Vikan - 02.11.1961, Blaðsíða 11

|INIR fangarnir fengu ekki meS
iJJ nokkru móti skilið hann. Þarna
* *' sat hann í brennandi sólarhit-
anum, og lét hallast upp að bjálka-
veggnum í raka og svækju striðs-
fangabúðanna í Ceylon — og brosti.
Einn af föngunum gekk til hans.
„Swartz'*; sagði hann. „Þú virðist
sá eini af okkur, sem unað getur vist-
inni hérna á þessum hræðilega stað."
„Ég hugsa stöðugt heim," svaraði
Swarts.
„Heim," hreytti hinn út úr sér.
„Hvað bíður okkar svo, þegar heim
kemur? Okkur hefur gengið illa í
styrjöldinni. Og þú varst lögreglu-
maður i Transvaal-lýðveldinu. Það
er ósennilegt, að þú fáir stöðuna
aftur."
Swartz hló. „Ég vildi ekki heldur
verða lögregluþjónn aftur, það segi
ég satt. Ég ætla ekki að hafa neitt
annað íyrir stafni en njóta lifsins.
Og það get ég sagt þér, að fallegasta
stúlkan i allri Jóhannesarborg ætlar
að veita mér þar alla aðstoð."
Og hann skrifaði þá um kvöldið:
„Elsku Anna min.
Við verðum auðug, þegar ég kem
heim aftur. Þú getur fengið gim-
steina og skartklæði; allt það, sem
kona getur óskað sér ...“
Nokkru seinna barst honum svo
svarbréf frá Önnu. Hann braut það
upp, miður sin af eftirvæntingu. Hún
skrifaði mikið um systur sína. Það
kom fyrst i stað ónotalega við
Phillipus Jacobus Johannes Swartz,
en svo áttaði hann sig á því, að Anna
gat ekki hjá því komizt að taka þá
afstöðu. Þegar allt kom til alls, þá
hafði hann verið trúlofaður systur
hennar, áður en hann komst að raun
um, að það var Anna, sem hann
elskaði.
Hann hafði verið búinn að ákveða
að fara á fjörurnar við hana, en þá
brauzt Búastyrjöldin út og hann var
skipaður undirforingi Ben Viljoen
höfuðsmanns. Og styrjöldin hafði séð
honum fyrir nægu umhugsunarefni,
mun meira en nokkurn grunaði. Og
það var meðal annars þess vegna, að
hann gat nú unað vistinni í fanga-
búðunum, langar leiðir frá bardög-
unum, og látið sig dreyma um allar
þær dásemdir, sem biðu hans, þegar
hann kæmi aftur heim til Suður-
Afríku.
Tíminn leið seint í stríðsfangabúð-
unum, og það sem olli honum mestum
áhyggjum, var það, að æ lengra leið
á milli bréfanna frá Önnu, og loks
hætti hún algerlega að svara bréf-
um hans.
Þegar hann hafði verið í haldi
þarna í stríðsfangabúðunum i meiri
en tvö ár, bárust loks þær fregnir,
að styrjöldinni væri lokið. Bretar
höfðu unnið sigur, en Búarnir sætt
sómasamlegum friðarkostum, og
stríðsfangarnir voru fluttir af stað
heim til Suður-Afríku.
Er skipið sigldi um Indlandshaf,
gat Swartz ekki látið af að hugsa
um Önnu; svörtu lokkana, hvítt og
mjúkt hörundið og íturvaxinn líkam-
ann.
SKIPIÐ sigldi í höfn, og þegar
gengið hafði verið frá nauðsyn-
legum formsatriðum, hélt Phillip-
us Swartz af stað með járnbrautar-
lestinni til Jóhannesarborgar.
Hann kunni vart taumhald á sér
fyrir óþreyju, þegar hann steig út
úr lestinni, og sá aftur hið gamal-
kunna umhverfi. Hann lagði tafar-
laust af stað til að leita Önnu uppi.
Þegar hann kom að húsinu, þar sem
hún hafði átt heima, þegar hann fór
í striðið, hitti hann þar fyrir bráð-
ókunnugt fólk, og vissi enginn þar
um Önnu. Loks hafði hann uppi á
gamalli kunningjakonu hennar, sem
gat sagt honum hvar hún byggi nú;
hann hraðaði sér þangað sem mest
hann mátti, hljóp upp dyraþrepin og
bankaði á hurðina. Dyndar opnuðust
og Anna stóð á þröskuldinum, fögur
sem forðum.
„Anna!“ Hann rétti út armana, en
hún hörfaði undan.
„Ertu ekki fegin þvi, að ég skuli
vera kominn?" spurði hann.
„Vitanlgea er ég það. En ég átti
ekki von á þér ...“
„Þú vissir, að ég mundi koma. Ég
skrfiaði þér ...“
Hún bauð honum inn. Síðan sagði
hún honum hvað var. „Ég er gift.
Við erum ekki auðug hjónin, eins og
þú sérð, en við erum hamingju-
söm ...“
„En, Anna ... ég hugði ...“
Hún tók fram í fyrir honum.
Kvaðst ekki hafa tekið neitt mark
á bréfum hans úr stríðsfangabúðun-
um; taliö að allt hans ástarhjal ætti
rætur sinar að rekja til einveru hans
og örvæntingar, og hún hafði svarað
þeim og látið líklega, eingöngu til
þess að hressa hann og styrkja.
„Ég skrifaði þér, að þegar ég kæmi
heim, gæti ég veitt þér allt það, sem
keypt verður fyrir penniga."
Það hafði hún einnig álitið eins og
hvert annað ómarkshjal. Að öðrum
kosti kynni hún að hafa beðið. En
hún hafði ekki tekið það alvarlega,
fremur en fullyrðingar hans um að
hann ynni henni hugástum.
„Ég svaraði þér á þann hátt, sem
ég gerði, einungis af því að ég kenndi
í brjósti um þig. En svo fór ég að
óttast að unnusti minn kæmist að
þessu, og héldi þá að það væri alvar-
legra en ástæða var til, og þegar við
svo giftumst, hætti ég að skrifa þér,“
sagði hún.
Eiginmaður hennar hét Stephanus
Phillipus van Niekerck. Hann hafði
fyrst verið námuverkamaður, en síð-
an gerzt ekill. Tekjurnar voru ekki
miklar, en þeim ieið vel engu að
síður.
„Hefðir þú beðið eftir mér, mundi
þig hvoki skorta gull né gimsteina,"
mælti Swartz.
„Það er þýðingarlaust að tala
Nokkru siðar kom eiginmaður
Önnu heim; myndarlegur og alúðleg-
ur maður. Anna kynnti þá.
„Philip var trúlofaður systur
minni," sagði hún. „Munaði minnstu
að hann væri orðinn einn af fjöl-
skyldunni." Svo sátu þau og röbb-
uðu saman góða stund, og loks spurði
eiginmaður Önnu, hvar hann hefði
verið tekinn höndum.
„Við börðumst undir stjórn Viljo-
ens höíuðsmanns," svaraði Swartz.
„Ég og einn samherja minna urðum
vðiskila við aðalhersveitina; reikuð-
um tveir einir um frumskóginn vik-
um saman, en komumst ekki aftur
til okkar manna. Við komumst alla
leið að landamærum portúgölsku
Austur-Afríku, en fjandmennirnir
lokuðu leið okkar, og við urðum að
hverfa aftur inn í frumskóginn."
Hann virti þau hjónin fyrir sér,
og þóttist sjá að frásögn hans hefði
mikil áhrif á Þau.
„Við vorum þarna enn á flækingi
um hríð," sagði hann, og lýsti Þvi
síðan, er þeir félagar lentu í höggi
við njósnasveit fjandmannanna, og
samherji hans var skotinn til bana,
en hann sjálfur tekinn höndum.
„Það hlýtur að hafa verið erfitt og
hættulegt, að brjótast í gegnum
frumskóginn," varð Önnu að orði og
rómur hennar var þrunginn samúð.
„Það var það,“ svaraði Swartz og
reyndi að dylja hrifningu sína.
Svo tóku þau að ræða um Jóhann-
esarborg, og hvað hann hygðist nú
taka sér fyrir hendur. Hann hafði
hvergi vísan verustað. Farangur sinn
hafði hann skilið eftir á járnbrautar-
stöðinni. En það var laust herbergi
i húsi þeirra hjóna, og áður en kvöld-
ið leið, var ákveðið að hann settist
þar að.
Fyrst i stað leiddi hann önnu hæ-
versklega hjá sér, en gaf eiginmanni
hennar hinsvegar nánar gætur. Hann
fór víða um borgina og heimsótti
urleg auðæfi er að finna; fulla smá-
poka af demöntum og gullhnullung-
um.“
„Hvernig stendur á því, að þú veizt
það?“ spurði hinn.
„Vegna þess að ég gróí fjársjóðinn
sjálfur í jörðu. Inni i frumskóginum,"
svaraði Swartz. „Og ég er eini mað-
urinn, sem veit hvar hans er að
leita."
Philip sá, að Swartz var síður en
svo að gera að gamni sínu, svo hann
innti hann nánar eftir atburðum.
„Við komumst yfir þennan fjársjóð,
félagi minn og ég, eftir að við urðum
viðskila við herdeildina," sagði
Swartz. „Við grófum hann, og ég
mundi þegar vera lagður af stað að
finna hann aftur, ef ekki væri langa
og hættulega leið að fara. Ég þarf
að fá nokkra menn til fylgdar við
mig, og peninga fyrir nauðsynjum
til fararinnar. Þú getur komið með,
ef þú getur ráðið nokkra áreiðanlega
menn til fararinnar, sem vilja leggja
fram fé fyrir kostnaðinum — en það
verða vitanlega fyrst og fremst að
vera menn, sem við megum fyllilega
treysta."
HILIP vildi fá að vita meir,
en Swartz sagðist hafa sagt
honum nóg að svo komnu.
„Þegar þú hefur útvegað mennina,
skal ekki standa á því að ég segi
þér allt, sem þig fýsir að vita."
Nú varð Philip gripinn áhuga; hann
fór rakleitt til Önnu konu sinnar og
hermdi henni orð Swartz. Hún kom
þegar að máli við hann.
„Þú manst hvað ég skrifaði þér,“
svaraði hann. „Ég var ekki að
skrökva eða gera að gamni mínu.
Þetta er sannlelkur. Þarna er um að
ræða nægilega stóran fjársjóð til Þess
að gera þrjá—fjóra menn vellauð-
uga. Og nái maðurinn þinn í réttan
mann til félags við okkur, þá fá þeir
áðir sinn hluta."
meira um það nú,“ svaraði hún stutt
í spuna.
„Allt í lagi, Anna; allt í lagi,"
sagði Swartz. „Ég skal taka tillit
til þess að þú ert gift kona. En Þetta
eru mér mikil vonbrigði, og það tekur
tímann sinn að átta sig á slíkum
hlutum."
Hún brosti; bar honum te og nú
fóru þau að ræða um fjölskyldu
hennar og sameiginlega kunningja
frá þvi í gamla daga, og hann reyndi
sem hann gat að dylja tilfinningar
sínar.
gamla kunningja, en reyndi ekkert
til að fá sér fastan starfa. Og það
var ekki langt um liðið frá komu
hans, þegar hann sneri sér allt í einu
að eiginmanni önnu og spurði hann,
hvernig honum litist á að verða
skyndilega vellauðugur.
Philip starði undrandi á hann, og
bjóst áreiðanlega við að þetta væri
ekkert annað en gaman hans.
N Swartz var bersýnilega fyllsta
alvara, þegar hann mælti enn:
„Mér fr kunnugt um hvar gif-
Það var ekki löngu seinna, að
Philip kom heim með mág sinn, van
Dyk, senr hann kynnti fyrir Swartz.
„Hvað hefurðu sagt honum?"
spurði Swartz.
„Ekki annað en það, sem þú hefur
þegar sagt mér," svaraði Philip.
„Og þú hefur ekki minnzt á það
við aðra?"
„Að sjálfsögðu ekki," svaraði
Philip.
„Afbragð," varð Swartz að orði.
„Þá er ekki neitt þvi til fyrirstöðu,
Framhald á bls. 33.
VIKÁN 11