Vikan - 01.06.1961, Blaðsíða 7

06 SKIP Á HAFINll
Þegar þau komu að sjúkrahúsinu,
sagði hann:
— Ég skal útvega yður hótelher-
bergi i nágrenninu.
— Get ég ekki búið í húsi mannsins
míns? spurði hún undrandi.
— Harris á þvi miður engan bíl
lengur, flýtti hann sér að segja.
— En ef húsið hans er ekki mjög
langt i burtu, gæti ég kannski komið
til yðar og orðið yður samferða til
bæjarins á morgnana, og ég skal líka
vera stundvís, þegar þér farið heim
á kvöldin. Hún leit á hann bænar-
augura. —- Ég vil helzt ekki búa á
hóteli, það er víst lika dálítið dýrt,
bætti hún við varfærnislega.
•—• Ég get útvegað yður gott og
ódýrt herbergi, sagði hann. — Við
getum svo farið saman og litið á
húsið. Hann Þagði, og hún sagði blátt
áfram, eins og hún var vön: — Hafið
engar áhyggjur mín vegna, ég get
vel ímyndað mér hvernig þetta muni
líta út. Þér þurfið ekki að umgang-
ast mig eins og postulinsbrúðu. Hún
brosti vingjarnlega en um leið dálitið
háðslega, kvaddi og hraðaði sér inn
í sjúkrahúsið.
Walter hrutu blótsyrði af vörum
um leið og hann sneri bílnum í átt-
ina til umboðsstjórnarbyggingarinn-
ar. Þessi bölvaður Harris, hugsaði
hann. Hann heyrði ekkert frá frú
Harris allan daginn og sendi því
skilaboð til hennar á sjúkrahúsið, lét
hana vita að hótelherbergið væri til-
búið, og bað hana um að hringja til
sín, svo hann gæti sent eftir farangri
hennar. En hún svaraði þessu engu,
og Þegar hann spurði eftir henni á
hótelinu, var honum sagt að frú
Harris hefði afþakkað herbergið. Hún
hafði farið frá sjúkrahúsinu um tvö-
leytið. Hvað gat hafa orðið um hana?
Hann ók heim til sín. Þjónninn sagði
honum að farangurinn hefði verið
sóttur. Meira vissi hann ekki. Kona
hans hafði afhent hann, og hún skildi
ekkert nema mál hinna innfæddu, en
frúin hafði verið með í bílnum, og
það höfðu verið tvær stórar græn-
metiskörfur í aftursætinu. Nú rann
upp ljós fyrir Walter. Hann fór i bað
og borðaði i snatri, siðan lagði hann
af stað til bústaðar Harris. Þegar
hann kom að hinu niðurnídda húsi,
kom Julie Harris strax á móti honum.
ANN stökk út úr bílnum, og
reyndi að setja upp reiðisvip.
— Hef ég verið óþekk? spurði
hún striðnislega.
— Já, það má nú segja. Allar til-
raunir mínar til að hlífa yður við að
sjá þetta ömurlega ástand eins og það
er, hafa orðið til einskis.
— Ég er ekkert barn lengur . . .
eigið þér við Lille-Noon?
Hlann roðnaði og svaraði engu.
Hann varð að láta í minni pokann
fyrir þessari einbeittu konu.
— Ég þekki manninn minn það vel,
að mig grunaði að hann byggi hér
ekki aleinn, sagði hún. — Ég get ekki
álasað Lille- Noon. Hvers vegna ætti
ég að gera það? Hún er ung kona og
hefir sinar skoðanir á lifinu, og i þessu
tilfelli er ekki hægt að sakfella neinn
nema manninn minn. Lille-Noon get-
ur búið hérna áfram. Bros hennar var
þunglyndislegt, en þó ekki laust við
kimni.
— Það er átakanlegt að sjá hana.
Mér þætti gaman að vita hvað hún
hugsaði um mig, þegar ég kom . . .
Nú er hún að þvo góiíin. — Þvo gólf?
Hann starði undrandi á hana. Þetta
var mjög óvenjuieg kona. — Já, hún
viidi þaö sjálí. i?egar henni vai'ð ljóst,
aö ég haiöi ekkert á móti henni, tók
hun til viö aö gera hreint. Þetta er
næstum þvi ol mikiö af svo góðu. Mér
íinnst ég vera hálfgerður þrælahald-
ari, en hún viidi endilega hjáipa mér,
og hún er í rauninni ósköp indæl.
W alter kinkaði kolli. Harris haföi
fengið hana „iánaöa" í drykkjukrá í
Penang. Þetta var iitil innfædd stúlka,
sem þjónaði honum vel, og bar ekki
neina ábyrgð á sambandi þeirra, og
Waiter fannst þaö ekkert undaríegt,
þó hún. tæki vel á móti „frúnni frá
Evrópu“. — En hvernig hafið þér
hugsaö yður að komast fram og aftur
til Penang? sagði hann upphátt.
Hún hió: — Ég fer niður á Wee-
doo-veginn og biö eftir manni, sem
heitir Walter Bedford, og spyr, hvort
ég megi aka meö honum.
— Og þegar þér hafið ekið með
mér í eina viku, verða allir í Penang
hneykslaðir á yður.
— Skiptir það svo miklu máli? Ég
hef ekki nema þriggja mánaða frí.
Þá fer ég heim, þvi ég býst ekki við
aö maðurinn minn veröi hérna lengur
eftir þetta siðasta uppistand.
—• Nei, hann skiptir um aðsetur, ef
til vill verður hann sendur i annan
landshluta, svaraði hann. Hvað segja
læknarnir annars um hann?
— Ekkert ennþá. Hann er svo
meiddur og illa farinn, að þeir geta
ekki hreyít við honum fyrst um
sinn.
*|/4/|IG grunaði, áð þér mynduð leita
Wr / mig uppi, svo kaffið bíður okk-
' * *■ ar á veröndinni. Bara að hún
hrynji ekki yfir okkur. Ég hef aldrei
séð annan eins hjall.
— Ég get sent menn til yðar, og
látið þá gera við þetta, eftir því sem
hægt er, lofaði hann. En það stóð til
aö rífa húsið, svo hann yrði aö borga
viðgerðina úr eigin vasa, en honum
var nú orðið ljóst að hann vildi gjarn-
an fórna aleigu sinni fyrir Júlie Harr-
is.
Þau sátu oft úti á veröndinni heima
hjá frú Harris i kvöldsvalanum. Þau
höfðu alltaf nóg umræðuefni. Húsið
varð smám saman heimilislegra, þó
það væri i rauninni einskis nýtt leng-
ur. Það var mikið talað um þessa
þóttalegu konu, sem mætti á umboðs-
stjórnarskrifstofunni á hverjum degi
til að aka heim með Walter, en þar
sem ekki var hægt að finna henni
neitt til foráttu annað en Það að hún
var of falleg, gafst fólk upp á því að
ræða um hana. Hún líktist Walter að
þvi leyti, að hún bjó einsömul, forðað-
ist klúbbinn og heimsótti engan. Fólk
vissi að Harris myndi verða að fara
frá Penang, svo að engin ástæða var
til að skipta sér af konu hans, sem
auk þess dvaldist hérna aðeins i frí-
inu.
Júlie Harris lét Þetta eins og vind
um eyru þjóta, og þótt fólk horfði for-
vitnislega á hana, lét hún eins og hún
tæki ekki eftir því. Á daginn var
hún hjá manni sínum á sjúkrahúsinu.
Hún vissi, að hann varð að fara frá
Austurlöndum og útvega sér atvinnu
i heimalandi sinu. En hún vissi meira
— hinn sterki, lífsglaði Harris var
ekki lengur til. Stundum lá hann og
horfði á hana, líkt og hundur á hús-
bónda sinn, og allt í einu átti hann til
að segja: — Hvers vegna ferðu ekki
heim? Ég er einskis verður og hef
alltaf verið þér til armæðu. Já, hvers
vegna fór hún ekki? Vegna þess að á
hverju kvöldi kom maður í heimsókn
til hennar, talaði við hana, þagði með
henni. Á sunnudögum borðuðu þau
úti á veröndinni heima hjá honum, og
um kvöldið fylgdi hann henni heim.
Timinn var fljótur að líða, og nú
var friið hennar að verða búið. En þau
töluðu ekki um það og forðuðust að
minnast á kveðjustundina. Eitt kvöld-
ið tók hann hana i fang sér og kyssti
hana — á eftir fékk hann samvizku-
bit, því hún var þrátt fyrir allt kona
annars manns. Eftir þetta forðaðist
hann að snerta hana, treysti ekki sjálf-
um sér. Julie Harris skildi hann og
hjálpaði honum á sinn hátt. Hún hafði
tamið sér sjálfstjórn í mörg ár, og
það var henni að þakka að engan
skugga bar á vináttu þeirra. Eh þegar
hún var ein, leið henni mjög illa. Hún
elskaði þennan mann, sem var svo líkt
skapi farinn og hún sjálf. Hvers vegna
hafði hún ekki kynnzt honum, meðan
hún var frjáls? Þá hefðu allir draum-
ar hennar getað rætzt. Hún braut
heilann um þetta dag og nótt, og að
lokum komst hún að þeirri niður-
stöðu, að hún yrði að láta til skarar
skriða. Hún vissi að Walter Bedford
myndi aldrei áræða að taka fyrsta
skrefið. Líf hennar hafði verið erfitt.
Hún hafði aldrei fengið nein laun
fyrir tryggð sína og skyldurækni.
EGAR Georg hresstist, yrði hann
sendur heim, og þá varð hún að
hjálpa honum til að fá vinnu við
sitt hæfi. Hann hafði fyrir löngu misst
eftirlaunaréttindi sín. Hann var allur
annar maður síðan hann veiktist og
hún kom til hans — þau gætu talað
saman um þetta; ef til vill næði hann
sér að fullu, og hún yrði frjáls og
gæti farið til mannsins, sem hún elsk-
aði. Walter Bedford renndi grun í
hvað hún hugsaði, en þorði ekki að
spyrja. Hann vissi að hún ætlaði að
tala við yfirlækninn. Þeir ætluðu að
senda Harris heim með konu sinni
. . . Walter fannst þetta hræðileg
tilhugsun, þessi fallega, hrausta kona
og svo þessi mannræfill. Walter
þekkti hann manna bezt og vissi allt
um smán hans og niðurlægingu. Hve
lengi þurfti hún að vera hjá honum
Alltof oft kemur
ennþá? Voru skyldur hennar sem eig-
inkonu alveg takmarkalausar ? Hann
ók henni til bæjarins i síðasta skipti.
Um hádegið hringdi yfirlæknirinn,
og bað Walter um að tala við sig, ef
hann hefði tima til. Að hálftima liðn-
um sátu Þeir andspænis hvor öðrum.
— Ég hef sagt henni aö hún geti
ekki reiknað með þvi að hann fái
heilsuna á ný, sagði læknirinn — svo
það verður bezt að hann fari heim
með henni. Getið þér séð um skjölin
viðvikjandi ferðalaginu?
-— Já, en er hann nógu hraustur
til að takast þessa ferð á hendur?
Læknirinn hristi höfuðið. — Hann
verður ekki betri. Þegar hann kemur
heim verður hann að liggja i rúminu,
og þar má hann senniiega dúsa það
sem eftir er. Líkamlega séð er hann
eins og öldungur, en með góðri hjúkr-
un getur hann lifað áfram. Sem lækn-
ir ætti ég víst ekki að segja þetta, en
við skiljum hvorn annan Walter, bætti
hann við. — Þvi miður er hann ekki
lífshættulega veikur. Hann hefir gert
allt sem i hans valdi stendur til að
granda sjálfum sér. —• Venjulegir
menn væru fyrir löngu hrokknir upp
af i hans sporum, en hann þolir þetta.
. . . þvi miður, endurtek ég.
Þeir þögðu stundarkorn, svo sagði
yfirlæknirinn: — Ég hef mikla samúð
með frú Harris. Hún er óvenjulega
viðfelldin kona. Ég vona að henni
verði hjálpað til að koma honum á
hæli, þegar þau koma heim. Hún hef-
ir alltaf séð um sjálfa sig, eins og hún
væri ein sins liðs, en hins vegar . . .
— Hvað eigið þér við?
Hafið þér ekki heyrt máltækið, sem
segir að öll rökfræði sé tilgangslaus,
Þegar fórnarlund konunnar er annars
vegar. Mennirnir stóðu upp og kvödd-
ust.
ALTER þurfti að sjá um allt
viðvíkjandi ferðalaginu. Hann
þurfti líka að fara til Harris
og kveðja hann. Hann horfði á hinn
föla mann í sjúkrarúminu, og með
sjálfum sér líkti hann honum við hinn
óstýriláta, óviðráðanlega náunga, sem
árum saman hafði stefnt markvisst að
sinni eigin tortimingu, og valdið um-
boðsstjórninni margs konar heila-
brotum. Nú lá hann þarna og skar
upp eins og hann hafði sáð. Walter
þrýsti hönd hans. Þeir horfðust í
augu. Augnaráð Harris, sem áður
Framhald á bls. 23.
það fyrir að
við hittum þann, sem við elskum
of seint. Þúsund hindranir hlaðast
upp, og það tekur langan tíma
að gróa um heilt aftur.
VIXAM 7