Vikan - 17.11.1960, Blaðsíða 26

Monsúnvindurimt
Framhald af bls. 9.
Enginn svaraði. Winter fór aftur
inn í klefann og beygði sig niður að
herra Wiu.
„Hvar er herra Ton?“
E'eiti, litli Kínverjinn hristi höf-
uðið magnleysislega.
„Klefarnir eru allir auðir," sagði
herra Magdwick. „Áhöfnin er allt of
fárnenn á þessum tíma árs og vinnur
ekki meira en hún má til.“
Hann leit niður á herra Wiu.
„Hvar er vinur yðar? Hvar er
herra Ton?“
Bóigin augnalok herra Wius
hreyiðust upp og niður yfir útstand-
andi augunum. Ifann vætti varirnar
hægt með bólginni tungunni.
„Hann getur ekki talað,“ sagði
herra Magdwick. „Vill ekki einhver
hlaupa upp og sækja lækninn? Við
verðum að finna herra Ton seinna."
Bandaríkjamennirnir tveir flýttu
sér að stað. Við stigann upp í stjórn-
pall skildu þeir, og fór Gerard að
sækja lækninn, en Winter hljóp til
brytans til að tilkynna, hvers þeir
hölðu orðið vísari.
„Við getum hvergi fundið herra
Ton,“ sagði hann móður. „Hann var
ekki í klefanum, og þó að ég kallaði
af öllum lífs og sálar kröftum, kom
hann ekki. Það var enginn sjáanleg-
ur, ekki einu sinni þjónn. Þessi hluti
skips.ns er algerlega auður. Vitið þér,
iivar við getum nc.ð í herra Ton?
Það virðist enginn hafa séð herra
'j.Dii siðustu tjora daga cða síðan
lierra ’Vv'íu fótbrotnaði."
„iveynið í klefanum hans,“ stakk
brytinn upp á,
„Kg var að segja yður, að við höf-
u. -i verið þar,” sagði Winter óþolin-
rnóður. „Hann var hvergi nálægur.
v .ó icolluðum á hann, og ... ó ...“
Herra Winter leit undrandi á bryt-
ann.
„j^ér haldið þó ekki, að þeir . .
„ciuðvitað ekKi. Herra Wíu hefur
klefa nr. Y09 á B-Þilfari. E'n herra
Ton ... bíðum við ...“ sagði bryt-
inn og blaðaði í farþegaskránni. „Þið
linmo sjálfsagt herra Ton í klefa nr.
UoO a A-þilfari.“
„Eg skil,“ sagði herra Winter. „Ég
hélt, að þeir ferðuðust .. . það héld-
um við allir ... þeir voru alltaf sam-
an, meina ég. Þeir kon.u alltaf upp
sa.nan og foru saman. Við héldum,
að ...“
Hann þagnaði, eins og hann gæti
ekki fundið orð yfir þessa einfoldu
staðreynd, sem enginn hafði komið
auga á.
„.pað er bezt að líta á slasaða
maniunn fyrst, og svo getum við
lehað að herra Tun,“ sagöi brytinn
r^SKiega, „Komið!“
A ieiðinni mður á B-þilfar sagði
brycum herru Winter irá því, að
lierra Ton væri visindamaöur og væri
a ie.ö heiin íru Bandaríkjunuin, þar
se.u hann heiöi stundað rannsóknir
v. u juhn hopK.ns-siotnunina. Herra
W ,u var star.smaður við trygginga-
stofnun og haiði far.ð i heimsókn á
auaisKrifsiofurnar i hondon, en var
i. u u hei.ule.ö tii Hong Kong. Þegar
brytinn og herra Winter komu að
K.eia herra Wíus, sáu þeir, að lækn-
írinn stóð í miðjurn hópi æstra far-
pega. tírytinn ruddi sér braut að koj-
Uii.il, þar sem herra Wíu lá með and-
iit.ð allt hrukkótt af afsökunarbrosi
y. ,r þessum óþægindum, sem hann
j. a.ö, valdið.
„nann er ekki í neinni hættu,"
sagöi læknirinn við brytann. „Hann
ge.ur ekki talað nuna, en það lagast.
tíg hef gefið honum dálítið kjötseyði
og svolitið vatn. Ég geri ráð fyrir,
ao þetta sé ailt mér að kenna,“ bætti
hann þungbúinn við. „Ég átti auð-
vitað að lita til hans, en það hefur
veriö svo hræðilega heitt, og meiðsl-
in voru svo smávægileg."
Hann sneri sér að hópnum, eins
(Framhald á bls. 34)
Hér sjáiS þiö Sophiu Loren
Ijóshœröa, en fallega aö vanda.
Það stoöar ekkert fyrir hana aö
diílbúa sig eöa lita á sér háriö,
hún þeklúst alltaf. Þegar þessi
mynd var tekin, lék liún í mynd,
sem fer fram í villta vestrinu.
Þar stjórnar hún þorpi á eigin
spýtur, og þegar liún kemur
fram á sjónarsyiðiö, eru alliv
ófærir um aö skjóta, þaö er ekki
svo auövelt, þegar höndin titrar.
Og hver skelfur ekki, þegar
hann horfir á þessa Ijóshæröu
opinberun.
Nýlega fékk hinn ókrýndi
konungur súrrcalismans, Salva-
dor Dali, heimsókn af áhuga-
rnanni um list, sem vildi gjarn-
an sjá nýjustu verk hans. Þegar
gesturinn svo stóð frammi fyr-
ir blautu léreftinu, sagði hann
hrifinn: „En dásamlegt iands-
iag, og mér finnst ég þekkja
það. Ég lilýl að hafa verið þar
einhvern tíma.“ — „Þetta er
ekki landslag,“ svaraði lista-
maðurinn önugur. „Þetta er
málverk af góðri vinkonu
minni, greifaynju Los Toros di
Sardana." — „Já, þarna kom
það,“ sagði gesturinn. „Nú sé
ég það. Nú skil ég, hvers vegna
ég kannaðist svona vel við
myndina. Ég hef nefnilega oft
hitt þessa konu!“
Lifandi eftirmynd mömmu sinnar.
Anna litla prinsessa dáist að móður
sinni og hermir eftir henni í stóru
Og smáu. Athugið þið, hvernig hún
heldur hattinum. Myndin er tekin í
London. Fjölskyldan fylgir Philipp
út á flugvöll.
Æskuhormóninn hefur fundizt.
Það er prófessor við Harward-há-
skóla, sem afrekið vann. En sem
■stendur verður ekki um það sagt,
hvort hann lengir lífið, ef honum
er spráutað inn að staðaldri. Horm-
óni þessi heitir meotenin og er
skyldur kynhormónanum. Fyrir ut-
an það, að hann finnst í konum,
er hann einnig í osti og þykkum
rjóma. Við þorum ekki að ábyrgjast
árangurinn, þó að þið borðið ost
og rjóma, og við ábyrgjumst ekki
heldur sannleiksgildi þessarar
greinar.
Þiö múniö eftir leikriti ÞjóÖleik-
hússins Hjónaspili, þar sem Guöbjörg
Þorbjarnardóttir og Bessi Bjarnason
fóru meö hlutverk hinna ungu elsk-
enda, sem eftir margs konar útúrdúra
og bollaleggingar náöu saman. Á
þessari mynd sjáiö þiö Anthony
Perkings og Shirley Maclain í þess-
um sömu hlutverkum, en sú mynd
var sýnd hér í Tjarnarbíói fyrir
skömmu.
Frummaður-
inn bjó til
trumbur úr
skinni sem hann
breiddi yfir hola
trjáboli, og síð-
an barði hann
á þetta frum-
lega verkfæri
Þegar ættbálk-
urinn fór í
stríð. Hann
reyndi einnig að Jíkja eftir hljóðum
í þrumum og eftir regndropum sem
féllu til jarðar og á þann hátt hélt
hann að hann gæti vakið athygli guð-
anna, á því að hann vildi fá regn.
Skyrtuheimspeki.
Afgreiðslumaður í stórri karl-
mannafataverzlun hefur v.akið athygli
Dkkar á því, að kona vill aldrei við-
urkenna það, að hún sé gift litlum
manni. Þær koma margar til að
kaupa skyrtur á' mennina sína, og
þegar þær eru spurðar um stærðina,
mæla þær afgreiðslumanninn út og
segja: Ja, ég held, að maðurinn minn
sé dálítið stærri en þér. Og nokkrum
dögum seinna kemur maðurinn svo
til að skipta skyrtunni fyrir rétt
inúmer.
Miöaldra flœkingur var fyrir rétti
ákæröur fyrir aö hafa stoliö hjóli,
sem samkvœmt skýrslum lögregl-
unnar og framburði hins ákærða haföi
staöiö upp viö kirkjugarösvegg. Dóm-
arinn leit álvarlega á hjólþjófinn,
lyfti upp vísifingrinum og spurði:
Hvernig gat yöur dottiö í hug aö fara
og taka hjólið? Ja, svaraöi sá ákœröi,
ég liélt aö eigandinn vœri daiiöur.
Skjaldbökuþvottur.
Dýrin þurfa líka eitthvað að hafa
fyrir lífinu. Skjaldbakan t. d. — og
ekki sízt þessi risaskjaldbaka sem
heitir Speedy og býr í Manchester
— þarf öðru hverju að láta þvo sig
og fægja til þess að vera glansandi
og fín. Svo einu sinni á ári er hún
nudduð með olíu til að vera nú alveg
„tip-top“. Við gerum ráð fyrir, að það
sé á jólunum.
2 6 VIKAN