Vikan - 17.08.1961, Side 34

ódýrasti vagninn á markadnum
V E R Ð ca. kr. 84.500
oa&ii
Laugavegi 178 Sími 38000
IIAT 600
Stofnkostnaður hóflegur
Bensínsparneyzla
Viðhaldskostnaður lítill
Liðlegur í mikilli umferð
ÞVÍ AÐ KAUPA STÓRAN BÍL ÞEGAR FÍAT 600 LEYSIR VANDANN
haldið þangaö í bilnum. Það væri því
með öllu óvíst, hvenær Caróla kæmi
heim aftur. Um kvöldið fékk hann
sér enn konjaksstaup, allmörg meira
að segja. Svo fór hann að sofa og hélt
morguninn eftir til vinnu sinnar, eins
og ekkert hefði í skorizt. Nokkrum
dögum síðar tilkynnti hann þjónustu-
fólkinu, að veikindi tengdamóðurinn-
ar væru með þeim hætti, að Caróla
gæti ekki komið i bráð, greiddi því
riflegt kaup og bað það leita ann-
arrar vistar.
Hann opnaði ekki fylgsnið fyrr en
á tuttugasta og fyrsta degi. Aðkoman
var ömurleg, en hann bar það jafnvel
betur en hann hafði búizt við. Þau
lágu bæði látin og bersýnilega ekki
nýlátin, sitt við hvorn vegg, öldungis
eins og hann hafði gert ráð fyrir.
Beltið með þúsunddalaseðlunum var
auðfundið, og eftir nokkra leit fann
Delgado líka bréf, sem Gomez haiði
ritað auðugum plantekrueiganda, sem
allir töldu svarinn fjandmann har.s
og ákafan stuðningsmann uppreisn-
armanna. E'n bréfið sýndi annað, og
Delgado gat ekki annað en und^azt
slægð Gomezar. Bréfið sýndi, að
plantekrueigandinn átti að undirbúa
og annast flótta hins fyrrverandi ein-
ræðisherra úr landi. „En ég verð ekki
einn,“ skrifaði Gomez. „Kona bein-
asnans, sem ég hef gabbað til að
skjóta yfir mig skjólshúsi, verður í
fylgd með mér."
beltinu reyndust vera fimmtíu
þúsunddalaseðlar og ógrynnin
öll af hinum verðmætustu gim-
steinum, auk þess fimm þúsund dalir
i minni seðlum. I leynihólfi fann
Delgado örþunnan pappírsvöndul, —
skrá yfir viðskiptanúmer einræðis-
herrans í öllum helztu bönkum er-
lendis.
Það varð Delgado mun auðveldara
en hann hafði gert ráð fyrir að kom-
ast úr landi. Það var alkunna, að þeir
höfðu verið fjandmenn hin síðari ár-
in, hann og Gomez, og þess naut hann
auðvitað. Það var ekki einu sinni leit-
að á honum eða í íarangri hans. Og
bandarísku tollverðirnir reyndust líka
afskiptalitlir. Að túttugu og fjórum
klukkustundum liðnum var hann
korpinn til New York, staðráðinn í
að njóta lífsins og auðæfa sinna. Að
hæfilegum tima liðnum keypti hann
sér þegnrétt í öðru landi fyrir milli-
göngu sendiráðs þar í borg og hæfilegt
gjald og fékk afhent splunkunýtt
vegabréf og ný persónuskilríki. Eftir
það bjó hann ýmist i París, Sviss eða
á strönd Miðjarðarhafs, eða hann
var á ferðalögum. Hann var prúður
og vingjarnlegur í viðmóti og átti
því auðvelt með að laða fólk að sér,
eignaðist margt kunningja, en enga
vini og hugði ekki á hjónaband að
nýju. ■— Það kom jafnvel fyrir, að
honum fannst hann unna Caróiu enn.
Þegar frá leið, var það aðeins eitt,
sem skorti á hamingju hans. Lengi
hafði hann gert sér það ljóst, að af-
rek hans bar ekki einungis vitni
traustri skapgerð, heldur og frá-
bærri karlmennsku, — og smám sam-
an rann það svo upp fyrir honum,
að hann væri einn af þeim fáu, sem
heppnazt hafði að fremja hinn alfull-
komna glæp, og meðvitundin um það
fyllti hann leyndu stolti. En það var
þetta: — Sökum þess að glæpurinn
var allíullkominn, hafði enginn hug-
mynd um, að hann hefði verið fram-
inn, þaðan af síður, hver það afrek
vann. Og ekki nóg með það, heldur
mundi heimurinn aldrei fá neitt um
það að vita, hvílíkur afburðamaður
Tonio Delgado hafði verið og hvílíkt
afrek hann hafði unnið, er hann kom
fram hefndum fyrir ótrúnað eigin-
sinar og lagði ófreskjuna Gomez að
velli. 1 rauninni var það ekki glæpur,
heldur hetjudáð, sem honum bar
heiður og frægð fyrir, — heiður og
frægð, sem hann mátti aidrei
hljóta ...
KTTA gramdist honum æ meir
Ij eftir þvi, sem aldur færðist yfir
f** hann. Og loks aíréð hann að
sja svo um, aö enda þótt samtiðar-
mennirnir fengju aidrei aö vita, hvi-
líkur garpur og sniliingur var uppi
á meöai þeirra, skyidu komandi kyn-
sióöir da hann aö verðieikum og
haida nafni hans á loft fyrir afrek
hans. Hann settist við að skriía, unm
sér hvorki sveins né matar i þvi sem
næst þrjá mánuði. Og ioks, þegar
hann haiöi gengiö frá handritinu að
irásogninni: Husiö i Haraguato, ias
hann þaö þrivegis yfir, þrja daga i
röö, og var harðanægöur með þaö, —
en þó sér i iagi einkunnaroröin, tekin
beint úr munni óireskjunnar: „Eg
er ódauðiegur, — ég mun liia að ei-
iifu.“ Hvilih kaldhæöni öriaganna, aö
sá, maöur, sem mæit haiöi þessi yfir-
lætisorö við fjandmann sinn, sem
hann íyririeit, skyldi með dauöa sin-
um einmitt tryggja þeim hinum
sama fjandmanni odauðieika.
Aö svo búnu aíhenti Deigado kunn-
um bokaútgeianda, sem þar að auki
var goojcunningi hans, handritið i
innsigiuou umsiagi með þeim um-
mæium, aö ekki mætti opna það iyrr
en aö sér látnum. Og nú þótti Tonio
Delgado íátt skorta á, að iiísham-
ingja sin væri aifuiikominn — og þó
sizt, eftir að hann kvæntist hinni
yndisíögru og ljúíiyndu, en að visu
ekki sérlega gáfuðu Therese Mar-
bonne. Hún var þá 36 ára að aldri, ól
honum síðan tvö börn, piit og stúiku.
Delgado stóð á sextugu, þegar stúlk-
an íæddist, og lézt svo, þegar hann
var sextiu og sex ára að aldri, úr
kransæðastiflu.
Þegar bókaútgefandinn frétti and-
lát hans, braut hann innsiglið af um-
slaginu, fann þar handritið ásamt
beiöni um, að hann tæki að sér út-
gáfu þess, og gerðist nú ærið for-
vitinn. En honurn brá í brún við lest-
ur handritsins. Var manninum sjálf-
rátt að játa á sig svo hryllilegan glæp
og eyðileggja þannig gersamlega sitt
góða og flekklausa mannorð meðal
komandi kynslóða? Og hvað um eftir-
lifandi eiginkonu hans? Og börnin?
Bókaútgefandinn hugsaði sig um
stundarkorn. Síðan varpaði hann
handritinu á eldinn í arninum, — fékk
sér konjaksstaup á eftir ...
Nokkrum vikum siðar unnu tveir
jarðýtumenn að þvi að ryðja hinu
gamla og úr sér gengna húsi Delgados
i Haraguato af grunni, þar eð ákveð-
ið hafði verið að reisa þar nýtízku-
sambyggingar. Önnur jarðýtan rauf
þakið af fylgsninu, og þegar ýtu-
mennirnir skyggndust niður, sáu þeir,
hvar tvær beinagrindur lágu á gólf-
inu.
Þeir litu hvor á annan. Sennilega
bar þeim að tilkynna yfirvöldunum
þennan fund sinn. En það var nú
einu sinni þannig með þessi blessuð
yfirvöld, að þau spurðu menn í þaula,
skrifuðu allt niður, og svo varð mað-
ur að skrifa undir og jafnvel sverja
og vissi svo aldrei, á hverju maður
mátti eiga von. Og allt það þras og
bras tók tímann sinn, og það var
ekki eins og maður fengi þann tíma
greiddan!
E'nn litu ýtumennirnir hvor á ann-
an, og það varð eins konar þegjandi
samkomulag hjá þeim, að þeir sett-
ust hvor upp á sína ýtu og fylltu
fylgsnið mold og grjóti. Þar sem þetta
var fyrir utan sjálfan húsgrunninn,
var ekki nein hætta á, að það kæmist
nokkurn tíma upp, að þeir hefðu
nokkru leynt ... •£■
BANGSI.
Framhald af bls. 26.
inn, teygja á þvi og herða saman,
með þræði. Formið einnig rifið á
sama hátt. Teiknið upp sniðin af
skýringarmyndinni, hver ferning-
ur lxl cm.
34 MUtáM