Vikan - 29.09.1960, Page 35

inn var reistur rétt við útidyrnar,
sem voru hafðar opnar, til þess
að tónlistin gæti streymt út í regn-
þrungið kvöldið og verið þannig
eins konar vegvísir einmana veg-
farendum.
Fiðluleikarinn, sem var maður
dökkur yfirlitum, gekk milli borð-
anna með fiðluna undir hökunni,
heillaður af leik sínum. En..oftast
nam hann staðar við borð úrsmiðsins
og tældi úr strengjunum fjarræna
tóna, um leið og hann horfði angur-
værum augum til himins. Mér gazt
ekki að honum.
Þegar ég leysti Leópold af dag
einn, kom hann fram í eldhúsið
til mín og sagði:
— í gær kom hún ekki. En það
er ekki allt og sumt. Pólverjinn
sat enn og virtist merkilegri en
nokkru sinni fyrr. Hann talaði við
sjálfan sig og sló í borðið og virtist
líklegur til alls. Andlit hans var
næstum hvítt, munnurinn beint
strik, og augun virtust standa á stilk-
um. Og þegar ég kom með reikning-
inn, hafði hann nóga peninga til
þess að borga. Þetta hlýtur að enda
á vitfirringahæli, eða þá hann
stekkur í ána og stöðvar sitt eigið
úrverk. Brúðkaupsferðin er á enda,
og brátt getur hún liagað sér eins
og ekkja. Taktu vel eftir honum,
ef hann kemur í kvöld, þú ættir að
geta lesið söguna af honum eins og
opna bók. Bráðum stanza öll lirin
hans hjá veðlánaranum, og ef til vill
hefur hann orðið að betla þetta
armbandsúr hennar af veðlánaran-
um. Hann megnar ekki rneira, hún
er búin að flá liann inn í bein. Hann
tórir að vísu enn, en fjandinn grip-
ur hann fyrr en varir ...
Þetta kvöld kom hvorugt þeirra.
Ókunnir gestir settust við borðið,
og fiðluleikarinn liélt sig á pallinum
mestan hluta kvöldsins. Mér fannst
sjálfum eittlivað vanta á heildar-
svipinn, án þess þó að ég gerði
nokkurt veður út af því.
En Leópold hafði á réttu að
standa varðandi úrsmiðinn. Hann
fannst morgun einn í kompunni
sinni. Hann lá þarna á grúfu, blár
og fordrukkinn, eins og hann væri
að hlusta á eilífðargang tímans, en
í kringum hann tifuðu örfáir
sekúnduvísar af mikilli kæti. í ann-
arri hendi hélt hann enn á tómu
glasi, og siðasta verlt hans í bar-
áttunni við þetta líf hafði verið að
sparka af sér skónum.
Það er kominn tími til þess að
binda endi á söguna, enda þótt henni
lyki eltki beinlinis þannig. Úrsmið-
urinn hefði getað verið síðasti
punkturinn, það hefði átt vel við. En
ég gerði aldrei ráð fyrir drumbin-
um honum Bimmer, sem ef til vill
var meiri mannþekkjari og heim-
spekingur en veitingamaður. Að baki
þessara smáu augna, sem virtust svo
sljó, var valcandi heili, sem sá í
gegnum mig. Og þar sem hann var
ekki maður, sem gat þagað yfir
leyndarmáli, er engin ástæða til
þess að fara í launkofa með, að það
var til mín, sem hún ávallt kom,
hún Varinia, dóttir ávaxtakaup-
mannsins. ^
— Getur það verið að við höfum gleymt að taka bílinn úr hand-
bremsu?
Nijtt útlit
Nij tskni
Málmgluggar fyrir
verzlanir og skrifstofu-
byggingar í ýmsum litum
og formum.
Málmgluggar fyrir
verksmiðjubyggingar,
gróðurhús, bílskúra
o. fl.
V,V,’,
K'X'Xw.vX
— Mótorinn er í skottinu.
Lækjargötu, Hafnarfirði---Sími 50022.