Vikan - 02.11.1961, Qupperneq 15

— Það er ekki svo erfitt fyrir |>ig.
Þú þarft ekki annars við en spyrja
sjálfan þig hvað Kristur mundi hafa
gert í þfnum sporum. . .
Neeve og Neeve hugsaði án afláts um
Dermot. Og Sean Reilly gat allt i
einu ekki um annað hugsað en dans-
inn og stúlkurnar í Duncrana og varð
gripinn svo sterkri heimþrá, að hann
ákvað að snúa heim úr útlegðinni. . .
Dermot var aS vinnu úti við, þegar
vöruhílstjóri ók í hlað og sagði hon-
um fréttirnar. Lögreglan hafði tekið
Sean höndum, skömmu eftir að hann
fór yfir landamærin. Hann var
grunaður um hátttöku í árásinni
frægu. og lögreglan hélt hví fram að
fingraför hans hefðu fundizt á bren-
byssunni, sem árásarmenn skildu
eftir innan við múrinn. — Þeir segja
að hann fái tuttugu ára fangelsi, sagði
bilstjórinn.
Um kvöldið kom sveitin saman hjá
McGinnis. Dermot kvað þá verða að
reyna að ná Sean úr haldi, en Mc-
Ginnis andmælti. — Hann hefur ó-
hlýðnazt fyrirskipun minni, er hann
yfirgaf frírikið. Úg tefli ekki neinu i
hættu fyrir kæruieysi hans.
Dermot reiddist 01? taldi ódrengi-
lega að farið. — Hann er einn af
okkur, og við getum ekki staðið að-
gerðarlausir hjá og látið dæma hann
i tuttugu ára fangelsi.
Annar úr hópnum kvað réttast að
bíða átekta. — Ef mál hans verður
tekið fyrir rétt hér I Duncrana, há
getum við kannski aðhafzt eitthvað
að gagni.
— Á meðan ég er foringi sveitar-
innar verður ekkert hafzt að, mælti
McGinnis reiðilega. Hann er okkur
taoaður, og við getum ekki telft ár-
angrinum af baráttu okkar í hættu.
þótt við missum einn mann. Látið
ykkur ekki gleymast, að ég er for-
ingi sveitarinnar og tek einn allar á-
kvarðanir. Sjálfur mund) ég ekki
hika við að leggja líf mitt í sölurnar
hvenær sem væri.
—- Já. þú ert hetja, ekki vantar
það. mælti Dermot hæðnislega.
McGinnis var með svar á vörunum,
en einn af félögunum greip fram i
fyrir honum. -— Við ræðum þetta ekki
frekar að sinni. Koma timar, koma
ráð . .
20.
Nokkrum vikum síðar var mál Se-
ans tekið fvrir rétti í Duncrana. Bil-
farmar af lögregluþjónum voru flutt-
ir til bæjarins frá Belfast til hess að
koma í veg fyrir upphot og tilraunir
af hálfu þjóðfrelsishersins til að leysa
Sean úr haldi. Fréttaritarar og ljós-
myndarar frá brezkum og írskum
blöðum streymdu að til að vera við
staddir réttarhöldin. Brezkur blaða-
maður varð fyrir barsmíðum í kránni,
vegna þess að hann talaði um Sean
sem uppréisnarmann en ekki frelsis-
hetju.
Dermot var viðstaddur yfirheyrsl-
una, þegar Sean mælti, styrkri og
djarfri röddu. — Sem meðlimur í
írska þjóðfrelsishernum viðurkenni
ég ekki brezkan rétt á Irlandi, og sem
írlendingur viðurkenni ég ekki að
brezkur konungur hafi nokkur völd á
írlandi. . .
Það eitt, að Sean lýsti yfir því að
hann væri meðlimur í þjóðfrelsis-
hernum, nægði til að dæma hann sek-
an, en engu að síður hélt dómarinn
áfram rannsókn á máli hans. Lækn-
irinn vitnaði aö hann hefði athugað
ör nýgróið sár á læri hins ákærða,
sem virtist hafa orsakazt af kúlu
eða sprengjubroti. Fjórir brezkir her-
menn — einn þeirra var með hönd-
ina i fatla — lýstu því að áraásar-
menn hefðu beitt bæði brenbyssum
og handsprengjum, og hefði vörður-
inn svarað skothrið þeirra. Lögreglu-
maður vitnaði, að hann hefði fundið
brenbyssu innan við virkisvegginn,
þar sem árásarmennirnir höfðu komið
kaðli í festu til að handstyrkja sig
yfir. Fingrafarasérfræðingur lýsti
yfir því að hann hefði fundið fingra-
för hins ákærða á byssunni. Ekki
hafði Sean verið skipaður neinn
verjandi.
Allan tímann meðan á yfirheyrsl-
unni stóð, þótti Dermot sem væri
hann sjálfur hinn ákærði, og þegar
dómarinn tók til máls að afloknu rétt-
arhléi, þótti honum sem lesin væru
þar dómsorð í hans eigin máli. Og
allt í einu varð hann svo miður sín,
að hann laumaðist út. Hann reikaði
um bæinn, þar sem hann átti sízt von
á að verða á vegi mannfjöldans, þegar
öllu væri lokið. Seinna um daginn
hitti hann einn af félögum sínum úr
hersveitinni, sem sagði honum að Se-
an hefði verið dæmdur í tíu ára fang-
elsi. — Ég tók þátt í þessu með hon-
Framhald á bls. 26.
— Ég vildi að guð gæfi að ég gætl
það, svaraði hann undir sænginni.
— Þú gætir horfið til Bretlands,
eða setzt að í fríríkinu, sagði hún
og bætti því við, að hún vildi hvar-
vetna vita hann heldur en í slagtogi
með þessum náungum. Hvarf síðan
út úr herberginu, er hún hafði minnt
hann einu sinni enn á bænirnar.
18.
Dermot varð dálitið undrandi fyrst
sýna og sanna að handtökurnar hafi
ekki drepði dug og kjark úr þjóð-
frelsishernum, svaraði McGinnis. Þú
kannast við lögreglustöðvarnar í
Trillaran. Þeir eru þar fámennir —
þrír herlögreglumenn og einn for—
ingi. Það er því ákjósanlegasti staður
til árásar.
— Það er nýtt, að ráðizt sé á slíkar
stöðvar. Og þar eru írskir menn fyrir,
ekki brezkir hermenn, maldaði Der-
mot í móinn.

í stað, þegar hann hitti Crawley lög-
reglustjóra fyrir í skóvinnustofunni
hjá Hannafin daginn eftir. Crawley
spurði hann þegar hvernig ferðin
hefði gengið, og Dermot kvað hana
hafa gengið sæmilega. — Kom Sean
heim með þér? spurði Crawley enn.
— Nei. Fór hann eitthvert? spurði
Dermot á móti.
— Hann hefur ekki verið hérna í
bænum síðustu dagan. Ég hélt kann-
ski að hann hefði skroppið með þér.
— Nei. Hvað skyldi honum líka
ganga til að heimsækja frænku mína?
— Kannski sömu ástæður og þér,
svaraði Crawley. Ég er hræddur um
að þú sért að koma sjálfum þér í
einhver vandræði, Dermot, og mér
félli þungt að vita þig dæmdan í
dyflissu.
— Hafðu ekki neinar áhyggjur af
mér, svaraði Dermot. Ég hef vit fyrir
mér. . .
— En hefurðu líka vit fyrir kunn-
ingjum þínum?
— Ætli ekki það.
Crawley sneri sér að Hannafin og
spurði hvort hann mætti sækja skóna
á laugardaginn, og Þegar Hannafin
játti því, kvaddi hann og hélt á brott.
Dermot spurði Hannafin þess í hálf-
um hljóðum hvort Crawley hefði
spurt hann nokkuð um Sean eða sig,
en Hannafin svaraði því, að Crowley
vissi að ekki þýddi að inna sig slíkra
frétta. Þeir ræddu síðan um árásina,
og Dermot trúði Hannafin fyrir á-
hyggjum sínum af brezka hermannin-
um.
McGinnis hvessti á hann augun. —
Þeir hafa handtekið okkar menn og
þar eð Þeir eru írskir, eru þeir svik-
arar við þjóð sína. . . Hann dró upp
pappírsblað, bauð Dermot að fá sér
sæti, og hélt enn áfram að ræða
árásina.
19.
VoriÖ kom.
Hanarnir fögnuðu sólaruppkomunni
með hljómskærara gali en nokkru
sinni fyrr og stigu í vænginn við hæn-
urnar. Gömlu fólki fannst sem það
yngdist um allan helming. Rödd Bellu
varð hreimfegurri og undirleikur
hennar á harmonikkuna innilegri en
áður. Patrick gamli rifjaði upp gamla
sjómannasöngva, sem hann raulaði
við vinnu sina. Hannafin varð þess
allt í einu var, að hann var ekki eins
gamall og hann hafði haldið að und-
anförnu; kona hans skildi ekki neitt
I þessum ungæðishætti hans en hafði
þó gaman af. Faðir McCory hneyksl-
aði ráðskonu þeirra prestanna óskap-
lega, er hann heyrðist söngla þjóð-
visuna um manninn, sem átti mögru
konurnar. Faðir Sheehy lengdi morg-
unmessuna úr tuttugu minútum í hálf-
tíma. Dermot hugsaði án afláts um
— Vertu rólegur, svaraði Hann-
afin. Annie McCourt kom hingað i
morgun og hafði það eftir systur
sinni, sem starfar í sjúkrahúsinu, að
hann væri ekki í neinni hættu, held-
ur væri látið líta þannig út til þess
að fá tylliástæður fyrir gagnráðstöf-
unum.
— Hamingjunni sé lof. Ég vil ekki
hafa mannslíf á samvizkunni. Satt
bezt að segja veit ég ekki lengur hvað
er rétt og hvað ér rangt. . . .
— Það er Þá, sem lífið fer að verða
manni raun. Þegar við förum að
brjóta heilann um rétt og rangt, í
stað þess að láta okkur duga að
hugleiða athafnir náungans, svaraði
Hannafin.
Stundarkor(n|i síðar kom Dermot
við hjá McGinnis, sem þegar fór að
ræða við hann fyrirhugaðar árásir á
lögreglustöðvarnar. — Ég held að
við ættum ekki að hafast neitt að í
bili, varð Dermot að orði. Ekki fyrr
en nokkur kyrrð er komin á.
— Við verðum þvert á móti að
VIKAN 15