Vikan - 02.11.1961, Blaðsíða 19

au*slý«ingn*tjórum. Nokkrum fr»g-
um leikurum var einnig boði6, og
áttu þeir að skemmta gestunum, en
skemmtu sér þó bezt sjálfir við að
virða söfnuðinn fyrir sér. Þarna voru
og nokkrir menn, kunnir fyrir af-
skipti sín af menningarmálum og kon-
ur, sem var það lagið að vekja fjör
og hrifningu kringum sig, — helzt
fyrir Það hve kjólar þeirra voru
flegnir.
Dansinn stóð sem hæst í stóra saln-
um og hliðarherbergjunum, þar sem
blámóða sígarettureyksins sveif yfir
iðandi litahafi.
Það var rigningarúði úti fyrir, en
hinar miklu svalir á húsi Báckmans
málafærslumanns voru vel varðar
þaki og veggjum úr gagnsæju plasti,
auk þess sem þar var komið fyrir
hitatækjum með innrauðum geislum,
sem jafnvel konur sem voru naktar
langt niður á barm, gátu notið þar
suðrænnar blíðu hverju sem viðraði.
Jan Stenlund læknir stóð út við
handriðið. Skammt fyrir aftan sig
heyrði hann konu nokkra mæla til-
gerðarlega fram í nefið:
__Macki, elskan mín; loksins hafði
ég uppi á þér! Þú hefur ekki dansað
einn einasta dans við mig enn, elsku
strákurinn. Hef ég sært þig eitthvað,
eða ertu orðinn ástfanginn, eða
hversvegna ertu eiginlega svona dap-
ur?
Og Stenlund læknir heyrði svarað
karlmannsrödd, sem var alls ekki
mjög dapurleg:
— Yv, mér er Það sannarlega ijúft
að dansa við Þig; en það kostar koss,
og það er aðeins fyrsta afborgunin,
svo skal ég koma með þér inn í
danssalinn.
Það varð annarleg þögn nokkur
andartök, síðan heyrðist lágt hlátur-
pískur konunnar. Síðan hurfu þau
inn í danssalinn.
Stenlund læknir stakk höndunum
djúpt í vasa smokingjakkans. Hefði
Maud séð til hans, mundi hún áreiðan-
lega hafa minnt hann á að jakkinn
væri ekki hvitur sloppur, en hún sá
ekki til hans, Því hún steig dansinn
inni i salnum.
Stendlund þótti það gott, að hún
skyldi hafa gaman af að dansa og
aldrei skorta dansherra. Það létti
af honum miklu erfiði. Ekki þar fyr-
ir, að hann hafði gaman af að dansa
sjálfur — en hann skorti alla kunn-
áttu og þjálfun til að stíga öll þessi
afbrigðilegu spor.
Gott kvöld, Jan. Á ég standa hérna
og þegja með þér eitt andartak?
Stenlund leit um öxl. Þetta var
Báckman, húsráðandinn og gestgjaf-
inn, sem kom til hans, lét hallast
fram á handriðið og reykti sígarettu
sína.
Það verður ekki hjá því komizt
að bera virðingu fyrir manni, sem
tekur hæsta próf í lögfræði og aflar
sér síðan von bráðar slíks álits og
trausts, að hann verður með eftir-
sóttustu málafærslumönnum og við-
urkenndur sem sérfræðingur í al-
þjóðlegum verzlunarviðskiptum — og
semur síðan í hjáverkum doktorsrit-
gerð, sem vekur aðdáun lærðustu
manna. Ekki hvað sízt ef sá hinn
sami maður gefur sér ekki aðeins
tima til að taka mikinn þátt í sam-
kvæmislífinu, heldur grúskar og í
bókmenntum.
Leon Backman málafærslumaður
var einn af fáum slíkum.
— Þessi regnúði kemur sér vel,
sagði hann eins og við sjálfan sig.
— Gott fyrir grassprettuna, varð
Jan Stenlund að orði.
— Já. Og nú fer að veiðast út við
Grindsker. Ætlarðu að skreppa Þang-
að með mér i sumar: ég þarf að láta
þig rvksjúga sálina ...
— Ég veit ekki hvort ég má vera
að því, svaraði Stenlund.
Ég mætti vitanlega vera að þvi,
ef ég vildi, hugsaði hann með sjálf-
um sér. En það er eins og ég eigi
ekki ráð á þessu sumri. Maud verður
mánuð í Lundúnum, og ætlar síðan
að dveljast eitthvað á V*sturströnd-
inni og krefst þess að ig komi með
sér, enda Þótt ég Þurfi að vera heima
og sinna vísindastörfum i sumarleyf-
inu. Við bíðum og sjáum hvað setur.
Það er eins og maður ráði ekki leng-
ur sínu eigin lífi.
Hann heyrði Báckman minnast á
bréf, sem honum hafði borlzt frá syni
sínum. Stenlund minntlst þess þá, að
Báckman hafði einhverntima verið
kvæntur, en skilið við konuna vegna
þess, að hann vildi ekki gerast „heim-
ilisköttur", en kona hans neitaði aö
búa með manni, sem væri aðeins
sem gestur á sínu elgin heimili.
Stenlund læknir rifjaði upp með
sér hvernig það orsakaðist, að þeir
urðu vinir, Backman var langt á
undan honum. En Báckman vissi hvað
það var, af eigin raun, að velja á
milli þess, sem maður sjálfur lcýs og
hins, sem frá mannlegu sjónarmiði
er hið eina rétta — jákvæða.
— Ég var að virða þig fyrir mér
áðan, þegar þú dansaðir við unn-
ustu þína. Maud er töfrandi stúlka.
Ef ég væri ekki hræddur um að þú
héldir að ég talaði í einhverju við-
kvæmniskasti, mundi ég fullyrða að
ég öfundaði þig ...
— Einmitt það, mælti Stenlund
annars hugar. Sonja Wallin, tuttugu
og sex ára; ógift, hugsaði hann. Þetta
hafði gengið vel, og nú var aðeins
eftir að vita hvort hún slyppi við
lungnabólguna, sem hætt var við að
leiddi af eiturverkunum svefnlyfsins.
Hann hafði heyrt hana umla nokkur
samhengislaus orð: — Ertu þarna
... ég hef beðið þin ... en Litli-
dengsi er farinn . . .
Honum varð það allt í einu ljóst,
að Báckman stóð enn við hlið hon-
um, og að hann hafði glatað þræði
samtalsins.
— Skemmtilegt samkvæmi, sagði
Stenlund.
— Finnst þér það? mæiti Báck-
man. Mér finnst Það minna mig mest
á trúðsýningu.
— Einkennilegt að heyra það af
þinum vörum. Þú, sem hefur boðið
þessu fólki heim.
— Já, svaraði Báckman stuttur í
spuna. Ég hef boðið því heim. Og
þú sem sálfræðingur ættir að geta
farið nærri um hvers vegna. Fjand-
inn hafi Það — þessar gömlu fugla-
hræður eru mér léleg uppbót þess,
sem ég hefði mátt njóta, hefði ég
ekki hlaupizt á brott frá fjölskyldu
minni. Ef ég ...
— Ef þú .. . hvað?
— Ef ég hefði aðeins valið þann
kostinn að lifa fyrir aðra, en ekki
fyrst og fremst fyrir sjálfan mig. Svo
einfalt er þetta, minn kæri Watson,
eins og Sherlock Holmes mundi hafa
sagt.
— Já, svaraði Stenlund lælcnir
hæðnislega. Svo einfalt er þetta ...
— Hlægilega einfalt, endurtók
Báckman.
— Og þó fyrirfinnst ekkert, sem
er erfiðara, varð Stenlund að orði.
— Þar hefur þú lög að mæla!
Báckman hvarf inn í danssalinn.
Jan Stenlund stóð einn eftir úti á
svölunum. Hann kenndi samvizkubits.
Vitanlega bar honum að sýna Maud
meiri athygli, en hugsun hans reikaði
í sifellu til stúlkunnar, sem nú var
sjúklingur hans ... eingöngu sjúkl-
ingur hans, og þó gat hann ekki að
þessu gert.
— Efrtu þarna ... ég hef beðið
þín ...
Hann gekk inn í danssalinn og fór
að svipast um eftir Maud. Kom brátt
auga á hana, þar sem hún steig dans-
inn við mann, sem hann bar ekki
kennsl á, og hann sá þegar að eggj-
andi bros hennar var eingöngu yfir-
skin til að dylja það, sem hún vildi
Frarnliald á bls. 31.
Það ert þú, sem ég hef alltaf beðið
eftir. Þú og enginn annar . . .