Vikan - 02.03.1961, Qupperneq 34

LYFTIDUFT
mcðqjMg) mistekst
bnksturinn ekki
Skipkslt Vf
SKH>HOLTI 1 • REYKJAVIK
SÍMI 17373
FIMMTÁN ÁRA.
Framhald af bls. 10.
— Ó, mamma, þetta var alveg dá-
samlegt. Hann kyssti mig.
— Nei, það var gaman, elskan min,
sagði Emily.
— Kyssti þig, hrökk út úr Walter.
— Já, sagði Nancy sakleysislega,
beint á munninn.
— Emily, heyrðir þú þetta? ... Og
hve oft?
■— Sjö sinnum.
— Hugsa sér, ekki oftar, sagði
Walter Fenton háðslega.
— Nei, sagði Nancy, 6ara sjö sinn-
um. En ég kyssti hann líka sjö sinn-
um. Þegar piltur kyssir stúlku sjö
sinnum, finnst mér ekki nema eðli-
legt, að hún kyssi hann sjö sinnum
á móti.
— Þetta er alveg hárrétt hjá þér,
væna mín, sagði Emily.
Walter Fenton var ekki búinn að
jafna sig, þegar þau gengu til náða
um kvöldið. Hann spurði:
— Og lézt þú líka svona, á hennar
aldri, Emily?
— Hvernig þá?
— Að vera í kossaflensi úti í báta-
skýli, sagði Walter Fenton hryssings-
lega.
— Emily hló glaðlega. — Já, Það
máttu bóka.
— Já, en Emily, ég hélt ... 1 fyrsta
sinn, sem ég kyssti þig, hélt ég,
að . . .
— Já, ég veit það, vinur minn.
— Hvað þá?
— Hvað þú hélzt. Ung stúlka verð-
ur að halda vel á spöðunum til að
láta piltinn halda það.
Walter Fenton fannst allt í einu,
að hann væri orðinn gamall.
— Emily, hve mikið manstu enn
þá?
— Það kemur þér ekki við.
-— Jú, víst kemur það mér við.
— Ja, það er alla vega orðið of
seint núna.
— Emily! hrópaði Walter Fenton
upp yfir sig. Eg vil fá að vita, hvað
þessi piltungur heitir. Ung stúlka get-
ur ekki kysst pilt án þess svo mikið
sem vita, hvað hann heitir að eftir-
nafni.
Emily hugsaði sig um. Síðan and-
varpaði hún og sagði: Ég held ekki,
að það skipti nokkru máli á slikum
augnablikum.
Walter Fenton skipti um aðferð.
— Er þér yfirleitt alveg sama, hvern-
ig fer fyrir dóttur þinni?
— Ef dóttir min verður jafn-
hamingjusöm framvegis og hún er
nú, þá er ég hæstánægð, sagði Emily.
•— Já, en hún veit ekki einu sinni
um eftirnafnið hans.
— Ég get ómögulega séð, að hún
væri nokkru bættari með það.
Og Walter Fenton fleygði sér í
rúmið harmi lostinn.
Við morgunverðarborðið tilkynnti
Nancy, að Jimmie kæmi í heimsókn
seinna um daginn.
— Nei, en hvað það var gaman,
væna mín, sagði Emily. — Ég skal
gefa ykkur það, sem eftir er af
súkkulaðibúðingnum.
— Ó, mamma, ég gæti knúsað þig.
Og mamma, við viljum helzt vera
ein.
— Auðvitað, elskan mín.
— Gerir þú þér ljóst, hvað Þú ert
að segja, Emily?
— Já, ég sagði „auðvitað, elskan
min“, sagði Emily
—■ Og svo farið þið út að ganga
... eða eitthvað, sagði Nancy.
— Að sjálfsögðu, vina mín.
— Emily!
— Halt þú áfram að borða, Walter.
Nancy umfaðmaði sjálfa sig í gleði
sinni. — Ó, mamma, svo spilum við
á grammafóninn og ...
— Jahá, mér er sem ég sjái það,
hvæsti Walter Fenton. Komdu með
mér upp, Emily. Ég þarf að tala við
Þig.
— Ég nenni alls ekki að fara með
þér upp á loft og kæri mig ekkert
um að tala við þig. Ég vil fá að borða
í friði.
Walter Fenton skálmaði fram á
veröndina, hlammaði sér i stól og
bölvaði. Engu að síður fór hann í
gönguferð út með sjó með Emily eft-
ir uppþvottinn.
Skyndilega nam hann staðar og
sagði: — Ég mun aldrei fyrirgefa
þér, ef eitthvað kemur fyrir barnið.
— Þykir þér ekki vænt um hana?
— Auðvitað Þykir mér það.
— Þá skulum við halda áfram.
Walter Fenton nísti tönnum og
gekk áfram. Um fjögurleytið fannst
Emily hæfilegt að snúa við.
Jimmie var farinn, og Nancy sat
við plötuspilarann og hlustaði á eitt-
hvað, sem hét Smoky Windows.
—• Jæja, hve oft kysstir þú hann
í dag? spurði Walter Fenton háðs-
lega.
Nancy varð stóreyg af undrun. —
Já, en við kysstumst alls ekki neitt.
Emily leit á mann sinn með fyrir-
litningu.
— Það er ekki hægt að kyssast
allan timann, finnst þér það, mamma?
sagði Nancy og var særð.
— Auðvitað ekki, vina mín, sagði
Emily.
Það hlakkaði í Walter Fenton,
þegar Nancy tilkynnti, að Jimmie
færi heim daginn eftir.
— ... svo að ég kem mjög seint
heim í kvöld, mamma, sagði Nancy
alvarlega.
— Hve seint, vina mín?
— Ekki fyrir klukkan níu. Ég verð
þó að kveðja hann og svoleiðis.
— Og hvað þóknast Þér að meina
með „svoleiðis"? spurði Walter
Fenton.
— O, ekkert sérstakt, sagði Nancy
varfærnislega. —- Hvað sem er.
— Þú veizt kannski um eftirnafn-
ið hans núna?
— Nei, ég veit það ekki enn, svar-
aði Nancy jafnalvarlega og áður. Ég
gleymi alltaf að spyrja hann að því.
Kannski man ég eftir því í kvöld.
— Og hvar ætlið þið að vera, væna
min? spurði Emily.
— Niðri í bátaskýli auðvitað. Það
var þar, sem við kynntumst fyrst.
— Walter Fenton bældi niður reiði
sina, þar til hann var einn með konu
sinni.
— Vilt þú segja mér, Emily, ætlar
þú að láta barnið fara niður í báta-
skýli í kvöld?
— Ó, já.
— Og eftir að dimmt er orðið?
— Ó, já.
— Já, en Emily!
— Ég þori að veðja, að foreldrar
þínir hafa ekki haft hugmynd um
stúlkurnar, sem þú kysstir, sagði hún.
— Haft hugmynd um! Þau hefðu
fláð mig lifandi.
— Jáhá, ég get ímyndað mér það,
sagði Emily.
—■ Jæja, góða. En foreldrar þinir?
spurði hann kaldhæðnislega. Emily
hugsaði sig um og sagði síðan: —
Þau vissu um þá alla nema þig.
— Nú — já, — og hvers vegna
ekki mig?
— Það verður þú að finna út sjálf-
ur.
1 ljósaskiptunum fór Nancy niður
að bátaskýli. Walter Fenton horfði
á eftir henni. Allt í einu sneri hann sér
við og starði á konu sína.
— Hvers vegna sagðir þú þeim ekki
frá mér? spurði hann svo.
3B mhíam