Vikan - 01.06.1961, Blaðsíða 23

FYRSTA FLOKKS
VINNA -
BETRI EFNI -
OG NÝRRI SNIÐ
GERA FÖTIN
FRÁ OKKUR
VINSÆLUST.
I
'&t
I
EINS OG SKIP A HAFINU
Framhald af bls. 7.
hafBl verið ögrandi, þegar Waiter tók
hann i karphúsið og reyndi a8 koma
fyrir hann vitinu, var nú auBmjúkt,
og það var eins og hann bœBist fyrir-
gefningar á þyi að skorta hugrekki til
aB deyja.
Um kvðldið ök hann til bústaðar
Harris til að sjá um að húsinu yrði
lokað, í þetta skipti fyrir fullt og allt.
Lille-Noon hafði farið um morgun-
inn, til þorpsins, sem hún var aettuð
frá. Frú Harris ætlaði að gista á hú-
teli siðustu nóttina. Flugvélln átti að
leggja af stað i dögun. Það var ekki
mikið, sem hún þurftl að taka með
sér, aðeins nokkrir bókakassar, það
var allt og sumt. Þegar Harris fékk
köstin, hafði hann brotið allt og
bramlað, og húsgögnin voru ekki orð-
in til annars nýt en að hafa þau i
uppkveikju.
— Það er ðmurlegt að senda yður
af stað á þennan hátt, sagði Walter.
Þau ýttu síðasta kassanum út á ver-
ðndina. Það átti að senda þá með
flutningabíl, sem var væntanlegur frá
flugvellinum eftir stutta stund. Hún
svaraði ekki, en settist við hlið hans
á þrepið, sem iá út i garðinn. Hún var
þreytuleg. Hún hafði hugsað mikið
um þetta allt saman, en dæmið vildi
ekki ganga upp.
—■ Walter, sagð! hún allt i einu. —
Attuð þér von á þvi að ég mundi
svíkja hann og koma til yðar — ein-
hvern tima seinna?
— Nei, svaraðl hann — Þér gætuð
aldrei svikið . . .
— Nei, hvislaði hún. — Fg get það
ekki. Fg veit að það er heimskulegt,
ég stend ekki i neinni þakkarskuld
við hann og geri mér engar framtiðar-
vonir — en ég get ekki yfirgefið hann
og komið honum fyrir á hæli. Fg gift-
ist honum af frjálsum vilja og lofaðl
að standa við hlið hans i bliðu og
striðu, og þetta loforð get ég ekkl
svlkið. Walter.
— Loforð sin verður maður að
efna. þó maður gjaldi bess alla ævlna,
sagði hann. Hann stóð unp og dró
hana með sér. Julle, hvlslaði hann og
það var I fyrsta skipti, sem hann á-
Þetta er
GUNNAR ASGEIRSSON Hi.
Suðurlandsbr. 16 - Simi 35200.
varpaði hana með skirnarnafni. — Fg
verð hérna alltaf. Ef þú kemur aft-
ur. . . .
— Eftir mörg ár, þegar við erum
■orðin gömul, og ég er orðin gráhærO?
sagöi hún lágt og viökvæmnislega.
Hann strauk hár hennar og sagöi
stillilega: — Það veröur líka fallegt,
þegar þaö er orðið grátt. Þú veröur
alltaf falleg, alltaf . . .
Hún hjúfraöi sig aö honum og grét
hljóðlega. — Ég særi þig meö því aö
geta ekki yfirunniö sjálfa mig og
brugðizt honum.
— ÞaÖ væri samt miklu þungbær-
ara, ef þú yfirgæfir hann, því aö þá
værir þú ekkl Julie, sagöi hann og
þrýsti vanga sinum aö hári hennar.
— Fg mun alltaf minnast þín eins
og þú ert núna, óbuguð og heiðarieg,
og fegurri minningu get ég ekki hugs-
að mér.
— Þú verður elnmana, Walter. —
Þú ert héma. Þegar ég loka augunum
á kvöldin, veröur þú hérna — alveg
eins og núna og ef til vill kemur þú
einhvern tíma á móti mér, eöa þú
bíöur mín við húsiö, alveg eins og í
fyrsta skipti, sem ég sá þig ... Vertu
sæl Julie. Hann þrýsti henni að sér,
eins og hann ætlaöi aldrei aö sleppa
henni framar. Hann minntist orða
læknisins um fórnarlund konunnar.
Þannig var hún, Julie Harris. Göfug-
lyndi hennar var svo mikið, að hún
hvarf frá honum og gaf honum aöeins
veika von um endurfundi. — Nú er
bíllinn aö koma, Julie, hvíslaöi hann
hásum rómi. Hann kyssti augu henn-
ar og andlit, sem var vott af tárum.
— Þakka þér fyrir að þú komst og
leyföir mér aö elska þig. Hann sleppti
henni.
BÍLLINN nam staðar viö verönd-
ina þíir sem þau stóöu. Það tók
ekki langan tima að ganga frá
farangrinum. Þau tókiist i hendur i
návist hins ókunna bílstjóra. — Vertu
sæll, hvíslaöi hún. — Líöi þér vel. —
Gættu þín nú vel, og mundu, aö ég
er hér alltaf. — Líka, þegar ég er orð-
in gráhærö, og viö erum bæöi orðin
gömul, Walter? — Líka þá, Julie. En
ef ég kem aldrei aftur? hugsaöi hún.
Bara aö hún væri nógu veikgeðja til
að vera um kyrrt hjá honum. Hvers
vegna var hún svona? Ef hann hefði
aðeins impraö á því með einu oröi,
aö hún yrði kyrr, hefði hún látið sér
standa á sama um allt annaö, og hætt
viö aö fara. En hann sagöi ekkert,
vegna þess að hann var eins og hún
sjálf. Hinir sterku verða aö bera byrð-
arnar fyrir hina veiku. Nú ók billinn
af staö. Þegar hún leit til baka í sið-
asta sinn, sá hún hvar hann stóð um-
kringdur hinum einmanalega frum-
skógi, hjá hinu hrörlega húsi. Hún
veifaði til hans i kveðjuskyni, um lelð
og hann hvarf sjónum hennar i hlð
svarta vonlausa myrkur næturinnar.
MKKN 23