekizt að kála Her-
manni og verða sér þar með úti um
þær málsbætur, er duga myndu hon-
um til sýknu hjá flestum; hefur
hann því eigi nema þær hálfu máls-
bætur eins og áður er sagt, að eng-
inn frýr honum vits, jafnvel ekki
á gamalsaldri.
En vist er um það, að hann verður
ekki talinn neinn meðalmaður,
hvorlci af samtið né framtið,
ekki einu sinni meðalþingeyingur
af Þineyingum sjálfum, svo
djúp spor hefur hann markað
— þótt þeim kunni að þykja
slóð hans nokkuð hlykkjótt, sem
ekki vita gerr en það, að þeir halda
að Jónas frá Hriflu og Jónas frá
Hriflu hafi verið einn og sami mað-
urinn ... . ★
Fluga í magannm
Framháld af bls. 13.
Hinrik var montinn yfir þvi að
geta sýnt þekkingu sína. Og Sören
trúði honum vel af því hann var
læknissonur. Sören áleit að þessi
skólabróðir sinn hefði mikið vit á
veikindum og lækningum. Hinrik
var mjög alvörugefinn á svip.
Sören veitti blikinu í augum
Hinriks eftirtekt. Hann henti gam-
an að hræðslu Sörens, en leyndi
þvi svo vel að sjúklingurinn grun-
aði hann ekki um græsku.
„Ég ætla að biðja um leyfi til
þess að fara heim,“ tautaði Sören.
Hann fór til kennarans og sagði
honum að hann væri mikið lasinn.
Kennarinn gaf leyfið.
Á heimleiðinni versnaði Sören.
Og er hann kom heim var hann
mikið veikur.
„Hvað er að sjá þig, drengur,“
sagði móðir hans, er hún kom
auga á soninn. „Hvað gengur að
þér?“
„Flugan,“ sagði Sören. „Hún
flýaur nm magann á mér. Hún er
full með sóttkveikjur. Ég þarf að
fara til læknisnis..“
..Fluffan?“ endurtók móðir hans.
„Æ, já, flugan. Þú hefur ekki
glevpt hana. Þú tókst ekki undir-
skálina, sem fhigan var á. Hún er
nýflogin burt. Hún var húin að ná
sér eftir svamlið í mjólkinni."
„Er flugan flogin?“ spurði Sör-
en.
„Já,“ svaraði móðir hans. „Þú
ert allt of teprulegur og lifhrædd-
ur. Sören. Farðu í skólann aftur.“
Sören labbaði til skólans og var
miöc niðurlútur. Þegar hann kom
í skólann skellihlógu skólabræður
hans að lionum og drógu liann
sundur og saman i logandi háði.
Þá ákvað Söron að verða ekki
tenruleeur eða Hfhræddur framar.
Fn brátt fvrir það losnaði hann
ekkí við viðurnefnið Sören lif-
hræddi.
(Jóh. Sch. þýddi)
Til pess að vernda húð yðar
sttuð pSr oð v*r|o nokltrum mlnútum á hverju Itvetdl tfl
oð inyrto ondllt yðor og hendur með Nlvea-kremi. 1*00
hresslr, (tyrkir og iléttir ondlitshúðino og h*''durnar
verðo mjúkor og (allegor. Niveo-krem hefir Inni að
haldo euzerit, sem er skylt eðlilegri húðfitu. fess vegno
oengur það djúpt Inn I húðlno, og hefir óhril langt
ujn fyrlr yfirborð hðrundsins. fess vegno er Nivea-krem
evo gotl (yrir húðino.
AC 177
Gunnvör ætlar til tslands
Það stóð í sænsku blaði, að þessi
stúlka, sem heitir raunar eklci Gunnvör
heldur Gunnwer og þar að auki
Bergkvist, ætli að taka sér ferð á hend-
ur til íslands í sumar og veiða lax. Hún
ku vera forfallin í laxveiði, en litlar
upplýsingar getum við gefið hérlend-
um laxveiðimönnum um hana, nema
livað hún ér frá Gautaborg og við höf-
um grun um að hún sé í tygjum við
einhvern náunga, sem heitir Hans, en
varla fer hún að dragast með hann til
Islands. Eins og þið sjáið hefur Gunnvör
allra þokkalegustu línur og vel er trú-
legt, að það sé lireint ekki leiðinlegt
að veiða með henni lax. ★
VIKAN
29