Vikan - 17.08.1961, Side 18

jSpennandí 09
sbmmtileg nstnr-
sngn eftir
Pntríkn Fentvicb
6. hluti
FORSAGA:
Hjá Treviein-fjölskyldunni í Lund-
únum ver-ður mikið uppnám út af
bréfi frá Jóni nokkrum Convoy, bú-
settum í Brasilíu. Segir hann lát Ter-
ens, bróður frúarinnar, Kitty. Tremei,
sem arfleitt hefur hana og börn henn-
ar, Mikka, Lísu og Marín, að gisti-
húsinu, Monte Paraiso hjá Nova Fri-
burgo, einhvers staðar í fjöllunum við
Ríó de Janeiro. Þau ákveða að f lytjast
þangað og annast rekstur gistihúss-
ins. Marín, sem er skapheit stúlka,
bregður heiti við unnusta sinn, Andrés
Connor, og Mikki trúlofast Beryl,
eigingjömu dekurbarni, sem á að
koma á eftir þeim að nokkrum mán-
uðum liðnum. Hús sitt selja þau upp
í ferðakostnaðinn, og þegar til Ríó
kemur, lendir Kitty í þrætu við toll-
vörð, sem staðhœjir, að þau hafi grun-
samlega mikið af nýjurn fatnaði með-
ferðis. Ungur Bandarikjamaður kem-
ur þeim til aðstoðar, faðmar Lísu og
segir, að þetta sé brúðarfatnaður
hennar, svo að þau sleppa, en ungi
maðurinn hverfur á brott. Þau setjast
að í Copacabana-gistihöllinni, en Lísa,
sem getur ekki gleymt unga mannin-
um, sér hann þar við sundlaug, þar
sem hann er að segja frá œvintýrinu
og kveöst iðrast þess, aö hann hafi
ekki heldur faðmað þá systurina, sem
fegurri var. Um leiö kemur hann auga
á Lísu, sem flýr hann, hrygg og reið.
Daginn eftir ekur portúgalskur bíl-
stjóri þeim síðla kvölds til Monte
Paraiso, sem reynist gömul og van-
hirt bygging uppi í fjöllunum, og
bregður þeim i brún, en ákveða þó
að lagfæra húsakostinn sem fyrst og
taka á móti gestum. Fullur mánuður
fer í aö mála allt og þrífa með að-
stoð svertingjans, Armandos, Rósu,
dóttur hans, og Tótoníos litla, sonar
hennar. Mikki kaupir gamlan jeppa-
skrjóð, sem ihlýtur nafniö Gceðingur.
Skömm.u síðar svara þau auglýsingu
í blööunum þar sem leikritaliöfundur
óslcar eftir næðissömum stað til
starfa, og fer svo, að hann ákveður
að koma þangað. Lísa leggur af stað
á Gœöingi að sækja hann og verður
harla undrandi, þegar hún sér, að
lúnn frægi leikritahöfundur er enginn
annar en — Bandaríkjamaðurinn
ungi. . . .
Undir ökumanninum komið . . .
ÉR, stundi Lísa, og hið innra
með sér heyrði hún rödd, sem
sagði: — Það var meinið, að ég
valdi mér ekki þá réttu! Og hún
bætti við, ósjálfrátt: — Nei, það getur
ekki verið, að þér séuð Victor Cleve-
land.
Hann hafði brosað, en brosið hvarf,
og andlit hans varð hörkulegt, þegar
hann heyrði örvæntinguna i rödd
hennar.
— Er yður það eitthvað á móti
skapi? spurði hann, og það var ögr-
unarhreíiíiur í röddinni.
Með tilliti til síðustu kynna þeirra
var henni það rneira en lítið á móti
skapi. En það gat hún vitanlega ekki
látið uppskátt, til þess var herbergis-
leigan allt of mikilvægleg. Hún lét
því spurningu hans lönd og leið og
nxælti hæversklega: •—• Ég vona, að
ferðin hafi gengið að óskum, herra
Cleveland.
— Að undanskildum smámunum
eins og flugnavarginum, hitanum, sót-
reyknum frá eimvagninum og svita-
svækjunni af samferðafólkinu, þá gat
hún ekki orðið öllu þægilegri.
Háðið í rödd hans blés að glóðum
gamallar reiði, og hún kafroðnaði.
Hann og vinir hans höfðu hlegið að
henni við sundlaugina forðum, og enn
hló hann að henni.
— Bíllinn bíður v hérna fyrir utan,
sagði hún stutt í spuna. Svo tók hún
strikið þangað, sem jeppinn stóð, án
þess að hirða um, hvort hann kæmi
á eftir henni eða ekki.
Hinum bílunum hafði verið ekið
á brott, og Gæðingur beið einn þarna
á stæðinu í allri sinni dýrð. Sólin
skein á hann og afhjúpaði miskunnar-
laust alla hans útlitsgalla. Blóðið i
æðum hennar svali af reiði. E'f hún
aðeins gæti breytt jeppaskömminni í
glæsilegan fólksbíl, eins og hann hafði
sennilega gert ráð fyrir að sjá þarna
á stæðinu. Hún heyrði fótatak hans
á bak við sig og hægði gönguna.
— Sögðuð þér „bill“? mælti hann
hvatskeytlega.
Hefði henni orðið litið um öxl,
mundi hún hafa komizt að raun um,
að glettnisbrosið um varir honum dró
broddinn úr spurningunni. En hún
leit ekki um öxl.
Og þess vegna svaraði hún og
reyndi að halda röddinni i skefjum
eftir megni: — Venjulegir bílar end-
ast ekki lengi á þessum vegum hérna.
Þetta var þó ekki sú rétta tón-
létta, gamansama afsökun, sem hún
hafði hugsað sér að svara gagnrýni
hans, og svo bætti hún við: — Ef þér
teljið yður ósamboðið að aka með
mér, getið þér að sjálfsögðu fengið
leigubíl.
Það varð andartaksþögn, áður en
hann svaraði:
— Ég er reiðubúinn að hætta á
hvað sem er. Af stað! Að svo mæltu
dengdi hann handtöskunni upp i aft-
ursætið og settist við hlið henni.
Lísa fann augnaráð hans hvila á
sér, óþægilega spyrjandi og gagnrýn-
andi, þegar hún ræsti hreyfilinn og
setti hann í gangsamband. Hún jók
benzíngjöfina, jeppinn tók snöggan
kipp, en um leið drapst á hreyflinum.
Reið og að örvæntingu komin reyndi
hún aftur, en það fór á sömu leið.
— Það getur á stunduríi komið að
gagni að losa handhemilinn, mælti
Victor Cleveland góðlátlega. Hún
þakkaði honUm ráðið köldum rómi.
Það er eingöngu fyrir uppnámiö,
sem hann hefur komið mér í, að ég
gleymdi að losa handhemilinri, hugs-
aði hún með sér, •—. og Gæðingur
rann af stað í þriðju tilraun, hálf-
staður þó, og brokkaði skröltandi og
hikstandi eftir aðalgötunni í' Nova
Friburgo og siðan út á akbrautina
upp í fjöllin.
—• Er þetta langur akstur? spurði
Victor Cleveland, Þegar þau höfðu
farið nokkurn spöl.
— Svona rúmlega ein míla, svaraði
hún og starði stöðugt á veginn fram
undan, sem fór sífellt versnandi.
— Ein míla! endurtók hann tor-
tryggnislega. -— Og þér sögðuð í
bréfinu, að gistihúsið væri í Nova
Friburgo . . .
— Ég sagði, að það væri i grennd
við Nova Friburgo. Og Það er það
líka. Ein mila er ekki talin langur
spölur hér í Brasilíu.
—Það getur nú farið dálítið eftir
veginum, svaraði hann. Hins vegar
var hún ekki viss um, að Það væri
ekki ímyndun, að hann hefði bætt
við lágum rómi: — Og svo er Það
líka undir ökumanninum komið.
Hún herpti saman varirnar og ók
þegjandi, eins og leið lá, og Victor
Cleveland gerði ekki neina tilraun til
að rjúfa þögnina. Nú var lokið þeim
spotta vegarins, sem Mikki kallaði
„sæmilegan", en við tók niðurgrafin
hjólaslóð. Og þegar hreyfillinn hafði,
að því er virtist, öldungis að ástæðu-
lausu, hikstað tvívegis, drapst á hon-
um. Lísa beit á jaxlinn og tók að
hreyfa til alla snerla og stilla á mæla-
borðinu, en það bar engan árangur.
— Kannski, að ég reyni, sagði
Victor Cleveland og var nú ekkert
nema hjálpfýsin.
— Ég hlýt að finna, hvað að er,
svaraði hún i gremjutón. Svo steig
húlri út úr jeppanum, opnaði hreyfil-
skjólið og reyndi að rifja upp Það,
sem Mikki hafði verið að kenna
henni. Hún þuklaði og potaði hér og
þar í þeirri von, að það sýndi, að
hún hefði svo sem vit á þessum hlut-
um, en með sjálfri sér bað hún þess
innilega, að eitthvert kraftaverk
gerðist.
En það gerðist ekki neitt krafta-
verk, og að síðustu varð hún að
kyngja stolti sínu. •— Það mætti segja
mér, að benzíndælan hefði bilað, sagði
hún. — Það væri þá ekki í fyrsta
skiptið ...
- Það er annað en spaug, svaraði
Victor Cleveland af fyllstu samúð. —
Og hvað eigum við þá til bragðs
að taka?
— Ég er hrædd urn, að við verðum,
því miður, að fara fótgángandi, það
sem eftir er leiðarinnar, mælti hún
og flýtti sér svo að bæta við: — Sem
betur fer, er það ekki nema örstuttur
spotti.
—■ Og hvað eigum við að gera við
. . . bilinn?
— Bróðir minn kemur með hest og
dregur hann heim, svaraði hún. —
Já, Þér getið vitanlega beðið hérna,
ef þér viljið síður ganga, bætti hún
við.
Nokkurt andartak virtist hann
vera á báðum áttum. — Allt í lagi,
sagði hann loks. — Þá bíð ég. Að
svo mæltu dró hann dagblað upp úr
vasa sínum,
Þetta var sú móðgun, sem fyllti
mælinn. Lísa hélt á brott án þess að
svará honum einu orði, en hann sat
hinn rólegasti og fór að lesa dag-
blaðið.
Allt í hönk.
£*ÖLIN skein miskunnarlaust á
\ skýlulausan koll henni, og há-
hælaðir skórnir gerðu henni erf-
itt um gang á vegleysunni, — hún
hafði alls- ekki gert ráð fyrir Því,
þegar hún ók að heiman, að hún Þyrfti
að koma fótgangandi til baka, og
enn var að minnsta kosti tveggja til
þriggja kílómetra leið heim að Monte
Paraiso. En reiðin knúði hana áfram,
að minnsta kosti fyrst í stað.
Þegar hún hafði farið á að gizka
þriðjung leiðarinnar, var hún þó að
Þrotum komin af þreytu og hita, og
auk þess hafði hún snúið sig um ökl-
ann að minnsta kosti tvívegis.
Hún óskaði bæði jeppanum og
Brasilíu norður og niður, þegar þögn-
in var skyndilega rofin af skarkala
og dynkjum, sem hún kannaðist vel
við, og Gæðingur nam staðar við
hlið henni.
— Viljið þér ekki fá yður sæti,
hérna frammi í hjá mér, ungfrú
Tremein? spurði Victor Cleveland
hæversklega. — Eða viljið þér held-
ur fara fótgangandi, það sem eftir
er leiðarinnar?
Hún hafði mesta löngun til að af-
Þakka boðið, en þegar henni varð
hugsað til vegarins fram undan, af-
réð hún Þó að taka þvi.
Hann opnaði jeppadyrnar, og hún
kleif upp í framsætið án þess að mæla
orð frá vörum.
Sjálfstraust hans var allt að því
óþolandi, Þegar hann steig á benzin-
gjafann, og jeppinn rann áfram, eins
og ekkert hefði í skorizt.
Victor Cleveland mælti ekki orð
frá vörum, en glettnisbrosið, sem lék
um varir honum, ögraði henni til
sjálfsvarnar.
— Ég hef ekki ekið þessu and-
styggilega skrifli nema í hálfan mán-
uð, sagði hún.
— Ekki það, svaraði hann af nokkr-
um áhuga.
— Og hve lengi hafið þér þá haft
rekstur gistihússins með höndum?
Hún tók andköf. — Hvers vegna
spyrjið þér?
— Vegna þess að ég hef ráðgerí
að dveljast þar, svaraði hann afdrátt-
arlaust. — E'f kunnátta yðar á þvi
sviði er eitthvað svipuð ökukunnátt-
an ... Hann lauk setningunni með því
að yppta öxlum.
Hún hafði ráðgert að segja honum
frá því með afsakandi brosi, að ef-
laust mætti margt betur fara hjá
þeim i Monte Paraiso. Og hún hafði
gert sér vonir um að mega njóta sam-
úðar hans og hluttekningar, þegar
hann kærnist að raun um alla þá
örðugleika, sem hún hafði átt við að
stríða, eftir að hún tók við rekstri
gistihússins. En þess í stað beyrði
hún nú sjálfa sig svara: — Þér þurfið
ekki að dveljast Þar stundinni lengur
en þér sjálfur kjósið, ef yður fellur
þar ekki. Það er ekki neinum örðug-
leikum bundið, sem betur fer, að fá
dvalargesti.
Hún starði beint fram undan sér,
þegar hún mælti þessi orð, en varð
þess samt vör, að hann horfði á hana.
— Eigið þér við, að þaö sé aðsókn
að gistihúsinu, spurði hann tortrygg-
inn. — Er það raunin, að marga fýsi
að búa þarna uppi á öræfunum?
Hún hafði líka hugsað sér að geta
þess og láta þá sem ekkert væri, að
í rauninni væri hann fyrsti dvalar-
gesturinn. Og um leið hafði hún ætl-
að að vekja athygli hans á þvi, hve
gistihúsið væri dásamlegur dvalar-
staður fyrir Þá, sem þyrftu ao hafa
ró og næði. Hún hikaði við eitt and-
artak, — hann mundi auðvitað sjálfur
komast að raun um allt, um leiö
og hann kæmi inn úr dyrunum.
— Við þurfum áreiðanlega ekki
neinu að kvíða, þegar fólk hefur lesið
auglýsingarnar í blöðunum, sagði hún,
en bætti svo við, eins og til afsökun-
ar: — Viö höfum ekki veriö undir
1B VIKAN