Vikan - 28.07.1960, Síða 28

Jayne Mansfield
Framhald af bls. 25.
Ég sá hann á sýningu með Mae West. Hann
stóð í fremstu röð keppenda um titilinn Herra
alheimur, og það voru kraftalegir kariar. Hann
var með hlébarðafeld yfir axlirnar--ó, það
var dásamleg sjón að sjá liann.
Á eftir kom hann yfir að borðinu til okkar
— og þá gerðist það. Hann talaði með ómót-
stæðilegum, ungverskum málhreim.
20th. Century Fox vildi fá mig í kvikmyndina
„Strætisvagn í ógöngum.“ Þeir leystu mig frá
Broadway-samningnum fyrir hundrað þúsund
dollara. Ég var ekki lengur ein af fjöldanum.
það var stjarna, sein nú snéri heim til Holly-
wood.
Ég steig út úr flugvélinni með grand danois
hund, skoskan völskuhund, franskan loðhund
og sex ketti,að viðbættri Jayne Maríu dóttur
minni — og Mickey Hargitay.
Hjá Fox lék ég meðal annars í myndunum
„Kysstu þá fyrir mig“ og „Tnnbrotsþjófurinn,“
báðum árið 19'57.
Ég fékk 1500 dollara um vikuna, en þó skal
enginn geta sagt að ég sé eyðslusöm. Að visu
kostaði safírminnkurinn minn tuttugu þúsund
doilara, (760.000 isl. krónur), en ég hafði iíka
fengið ferfalda þá upphæð í arf. Hvíti kádilj-
ákurinn og og ljósrauði Jagúarbíllinn eru lika
einu bifreiðarnar sem ég á. Ég hefi reyndar
komið mér upp hjartalagaðri sundlaug, en þó
hef ég ekki enn fengið þá sundlaug, sem ég
hefi alltaf óskað mér að eignast. Hún á að vera
með lítilli ey í miðju, með trjám á og apaköttum
klifrandi i greinunum.
En ég hefi eignast inndælann mann og litinn
dreng, sem er dásamlegri en orð fá lýst....
Nú s!cal ég gefa ykkur góð ráð.
Ég er þeirrar skoðunar, að kona eigi að líta
eins vel út og framast eru tök á. Á ég þá ekki við
að hún eigi að vera skrautbúin, hvernig sem á
stendur. En jafnvel einfalda hluti eins og bað-
föt og sportklæðnað, verður að velja af mikilli
vandvirkni, og hárið verður alltajf að vera í lagi.
Ég man hvað mér var illa við sumt af þeim
fötum, sem móðir mín lét mig ganga i. Nú fer
ég með dóttir mína í búðirnar með mér og læt
hana velja sjálfa það sem lienni líst best á.
Ég hefi alltaf verið fallaga vaxin. Eigi að
siður álít ég nauðsynlegt að þjálfa vöðvakerfið.
Mjaðmabelti nota ég yfirleitt alls ekki. Að
minni hyggju gerir það ekki annað en eiði-
leggja vöxtinn, og ég befi vanið mig á að halda
maganum inn, þrátt fyrir það. Á hverjum degi
æfi ég mig eftir léttum kennslubókum, til þess
að halda mér iturvaxinni.
Ég hafna ekki góðum inat. Leindardómurinn
við að halda fallegum likamsvexti liggur í því,
að borða mátulega mikið af réttum mat. Ég er
mikið gefin fyrir spagheti og aðra fitandi italska
rétti, en verð þó að viðurkenna að mér líður
ekki alltaf vel á eftir. Annað veifið borða ég
yfir mig, en aukist líkamsþyngdin um of, fer ég
undir eins að draga við mig.
Annars er mín venja oftast þessi: steikt kjöt,
tómatar og appelsínusafi jirisvar á dag.
Kjörorð mitt er það, að ef við viljum öðlast
eittfvað í þessum heimi, verðum við að gera allt
sem mögulegt er, til að ná því. Árangurinn er
undir okkur sjálfum kominn, dugnaði okkar,
persónuleika og framkomu.
Reynið ekki að keppa við karlmennina. Flest-
ir karlar eru andvígir þvi, að konur noti heil-
ann til að vinna með. Hinn almenni karlmaður
kýs að konan sé hlédræg.....
Hún á því að reyna að vera mjúklát og mal-
andi eins og kettlingur.
Og fela klærnar vel.
★
Bani vís til beggja handa
Framhald af bls. 13.
áfram að æpa og öskra, þar sem ég vissi að
læstar dyr og lokaðir gluggar eru svo að segja
hljóðþétt.
Ég heyrði að eitt barnanna hrópaði fyrir
aftan mig: •— Húrra. Maðurinn ætlar að fara
að hleypa okkur út. Ég fremur fann en sá, að
barnið færði sig til. Þegar ég sneri mér við
og leit aftur eftir bilnum, sá ég að Jimmi var
kominn með höndina fast að hurðarhandfang-
inu. —■ Ég ætla að biðja hann að opna aftur-
dyrnar, sagði drengurinn.
— Snertu ekki nokkurn hlut, æpti ég. Hönd
drengsins nam staðar við húninn. — Kipptu
að þér hendinni, Jimmi, hrópaði ég.
í þessu tók bílstjórinn hanzkaklæddri hönd-
inni til hurðarhúnsins við hlið mér. í sama vet-
fangi léku bláir rafblossar um allan bílinn, og
hann hristist fyrir ósýnilegu afli, eins og hann
hefði orðið fyrir stormsveip. Litlu seinna sá
ég að samankrepptur líkami bílstjórans hafði
kastast yfir þveran þjóðveginn, og lá þar hreyf-
ingarlaus, er út af veginum hallaði.
— Guð minn góður. Guð minn góður, heyrði
ég konu mína stynja við hlið mér. — Við kom-
umst aldrei lifandi út úr bílnum. Ég verð að
fara aftur í til barnanna.
— Hreyfðu þig ekki, ansaði ég óvægilega.
— Það er einasta ráð okkar. Ef við sitjum kyrr,
þangað til okkur berst hjálp, verður okkur öll-
um borgið. En er ekki langt liðið frá hádegi,
svo það mun áreiðanlega koma bill innan
skamms.
— En við verðum að aðvara þá sem að
kynni að bera, og senda þá eftir hjálp, mælti
Anna. — Geturðu ekki komist út með ein-
hverju inóti, til að biðja um hjálp?
Ég leit til húnsins á innanverðum dyrunum,
fáeina þumlunga frá mér. Hann var eins mein-
leysislegur og jafnan áður, og ég vissi að dauð-
inn, máttugur og miskunnarlaus, lék um hann.
Og þá fór ég að hugsa upp ráð til bjargar.
Frá okkur til Garybæjar voru um það bil fjórar
mílur vegar, i mesta lagi hálf fimmta. Einmitt
okkar megin bæjarins var benzínafgreiðslu-
stöð, og í henni var sími. Ef til vill kynni ég
að mæta einhverjum á leiðinni. Að minnsta
kosti gæti ég hlaupið alla leiðina, til að kom-
ast sem fyrst í símann. .Bara að ég fengi opnað
dyrnar, án þess að nokkuð kæmi fyrir.
— Ég ætla að reyna að komast út, sagði ég.
— Taktu nú vel eftir, Anna mín. Ég ætla að
styðja á húninn með olnboga og reyna að þoka
honum til. Eftir það ætla ég að hrinda hurð-
inni opinni á sama hátt. Færðu þig nú svo
langt frá mér, sem þér er framast unnt. Ef
straumurinn slær mig, kynni ég að kastast
yfir um til þín, og þá myndum við bæði lhjóta
bráðan bana. Ef börnin snertu annað hvort
okkar, meðan straumurinn leikur um okkur,
myndu þau sömuleiðis deyja. Taktu ábreiðuna
af hnjám bér og hafðu hana á milli okkar,
þannig að hún veiti þér einangrun. Þá mun
þig ekki saka, þó eitthvað komi fyrir.
— Ég er svo hrædd, Húbert, svaraði Anna.
— Maðurinn var með vettlinga á höndunum.
— Pabbi, ég er þyrst, sagði dóttir okkar. —■
Hvers vegna getum við ekki farið út núna?
— Hreyfið ykkur alls ekki, ekkert ykkar,
æpti ég yfir öxl mér. — Þið megið ekki hreyfa
ykkur hænufet úr Stað.
Ég beið þar til Anna hafði komið ferða-
ábreiðunni fyrir á milli okkar, eins og skildi.
KRISTJÁN Ó. SKAGFJÖRÐ
H.F.
Augl/sir úrvals veiðarfæri
FRÁ BRÖDRENE SUNDE; SPJELKAVIK.
Allskonar plastvörur til útgerðar, svo sem: Bjarghringi, nótaflár, línu-
baujur, plastbelgi, þroskaneta flothringi og allskonar smærri netaflár.
Uppsettar lóðir af öllum gerðum með nylon eða hamptaumum, úr hvítri eða fúa-
arðri línu. Færatóg, bikað, litað, eða hvitt.
Lóðastokkar, kúlupokar, netasteinar, ábót af flestum gerðum.