Vikan - 29.09.1960, Blaðsíða 20

lægni? Þér vitið hvíiíkan óskunda blaðið getur
gert mér í þessu máli? Eða stendur yður á sama
um það?“
„Ég held að við getum ekki farið að beita neinni
fægni við Schafer eða ritstjórann," varð mér að
lOrði. „Ég held að hið eina, sem nokkru máli skipti,
:sé að komast að raun um hver myrti Lindu Scott.
Ef við færum að koma ákaflega vingjarnlega fram
við þá hjá Tribune, myndu þeír áreiðanlega telja
það merki þess, að við vissum okkur standa höllum
fæti. Að það væri eitthvað, sem við vildum fela."
„Það er alltaf þetta sama nöldur," urraði lög-
reglustjórinn. „Þér virðist enn þeirrar skoðunar.
að ég hafi géngið til samstarfs við Howard
Fletcher, og að við ætlum að koma á fót spilavíti
hér í fylkinu." I
„Nei, lögreglustióri," svaraði ég. „Hafi ég
nokkurntíma haldið það, komst ég á aðra skoðun
í Las Vegas."
„Las Vegas." Það var auðheyrt á röddinni, að
áhugi hans var þegar vakinn. „Komust þér á
snoðir um eitthvað markvert þar?"
Ég saeði honum upp alla söguna. Þegar henni
var lokið. leið drykklöng stund svo að hann sagði
ekki neitt. Hann tróð i pípu sína af mikilli vand-
virkni og gaf sér góðan tíma til að kveikja í
henni. ..Laglega af sér vikið, Wheeler!" sagði
hann loks. „Þetta var einmitt það, sem við þurftum
með."
„Þurftum með?" spurði ég. „Til hvers?"
„Til þess að taka Fletcher fastan," mælti hann
hörkulega. ..Nú höfum við fengið átylluna. Ég
tel vafalaust að tilgáta þín sé rétt. Hún mundi
aldrei hafa þolað þetta taugaáiag til lengdar. Fyrr
eða síðar hefði hún bilað; það vissi Fletcher og
þessvegna myrti hann hana. Svo að víst væri, að
hún léti forráðamönnum spilavítishringsins ekki
neina vitneskju i té.“
„Við getum ekki verið vissir um, að það hafi
ekki einmitt verið þeir, sem létu myrða hana,"
varð mér að orði." Sú fullyrðing Salters, að þeir
hafi ekki tekið neina ákvörðun enn, er ekki bein-
línis neitt sönnunargagn að mínum dómi."
„Sú átylla, sem við höfum fengið til að taka
Fietcher fastan, nægir mér,“ sagði hann.
..En hún nægir mér hins vegar ekki," svaraði ég.
Hann beit tönnunum fast að pípumunnstykkinu
og starði á mig. „Yður virðist mjög annt um
Fletcher," mælti hann. „Mér fer að koma það
dálit.ið undarlega fyrir sjónir."
„Ég tel að okkur beri að flana ekki að neinu,"
svaraði ég eins hæversklega og mér var unnt.
„Hann fór þess á leit við yður, að þér yrðuð
honum innan handar við að koma á fót spilaviti
hér í borginni og þér neituðuð því. Hann hafði í
hótunum við yður og kvaðst mundu gefa yður
aðvörunarmerki. Getur yður þá komið það til hug-
ar, að það hafi verið hann, sem myrti Lindu og
skyldi lík hennar eftir á dyraþrepinu hjá yður,
vitandi það, að slíkt var sama og að lýsa morði
hennar á hendur sér?“
„Hver getur sagt um það?" sagði Lavers. „Þarna
kemur líka annað til greina. Setjum svo, að hann
hafi einmitt gert þetta. Þegar böndin bárust svo
að honum, gat hann haft það í svari sínu, að
enginn gæti ætlað sér slíka heimsku eftir það,
sem á undan var gengið. Væri það ekkí sniðugt
kænskubragð?"
Ég sá, að Lavers hafði þarna nokkuð tíl síns
máls. „Einskonar tvöfaldur hælkrókur," varð mér
að orði. „Jú, ég skil hvað þér meinið, en ég er
vantrúaður á þá tilgátu. Fletcher er ekki þannig
gerður, að hann leggist svo djúpt."
Lavers saug pípuna nokkra hríð. „Hafi Fletcher
ekki myrt hana, hver var þá valdur að morðinu
á henni. Þeir i spilavítahringnum?"
„Ég veit það ekki enn," svaraði ég. „Gefið
mér dálitinn frest enn, og ég skal komast að því."
„Við höfum ekki langan tíma upp á að hlaupa.
Auk þess sem málið kemur mér mikið við persónu-
lega, heyrðuð þér hvað blaðamaðurinn sagði rétt
áðan. Við eigum eftir að fá krúnuna kembda í
þessu dagblaði hans. Þér verðið lika að taka það
með i reikninginn, að ég verð að taka tillit til
kjósendanna; það er ekki svo langt til næstu
kosninga, en það virðist þér ekki hafa athugað."
„Veitið mér að minnsta kosti tveggja sólar-
hringa frest, lögreglustjóri," bað ég. „Hafi ég ekki
komizt á sporið að þeim liðnum, skal ég láta af-
skiptalaust að Fietcher verði tekinn fastur."
„Tveir sólarhringar eru iangur tími, þegar allt
er komið í eindaga," tuldraði hann. „Jæja, þá
það.“
..Þakka yður fyrir, lögreglustjóri."
Ég gekk fram i ytri skrifstofuna; þar sat
Schafer á borðröndinni hjá Annabellu, dingiaði
bífunum kæruleysislega og glotti til min. „Ég
var að biða eftir þér," sagði hann. „Þú skuldar
mér hressingu."
Mér leizt vel á það að fá mér hressingu og við
urðum samferða út í næstu veitingastofu. Þegar
okkur hafði verið borinn drykkurinn, leit Schafer
spyrjandi á mig.
„Jæ.ia, varzt þú nokkurs áskynja, þarna í Las
Vegas?"
,.Hver hefur sagt bér að ég hafi farið þangað?"
..Sú dökkhærða við ritvélina," svaraði hann sigri
hrósandi. „Sagði ég þér ekki að ég hefði lag á
kvenfólki ?“
„Jú, satt er það," svaraði ég. „Nei, ég varð ekki
neins áskynja, sem nokkru máli skipti."
„Og þó svo hefði verið, mundir þú ekki segja
mér það," mælti hann „Það var ekki fyrir neitt
nersónulegt nagg, að ég lét þessi orð falla hjá
lögreglustjóranum áðan. Þú hefur vonandi ekki
heldur tekið það þannig. Ég varð að standa í minni
stöðu eins og þú i þinni, það er allt og sumt."
„Þú manst að ég skulda þér þessa hressingu,
eins og þú líka sagðir," varð mér að orði. „Þú
þarft ekki að vera með neitt smjaður þess vegna."
„Ég hef húsbónda yfir mér," mælti hann enn.
„Ritstjórann. Það er hann sem ræður afstöðu
blaðsins, skilurðu."
„Hvort ég skil. Þú hafðir lika samskonar hús-
bónda yfir þér i Chicagó."
Hann roðnaði í vöngum. „Hvern fjandann sjálf-
an áttu við með því?" spurði hann.
„Ekki annað en það, að ef sagan frá Chicagó
er sönn, þá ert þú einn af þeim, sem hafa allar
klær frammi til að komast að fréttunum og svífist
þá einskis, ef í það fer," svaraði ég. „Þess vegna
treysti ég þér svona álíka og ég mundi treysta
sjálfum mér innan um konur í nektargarði."
„Það má vel vera að þú hafir rétt fyrir þér
þar," sagði hann rólegri. „Én ekki er það neitt i
veginum fyrir því að við getum haft nokkra sam-
vinnu. Þú vilt ná taki á Fletcher og ég vil ná
taki á fréttaefninu."
„Ég vil ná taki á morðingjanum," svaraði ég,
„en þar með er ekki sagt að ég vilji ná taki á
Fletcher, skilurðu?"
„Þú heldur nú samt að Fletcher sé morðing-
inn," sagði hann. „Það er húsbóndinn, lögreglu-
stjórinn, sem heldur yfir honum hlifiskildi. E'n
vitanlega þrætir þú fyrir það, þar sem hann er
jú yfirmaður þinn, en svona hygg ég samt að
því sé farið. Er hugboð mitt rétt?"
„Gerðu mér nú smágreiða, Schafer," varð mér
að orði. „Komdu þér einhvers staðar í starfa sem
húsvörður. Þá skal ekki á mér standa að kveikja
i byggingunni."
Hann fölnaði við. „Allt í lagi," svaraði hann.
„Fyrst þú endilega vilt hafa þann háttinn á, þá
er ég til í tuskið. Ef við erum þess megnugir
að steypa lögreglustjóra úr stóli, ættum við ekki
að vera í vandræðum með einn vesælan leynilög-
reglumann. Og við hjá Tribune höfum látið meiri
karla setja ofan, athugaðu það."
„Ég má til að heimsækja ykkur í ritstjórnar-
skrifstofunni og sjá hvernig þið farið að því.
Hvenær dagsins fer það fram?"
„Þá það," tautaði hann illskulega. „Þú vilt hafa
það þannig, og þér skal líka verða að því, eins
og þú hefur til stofnað." Að svo mæltu reis hann
á fætur og gekk út úr veitingastofunni.
Ég lauk úr glasi mínu og fékk mér í það aftur,
gekk síðan út og ók heim. Þegar ég kom inn í
íbúð mína, opnaði ég útvarpið og hlustaði á tón-
listina um hríð og fékk mér enn dálitla hressingu.
Tók mér sæti í hægindastól og lygndi aftur aug-
unum. Hugsaði sem svo, að ef ég gæti notið hvild-
ar, þó ekki væri nema eins og í fimm mínútur,
mundi ég hressast talsvert.
Sennilega hef ég blundað rétt sem snöggvast,
því að ég hrökk upp við það að dyrabjöllunni var
hringt, ákaft og án afláts. Mér varð fyrst fyrir
að líta á armbandsúrið — nú jæja, ég hafði biund-
að lengur en rétt sem snöggvast Því að klukkan
var hálfsex; fimm mínúturnar höíðu óvart orðið
fullar þrjár klukkustundir.
Ég spratt úr sæti mín, þar sem mér hafði orðið
svona vært, skálmaði til dypa og opnaði.
„Það var tími til kominn," sagði Gabriella dá-
lítið ergileg. „Ég er búin að standa hérna og
hringia í fullar fimm mínútur."
„Mér kom ekki til hugar, að annað eins gæti
gerzt," svaraði ég, „að maður gæti sofið draum-
laust, en vaknað til draums. Skyldi Freud kunna
nokkra útskýringu á slíku fyrirbæri?"
„Um hvað ertu eiginlega að þvæia?" spurði hún
ómildum rómi.
„Eg svaf eins og steinn og mig dreymdi ekki
neitt. Svo vakna ég við það að dyrabjöllunni er
hringt, og þegar ég opna, stendur þú á þröskuld-
inum. Draumurinn hefur því hafist um leið og
ég vaknaði. Þú ert ekki hér — þú ert i Las
Vegas."
„Ónei, ég er hérna Ijóslifandi," svaraði hún.
„Ætlarðu að hleypa mér inn eða ekki?"
Ég vék hæversklega til hliðar og hún sveif
Vfir þröskuldinn inn í íbúð mína, meira að segja
með ferðatösku í hendinni. Hún setti töskuna
frá sér á gólfábreiðuna i setustofunni og sneri
sér að mér. „Þú gætir boðið mér einhverja hress-
ingu, fyndist Þér það ekki viðeigandi? Að minnsta
kosti eitthvað, sem vætti kverkarnar."
„Ertu þá hérna i veruleikanum ?“
Hún teygði fram hendina og bretti upp á nefið
á mér. „Finnurðu nú hvort Þú ert vakandi eða
ekki?" spurði hún.
„Jú, sennilega er ég vakandi," varð mér að
orði. „Hvernig í ósköpunum gaztu sloppið úr greip-
um þeirra í Las Vegas?"
ZO VIKAN