Vikan - 17.08.1961, Síða 11

ORGE O'BRIAN GOMEZ talaði í simann lágum rómi. Talneminn var
. / gkiti stærri en svo, að hann hvarf að mestu i lóíann, en hungui engu
J að siður. Hann var úr gulli. „Si, si,“ sagði Gomez. „Claro! No, nada.
Finido," — hvað útleggst, að óllu sé lokið.
Hann lét talnemann renna úr lófanum i gripin á tækinu. Þvi næst gekk
hann i átt til dyra. Hann minnti helzt á gervimann, knuinn uppdregnu sig-
urverki, horíði beint íram og skellti hælunum niður i iiosmjúKa góllábreiö-
una. Eitt andartak nam hann staðar undir skurðskreyttum dyraboganum,
leit um öxl og virti íyrir sér skriístofuna, sem verið hafði miðdepiilinn i
veröld hans. Það hafði kostað milljónarfjórðung i doium aö gera þessa skrif-
stoíu svo úr garði, að fullnægði smekk og krolum uorges u'Brian Gomez.
Það var synd og skömm, að hún skyidi nú falla i hendur fruntunum úi
suðuríylkinu, — fjaliabóiunum, hirömgjum utan af siéttunum, námuinönn-
um og öðrum álika þorparahyski. — En pað var ekki ems og hann hyríi á
brott fyrir fullt og allt. Hann hafði áður horfið á brott, en alltaf komið
aftur. Þannig mundi það lika verða í Þetta skipti.
Riddaraliðsforinginn, sem stóð vörð frammi i ytri skrifstofunni, skellti
saman hælum og bar hönd að barmi i kveðjuskyni. — Fróðlegt að vita,
hvar þessi náungi verður niður kominn að sóiarhring liðnum, hugsaöi Gom-
ez með sér. Það gaf raunar auga leið, hvar hausinn af honum mundi verða;
hann mundi skreyta einn af snúnu smiðajárnsbroddunum, sem stóðu upp
úr girðingunni umhveríis höllina. En skroKkurinn, þaö var örðugra að
geta sér til um, hvað þeir gerðu við hann.
Skrifstoíurnar voru algerfega hijóöeinangraðar, en i hvert skipti, sem
dyrunum inn i fremri skrifstoiuna var lokib upp, skail hareystin uti iyrir
eins og hoEkefla að eyrum manns,-hróp og koii, skarnali, múgæði, vitiirr-
ing. Gomez bölvaði lágt. Hurðin skall aitur að stofum, og háreystin fjaraði
út, unz ekkert rauf þognina annaö en lágt tií iiröritarans.
„Tomas," sagði hinn iágvaxni og krangalegi Gomez, „'i'omas, — hvernig
standa málin?“
* erforingi varð fyrir svörum. „Illa, herra minn,“ sagði hann. „Vélvætt
■J L heriylki með tuttugu og fimm brynvagna nalgast casefiento aö norð-
■ T an. Við höfum ekki emu sinni hugmynd um, að petta heríylki fyrir-
fyndist. Og hérna er allt í öngþveiti og uppnámi; heriyikið i Colombo er
gersigrað, og uppreisnarmenn hala brotið ser leiö til strandar skammt frá
Nagua. Enn fremur . . .“
Gomez lyíti hendinni til merkis um, að hann þarfnaðist ekki irekan
upplýsinga, og hershöfðinginn þagnaði. „Þetta verður ekki iengi að breytast,
sannið þið tii,“ mæiti hann. „Eg hef skipað fyrir um aö heija gagnárás
hvarvetna. E'kkert að óttast, herrar minir. Haidið vöku ykkar. Þetta fer
allt eins og bezt verður á kosið. Tomas kemur með mér. . . .“
Hælar þeirra skullu við maramaragólfið, þegar þeir gengu brott hröð-
um skrefum.
„Þessar fréttir eru að minnsta kosti klukkustundargamlar," sagði Gomez.
Rödd hans var hörð og hrjúf. „Þetta er voniaust, X'ómas. Þeir eiga nú
aðeins tiu núiur ófarnar hingað aö höfuðborgmni og tara flughratt yfir.
Og þó er það verst, að sveit ur andspyrnuhreyiingunni hérna i borginni
hefur náð flugvellinum i sínar hendur. Við erum seiii sagt innikróaðir! ‘
„Einmitt það!" varð Tomas að orði: „Hafa tekið fiugvöllinn! Einmitt
þaö!"
„já, einmitt það!“ sagði Gomes. „Við biðum sólarhring of lengi. Þeir toku
flugvöllinn fyrir hálfri annarri klukkustund, — snekkjuna lika. Við erum
innikróaðir."
„Þér hverfið auðvitað til Hadrian," mælti Tomas.
„Nei,“ svaraði Gomez. „Tveimur manneskjum er kunnugt um Hadrian,
__”og það er tveimur of margt. Það er annað, sem ég hyggst íyrir." — Þeir
námu staðar úti'fyrir litlum dyrum á hallarganginum. Hurðin var gerö
úr bronsi og mahóniviði. Gomez rétti Tomas hondina i kveðjuskyni. „Gangi
þér vel,“ sagði hann og opnaði dyrnar. Ojá, það voru svo sem aliar líkur
tii, að þeim náunga gengi vel, — hann, sem var um þrjár álnir á hæð og
gnæfði yfir múginn eins og ljósakersstaur. Þeir mundu áreiðanlega hafa
tekið hann höndum og troðið hann i kássu, áður en hann kæmist þrjár hús-
lengdir út fyrir hallargirðinguna. Það var leitt, en ekkert við því að gera.
(jomes lét mahóníhurðina falla að stÖfum. Þetta var eiginlega griðar-
«7 stór fataskápur. Öðrum megin héngu að minnsta kosti fimmtíu mis-
munandi einkennisklæðnaðir, hinum megin meira en hundrað aðrir klæðn-
aðir Gomez smaug inn á núlli fatnaðanna eins og minkur inn í greni.
Þegár hann kom aftur í ljós, hafði hann lítinn og rykfallinn böggul í hönd-
Um, sem hann opnaði, — ódýr stráhattur, sefskór, stuttbrækur slæmar
og hvit baðmullarskyrta.
Andartaki síðar hafði hann dekkt andlit sitt og hendur og var konunn
út á götuna. Þegar hann hafði farið fótgangandi klukkustundarleið, barst
vinilmurinn frá Haraguato að vitum hans. Húsin i bænum voru yfirleitt
öll myrkvuð, Þar sem þau stóðu i skuggafylgsnum sínum inn á milli trjánne.
Ómur af brimgný barst með blænum frá ströndinni, meir en mílu vegar,
en frá borginni heyrðust skothryðjur öðru hverju.
Þegar Gomez kom að húsi Delgados, hélt hann á bak við það og sá, að
ljós skein þar úr einum glugga. Hann þreifaði fyrir sér, unz hann fann
bakdyrnar, og drap hnúum á hurðarstaf. Þögn. Ejós tendraðist í glugga
’beint fyrir ofan dyrnar, og tjöldin voru dregin lítið eitt til hliðar. Gomez
tók ofan stráhattinn, brá vasaklút að enni sér og strauk af málninguna.
Svo sneri hann sér þannig, að vagninn vissi að glugganum, setti upp hatt-
inn aftur og benti skipandi á hurðina. Andartaki síðar var hún dregin hægt
og gætilega frá stöfum, og Gomez smeygði sér inn fyrir.
Og Þarna stóðu Þeir í myrkrinu á ganginum, hann og Tonio Delgado.
„Ég ætlaði hreint ekki að þekkja þig, Jorge.“
„Þeir tóku flugvöllinn," sagði Gomez. „Fyrr en ég vissi orðið af, var
ég kominn í sjálfhéldu.“
„En snekkjan?“
„Eg væri áreiðanlega ekki hingað kominn, ef þeir hefðu ekki tekið
hana líka.“
„Taktu í höndina á mér. . .“
Tonio leiddi hann um myrkan ganginn, opnaði dyr og lokaði þeim að baki
þeim, kveikti ljós. Þeir voru staddir inni í litlu herbergi.
„Þessi kytra er gluggalaus,“ varð honum að orði. Veggirnir voru úr
hvítkölkuðum steini. Ekki var annað húsgagna en tveir strástólar, leður-
dreginn legubekkur og skápur úr rósaviði.
,3rennivín?“ spurði Delgado.
Gomez hristi höfuðið óþolinmóður. „Borgrn verður íalún þeim 1 hendur
í dögun. Þá lokast allar leiðir. Mér varð á bagaleg reikningsvilla, — eg
beið sólarhring of lengi. Það væri heimskuiegt að reyna að komast undan
nú, og ég er ekki neinn heimskingi. Eg ætla þess vegna aö bæta fyrir þaö,
að mér skyldi skjatiast, og lengja biöina um mánuð eða jafnvel tvo tii
þrjá mánuði, ef svo vill verkast. pú skilur, hvað ég er að lara, Deigado ?"
„Já,“ svaraði Delgado. „Já, auðvitað. En hvar? Eg a við, — hvar ætlarðu
að biða?“ .
Gomez brosti. „Hérna, vinur minn,“ svaraði hann, „1 husi þinu.
Delgado skenkti konjak i glösin, og liöskustúturinn glamraði viö barmana.
„Það kemur Þér ekki i neinn vanda," mæiti Gomez enn. „Þaö er al-
kunna, að við deiidum harkalega fyrir ijórum árum. Það er einmg aikunna,
að ég hef ekkert samband hait vib pig siöan. Og Þú hefur alit pút a Þurru.
Þú heiur kunnaö ao naiaa a spiiunuiii, staoio 1 ieymsambandi viö pá 1
fjöllunum.“
- -^elgado svaraði engu fyrst i stað. Hann tæmdi glasiö, skenkti sér i
/ / pað öðru sinni, kreppti fingurna svo íast að Pvi, ao hnuarnir hvitnuöu.
Hann var kiæúdur hvitum setsiopp ur silai; hnuturmn á mittishndan-
um hafði raknaö, og annar endi linaans drost viö gólf.
„Eg veiti pvi atliygn, aö þu spyrö ekki, nvar pu eigir að fmna méi
fylgsni, Deigado," varö Gomez ao orði. „Það er goös viti. Annaö væri ó-
drengilegt ai þér, eins og högum nnnum er hattaó nu 1 biii. ug auk þess
sagðiröu mér ai þessu lyigsni lyrir sex eða kannski sjo arum, og eins og
pú veizt, er ég einstakiega mnimsgóöur maöur. Eg ætla þvi aö halúa
mig i þessu litia fyigsni þmu þarna ínn aí vinkjaliaranum, parna séröu,
hvort ég man petta ekki, — yangaö tii aðstæöur breytast altur mer i vil.
Já, þú hiytur aö muna pað, aö pu sagöir mér aí þessu iylgsm!"
Deigado mundi paö. .Peir noiöu verið viidarvimr i þann tið, hann og
hershoiðinginn. ug Delgado haföi hatt gott upp ur þeirri vináttu. Hann
var enn vei efnaöur maour. Og hetöi hershöfðmginn ekki fengiö pá ílugu
i koiiinn, að úishanungja nans yröi aiarei lullkomin, nema hann tæki
Caroiu, hina ungu og íogru eiginkonu Deigados að lam tii aö dveijast með
sér a sumarsetrinu i nokara soiarhringa, væru þeir eílaust enn beztu vinir.
Þa mundi Deigaao vera oroinn veiiauöugur maöur nu, en pa mundi hann
iika þegar vera tiumn eins og iætur toguöu eins og aönr íylgismenn
hersholöingjans og oður mugurmn siöan ræna og rupia hus hans og ioks
brenna þaö aö grunni. £>egar hann tók þetta meo i reikninginn, gat
hann eiginlega ekki vai'izt peirri nugsun, að hann ætti Gomez nokkuö upp
aö unna; íyrst það, aö vmattan viö nann haiði gert hann aö vel eínuöum
manm, og 1 óöru iagi það, aö óvináttan viö hann tryggði honum þaö nu, að
nann gat setiö að góssi sinu i iriöi. Engu aö siður boivaöi nann sjaiium ser
1 hijóöi iyrir giopskuna. — „iviér bar engin nauðsyn til aö fara aö segja
honurn írá þessu íyigsni, enda þótt við værum vimr i þann tiö," hugsaöi
hann með sjáiium sér. „Og ég heíöi aidrei átt að gera Það.“
Sjáliur haiöi hann buið meira en íimm ár i þessu iorna stórhýsi i Hara-
^uato, aður en hann rakst á Þetta fyigsm, svo haganlega var þvi iyrir
iomið. Það var graiið djúpt undir garöilötina og innangengt i pað bak
nð hillur ur steún á vegg vmkjaiiarans. Það var Þrir metrar a annan veg-
inn, fjórir a hinn og rumlega tveir metrar a hæð, aua þess útiii afkimi
fyrir saierni og snyrtingu. Sjálfur hafði Delgado buiö iylgsni þetta nauö-
syniegum húsgognum, rafiyst það og gengi lra nýtizkuioítræstmgu, svo
að það var i raunmni hiö vistiegasta. ug svo öruggt var það, að maður
gat leynzt Þar, svo að mánuðum skipti, ef einhver lærði honum mat. . .
■T{íkið skulum ekki eyða timanum i óþai-fa mas eða heilabrot," mælti
/V Gomez óþohnmóöur. „ÞU fylgir mér niður i íylgsniö. Caróla er heima,
^ er ekki svo?“
Og Delgado kinkaði kolli.
,,Þú verður að sjálísögðu að segja henni frá þessu, — en ekki heldur
nokkurri liiandi manneskju annarri. og svo er eitt enn, sem er ákaílega
áriðandi: Þetta má ekki valda neinu raski á venjulegan heimiiisháttum
ykkar, skilurðu Það, — ekki minnsta raski!“
. „Eg ætla að ná i ábreiður og rekkjuvoðir," sagði Delgado.
Já, og dálitiö af brauði og kjöti. Vin höfum við með okkur úr kjallar-
anum’, það ber ekkert á Þvi. E'n svo ekki heldur neitt annað, skiiuröu,
ekker’t, sem Þarfnast neinna skýringa við!“
„Eg skil það," sagði Delgado. .
Til þess að leynidyrnar að fylgsninu opnuðust, þurfti að yta a þrjar stem-
hillur sina með hvorri hendi og öðrum fætinum; Þá lukust þær upp eins
og aí sjálfu sér. T r ,
Gomez stóð á þröskuldinum og horfði inn fynr. „Þetta fylgsm gerir
hvort tveggja að vekja með mér fögnuð og ótta, sagöi hann. „Aileiöing-
ar einnar vúlu geta orðið hræðilegar, vinur rninn," bætti hann við og
hvessti augun á Delgado. „Eg má treysta þvi, að þú látir þig ekki henda
neina súka villu?“
„Því máttu treysta," svaraði Delgado.
„Viö sjáumst þá siðla annað kvöld. Eða er nokkur leið að hafa samband
við þig áður?“
„Nei, Jorge,“ svaraði Delgado. „Og það sannar bezt forsjálni þess, sem
upphafiega gerði þetta fylgsni. Honum hefur eflaust verið það ljóst, að
alltaf gæti hitzt svo á, aö leitarflokkur væri staddur i húsinu, einmitt
þegar . . . . þú skilur . . . Og samskonar varúðarráðstöfun er það vitanlega,
að svo skuii vera frá dyrum gengið, að þær verða ekki opnaðar nema utan
frá “
„Bráðsnjallt,“ varð Gomez að orði. „Þá býð ég þér góða nótt, vinur
sæll, og kærar þakkir.“
„Góða nótt,“ sagði Delgado.
Caróla lá vakandi, þegar hann korn loks aftur inn i svefnherbergið.
„Hvar hefurðu eiginlega haldið þig allan þennan tíma?“ spuröi hún
tortryggin.
Hann skaut arminum undir hnakka henni. „Komdu íram úr, sagði
hann og dró ábreiðurnar ofan af henni. „Komdu“, sagði hann og leiddi
hana inn í baðherbergið. Han lét kalt vatn renna i handlaugina.
„Laugaðu á þér andlitið, elskan min,“ mælti hnn. „Það vekur þig. . .“
Hún var enn hálfsofandi og gerði orðalaust það, sem hann bauö henni.
„Dásamlegur kvenmaður á hvaða tima sólarhrings, sem er,“ hugsaði hann
ög virti hana fyrir sér. Hár hennar hékk í tveimur þykkum fléttum langt
niður á bak. Hún kreppti tærnar, þar sem hún stóð á loðnum og hlýjum
vikan, 11