Vikan


Vikan - 11.01.1962, Blaðsíða 14

Vikan - 11.01.1962, Blaðsíða 14
Framhaldssagan: Það kom mér því ekki í neitt upp- nám þótt ég kynntist frægum kvik- myndaleikara. Sem kunn fyrirsæta í New York hafði ég fengið nokkurn smekk af hinu svokallaða betristéttar- lífi og kynnzt ýmsu frægu fólki. Ég þekkti mig i Storkklúbbnum, „21“, E1 Morocco og öðrum þeim æðstu musterum, þar sem samkvæmisaðall- inn dýrkar sina glyselsku glaumguði. Þar glitraði allt og glóði, en ég lét aldrei heillast. Að sjálfsögðu skemmti ég mér konunglega í þann tíð. Ég var ung, lífsglöð og hamingjusöm. Seytján ára, nýkomin beina leið af baunaekrunum heim á bújörð móður minnar, var ég bókstaflega í einni svipan orðin eftir- sótt fyrirsæta. Þótt líkamsvöxtur minn, og þó einkum hæðin, samsvar- aði ekki fyliilega þeim kröfum, sem þá voru gerðar til tízkusýninga- kvenna, virtist andlit mitt falla vel við coldcrémið, morg'unverðar-korn- flögurnar og sígaretturnar á auglýs- ingasíðunum, og um það leyti sem ég lagði leið mína til Hollywood, eða að nokkrum árum liðnum, þénaði ég allt að því sjötiu og fimm dollara á klukkustund. Hvað atvinnu og efnahag snerti vegnaði mér því vel í New York, en í einkalífi mínu steig ég hinsvegar alvarleg víxlspor. Ég hafði gifzt tví- vegis; bæði hjónaböndin endað með skilnaði eftir skamma hríð, og það var aðalorsök þess að ég lagði leið mina til Kaliforniu og hugðist hefja nýtt líf í nýju umhverfi. Ég hef lesið að minnsta kosti þrjár ólíkar frásagnir af þvi, er við Clark Gable hittumst fyrsta sinni — og allar alrangar. Skemmtilegasti kafli þeirrar frásagnar, þegar við snæddum saman kvöldverð í fyrsta skipti, hef- ur hvergi birzt eða veríö sagður. 1 sannleika sagt hafði ég hafnað fyrsta tækifærinu til að kynnast hon- um. Það var árið 1942, eða skömmu eftir komu mina til Hollywood. Ég hafði verið ráðin til reynslu hjá MGM, en Clark Gable var þá aðal- leikarinn hjá því sama félagi. Ég bjó þá í lítilli íbúð í Westwood. Þá gerðist það dag nokkurn, að Benny Thau, einn af framámönnum félagsins og húsbóndi minn að vissu leyti, hringdi til mín. „Við ætlum að efna til kveðjuhófs fyrir Clark Gable annað kvöld — nann er að leggja af stað til Evrópu, þar sem hann á að gegna styrjaldar- þjónustu," sagði Thau. „Ég hef hug á að þú komir í þetta hóf. Þetta verð- ur síðasta kvöldið hans hérna að sinni, og ég er viss um að ykkur muni koma vel ásamt." Hann hagaði orðum sínum þann- ig, að mér fannst einhvern veginn frekar um skipun en boð að ræða og kunni því ekki sem bezt. Ég hafði þá ekki heldur enn jafnað mig fylli- lega eftir hjónabandsvonbrigði mín, og kærði mig ekkert um að taka það hiutverk að falla fyrir hinu •fræga kvennagulli, Clark Gable. Þess vegna svaraði ég Benny Thau því til, að mér þætti þetta ákaflega ieitt, cn ég hefði þegar ráðstafað um- ræddu kvöldi, þannig að þar yrði ekki nc^nu um þokað. Andartaki síðar liringdi annar af framámönnum MGM, Eddie Mannix. Hann endur- tók boðið og ég endurtók hið sama svar, eins hæversklega og mér var í/nnt. Eftir nokkra stund hringdi síminn enn, og nú var Benny Thau aftur á ferðinni. Hann kvað sér hafa dottið það i hug, að ég kynni að hafa séð mig um hönd. Bn svo var ekki. / Að þvi er helzt virtist, fengu þeir alls ekki skilið, að ung stúlka, sem aðeins var á reynslusamningi, þessi Kathleen Gretchen Williams, sem enginn kannaðist við, gæti verið svo skammsýn að hafna öðru eins tæki- færi og þvi að mega verða sjálfum Clark Gable til dægrastyttingar. „Mér þykir mjög fyrir þessu", endurtók ég ákveðin, „en ég verð að láta þau kynni bíða betri tíma“. Tækifærið bauðst aftur að sex mánuðum liðnum. I það skiptið var ekki um neina miðlara að ræða. Radd- hreimurinn var slikur, að ekki var um að villast. „Ungfrú Williams, þetta er Clark Gable. Ég er kominn heim í stuttu orlofi“, sagði hann. „Mér þykir fyrir því, að við skyldum ekki geta hitzt áður en ég fór. Og nú vildi ég spyrja hvort þér gætuð snætt kvöldverð með mér annað kvöld?" „Ég er hrædd um að ég hafi öðrum hnöppum að hneppa annað kvöld“, svaraði ég,og að þessu sinni var það satt. „Hvaða kvöld hafið þér þá ekki öðr- um hnöppum að hneppa?“ spurði hann, og það brá fyrir nokkurri glettni í röddinni. Ég tilkynnti honum Þá að miðvikudagskvöldið væri laust, og hann svaraði því til að miðviku- dagskvöldið mundi einmitt henta sér ágætlega. Svo spurði hann hvar ég vildi helzt borða, og ég kvaðst ekki kjósa neinn stað öðrum fremur. „Hvernig lízt yður þá á það að snæða heima hjá mér?“ spurði Clark, en bætti svo við: „Það er yndislegt úti i sveitinni um þetta leyti ársins“. Ég kvaðst þiggja það boð hans með glöðu geði. „Ég ætla að reyna komast yfir nokkra auka-skömmtunarmiða handa matseljunni minni“, sagði Clark þá. „Svo sæki ég yður klukkan hálf-átta“. Þetta var allt og sumt. Það var enginn, sem kynnti okkur að sam- kvæmissið. Clark hringdi bara. Miðvikudagskvöldið reyndist valda straumhvörfum 1 lífi mínu. Ekki svo að skilja, að við Clark yrðu ástfangin hvort af öðru þegar í stað. Þar var ekki þessari alkunnu ást við fyrstu sýn til að dreifa. 1 raun og veru liðu þrettán ár frá því er við áttum þetta fyrsta stefnumót okkar, og þangað til ég gerðist eiginkona hans að guðs og manna lögum. Og á því tímabili gengum við meira að segja enn einu sinni í hjónaband, hvort í sínu lagi. En ég tel samt að þetta kvöld hafi: valdið straumhvörf um, því að þá tengdumst við þeim böndum, sem aldrei brustu, öll þessi ár og þrátt fyr- ir allt. Qg vist er um það, að þessi kvöldverður varð sá furðulegasti og um leið sá skemmtilegasti, sem við áttum að minnast. Fyrst í stað gekk allt að vísu skap- lega og samkvæmt áætlun. Clark kom. og sótti mig klukkan hálf átta á stundinni. Ég komst því brátt að raum um hve hann mat stundvísi mikils. Ég geri ráð fyrir að hann hafi sjálfur aldrei komið mínútu seinna en ákveð- ið var. Ég man enn fyrstu orðin, sem okk- ur íóru á milli. Clark var klæddur einkennisbúningi og óaðfinnanlega snyrtur og tilhafður. Hann brosti og ég hugsaði með mér: „Heillandi er hann, satt er það“. En upphátt sagði ég einungis: „Góða kvöldið. Loks hitt- umst við þá“. Hann svaraði: „Já, en það hefur ekki reynzt auðvelt viðfangs. Þér hljótið að vera ákaflega umsetin kona“. Ósköp hversdagslegt kynningarupp- haf. Enda var hvorugt okkar að hugsa um að skáka persónum Noels Cowards. Við ókum síðan sem leið lá til San Fernando-dalsins, þar sem Clark bjó búi sínu. Hann reyndist hafa á réttu 14 VIKAN

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.