Vikan - 29.09.1960, Síða 6

Þegar aíturgangan
ræðisöskur og henti
Við sátum í skrifstofu læknisins og dreyptum á viskí-
glösunum. Konurnar undu sér vel inni i betri stofunni.
Malandinn barst fram til okkar eins og stekkjarjarmur
eða kliður í fuglabjargi. Við urðum fegnir að loka á
milli, enda virtust blessaðar frúrnar ekkert sakna okk-
ar. Hið siðasta, sem við heyrðum til þeirra, var, að þær
voru farnar að ræða samband Manga bókara og sýslu-
mannsfrúarinnar á Grund og voru ómyrkar í máli. —
Það er stundum gott að geta lokað hurð. Við púuðum
vindlana og létum fara vel um okkur. Úti var sannkallað
jólaveður, snjór yfir öllu, fulit tungl og töluvert frost.
Gisli læknir var fremur fámáll eins og hans var vani.
Hann var þó ekki leiðinlegur gestgjafi, öðru nær. Hann
kunni sem sagt þá list að lilusta á aðra, að fá aðra til
þess að segja frá. Hann fylgdist með út í yztu æsar,
hlustaði eiginlega með öllum líkamanum. Við og við
skaut hann orði inn í frásögnina til þess að undirstrika
eitt eða biðja um nánari skýringu á öðru. Það var bein-
línis nautn að segja honum frá.
Það hafði margt borið á góma um kvöldið. Við ræddum
um landsins gagn og nauðsynjar og ekki gat farið svo
að stjórnmál yrðu undanskilin. Annars vorum við allir
innbyrðis á öndverðum meiði í stjórnmálum, Palli rak-
ari kommi, Gústaf útgerðarmaður sjálfstæðismaður, Júlli
i sparisjóðnum framsóknarmaður og svo ég, — ja, um
mig vita nú allir. Þegar sló i brýnu með okkur, hafði
læknirinn alllaf lag á að snúa öllu upp í grin og forða
þannig deilum. En sjálfur lét hann aldrei neina skoðun
uppi, enda vissi enginn i þorpinu livað hann kaus. Við
vorum allir orðnir vel hreyfir — viskíblanda Gísla
læknis var sterk, og höfðum orðið ásáttir um að eitt-
hvað væri gott i öllum flokkum. Tókum við þar með
pólitíkina út af dagskrá. Þá var það, að Palli rakari kom
með þá uppástungu, að við skyldum hver um sig segja
draugasögu. Við hinir tókum heldur lítið undir þessa
tillögu. Júlli i sparisjóðnum sagði, að Palli hefði átt að
vera uppi á 19. öld. Þá hefðu allir trúað á drauga, en
nú hefðu slíkar sögur engan hljómgrunn, því að allir
vitibornir menn vissu, að öll liin svokölluðu dulrænu
fyrirbrigði væru bara skynvillur eða blekkingar. Þess-
vegna hefðu þær misst allt sitt gildi og mætti alveg
eins lesa ævintýri úr Þúsund og einni nótt.
Palli rakari andmælti þessu, sagði að vísu væru skiptar
skoðanir um framhaldslif eftir dauðann, en flestum
mönnum væri i blóð borin imugustur á myrkrinu og
dauðanum, þ. e. a. s. myrkfælni. Margir, kannski flestir,
bældu þessa tilfinningu að verulegu leyti niður, en ekki
væri þó dýpra á henni en það, að það færi æsandi hroll-
ur um þá, ef þeir heyrðu góða draugasögu, sem væri
vel sögð.
Gústaf lagði nú orð i belg og sagðist taka undir það
með Júlla, að trú á drauga tilheyrði fremur 19. öldinni
en þeirri 20. En góðar draugasögur hefðu listrænt gildi,
og væru þær vel sagðar hefðu þær sefjandi áhrif, og
kynni einhver góða draugasögu og gæli sagt hana vel,
þá skyldi hann hlusta með ánægju.
Ég gerði þá játningu, að ég hefði verið gríðarlega
myrkfælinn í æsku og liði oftast ónotalega, þegar ég væri
einn á ferð í myrkri, án þess þó að gera mér grein fyrir
því, við hvað ég væri liræddur. Notfærði Júlli sér þessa
játningu mína til þess að draga mig sundur í háði fyrir
hjátrúna og ragmennskuna. Get ég ekki neitað þvi, að
mér var farið að hitna í hamsi og ætlaði að fara að svara
skætingi, þegar Gísli lælcnir bar klæði á vopnin. Sagði
hann að óttinn við myrkrið og þá framliðnu hefði fylgt
6 VIKAN