Fréttablaðið - 11.12.2009, Síða 93

ÓSKABÓK
SKOTVEIÐIMANNSINS
Þúsundir landsmanna stunda skotveiði
sér til ánægju og yndisauka. Í þessari bók
er komið víða við og stemming skot-
veiðinnar svífur yfir vötnum. Nokkrir af
snjallari skotveiðimönnum landsins segja
sögur og rifja upp skemmtileg atvik.
Einnig frásagnir, allt aftur til ársins 1912,
veiðidagbækur og eldri greinar sem sýna
breytta tíma. Bókin er ríkulega mynd-
skreytt.
ÁRBÓK VEIÐIMANNSINS
komin í verslanir
Ómissandi heimilda- og skemmtirit fyrir veiðimanninn.
Frábærar sögur frá veiðisumrinu 2009,
ýmsar fréttir og fjöldi mynda skreyta bókina.
Stórglæs
ileg
bók
um skot
veiði
í máli og

myndum
Einn sem hefur verið hvað lengst í skotveiðibransanum er Ásgeir
Heiðar. Maður sem f lestir veiðimenn hafa heyrt getið um,
veiðimaður af lífi og sál og fyrrverandi atvinnumaður í skotveiði.
Hjá honum snýst lífið um veiðiskap og gagnstætt því sem margur
heldur, þá stendur skotveiðin honum mun nær heldur en
stangaveiðin, hún er í hans huga mun meira krefjandi. „Ég fór
aðallega út í stangaveiði vegna þess að ég heyrði á einhverju fólki
að það væri hægt að hafa svo góð laun þar og fyrir mér var hún
bara easy as pie,“ segir Ásgeir.
Ásgeir segir okkur í upphafi viðtalsins, að það séu engin
veiðigen í fjölskyldu hans og kveði svo rammt af því að það hafi
verið sagt í gríni manna í millum að ef til vill hafi einhverjum
starfskrafti á fæðingardeild skjátlast á sínum tíma og sent
foreldra hans heim með vitlaust barn. Ásgeir Heiðar eignaðist
fyrstu byssuna áður en hann eignaðist bíl. Hann starfaði hjá I.
Guðmundsson o/co sem er heildsali á sviði stanga- og skotveiði
og einn góðan veðurdag nældi hann í byssuna, Winchester 370
einhleypu. Byssuna á hann ennþá og þegar viðtalið fer fram á
heimili hans á Vatnsendablettinum, stendur hann upp úr stofu-
sófa og gengur að byssuskáp sem er að sjálfsögðu í stofunni, opnar
hann, tekur byssuna út og mundar hana með velþóknunarsvip.
„Góð byssa, dugði mér vel“, segir hann.
17 ára gamall var ég byrjaður og fór þá gjarnan þegar rjúpna-
veiðitíminn var byrjaður með strætó upp á Lögberg og þræddi mig
upp með Heiðmerkurgirðingunni. Byssuna tók ég í sundur, setti
hana í poka og geymdi pokann á bak við strætóskýlið þar upp frá.
Þarna var mikið af fugli og aldrei í sjálfu sér að ásækja mann að
fara inn fyrir Heiðmerkurgirðinguna, því nóg var af fugli þar sem
mátti skjóta hann. Ég komst í prýðis vinfengi við strætóbílstjórann,
mig minnir að hann hafi verið kallaður Bóbó og ef mér dvaldist
Margar sopnar fjörur
Ásgeirs Heiðars
104
Axel Kristjánsson
hæstaréttarlögm
aður er skotveiði
mað-
ur af lífi og sál. Rjúp
ur, gæsir og síðast en
ekki síst hreindýr e
ru bráðin
hans. Það er hreind
ýraskytteríið sem s
tendur þar hæst, en
hann fór
fyrst á slíkar veiðar
árið 1963. Þá var öl
din önnur, enda lið
in um 46 ár
síðan. Styttist sem s
agt í hálfa öld. Axel
er ríflega áttræður s
karfur í dag
og viti menn, hann
er enn að. Fer enn
árlega á hreindýr.
Hann hefur
því lifað tímana tven
na og heldur betur s
tigið öldurnar á heið
um Aust-
fjarðarhálendisins.
Við ætlum að hald
a okkur við hreind
ýraútgerð Axels, ek
ki hvað
síst vegna þess að ha
nn hefur haldið ma
gnaðar veiðidagbæk
ur allt frá
fyrstu ferð. Eru þæ
r svo magnaðar og
skemmtilegar að þe
ir sem þær
sjá hljóta að óska þ
ess að þeir hefðu s
jálfir nennt að stan
da í dag-
bókarskriftum, því
þegar menn líta u
m öxl, mörgum ár
um eftir að
þeir byrjuðu finna
þeir að minnið getu
r byrjað að svíkja, á
r og túrar
renna saman, dýr g
leymast og þá vita
menn betur en fyr
r að það er
fátt sem jafnast á vi
ð minningarnar.
Ætlunin er að birta
nokkuð úr dagbók
um Axels, rifja upp
nokkra
veiðitúra. Þeir eru e
kki aðeins mergjaða
r og skemmtilegar v
eiðisögur,
heldur nokkurs ko
nar aldarspegill í
leiðinni. Í dag fer
enginn án
breytts jeppa, GPS,
farsíma og guð má
vita hvað ekki. Í þ
á daga var
ekkert svoleiðis. Þá
voru menn á „tút
tum“ og helst að m
enn hefði
sjónauka, auk sko
tvopnanna. Viftur
eimar slitnuðu, v
atn lak af
vatnskössum og me
nn gistu annað hvo
rt í tjöldum eða fen
gu að kasta
sér í hlöðum bæn
da. Í dagbókum A
xels er enn fremu
r að finna
nærgætna en jafnfr
amt kímniríka lýsin
gu á persónum og l
eikendum
í kringum veiðiferð
irnar og þá er ekki
aðeins átt við veiðif
élaga hans,
heldur sveitamenn
, bæði bændur o
g þá hjálparkokka
sem að
ferðunum komu.
Axel segist hafa ve
rið heillaður af sko
tvopnum frá því á
ungl-
ingsárum, en á hás
kólaárunum hafi vo
pnaskakið hafist fy
rir alvöru,
þó með þeim annm
örkum sem Axel lý
sir, að „candidatar
juris árið
1954 höfðu lítið f
é á milli handann
a.“ Axel kynntist
Vilhjálmi
heitnum Lúðvíkssy
ni á þessum árum
og voru þeir samst
iga í byssu-
dellunni. „Þessi sk
otveiði okkar var m
jög losaraleg í fyrs
tu, vorum
bara með einhverja
hólka, en árið 196
0 heilluðumst við a
lgerlega af
Remington 1100 ha
glabyssu sem við sá
um í Bandarísku tí
mariti. Við
vorum nógu vitlau
sir til að panta tvö
stykki . Þessar by
ssur urðu
síðan geysivinsælar
og byssan mín virk
ar enn prýðilega. M
eð þessum
nýju byssum hófu
st nýir tímar hjá
okkur og við fóru
m í fjölda
veiðitúra sem stóðu
allt frá dagsparti o
g upp í 3–4 daga. V
eiðin var
ekki til að hrópa hú
rra fyrir og ef við n
áðum 2–3 fuglum v
orum við
alsælir. En það brey
tti engu, þetta er ba
ktería og hún vatt u
pp á sig og
það hratt. Vilhjálm
ur var mikill vinur
minn. Ég átti forlát
a veiðibíl á
þeirra tíma mælik
varða, sem var Wi
llis Station, en Vil
li eignaðist
f ljótlega Austin Gi
psy. En það leið ek
ki á löngu áður en
gæsa- og
rjúpnatúrar dugðu
okkur engan vegin
n og árið 1962 bauð
Þorsteinn
S. Thorarensen okk
ur með sér á hreind
ýr austur á land næ
sta ár. Við
vorum gríðarlega
upp með okkur, Þ
orsteinn var í veið
igengi, en
ákvað að breyta til
og fá okkur til liðs
við sig. 1963 var fy
rsti túrinn
og það var eitt að s
egja og annað að g
era að undirbúa fe
rð af þessu
tagi, því margt var
öðru vísi þá en nú.
Fyrstu fjögur árin m
á heita að
þetta hafi verið býs
na frjálslegt, en síð
ar fór reglugerðarfa
rganið að
tröllríða öllu þanni
g að á stundum viss
i maður varla hvort
maður var
að koma eða fara. S
em dæmi um reglu
gerðirnar má nefna
, að nú má
fara til veiða á bíl,
en ekki sexhjóli. Se
xhjólið má að vísu
hafa með
uppi á kerru, en þe
gar á hólminn er k
omið má ekki taka
sexhjólið
niður fyrr en veiði e
r fengin og þá aðein
s aka merktar slóðir
. Eiginlega
má segja, að sexhjó
lið megi vera með í
för, en hvorki vera
á slóðunum
eða utan þeirra! En
maður lætur það ek
ki spilla ánægjunni
. Þorsteinn
sagði okkur að það
tæki heilt ár að und
irbúa hreindýratúr
og það var
Axel Kristjánsson
:
Aldarspegill af h
reindýraveiðum