Vikan - 11.01.1962, Blaðsíða 34

'sf'-
— Ég gerði þetta ekki!
— Þetta cr sjálfsmynd. Hafði ekki
séð mat í fjórtán daga.
— Ég keypti hárbursta handa þér.
— Já, ég hélt líka að þetta væri
ostur.
í leit að lífsförunaut.
Framha'd af bls. 19.
izt það fyrr en nú. öll trúlofun okkar
hefur í rauninni verið min vegna.
E'n við skulum þó ekki fara að rifja
það allt upp einu sinni enn. Ég hlýt
að játa, að mér finnst þetta ekki
nein sérstök göfgi af þinni hálfu, enda
þótt ég gsti ekki beinlínis haldið því
fram, að Þú hafir blekkt mig vísvit-
andi, er þú lézt sem Þú ynnir mér.
Og þar sem ég þykist hafa loksins
skilið, að sú ástúð, sem þú hefur sýnt
mér að undanförnu, sé þér ekki ó-
sjálfráð, og þvi ekki heldur einlæg,
þá geri ég mér það líka ljóst, að ég
muni aldrei reynast Þess umkomin
að gera þig hamingjusama. Svo þú
þurfir ekki að gera það af ráðnum
huga að sýna mér ástúð, hef ég á-
kveðið að draga mig i hlé. En ég fæ
ekki skilið hvers vegna Þú vilt ekki
segja mér hvað stúlkan heitir, sem
þú ert í raun og veru ástfanginn af?
— Ertu þá viss um, að ég sé ást-
fanginn af annarri stúlku?
— Ég hef spurt þig áður, en þá
hefur þú neitað. Það skil ég, mér
er ljóst að ég hefi óþægilega hneigð
til afbrýðisemi. En nú er ég orðin
þess fullviss, að um aðra stúlku er
að ræða. Og Það er eingöngu fyrir
það, að þú mátt ekki njóta hennar,
að þú ert mér svo ástúðlegur að und-
anförnu.
— Og ef þér svo skjátlaðist?
— Það væri að vísu sorglegt, varð
henin að orði. Nei, þú mátt ekki
halda að ég segi það vegna þess, að
ég vilji ekki að þú njótir hamingj-
unnar á minn kostnað. Þetta er ein-
göngu hugboð mitt, eins og ég hef
áður tekið fram. Heyrðu ... leiddu
mig yfir götuna, svo ég missi ekki af
stuðningi þínum strax. Nei, ég hef
komizt að raun um, að það sé hyggi-
legast að draga sig í hlé, þegar önnur
kona er kominn í leikinn. Þetta er af
sjálfu sér eins og hver annar kapp-
leikur, þar sem einn sigrar og annar
tapar, og þvi verður hver og éinn að
sætta sig við ósigur sinn. Hinsvegar
væri það með öllu óþolandi tilfinn-
ing, að maður hefði orðið að draga
sig í hlé, keppnislaust. Hvað heitir
hún?
— Hún heitir Sonja.
— Er hún ástfangin af þér?
— Það geri ég ráð fyrir.
— Sonja . .. ekki þekki ég neina
stúlku með þvi nafni.
Rödd hennar titraði lítið eitt, en
hún náði þegar valdi á henni aftur.
— Jæja, Jan, viltu gera svo vel að
láta mig fá hringinn ... þakka Þér
fyrir, ég skildi minn hring eftir á
stofuborðinu hjá þér um leið og við
fórum út.
— Maud, spurði hann. Hvers vegna
gerirðu þetta eiginlega. Þér er það
þvert um geð ...
— öldungis eins og Þú baðst mín,
enda þótt þér væri það þvert um
geð, svaraði hún rólega. Þú hættir
á allt, eingöngu i Því skyni að þú
mættir verða heill og heilsteyptur að
skapgerð, og ég hef áreiðanlega enn
meiri þörf fyrir það en þú. En við
skulum ekki fara að verða viðkvæm,
þess gerist ekki nein þörf. Ég get
ekki hugsað mér að lifa lífinu sem
einskonar vafningsviður. Það er ein-
mitt það, sem mér skilst að hlyti að
verða. Eg verð því að leggja þetta
á mig til þess að verða sterk og heil-
steypt manneskja. Og nú óska ég þér
alls hins bezta. Satt bezt að segja,
finnst mér ég vera öllu hamingju-
samari nú en ég var fyrir stundu
síðan.
Hann þrýsti hönd hennar til kveðju.
Og nú tók hún í hönd honum, án
þess þó að líta framan í hann. Svo
dró hún að sér höndina.
—• Svo lofarðu því að líta ekki um
öxl, varð henni að orði. Þú manst
kannski hvernig fór fyrir konu Lots.
Og nú ferðu beina leið til henn-
ar ...
Hann gerði eins og hún bað. Taldi
skrefin, leit ekki um öxl fyrr en
hann hafði gengið tuttugu, og þá
var hún horfin sjónum.
HANN gat ekki fengið sig til að
fara beina leið heim til Sonju. 1 svip-
inn var sem öll þrá hans til hennar
lægi grafin undir skriðu sjálfsásak-
ana vegna Maud. Hvernig sem hann
hugleiddi það, sem nú hafði gerzt,
hlaut hann að viðurkenna, að það
hefði, þegar allt kom til alls verið
Maud, en ekki hann, sem reyndist
hafa til að bera þann viljastyrk, sem
með þurfti.
Hann hafði frétt, að Falkskog
prófessor ætlaði að halda kyrru fyrir '
í Lundúnum um jólin. Nokkru seinna
frétti hann að þær hefðu tekið sér
far þangað með flugvél, Maud og
móðir hennar.
Og það var eins og honum létti við.
Það var greinilegt, að nú loksins
vissi Maud hvað hún vildi og hagaði
sér samkvæmt því. Hún hafði að
minnsta kosti ákveðið að lifa lífinu
eftir sem áður — og Þó öllu fremur
en áður.
Enn fann hann sér til hverja afsök-
unina af annarri til þess að skjóta
því á frest að heimsækja Sonju. Og
sennilega dvaldist Sonja ekki held-
ur i borginni um jólin.
Hann bauðst til Þess ótilkvaddur
að taka að sér vörzlu í sjúkrahúsinu.
á jólakvöldið. Það var venjulega ó-
sköp rólegt það kvöld, þeir maga-
veiku komu ekki fyrr en upp úr há-
tíðinni. Það var komið með litinn
dreng, sem brennzt hafði á höndum
— hafði farið ógætilega með kerta-
Ijós. Lögreglan kom með tvo náunga,.
sem ekið höfðu undir áhrifum víns.
Blandaður kór heimsótti sjúkrahús-
ið og söng fyrir sjúklingana klukkan
fjögur til hálffimm. Sjúklingur einn.
hafði fengið áfengisflösku í jólapakka
og gerðist ölvaður. Loks varð hann:
svo hnugginn, að Jan varð að svæfa.
hann með lyfjum.
Jan Stenlund varð síðan gengið-
upp í skrifstofuherbergið sitt, þar semi
hann fór að grúska i skjölum sinum.
Svo hallaði hann sér fram á skrif-
borðið og fól andlitið í höndum sér.
Honum varð litið upp eftir andartak
— hinum meginn við borðið stóð'
stóllinn, þar sem hún hafði eitt sinn
setið gegnt honum. Og þá hafði þetta
í rauninni byrjað . .. Síðan voru nú
sjö mánuðir.
Jú, að sjálfsögðu mátti skýra Þetta
allt vísindalega, til dæmis með
hormónaviðbrögðum. E’n hann hafði
tekið það sem tilfinningastarfsemi þá,
og hann gerði það í rauninni enn.
Ósjálfrátt tók hann talnemann og
hringdi. Það var í rauninni hjákát-
legt, þar sem hann gerði ráð fyrir
að hún hefði farið úr borginni um
jólin.
Rödd hennar var lág og þýð. Hann
heyrði atriði úr jóladagskránni dauft
og í fjarska.
— Það er ég ... Jan ...
Nokkurt andartak varð þögn. Og’
rödd henanr titraði, þegar hún tók
aftur til máls.
— Veiztu það, að ég var einmitt
að hugsa um þig, sagði hún. Hvort
ég ætti að hringja til Þín og óska
þér gleðilegra jóla.
Þá var sem af honum brystu fjötr-
ar. Ekkert skipti hann máli ... ekk-
ert, nema hún.
— Sonja . . . ég hef vörzlu til klukk-
an átta. Má ég koma heim til Þín á
eftir . . .
—■ En ...
—■ Já ... eða nei . ..
— Já, svaraði hún. Komdu. Eg ber
á borð fyrir okkur bæði . . .
Þetta var í fyrsta skiptið, sem hann
fann að hann var gersamlega frjáls,
Þegar hún opnaði dyrnar, frjáls og
öruggur að hverju sem var. Jafnvel
undrunin og spurningin í augnatilliti
hennar olli honum hvorki óþægindum
né óvissu framar.
— Við erum ekki nauðbeygð að
gera á hlut neinnar manneskju fram-
ar, þó við njótum ástar okkar, mælti
hann rólega. Þvi er öllu lokið, og ég'
er frjáls. Það er þó í sjálfu sér ekki
mér að þakka. Hún kaus sjálf frelsið,
og þess njótum við nú.
Hún tyllti sér á tá, og strauk vör-
um sinum mjúklega við hans.
— Jan, þú hefur ekki hugmynd um
hve heitt ég ann þér, sagði hún lágt.
— Nei, og það er ekki heldur von,
svaraði hann, því að ég get ekki einu
sinni gert mér i hugarlund hve heitt
ég ann þér.
— Mér finnst ég vera svo ósköp
hversdagsleg — eins og þetta er þýð-
ingarmikil stund fyrir okkur bæði
Ég vildi gjarna vera hátíðleg, segja
einhver djúphugsuð spakmæli, en mér
er það um megn. Mér er það nóg, að
þú ert kominn ... að þú ert hjá mér
og verður hjá mér.
Hún leiddi hanj\ inn ) herbergið.
Hún hafði borið á borð fyrir þau
bæði. Ljósin loguðu á kertunum og
fölvum gljáa sló á hördúkinn. ?Iún
leiddi hann að stólnum.
— Nú er þetta Þitt sæti, sagði:
hún.
Hún gat varla að sér gert að brosa,.
þegar hún sá að það var ekki laust.
við að hann færi hjá sér. Og svo reis:
han.n úr sæti sinu, tók skálina með'
hrísgrjónagrautnum og gekk frar.i í
eldhúsið.
— Á þriðju hillu til vinstri, sagði
hún.
Eitt andartak var hljótt í eldhús-.
inu, en svo heyrði hún að það skrjáf-
aði í pappír. Og hann kom inn aftur
með grautinn.
— Nú getum við byrjað, sagði hann'
■og kyssti hana aftan á hálsinn. Og:
hvort okkar sem hreppir svo möndl-
una ...
Hún hrærði i skálinni með sleifinni
unz mandlan kom í Ijós Þá lagði hún
hana á diskinn hans og jós síðan
upp grautnum. Svo stóðu þau bæði á.
fætur og gengu hvort til annars
og þegar þau svo loks mundu eftir'
grautnum, var hann oröinn svo kald-
ur, að hún bar hann aftur fram í
eldhúsið.
Nú skiptu smámunir ekki neinu
■rráli framar. Nú hafði hún fundið
lifsförunaut.
Paris Match.
Framhald af bls. 19.
Onnur stendur við glugga og ]jað:
er nýtizku kjóll í glugganum. En það
þarf góðan ljósmyndara til að finna
augnablik eins og þetta. Svo er
að lokum þetta sígilda: Ellin og
æskan, framrás lífsins sem heizt í
hendur. Gömul kona með fléttur nið-
34 VIKAN