Vikan - 17.08.1961, Side 19

Fyrsti dvalargesturinn kemur til Monte
Paraiso - og reynist óvænt vera -
gamall kunningi!

.--••••. ••:'•'>
lilii

y.. g-máí
36 jSJísð
: '.;•••:•' :'> •:•'

imi

nm
s > % ;
'

það búin að taka á móti dvalargestum
fyrr en nú.
— Ég er þá fyrsti gesturinn, mælti
hann þurrlega.
— Hafið þér nokkuð við það að
athuga? spurði hún og gerðist nú
reið aftur. — E’ruð þér ekki einmitt
að sækjast eftir ró og næði?
— Jú, einmitt, viðurkenndi hann,
■— ró og næði. Þegar á allt er litið,
er ég viss um, að staðurinn verður
við mitt hæfi ... það er að segja, ef
hægt er að búa þægilega að manni.
Hann leit á hana. — Er það hægt?
spurði hann.
Hann er gersamlega óþolandi,
hugsaði hún með sér, -— sérgóður og
hégómlegur. Það var ekki fyrst og
fremst það, sem hann sagði, heldur
hvernig hann sagði það. Maður hefði
getað haldið, að hann væri að gera
Þeim einhvern sérstakan greiða með
því að koma til Monte Paraisb.
— Ég var að spyrja yður að dá-
litlu, ungfrú Tremein, sagði hann eft-
ir andartaksþögn.
Og Lísa, sem þoldi nú ekki lengur
mátið, hætti öllum látalátum og svar-
aði hreinskilnislega: — Rúmin eru
hreint ekki svo slæm; dýnurnar eru
að minnsta kosti þær beztu, sem völ
er á hérna í Nova Friburgo, og ekki
held ég, að þér þurfið að óttast matar-
eitrun, enda þótt allt sé soðið og
mallað á viðararni. Ef þér gerið yður
hins vegar vonir um eitthvað í lík-
ingu við Copacabana-gistihöilina, er
ég hrædd um, að þér verðið fyrir von-
brigðum. Rennandi vatn höfum við
að vísu, nema þegar svo hittist á, að
leiðslurnar eru stíflaðar, en rafmagn
höfum við aftur á móti ekki, svo að
við verðum að notast við kertaljós,
ef steinoliuna þrýtur. En eins og ég
tók fram áðan, mælti hún að lokum
kafrjóð i andliti, — ef þér kunnið
ekki við yður, þá er engin ástæða til,
að þér dveljizt stundinni lengur en
yður sjálfum sýnist, ... engin ástæða
nema sú, að við erum sárþurfandi
fyrir dvalargjaldið, hugsaði hún með
sjálfri sér, og Það var ekki laust við,
að hún kenndi samvizkubits.
Hann þagði um hríð, og hún reyndi
að geta sér til um hugsanir hans.
— Það lítur út fyrir, að þetta sé
allra viðkunnanlegasti staður, mælti
hann loks, og hún starði stórum aug-
um, hálfsmeyk við, að sér kynni
að hafa misheyrzt. En svo brá við,
að í þetta skipti var hann alvarlegur
á svip, þar sem hann horfði á veginn
fram undan, ef veg skyldi kalla.
Hann er sannarlega myndarlegur,
hugsaði hún með sér, en var þó ekki
ljúft að verða að viðurkenna það. Og
svo tók hún eftir því, að hann hélt
áfram að tala.
— Aðstoðar systir yðar yður ekki
við gistihússreksturinn ?
Nú, þarna var þá fundin ástæðan
fyrir því, að hann lét sér vel lynda
lýsingu hennar á aðbúnaðinum. Og
enn heyrði hún innra með sér rödd
hans, þegar hann sagði við hlæjandi
áheyrendur sína: — Ef ég hefði bara
athugað það, á meðan það var ekki
um seinan, að þessi laglega, rauð-
•hærða stúlka var systir hennar, þá
er ekki að vita, nema betur hefði
tekizt til ...
Hún svaraði og heldur stutt í
spuna: — Við erum fjögur um það:
hliðið að Monte
mamma, systir mín, bróðir minn og
ég.
Og nú blasti
Paraiso við þeim.
— Já, nú man ég, að þið voruð
fjögur, sagði hann. Og svo bætti hann
við: — Er þetta gistihúsið?
— Já ...
E’nd þótt búið væri að lagfæra ver-
öndina og mála framhlið byggingar-
innar, hlaut hún að játa það með
sjálfri sér, að þessi „fjalla-paradís"
væri ekki sérlega tilkomumikil.
Henni duldist ekki heldur gagnrýnin
í augnaráði Victors Clevelands, þegar
hann stöðvaði jeppann á hlaðinu, en
ekki sagði hann neitt.
Og af kvenlegum röksæisskorti
óskaði hún þess, að hann segði eitt-
hvað niðrandi um staðinn, svo að
henni gæfist kostur á að taka svari
hans. En hann spurði aðeins, hvort
hann ætti að aka jeppanum inn í
bílskúrinn, — eða hafið þið kannski
engan bílskúr?
— Látið hann standa þarna, svar-
aði hún. — Mikki sér um hann.
— Eins og þér viljið, svaraði hann
og seldist eftir ferðatöskunni.
Og einmitt í sömu andrá birtist
Marín í dyrunum út á veröndina.
Það lagast, —
Marín varðar.
■^•^•^ hafði notað sér tilefnið
f # f og farið í smaragðgræna silki-
1 kjólinn, og rauðgullið hár
hennar sindraði og glóði í sólskin-
inu. En hæverskubrosið, sem hún
Marín varð kafrjóð í vöngum, cnda
þótt hún reyndi að taka undir við
móður sína.
hafði hugsað sér að taka á móti þess-
um nýja dvalargesti með, breyttist
í undrunarsvip, þegar hún sá, hver
það var, sem var í fylgd með systur
hennar. Og í stað þess að bjóða hann
hæversklega velkominn, eins og hán
hafði búið sig undir, spurði hún stein-
hissa: — Eruð þér herra Cleveíand?
Hamingjan sanna, — og við, sem
höfðum gert okkur í hugarlund, að
hann væri gamall og feitur .. .
Og nú hlógu þau öll þrjú, — og
þegar hann hlær, er hann allra við-
kunnanlegasti náungi, hugsaði Lisa
enn með sjálfri sér gegn vilja sinum,
en hvarf samt óðara frá þeirri hugs-
un sinni, — nei, hann er hégómlegur
og óþolandi, og ég get ekki með
nokkru móti þolað hann. Hún lét svo
Marinu um að sýna honum herbergið,
en sjálf fór hún að leita að móðux
sinni og ákvað að hafa eins lítið
saman við hann að sælda og sér væri
frekast unnt, á meðan hann dveldist
hjá þeim.
Ef hann þá yrði hjá þeim . ..
Og henni varð Það ijóst, að eigin-
lega hafði hún lítið gert til þess, að
hann settist að hjá þeim um stund-
arsakir, öllu heldur hið gagnstæða.
En hún þaggaði niður í samvizkunni
með því, að eflaust gætu þau fengið
mun heppilegri og skemmtilegri dval-
argest. Auglýsingin átti að koma í
blaðinu í þessari viku. Og þegar Mikki
Framhald á bls. 38.