Vikan - 01.06.1961, Blaðsíða 6

hef lagt á borð fyrir tvo.
— Ég geri svo mikið ónæði, sagði
frú Harris og roðnaði. Hún var svo
falleg og eðlileg, og það var langt
frá því að hún líktist strangri
kennslukonu, hugsaði Walter. — Nei,
alls ekki, sagði hann. — Ég ætla bara
að hafa fataskipti, svo getum við
borðað.
Hr. liedtord hvao er aö manninum minum, spuröi hun lagt.
mALTER sneri baki við Penang
Uy og ók sem leið liggur til bú-
staðar sins út við frumskóg-
inn. Þetta var að vísu nokkuð af-
skekktur staður, meira en klukku-
stundar akstur frá umboðsstjórnar-
byggingunni, en þarna gat hann líka
verið i friði og ró. Honum hafði allt-
af leiðzt í klúbbnum, og í samkvæm-
islífinu bar mest á þröngsýni og for-
dild. Þegar hann var í samkvæmum
og hlustaði á masið í þessum skrif-
stofumönnum frá Evrópu, langaði
hann oft til að andmæla, en hann
vissi að það var alveg tilgangslaust.
Þeir voru fullir af hleypidómum, sem
þeir nenntu ekki að kryfja til mergj-
ar né breyta, og í rauninni vissu þeir
ekkert um Austurlönd; höfðu í mesta
lagi lesið einhverja gamla úrelta bók
eða séð væmna Hollywood-kvikmynd
þaðan. Það var komið niðamyrkur,
þegar hann ók inn á hliðargötu og
siðan inn á nokkurs konar gangstíg.
Við skin bíllugtanna sá hann þétt-
vaxna bambusrunna, síðan tók frum-
skógurinn við. Hann ók hiklaust
áfram. Enginn hefði gert honum
neitt, þó hann hefði farið út úr biln-
um. Að vísu gátu slöngurnar verið
hættulegar, en ekki hinir innfæddu.
Þjónn hans hafði hengt nokkrar
lugtir framan við húsið, og Walter
ók upp að veröndinni og steig út.
Allt í einu fannst honum eins og
einhver gæfi honum gætur. Það gat
ekki verið þjónninn, því hann var
sjálfsagt önnum kafinn i eldhúsinu.
Það hlaut að vera einhver annar.
Hann stóð á neðsta þrepinu og lit-
aðist um, og kom auga á konu, sem
stóð alveg við tröppurnar. Hún hlaut
að hafa komið út, um leið og hún
heyrði i bílnum, því perlutjaldið
hreyfðist ennþá. Hún var í þunnum
kvöldkjól. Hárið var stutt og minnti
einna helzt á rauðgullið ský.
— Gott kvöld, sagði hann undr-
andi og gekk upp á veröndina. —
Hver eruð þér, með leyfi?
— Þér eruð Walter Bedford, er það
ekki? Ég heiti frú Harris, sagði hún
og brosti dálitið feimnislega.
— Einmitt það, sagði hann og rétti
henni höndina. Það var óheppilegt,
að hún skyldi koma einmitt núna,
hugsaði hann. — Ég hafði ekki hug-
mynd um ... sagði hann, en hún
greip fram í fyrir honum.
— Nei, og Georg veit, það ekki
heldur. Það er langt síðan ég hefi
heyrt nokkuð frá i honum, svo ég
ákvað að koma. Hún brosti afsak-
andi. — Já, eins og þér sjálfsagt vit-
ið er ég kennslukona, svo ég tók mér
frí og kom hingað flugleiðis. Mér
fannst allt í einu, að ég yrði að koma,
og ég sendi símskeyti, en Georg hefir
sennilega ekki fengið það, því hann
var ekki á flugvellinum.
— Nei, tautaði hann. Hann reyndi
að hugsa málið, meðan hún talaði.
Hún hélt áfram: — Maðurinn, sem
ók mér hingað vissi ekki um heim-
ilisfang Georgs, svo hann skildi mig
eftir hérna. Hann sagði að þér hefð-
uð umsjón með plantekrunum, og
mynduð koma mér á leiðarenda. Yður
ber auðvitað engin skylda til þess,
en ég held að hann hafi ekki kært
sig um að aka lengra.
— Leiðin er líka mjög torfær, sagði
Walter, og virti ungu konuna fyrir
sér. Hún var yndisleg. Hann hafði
gert sér allt aðrar hgmyndir um konu
Georgs. Georg sagði alltaf: — Hvað
í ósköpunum ætti konan min að gera
hérna. Hún er kennslukona og vill
hafa allt í röð og reglu. Hún myndi
ekki kunna við sig hérna. Þetta sagði
Georg og ýmislegt fleira, sem hann
hafði ekki veitt neina sérstaka eftir-
tekt ... og nú var hún allt í einu
komin, hafði tekið sér frí og komið
með flugvél alla þessa löngu leið.
Hún hlaut að hafa eytt miklum pen-
ingum í þetta. Þjónninn kom út.
Walter sá að kona Georgs myndi ekki
vera nýkomin, þvl þau brostu kunn-
uglega hvort til annars.
— Baðið er tilbúið, sagði Yokur og
hneigði sig lotningarfullur — og ég
BORÐHALDIÐ var mjög ánægju-
legt. Kona Geórgs var hæglát,
en hafði rika kímnigáfu. Með
lagi tókst honum að leiða talið frá
Georg. Hann sagði henni frá lífinu
á plantekrunni og í Penang. Georg
hlaut að hafa skrifað henni einkenni-
leg bréf, hugsaði hann, þegar hann
sá undrun hennar og hrifningu af
húsgögnum hans, bókum og listmun-
um.
— Hér er yndislegt, sagði hún og
leit í kringum sig. — Et- hús Georgs
svona vistlegt? Og áður en honum
gæfist tóm til að svara, hélt hún
áfram: — Ég get komizt þangað í
kvöld, er það ekki?
Hann hristi höfuðið. —• Það er of
seint, svaraði hann. —■ Það er meira
en klukkustundar akstur. Þjónninn
kom með kaffið, og allt i einu tók
unga konan i hönd Walters. — Hr.
Bedford. hvað er að manninum mín-
um, spurði hún lágt.
— Manninum yðar? sagði hann ó-
styrkur. — Hann liggur á sjúkrahúsi
í Penang ... — Áflog — Honum brá.
Hann leit á hana. Hún var föl, en
röddin titraði ekki. — Áflog ... já.
— Hann drakk lika, þegar hann var
heima. Hún talaði hægt og var kvíð-
in á svip. — Ég ráðlagði honum
að fara alls ekki til Austurlanda.
En hann vildi þetta endilega. Hann
var hérna, þegar hann var ungur og
þráði að koma aftur. Hann kinkaði
kolli og forðaðist að lita á hana.
Hvernig gat svona yndisleg kona ver-
ið gift öðrum eins ræfli og Georg?
Bedford hafði aldrei verið mjög
hrifinn af konum,. og þegar hann
loksins fékk yfirmannsstöðu í Penang,
hraus honum hugur við þessu gift-
ingafúsa kvenfólki, sem flykktist í
kringum hann með mæður sínar í
fararbroddi. 1 huganum bar hann þær
saman við frú Harris — hin tómlegu
andlit, innihaldslaus orð, augnaráð
þeirra, sem bar vott um leiðindi, sem
stöfuðu af iðjuleysi. Og svo var það
hún. Hann grunaði að henni hefði
ekki liðið sérstaklega vel í sambúð-
inni með Harris, og samt ferðaðist
hún alla þessa leið, þegar hún fékk
hugboð um að eitthvað væri að. Hún
var vel til fara, og hlaut að hafa
vel launaða atvinnu, því hann vissi
vel að Harris eyddi öllum launum
sínum jafnóðum.
*'|<»VÖLDIÐ var venju fremur
lí svalt og þau sátu úti á ver-
** V öndinni og töluðu saman. Þeg-
ar hún loksins tók á sig náðir, kallaði
Walter á konu þjónsins og bað hana
að sofa í húsinu. Þó mannorð Harris
væri fyrir löngu rokið út í veður
og vind, ætlaði hann að vernda kon-
una hans. Daginn eftir fór Julie
Harris með honum til Penang.
Walter hafði búizt við því að verða
yfirheyrður viðvíkjandi spítaladvöl
Georgs, en frú Harris var sjálfsagt
ýmsu vön frá þvi að maður hennar
bjó heima, þvi hún spurði einskis.
6 VIKAN