Vikan - 14.12.1961, Qupperneq 7

í fullri alvöru:
Þegar klnlili eim
* er hrlMsrt...
Öll eigum viS einhverja örðug-
leika viS aS stríSa. Öll höfmn við
einhverjar áhyggjur. Öll verðum
við, fyrr eða síðar, að reyna eitt-
hvert mótlæti, sorgir eða söknuð.
Öll erum við haldin einhverjum
kvíða. Öll kynnumst við einhverjum
vonbrigðum.
Þetta er það gjald, sem maðurinn
greiðir fyrir að vera maður. Fyrir
að vera þess umkominn að mega
einnig njóta þess, sem hann skynjar
og reynir; njóta gleðinnar, fegurð-
arinnar, ástarinnar, vonarinnar, sig-
urfagnaðarins og margvíslegrar
hamingju og íullnægingar. Fyrir að
mega njóta lífsdraumsins, en þó
fyrst og fremst fyrir það að vera
gæddur hæfileikum til að láta hann
rætast i veruleikjanum að meira
eða minna leyti; hæfileikanum til
að vilja og þrá, hæfileikanum til aS
velja og hafna, hæfileikanum til að
nema og starfa sér til aukins þroska.
Þótt maðurinn hafi gerzt félags-
vera, er það ekki og getur aldrei
orðið nema að mjög takmörkuðu
leyti. Hann fæðist einstaklingur,
þroskast einstaklingur, nýtur og
þjáist sem einstaklingur, deyr ein-
staklingur. Hversu feginn sein hann
vildi getur hann ekki neinu þar um
breytt. Hann getur aðeins tengt lif
sitt lífi annarra, aldrei náð fullri
sameiningu; aðeins tekið þált i til-
finningum annarra, sýnt þeim sam-
úð í sorg, samfagnað þeim i gleði og
orðið þeim þannig til styrktar eða
örvunar en ekki heldur meir. Eng-
inn getur þjáðst þjáningu eða glaðzt
gleði annars, jafnvel ekki nánasta
ástvinar síns, aldrei að fullu, þótt
hæfileikinn í þá átt sé misrikur með
mönnum, eins og sá hæfileiki að
veita öðrum hlutdeild í sinni eigin
þjáningu og sinni eigin gleði, auk
þess sem reynslan veldur miklu um
hvernig hann þroskast. Þetta er í
senn mein mannsins sem ein-
staklings — og styrkur.
En til eru þau öfl sem sameina
einsiaklingana eins og frekast er
unnt, öllu öðru fremur; veita til-
finningum þeirra í einn og sama
farveg, þar sem þær mynda regin-
sterka elfur eins og þegar ótal lindir
og lækir mætast i einu fljóti. Þau
öfl eru að vísu misgóð, og sú elfur
mismunandi tær eftir því, en þegar
um það afl er að ræða, sem veitir
að undanförnu skapað hvert lista-
verkið öðru fegurra á þvi sviði.
Þvi miður vitum við ekki nafnið
á þeim húsameistara, sem nú vinnur
að sköpun þessa byggingalistaverks
að suðurbarmi Miklugjár í Arizona,
sem mynd þessi sýnir líkan að.
Þarna er um að ræða átján liæða
ferðamannagistihús, sem byggt verð-
ur inn í hamravegginn, þannig að
framhlið byggingarinnar hallast
eins og hann og samræmist honum
eins vel og hugsazt getur. Gengið
verður inn í bygginguna að ofan, og
hreinustu og göfugustu tilfinning-
um manns í einn farveg getur ekki
annan straum skærari.
Jólin eru hátíð fæðingarinnar, há-
tíS hins vakandi lifs, hátið barnsins.
Aðeins barnið getur notið hennar
til hlítar — barnið i manninum, á
hvaða aldri sem hann svo er sjálfur.
Þar gildir sama reglan og um inn-
gönguna i himnariki. Einmitt fyrir
það hefur jólahátíðin orðið lielgust
hátíða meðal kristinna manna, því
að allt það sem heilagt er og lireint
á uppruna sinn í harnseðli manns-
ins.
Lífsvakningin og fæðingin er i
senn dularfyllsta og dýrlegasta fyrir-
bæri sköpunarverksins. Svo dular-
fullt, að visindunum hefur ekki enn
tekizt að ráSa gátu þess, svo dýrlegt
að öll önnur fyrirbæri fölna í ljóma
þess. Þeir sem sérfróðir eru um það,
sem á sér stað í dýpstu hyljum sál-
arlifsins, fullyrða að sérhver móðir
,,endurlifi“ i undirmeðvitund sinni
meS vissu millibili liinn óskiljan-
lega unað síns fyrsta getnaðar, og
fögmið og sársauka sins fyrsta
barnsburðar — svo voldugt er fyrir-
bæri lífsvakningarinnar í eðli henn-
ar og örlögum. Það er því ekki fyrir
neina hendingu að jólin, hálið fæð-
ingarinnar, eru mönnum helguð af
móður, sem elur sinn frumgetna son.
Og það er í fyllsta samræmi við
það, að menn hafa valið þann hljóm,
sem þeir vissu fegurstan og hrein-
astan, til að boða þessa heilögu
gleðihátíð lífsvakningar og fæðing-
ar. Klukknahljóminn — h'jóminn,
sem kallar til barnseð isins í hverri
sál, vekur barnið til lífs í hverjum
einstaklingi af kristnum þjóðum
um hver jól. . . . þegar klukkum
er hringt.
Enginn er sá maður, að hann
glati harnseðli sínu að fullu og öllu.
Þess vegna lætur klukknahreimur-
inn engan ósnortirin. Þess vegna
sameinar hann göfugustu og feg-
urstu tilfinningar manna í einn far-
veg, þar sem þær mynda regin-
sterka elfur, tærari og bjartari en
nokkurt annað afl getur vakið. Elf-
ur hinnar hreinu og heilögu gleði
barnsins, sem streymir fram undir
skini stjarnanna. . . streyinir fram
að djúpum þess undurs, sem er dul-
arfyllst, máttkast og dýrlegast í ger-
völlu sköpunarverkinu. . . .
Þegar klukkum er hringt.
þar verður bílastæði og torg á gjó-
barminum, en á botni hennar verður
komið fyrir sólverönd og sundlaug.
Sex hundruð gistiherbergi éiga að
verða í þessari miklu og smekklegu
byggingu.
Þannig má byggja inn í Iiið sér-
kennilegasta landslag á þann liátt að
það valdi ekki neinu svipraski, jafn-
vel undirstriki sérkennin og verði
til prýði 1 umhverfinu. En slik list
er ekki öllum gefin, því miður, og
ekki heldur allir, sem gefa henni
gaum eins og skyldi.
Ahlmann eldavélasamstæðan hefur náð
miklum vinsældum vegna þess, að hún:
1. Uppfyllir ströngustu kröfur yðar,
því nú er klukkurofinn bæði á
bökunarofni og eldunarplötum.
2. Hefur sjálfvirkan hitastilli á hrað-
suðuplötum, sem dregur úr hit-
anum við suðumark niður í hæfi-
legt hitunarstig.
3. Er úrvals Vestur-þýzk framleiðsla.
|Sighvatur Einarsson & Co
• , Skipholti 15 — Sími 24133.
Itiikunarofn
með G'rilli
með Klukkurofa
og einnig
ineð glerhurð
Ilraðsuðuplötur
með klukkurofa
AML/Y\ANN
VIKAN 7