Vikan - 28.07.1960, Side 26

1
Var hann sekur
Framhald aí bls. 9.
— Jœja, segjum það. Ég kom í þennan bölv-
aðan ranghala á fimmtudagskvöldið, því að
ég taldi víst að Sally myndi fara á leið úr
vinnunni. Þar beið ég þangað til klukkan var
langt gengin ellefu, og við það tækifæri hefi
ég hlotið að rífa jalckann minn. En Sally
sá ég ekki, — alls ekki.
— Moody, þér sögðuð ósatt áðan, — nú
held ég að þér ljúgið aftur.
— Já, ég skrökvaði áðan til jæss, að vera
ekki grunaður um neitt, sem ég hefi ekki
gert af mér. Ég held að þér hcfðuð einnig
gert það i mínum sporum. En nú lýg ég ekki.
Það get ég svarið við sáluhjálp inína. Ég stóð
þar bara og beið, svo sannarlega hjálpi mér
guð.
Mér leizt illa á þénnan stað. Þarna var
skuggsýnt og skitalykt, og allt í einu datt mér
í hug að Sally gæti orðið hverft við að sjá
mig þar, og vegna óttans gæti hún orðið mér
t'ráhverfari. Ég heyrði fótatak, inan ég var,
en það gat ekki verið hún. Það heyrist eklci
eins í háhæluðum kvenskóm og þegar karl-
inaður er á ferð. Ég liélt að það væri lög-
regluþjónn, sem vildi vita, livað ég væri að
gera þarna, •— svo að ég tók til fótanna — i
stað þess að vera kyrr og vernda Sally.
Auðvitað tók lögregian þessa skýringu ekki
góða og gilda. Til þess var hún of ósennileg.
Tim Moody var grunaður um morð á konu
sinni, það gat blátt áfram ekki verið öðrum
til að dreifa, sem drýgt hefði glæpinn. Sally
Moody hafði engu launlifi lifað, hún átti enga
hættulega kunningja, öllum féll vel við hana,
hún var hjálpfús og friðsöm. Hún hal'ði hvorki
verið rænd né svívirt, og það var opinbert
léyndarmál, að Tom sat um að ná fundi hennar.
Mann laug til ferða sinna um morðkvöldið,
þangað til hann varð að hætta því, vegna
óhrekjandi sannana. Það voru nýjar rispur á
höndum hans, sem hann kenndi mállausum
ketti um.
Bowen varp öndinni og kveikti sér í vindl-
ingi. Hvers vegna hefði hann ekið hingað?
— Allir — að honum einum undanskildum
—• töldu mál Moodys með öllu upplýsl. Hvers
vegna gat hann ekki gert sig ánægðan með
að svo væri? Hvers vegna var hann alltaf í
efa? Sumarleyfi hans byrjaði í fyrramálið og
hann þurfti jiess með. Hann hafði hlakkað til
jiess að hverfa í nokkrar vikur frá malbiki
er sauð i sólarhitanum og ritvelum sem festu
fréttirnar á blöð, — burt frá hinni endalausu,
þrúgandi þröng smærri og stærri lögbrjóta.
Upp með fljótinu var hreint og tært fjalla-
loft, ilmur af furunálum, en ekki sýsóli, tóbaks-
reyk og óþvegnum mönnum. Þar gall ekki í
neinurn .úmatólum, aðeins blævakinn þytur
í trjátoppunum.
Bowen fleygði vindlingnum í öskubakkann
þótt hann væri ekki nema hálfreyktur. Hvers
vegna gat hann ekki snúið baki við þessu öllu
saman, og verið þeirri stundu fegnastur? Ef
nokkur átti skilið leyfi frá störfum, var það
hann. Fyrst allir voru sannfærðir um að á
þessum málalokum voru engir blájjræðir,
livers vegna gal hann ekki vcrið á sama máli
og þeir? Ekki var jiau ósköp í Tim varið. En
jafnvel þeir lítilmótlegustu eiga heimtingu á
réttlæti, hugsaði .Bowen. Það er ekki nóg
að hegna manni fyrir drýgðan glæp, heldur
verður sú hegning að falla á jiann einn, sem
sekur er.
Bowen gat ekki gleymt augnaráði Tims.
— Ég sver yður, herra Bowen, við allt, sem
mér er heilagast, að ég er saklaus. Ég hef ekki
gert það.
En Bowen var gamall í hettunni, og hafði
heyrt margar fullyrðingar af því tagi fyrr.
Eigi að síður höfðu hin ástríðuþrungnu orð
mannsins komið mjög við hann. Auk þess var
ýmislegt, sem aðrir höfðu ekki veitt athygli.
Bowen fannst Tim ekki vera af þeirri gerð
manna sem kyrkja konur. Að gefa lienni glóð-
arauga eða reka henni kinnhest, — það gat
verið í samræmi við eðli svona náunga, .—
en ekki að inyrða hana. Það var allt annað.
Þegar þeir komu að handtaka Tim, hafði
liann orðið eins og lamaður, og væri það
nokkuð, sem þessi maður gat ekki var það
að villa öðrum sýn. Það var liægt að Jesa í
svip hans eins og opna bók. Tim fór til vinnu
daginn eftir glæpinn. Ilefði hann drýgt slíkan
verknað, gat Bowen bölvað sér upp á liað, að
maður af hans gerð hefði orðið alveg utan
við sig, og ekki um annað hugsað en óstöðv-
andi flótta. Snjallari menn hefðu beitt kænsku,
látið sem ekkert væri og gengið til sinnar
vinnu. En kænn — það var Tim ckki.
Og svo lietta fótalak, sem hann var að þvæla
um að hann hefði heyrt í ranghalanum. Ekki
hafði það getað verið lögregluþjónn á cftirlits-
ferð, því hann gekk þarna hjá um klukkan tíu.
Það hefði getað verið róni, sem rannsaka vildi
hvort nokkuð væri nýtilegt í ruslatunnunum.
Og jafnvel þótt þvilíkur maður yrði var við
eitthvað grunsamlegt, vissi Bowen að engin
hætta var á, að liann hlypi með það í lög-
regluna. Sú tegund manna var ekki vinveitt
vörðum laganna.
Ef til vill hafði hanii ekkert íótatak heyrt.
Og þó var Bowen helzt á þvi, að Tim hefði
sagt satt.
Bowen varp öndinni. Hví skyldi hann ekki
leggja af stað í leyfið og láta þetta mál vera
gleymt. Hann átti ekki annars að vænta en
aðfinnslu, ef hann færi að róta í þessu. Hann
rumdi reiðilega og hratt hurðinni upp. Hvað
bjóst hann við að finna í Green Lunch? Búið
að yfirheyra alla i stofnuninni.
Hann keypti sér kaffibolla og eplaköku, og
settist þannig, að liann sá yfir skenkinn ineð
grænklæddum stúlkum við afgreiðslu. Þær
voru auðsæilega í uppnámi, og skrækróma af
því að verða að tala svo hátt að heyrðist yfir
allar vindsnældur og rafmagnsfóninn, sem
lék „Good for noíhing“, af öllu afli. Á borðinu
var græn marmaraplata, hún var þægilega
svöl. Ein af stúlkunum hafði áreiðanlega
þekkt hann, þvi hún hvíslaði einhverju að
stallsystur sinni, og sú gaut ti) hans hornauga,
en leit jiegar í aðra átt.
.Bowen dreypti á kaffinu.. Þetta var hópur
sá, er gengdi störfum, þegar rannsóknirnar fóru
fram, nema hvað eina vantaði. Það var litil
og viðfelldin hnáta, ineð eldrautl hár. Hann
hafði veitt henni sérstaka athygli, vegna þess,
hve græni liturinn á kjólnum hennar fór henni
vel, og líka fyrir einkennilegl andlitsfall
hennar.
Ennið var breitt og allhátt, nefið lítið, en
hakan var frammjó. Yfirleitt minnti andlit
hennar á hjarta, sem var flatt ofurlítið meira
út, en vant er á myndum. Hún hafði verið
áberandi óstyrk á taugum, en að vísu mátti
segja það sama um þær fleiri þá. Slysfarir og
yfirheyrslur á vinnustað eru vanar að liafa sin
áhrif á taugakerfið.
Eplakakan var svo góð á bragöið, að liann
bætti við sig öðru stykki. Það var ljóshærða
stúlkan, er hvíslað hafði að stallsystur sinni,
sem har honum.
— Þér eruð einn af herrunum úr lögregl-
unni, er ekki svo?
— Ekki get ég neitað því, en i dag er ég
aðeins viðskiptavinur. Það er afbragðs epla-
kaka, sem þér hafið að bjóða.
Við seljum heilmikið af þeim. sagði stúlk-
an. — Mikið var þetta ægilegt með aumingja
Sally. Við skutum saman i stóran kranz á
kislu hennar.
Það kvað við skellur innan ur eldhúsinu.
— Þetta er ég viss um að hefir verið Konní,
mælti þjónustustúlkan. Það.fer alll í handaskol-
um hjá henni, greyinu.
Konni, er það sú litla, rauðhærða, íneö
andlitið eins og lijarta í langinu?
— Nei, sú rauðhærða lieitir Súa. llún er
ekki lengur hérna.
— Hefir lnin verið rekin?
Bowen vék sér til hliðar vegna fyrirferðar-
mikillar frúar, scm var að panta jarðarberjaís
með þeyttum rjóma og rifnu súkkulaði.
— Nei, Súa var ekki rekin. Það var annars
daginn sem jietta kom fyrir Sall.v. Hún bað
um að fá að fara heim i hádeginu, enda var
ofboðslegt að sjá hana, — alveg eins og liðið
lik í framan. Daginn eftir hringdi hún og sagð-
ist ekki koma al'tur, og herra Desmond jiarna
fokvondur, enda ekki þægilegt að fá aðra f.vrir-
varalaust núna um háannatímann.
Ég held hún hafi bara orðið veik af hræðslu,
út af öllu sem á gekk, og er það þó bjánalegt.
Þótt hálfvitlaus karl fari til og kyrki konuna
sína hér úti í ranghala, ætti ekki þar fyrir að
vera hættulegt fyrir okkur hinar að vinna hér
áfram eða hvað?
— Auðvitað ekki, svaraði Bowen. —Vitið
þér hvar Súa á heima? Við ættum kannski
að biðja hana afsökunar á því, ef við höfum
orðið til þess að valda henni taugaáfalli við
yfirheyrslurnar.
— - Það má nú segja . . . Stúlkan kom með in-
dæla appelsínuköku. — Og svo dirfast þeir
að skrifa í blöðin um harðýðgi lögreglunnar.
Hún á heinia í Grænugötu númer 14, að þvi
er mig minnir . . .
Það var ekki álitlegt umhorfs í Grænugötu.
Einbýlishiis sem múrhúðin var dottin af, voru
sjóðheil í sólskininu. Garðkrílin voru
vanhirt og skrælnuð af þurrki. TJti í stöku
glugga stóð pappaspjald með flekkjum af
flugnaskít ásamt áletruninni: Hierbergi ti)
leigu.
Bowen stöðvaði vagn sinn i'yrir utan númer
14. Það var reyndar svo vafasöm bending og
veik, sem hugsast gat, þótt Súa hefði hætt
störfum hjá Green Lunch, sama daginn og
lögreglan hafði verið þar. En einhvers staðar
varð að byrja. . .
Húsfrcyjan lá í hrörleguin hægindastóli. Það
hlaut að vera hugrökk kona, að hún skyldi
trúa stólnum fyrir ferlegum likama, öllum í
einu. Bowen kynnti sig og spurði eftir Súu.
— Hún býr hér ekki lengur, svaraði frúin
26
VIKAN