Vikan - 11.01.1962, Blaðsíða 31

og spurði ungfrú Roussin, hvar
skrifstofan vœri. Hann var svart-
hærður með yfirvararskegg. Ég sá
hann ekki fara út aftur, hélt sem
sagt að monsieur Roussin hefði
hleypt honum út um bakdyrnar.
„Allir geta útvegað sér hárkollu
og yfirvararskegg,“ sagði lögreglu-
foringinn. „Fyrst og fremst verð ég
að vita, hvað sérhvert ykkar hafðist
að á tilgreindri stundu. Maðurinn
getur ekki verið hér með öllu ó-
kunnugur. Hann hefur valið til
verknaðarins nákvæmlega hið rétta
augnablik. Nokkrum mínútum fyrr
eða síðar hefði peningaskápurinn
verið lokaður eða Roussin ekki
lengur einn í skrifstofunni."
Snögglega snéri lögregluforinginn
sér að Harry og horfði þungbúinn
í ljósblá augu hans. „Hvað voruð
þér t. d. að gera 5 mín. fyrir 12?“
spurði hann.
„Ég?“ Harry lézt verða mjög
undrandi. Gagnvart slikum beinum
spurningum var hann í essinu sínu.
Það var ekki í fyrsta skipti, sem
hann var yfirheyrður.
Hann hleypti í brýrnar. „Annað
hvort var ég á leið hingað eða rétt
kominn inn. Ég spjallaði i nokkrar
mínútur við ungfrú Roussin og
spurði m. a. um klukkuna en i því
sló hún 12. Ég ætlaði að hitta hér
kunningja, sem reyndar kom ekki.
Ég var að vísu sjálfur örlítið of
seinn.“
„Ágætt, ágætt,“ sagði lögreglufor-
inginn, „látum það gott heita, ég
hef aðeins áhuga á þeirri spurningu,
hvar þér voruð þegar árásin var
framin. Afsakið, en takið þetla ekki
svo, að ég áfelli yður. Samskonar
spurningu verð ég að leggja fyrir
sérhvern viðstaddan.“
Harry hló afsakandi. „Ég vil
gajrnan reyna að hjálpa yður,
herra lögregluforingi, ég kom hér
2 eða 3 mín. fyrir 12, eða hvað hald-
ið þér mademoiselle Roussin?“
„Já,“ sagði hún hikandi, „já, en
U
„Þarna sjáið þér,“ greip Harry
fram í fyrir henni sigri hrósandi.
„Ég hefði sem sagt með engu móti
getað framið þetta rán. Eða hvernig
hefði ég átt að gera það á tveim,
þrem eða kannski fjórum mínútum
fyrir 12? Og hvernig átti ég svo að
koma hingað? Eftir þvi sem mér
heyrðist eru bakdyr á skrifstofunni,
en það er í hæsta máta ósennilegt
að þær hafi verið opnar meðan
monsieur Roussin taldi peninga
sína.“
„Nei,“ tautaði ungfrú Roussin,
„auðvitað voru þær ekki opnar, og
lykillinn stendur aldrei í skránni.“
„Auk þess hef ég aðra góða fjar-
verusönnun," hélt Harry áfram óða-
mála. „Ég kem beint frá „Bjórstofu
Henris“. Ég sat þar frá kl. eitthvað
rúmlega hálf til 5 mín. fyrir 12.“
»Ég sá þegar monsieur Evans
kom inn,“ skaut Pierre inn i. Ég
leit að vísu ekki á klukkuna, en rétt
eftir að hann kom sló hún 12, og
frá þeirri stundu og þar til við fund-
um hr. Roussin hefur hann setið á
lali við ungfrú Roussin.“
„Þar með eruð þér lausir allra
mála,“ sagði lögregluforinginn við
Harry. „En hvernig er það með
yður, Pierre?“
„En ...“ greip ungfrú Roussin
aftur fram i.
„Barnið mitt,“ sagði frú Roussin
í móðurlegum umhyggjutón, „reyndu
að vera róleg, en þetta er alltof æs-
andi fyrir þig.“
„Hvað ætluðuð þér að segja, ung-
frú Roussin?“ spurði lögreglufor-
inginn vingjarnlega.
„En ... monsieur Evans kom hér
tvisvar,“ sagði hún fljótmælt.
„Það getur nú ekki verið,“ sagði
Pierre ákveðinn, „að minnsta kosti
ekki eftir kl. 11 en þá byrjaði ég
vinnu.“
„Það var ekki fyrir kl. 11,“ hélt
hún áfram. „Milli þess að hann var
hér voru svona 15—20 mínútur.“
Óstjórnleg reiði tendraðist í
Harry. Hvað þessar stelpur geta
verið heimskar. Auðvitað vildi hún
standa í miðdepli atburðanna og
vekja á sér athygli, þótt allar stað-
reyndir töluðu gegn henni. Hann
varð að slá liana út af laginu áður
en þetta fleipur hennar ylli frekari
vandræðum. Hann hló glaðlega og
sagði vingjarnlega við hana:
„Nú fer imyndunaraflið með yð-
ur í gönur. Þér hljótið að hafa séð
svarthærða manninn, sem kom hér
rétt á undan mér og rugla okkur
saman. Manninn sem Pierre og fað-
ir yðar hafa gefið lýsingu á. Hver,
sem hefur augu í höfðinu hlýtur að
sjá hve ólíkir við erum.“
Grafarþögn sló á alla. Harry fann
að allir störðu á hann, skelfdir og
ásakandi.
Stúlkan hló, döprum, vandræða-
legum hlátri.
„Það er einmitt það,“ sagði hún.
„Hver sem hefur augu i höfðinu —
en þau hef ég ekki.“
Um leið þreif hún af sér sólgler-
augun. Fögur en blind augu störðu
á hann með slíkum helkulda, að
hann hafði nærri æpt upp yfir sig
af skelfingu.
„Já, ég er blind,“ hélt hún nú ró-
lega áfram. „Blindur maður villist
ekki á röddinni. Ég var sannarlega
verulega undrandi, þegar þér kom-
uð svona fljótt aftur og virtust þá
öllu kunnugur og ennfremur furð-
aði ég mig á að í fyrra skiptið töl-
uðuð þér ágæta frönsku en í síðara
skiptið með greinilegum erlendum
hreim. En að eðlisfari er ég ekki
sérlega forvitinn, monsieur Evans.“
Hún sneri sér að lögregluforingj-
anum: „Ég hefði auðvitað átt að
segja þetta strax, en eitt var mér
ekki Ijóst, sem sagt tíminn. Meðan
við töluðumst við sló klukkan sann-
arlega 12. En svo var hún áður en
ég vissi af orðin hálf eitt.“
„Auðvitað,“ sagði lögregluforing-
inn og dumpaði með hnúanum í
ennið. „Rafmagnsklukkan! Hvert
barn getur stöðvað hana, einfald-
lega með því að kippa úr sambandi.“
„Þér ætlið þó ekki að trúa þvi,
sem þessi ímyndunarveika unga
stúlka segir yður,“ æpti Harry í
vonzku.
Um leið gekk þreklegur lögreglu-
þjónn upp að hlið hans.
„Þér voruð mjög óheppinn,“ sagði
unga stúlkan kuldalega og setti aft-
ur á sig sólgleraugun. „Sjónarvottur
hefði eflaust látið hárkolluna og
yfirvararskeggið gabha sig. En ég
gat aðeins áttað mig á því, sem ó-
sýnilegt er en þó svo þýðingarmik-
ið fyrir þann blinda: Raddblær-
inn.“
Clark Gable.
Framhald af hls. 15.
sem Símon hét, greifingjahund, sem
hann kallaði „Commission" og ákaf-
lega fallegan veiðihund, Bobby að
nafni. Þessi hirð hafði svo fylgt okk-
ur inn í borðstofuna.
Norður gefur, allir utan hættu.
Silodor
Á K-7-4
V K-2
4 G-10-7-4
Jf, A-10-9-3
Nail
Á D-G-10-9
y A-D-8
^ 3-2
Jf, K-D-8-5
N
V A
S
Key
Kay
A 8-5
y G-10-7-6-5
4 K-D
Jf, G-7-6-4
jfk A-6-3-2
y 9-4-3
+ A-9-8-6-5
Jf. 2
Norður Austur Suður Vestur
1 lauf pass 1 tígull pass
1 spaði pass 2 spaðar pass
2 grönd pass 4 spaðar pass
pass pass
Útspil: hjartagosi.
Spilið að ofan er frá úrtökumóti
Bandaríkjamanna, sem haldið var
nýlega til þess að ákveða landsliðið.
Þrjú efstu pörin í keppninni voru
Coon-Murray, Nail-Key og Mathe-
von der Porten. Þessir menn munu
spila fyrir Bandaríkin í febrúar, en
þá hefst heimsmeistarakeppnin í
hridge. Spilað verður i Barbison
Plaza hótelinu i New York. Aðrir
keppendur eru ítalir, núverandi
heimsmedstarar, Englendingar, nú-
verandi Evrópumeistarar og Argen-
tinumenn, núverandi Suður-Ame-
ríkum.eistarar.
Nail og Key voru eina parið í úr-
tökukeppninni, sem náði úttektar-
sögn á spilin. Samningurinn er ó-
neitanlega í harðasta lagi, en þar
eð enginn svikkur var í úrspilinu,
kom j)að ekki að sök. Nail átti fyrsta
slaginn á hjartadrottningu. Hann
spilaði tigli, drap á ásinn og spilaði
út laufatvisti. Silodor gaf réttilega
(að drepa er að taka einn slag í
skiptum fyrir tvo) og Nail átti slag-
inn á kónginn. Þá kom lágtígull og
Kay átti slaginn. Hann lrom])aði út,
Nail drap á ásinn i blindum og
trompaði tígul heim. Nú var lauf
trompað, tígull trompaður og Kay
gaf af sér bæði laufin. Þá spilaði
sagnhafi laufi, Kay trompaði með
áttunni og blindur kastaði hjarta.
Þá kom hjarta, trompað i borði og
nú spilaði blindur tígli og tryggði
sagnhafa slag á spaðadrottningu
með framhjáhlaupi.
Bobby tók sér tafarlaust stöðu hjá
sæti mínu og starði á mig sínum stóru
og einlægu hundsaugum án afláts.
Litli greifingjahundurinn hringaði sig
á gólfinu við fætur húsbónda sins, en
Símon gekk mikillátur um gólf og
kraíðist þess, að sér væri veitt til-
hlýðileg athygli með Því að gera ým-
ist að nudda sér við skálmar húsbónd-
ans eða pæionsokkana mína. Ég var
í þann veginn að hefja máls á þvi, að
hann virtist ekki hafa mikla hugmynd
um að nælonsokkar væru dýrmæt
skömmtunarvara, þegar mér varð lit-
ið upp og sá hvar Jessie kom inn úr
dyrunum.
Jessie var kona tröllaukin að vexti
og bar nú inn skutul mikinn hlaðinn
girnilegri steik. og Jórvíkurbúðingi.
Það sem fyrst og fremst vakti þó
undrun mína var það hvernig hún bar
þennan mikla skutul — hélt honum
annarri hendi hátt yfir höfði sér, líkt
og þjónar gera, þegar þeir skáskjóta
sér borða á milli.
Clark sagði mér frá því seinna, að
þegar honum hafði loksins tekizt að
komast yfir skömmtunarmiða fyrir
kjötinu í þessa miklu steik, hefði hann
látið svo ummælt við hina nýju
matselju: „Ég þekki þessa stúlku ekki
neitt, en ég vil að henni verði bor-
inn sá bezti kvöldverður, sem völ er
á. Og ég vil að það sé allt með glæsi-
brag gert“.
Og sem sagt — þarna kom Jessie
inn með steikarskutulinn á uppréttum
armi og brosandi út undir bæði eyru.
Ég gleymi því aldrei — þarna sátum
við, hundar og manneskjur, glorsolt-
in og mændum vonaraugum á steik-
ina góðu og fylgdumst af áhuga með
hinni glæsilegu siglingu matseljunn-
ar inn gólfið.
Þá gerðist það. Á sama vetfangi
og Jessie hugðist skila farminum dýr-
mæta i höfn, hrasaði hún um fald
gólfábreiðunnar og féll kylliflöt á
gólfið með hlunkum og dynkjum.
Farmurinn dýrmæti fór sömu leið.
Jórvíkurbúðingurinn slettist að visu
um allt borðið og heit sósan skvettist
á allt og alla, en steikin mikla hafn-
aði á gólfinu við hlið Jessie — en
hafði þar þó ekki langa viðdvöl.
Bobby, sá hinn mikli veiðihundur,
setti þarna hið frægasta heimsmet.
Aldrei hefur nokkur af þeirri stétt
verið svo skjótur að bráð eða brott-
námi hennar. Hann greip steikina
VIKAN 31