Vikan - 11.01.1962, Blaðsíða 7

þess af honum í almáttugs nafni, a‘ð
hann seddi hungur þeirra, var sú rausn
hans mest að hann fleygði í þá mygl-
uðum brauðskorpum og léti skammar-
yrði fylgja, en flestir nrðu þó að láta
sér nægja skammirnar. Sjái hver um
sig, ég sé um mig, var eftirlætis orðtak
hans. En það er engum manni nóg,
hvorki hérna megin né liinum megin.
En þannig var Lars gerður, og fyrir
hálfu þriðja ári síðan réðist Metta
Kristín i visl til hans. Foreldra sína
hafði hún misst, og Lars varð að taka
hana á sitt heimili, bæði vegna þess
að hún átti ekki í önnur hús að venda,
og að þvi varð þó ekki neitað, að hún
var systurdóttir Andrésínu, eiginkonu
hans. Ung var tiún, rjóð í vöngum og
þrýstin, það var eins og hún tendraði
ljós i myrkum og gleðisnauðum híbýl-
unum, og hefði Andrésína mátt nokkru
ráða fyrir manni sínum, mundi hún
hafa tekið henni tveim höndum sem
einskonar langþráða uppbót eftir
margra ára barnlaust hjónaband. En
Lars unni yfirleitt ekki neinum ónægju
eða gleði; hann gerði það, sem í hans
valdi stóð til að koma 1 veg fyrir það
með ónotum og óþokkaskap.
Metta Kristín var talin vinnukona
á bænum, enda vann hún öll vinnu-
konustörf, en ekki félck hún þó það
kaup, sem vinnukonu bar. Það hefði
þó ekki gert svo mikið til, ef hún eign-
azt þar góðan og öruggan samastað.
En það var ekld þvi að heilsa. Lars
gaf henni það þegar ótvírætt í skyn,
að henni væri ofaukið á heimilinu og
lifði þar á náðarbrauði. Andrésina
þorði hvorki að segja né aðhafast neitt,
sem hún hugði honum á móti skapi,
og vistin hjá Lars Jenniksen varð ungu
stúlkunni því köld og gleðisnauð um
veturinn. Hún þekkti ekki heldur
nednn þarna í sveitinni, og þegar hún
kom til kirkjunnar um vorið, sá fólk
að hún var feimin og framandi og skipti
sér ekkert af henni.
En stúlka, sem lengi hefur átt við
kalt atlæti að búa, er fyrirfram dæmd
til þess að falla í faðm þeim fyrsta
bezta, sem er staðráðinn i að ylja
henni.
Og það var Albrecht — það varð
hennar ógæfa.
Framhald á bls. 35.
Það hvessti aftur á meðan við stóðum þarna á stígnum og biðum átekta, og logarnir frá fjósinu
læstu sig í bæjarhúsin.
Var það heiðarbúans sök, að baarinn brann?
Voru það ekki öllu frekar
illgerðir Lars jenníksen, sem íoks komu
honum sjálfum í koll?
Illu sæði hafði hann sáð ...
VIKAN 7