Vikan - 17.11.1960, Blaðsíða 9

var, svo að vindurinn bæri bað ekki
aftur um borð
Við fyrstu sýn virtust þeir líkir,
en það var bara vegna þess, að þeir
voru báðir Kínverjar. I rauninni Voru
þeir alveg sinn með hvoru móti.
Herra Ton var renglulegur og sina-
ber og mjög kinnfiskasoginn. Augn-
háralaus augu hans voru eins og smá-
rifur í andlitinu. Herra Wiu var
stuttur og saman rekinn, en báðir
höfðu þykkt og glansandi hár, stutt-
klippt við gagnaugun. Það var ekki
auðvelt að geta sér til um aldur
þeirra, en þeir virtust vera ungir, —
i mesta lagi þrjátíu til þrjátiu og
fimm ára.
Þegar þeir höfðu gengið nokkrum
sinnum hringinn á þilfarinu, fóru
hinir farþegarnir að tínast upp til
þess að fá sér ferskt loft fyrir morg-
unverð. Herra Ton og herra Wiu
voru þá vanir að draga sig nær
káetunum, svo að hinir farþegarnir
fengju skemmtilegri hluta þilforsins,
úti við borðstokkinn, út af fyrir sig.
Þegar þeir mættu Kínverjunum,
brostu þeir og buðu góðan dag. Herra
Ton og herra Wiu brostu gleitt á
móti, svo að skein í hvítar og sterk-
legar tennurnar. Hinir farþegarnir
stönzuðu aldrei til þess að eiga við
þá samræður og hertu aldrei á sér
eða hægðu til að verða þeim sam-
ferða. Herra Ton og herra Wiu
gengu alltaf út af fyrir sig og kusu
það greinileg helzt, það gátu allir
farþegarnir séð, sér til mikils hugar-
léttis.
I matsalnum sátu herra Ton og
herra Wiu einir saman við tveggja
manna borð upp við vegginn. Það
voru átta slík smáborð, en hin sjö
stóðu auð. Var það mestmegnis vegna
þess, að ferska loftið frá loftræst-
ingunni náði ekki til þeirra nema að
litlu leyti, en beindist aftur á móti
aðallega að stóra miðborðinu, þar
sem herra Magdwick sat ásamt
Bandarikjamönunum sex. Hann full-
yrti, að þetta væri eins og það ætti
að vera, Kínverjarnir væru miklu
vanari hita en hvítir menn, og þar
að auki mundu þeir fremur kjósa að
matast einir sér.
Eftir morgunverð sátu þeir hlið
við hlið i stólum á þilfarinu og lásu.
öðru hverju litu þeir upp til að kasta
kveðju á aðra farþega, sem höfðu
kinkað kolli til þeirra að fyrra bragði.
Að loknum hádegisverði hurfu þeir
niður í káeturnar til þess að fá sér
miðdegisblund. Klukkan þrjú komu
þeir aftur upp, frískir og vel fyrir
kallaðir og jafnvel enn snyrtilegar
klæddir en áður. Þeir gengu rólega
um þilfarið, stönzuðu við pingpong-
borðið eða tennisvöllinn og horfðu
stundarkorn á leikinn og héldu síð-
an áfram.
Þeir komu alltaf saman inn í bar-
inn og settust alltaf saman í litla,
mjóa tveggja manna bekkinn undir
hitamælinum. Á þennan hátt gátu
þeir verið þarna inni án þess að koma
öðrum farþegum í erfiða aðstöðu.
Enginn þurfti að finna til þess, að
Kínverjarnir væru sniðgengnir, og
allir losnuðu við þá áhættu að þurfa
að setjast við hliðina á þeim. Það
var eins og hver önnur heppni, að
þessi bekkur skyldi vera þarna í
salnum.
Þegar dansað var á kvöldin á efra
þilfarinu, komu Kínverjarnir saman
eins og venjulega, mjög fínir í hvítum
jökkum. Þeir hölluðu sér út að borð-
stokknum og brostu ánægjulega. Þeir
drógu sig ávallt i hlé, áður en dans-
inum lauk, svo að enginn kæmist í
þá óþægilegu aðstöðu að þurfa að
bjóða þeim með, þegar hópurinn
lagði. leið sina niður i barinn til að
fá sér drykk, svona til að sofa betur.
Síðdegis á fjórða degi sigldi skipið
inn í monsúnvindinn, alveg eins og
herra Magdwick hafði sagt fyrir, og
það stóð líka heima, að enginn hafði
nein óþægindi af því. Skipið valt
dálítið meira en venjulega, satt var
það, og sumir af Bandaríkjamönnun-
um borðuðu kannski ekki eins og
þeir áttu að sér, en það var allt og
sumt. Á sjötta degi virtust allir hafa
vanizt monsúnvindinum.
En síðdegis þann dag valt skipið
óvenjumikið. Marmaraborð í barn-
um losnaði og rann þvert yfir salinn
og lenti á bekknum, sem herra Ton
og herra Wiu sátu á. Herra Wiu varð
með fótinn á milli borðsins og bekkj-
arins, og fóturinn skaddaðist.
Herra Wiu varð eyðilagður yfir
þeim óróa, sem slysið olli. Hann
brosti við farþegahópnum, sem sýndi
honum samúð og meðaumkun, og
fékk tár í vot og útstandandi augun
af þakklæti og iðrun, meðan lækn-
irinn leit á meiðslin. Loks stóð lækn-
irinn upp og lýsti yfir, að ástæðulaust
væri að hafa áhyggjur af þessu. Þetta
væri aðeins brestur, en fóturinn ekki
brotinn. Hann sagðist ætla að spengja
brotið og að herra Wiu yrði að liggja
það, sem eftir væri ferðarinnar.
Þetta væri alveg hættulaust. Eftir
nokkrar vikur, þegar skipið kæmi til
Colombo, yrði þetta alveg gróið. Þeg-
ar læknirinn og þrír þjónar báru
hjálparvana, litla Kínverjann, sem
var fullur iðrunar yfir óþægindun-
um, sem hann olli, niður í klefann,
brosti herra Ton og hneigði sig
eins og til að þakka fyrir samúðina,
sem farþegarnir höfðu sýnt herra
Wiu.
Það, sem eftir var ferðarinnar, sá-
ust hvorki herra Ton né herra Wiu
á þilfarinu.
Fyrsta kvöldið spurðust farþeg-
arnir fyrir um það hjá lækninum,
hvernig slasaða manninum liði, en
hann svaraði önugur, að það þyrfti
engar áhyggjur að hafa af fætinum
á herra Wiu. Það væri brestur í
beininu, maðurinn lægi í rúminu, og
vinur hans, herra Ton, mundi sjálf-
sagt sjá um, að hann hefði allt, sem
hann vantaði, sem sjálfsagt væri ekki
svo ýkjamikið. Eftir tvo sólarhringa
höfðu allir gleymt Kínverjunum-
tveimur.
Á fjórða degi eftir slysið fór herra
Magdwick með tvo af Bandaríkja-
mönnunum, þá herra Gerard og herra
Winter, niður á B-þilfar. Hann ætl-
aði að sýna þeim vélarúmið, en hann
var öllu þar nákunnugur, því að
þetta var sjötta ferð hans með
Baroda. Þegar þeir gengu um þann
hluta skipsins, sem stóð auður, því
að á þessum tíma árs voru fáir far-
þegar, heyrðu þeir daufa kveinstafi.
Þeir stönzuðu og störðu hver á anm
an. Aftur heyrðust hljóðin, dauf og
hás.
„Þetta kémur þaðan," sagði herra
Gerard, „frá einum af klefunúm til
hægri."
Þeir sneru við og gengu hokkur
skref til baka, og aftur heyrðust
hljóðin. Mennirnir stönzuðu, sneru
Hifinn á arabiska hafinu
var kveljandi, en jbr/ð/a
daginn nefndi Jbað enginn
meir. Allir föluðu um monsún-
vindinn sem kæmi og þá ...
aftur við og þutu í átt að klefa nr.
709, sem þeir höfðu áður gengið fram
hjá. Herra Magdwick reif upp dyrn-
ar, en þeir staðnæmdust í gættinni.
Herra Wiu lá hálfur í kojunni og
hálfur á gólfinu. Fætur hans virtust
vera stirðnaðir. Náttföt hans og rúm-
föt voru grútskítug, og svækjan í
klefanum var hræðileg. Á náttborð-
inu lá tóm vatnsflaska á hliðinni, og
innan Um skorpið appelsínuhýði og
gulnaða eplakjarna lá tóm ávaxta-
karfa á gólfinu. Undir kojunni var
brotinn tepottur og bolli af bakka,
sem dottið hafði niður af náttborðinu.
Varirnar á herra Wiu voru skræl-
þurrar og sprungnar, og í munnvik-
unum var svart slím. Tungan, bólgin
og skrælnuð og alþakin þykkri skán,
hékk út úr munninum, eins og hann
hefði misst vald yflr Henni eftir að
hafa hrópað árangurslaust á hjálp
og gæti nú ekki lengur dregið hana
inn.
„Guð minn almáttugur," hrópaði
herra Winter, „náunginn er bókstaf-
lega að deyja úr þorsta."
Þeir hlupu inn i klefann. Herra
Magdwick reif útötuð rúmfötin úr
rúminu og henti þeim út í horn.
Bandaríkjamennirnir tveir lyftu
herra Wiu varlega upp i kojunni.
Fætur hans stóðu stífir eins og tein-
ar á gafli. Herra Magdwick þreif
vatnsflöskuna og fyllti hana af vatni
úr krana í hinum enda klefans og kom
með hana að kojunni. Hann vætti
varir herra Wius og hellti nokkrum
dropum á tungu hans og lyfti síðan
höfðinu varlega, svo að hann gæti
drukkið. Hann hresstist strtix við
vatnið. Hann teygði sig eftir flösk-
unni, en herra Magdwick leyfði hon-
um aðeins að drekka nokkra dropa
í einu.
„Það lítur út fyrir, að enginn hafi
komið hingað, síðan hann fótbrotn-
aði,“ sagði herra Gerard hneykslað-
ur. „Hvar I fjáranum er þessi herra
Ton?“
Winter hljóp út í ganginn.
„Herra Ton,“ kallaði hann, „herra
Ton. Halló, herra Ton.“
(Framhald á bls. 26)
VíKAU 9