Vikan - 09.02.1961, Qupperneq 9

hárið aftur frá enninu, greiðiö síðan nokkra
lokka fram yfir eyrun og upp að augabrúnum,
svo að helmingur þeirra hyljist.
Mynd nr. 2: Ef maður er ungur, getur maður
leyft sér að greiða allt hárið á ská yfir ennið og
út í annan vangann, cn festa svo rauða rós i
lokkana. einhvers staðar við annað eyrað.
Af tveimur ástæðum barf ég ekki að e.-ða tima
í að reyna þetta, því að ég er ekki ung og ég
hef enga rauða rós handbæra.
Næst kemur svo hin fræga Duo-greiðsla í
tveimur eða þremur „varíasjónum", siðan ein,
sem ber nafnið Ananas.
Á endanum er ég orðin svo. dauðuppgeíin í
handleggjunum að ég kasta blaðinu, hárburst-
anum og greiðunni út i horn og hringi á hár-
greiðslustofuna.
Jú, af sérstökum ástæðum er timi laus kl. hálf-
þrjú, segir stúlkan, sem svarar. — Getur frúin
komið þá?
Frúin, — l>að er að segja ég, — hugsar sig
um andartak, rennir augum yfir allan ósómann
í eldhúsinu, en segir svo rólega, og ég held meira
að segja án þess að blygðast sín hið minnsta:
— Þakk'yður fyrir, fröken, það mundi henta
mér prýðilega að koma klukkan hálfþrjú. Sælar
á meðan.
Ég læsi eldhússdyrunum, það er allur galdurinn.
Gjörið svo vel, dömur mínar, ykkur er velko rnð
að fá uppskriftina.
Ég er komin i prýðilegt skap og raula nýjasta
cha-cha-cha-lagið fyrir munni rnér, hef fata-
skipti á mettíma, mála mig með gamla, rauða
varalitnum. Ég hef notað sama merkið í tvö eða
þrjú ár, ég er ákaflega sérvitur i þeim sökum
Það er dálítið erfitt að fá hirið til að liggja i
þeim skorðum, sem það lá í gæv og fyrradag og
léttu dagana þar á undan, en ég læt mér það í
léttu rúmi liggja.
Þegar ég er að fara út úr dyrunum, hringir
síminn, — þetta óhræsi, sem þegir tímunum sam-
an, þegar maður er einn heima og þr-Vr að hafa
einhvern að tala við, en emjar svo skollann ráða-
lausan, þegar maður má alls ekki vera að þvi
að svara. En hvað skal gera? Maður hugsar að
vísu fyrst: Látum hann bara garga. En svo læðist
forvitnin að manni. Hver skyldi það vera? Síðan
tekur maður heyrnartólið og afsakar ístöðuleysi
sitt með því að segja við sjálfan sig: — Það gæti
verið eitthvað áriðandi.
E’n svo er það bara aldrei neitt áriðandi, sem
betur fer.
1 þetta sinn er Egill i símanum:
— Þú ert ekki farin niður.
— Niður, — nei, segi ég hikandi.
— Heyrðu, viltu athuga vel svefnpokann minn
og veiði-„gallann“. Það væri afleitt, ef möluririn
kæmist í allt það dót.
Framhald á bls. 23.
Smásaga
eftir
Guðnýju
Sigurðardóttur