Vikan - 11.01.1962, Blaðsíða 15

aC standa, þegar hann sagði að það
væri fallegt í sveitinni um þetta leyti
ársins. Ef til vill er ég ekki hlutlaus
> dómari lengur hvað það snertir, en
mér finnst fagurt þar allan ársins
hring.
Það var haft i flimtingum i kvik-
mynöaverinu, að örðugara væri að
komast inn á heimili Clark Gable en
inn í sjálft Knoxvirkið. Það er hverju
■ orði sannara, að Clark mat alltaf mik-
ils að geta átt sitt einkalíf, og þá
fyrst og fremst innan vébanda og
veggja heimilisins. Um háspennuhliðið
mikla á girðingunni, sem umlykur bú-
jörð Clarks, höfðu ekki margir farið
siðastliðin tuttugu og þrjú ár, og að-
eins nánustu vinir hans. Og Clark
var ólíkur mörgum öðrum stéttar-
bræðrum sínum hvað það snerti, að
hann hleypti hvorki blaðamönnum né
: ijósmyndurum inn á heimili sitt.
Þetta stafaði þó ekki af því að
•Clark væri sérgæðingur eða sérvitr-
ingur. Það var eingöngu meðfædd
hlédrægni hans og sjálfsvirðing sem
•olli því að hann taldi ekki sæma að
:iáta heimili sitt standa öllum opið.
Að sjálfsögðu lék mér forvitni á að
kynnast heimili hans, og aldrei mun
>ég gleyma þeim áhrifum, sem ég varð
fyrir, þegar ég kom fyrsta sinni inn
fyrir háspennuhliðið mikla, og þó
öllu frekar fyrir það, sem ég skynj-
aði en það, sem fyrir augum bar . . .
hina djúpu kyrrð og ijúfu friðsæld,
:sem þar ríkti.
Ólífutrén, þakin hvítu blómskrúði,
stóðu í þéttum röðum báðum megin
við heimbrautina, en að baki þeim
•gat að líta stóra lundi appelsínu- og
sítrónutrjáa. Glóandi aldin Þeirra voru
sannarlega dýrleg sjón, ekki hvað sízt
mér, sem var nýflutt til vesturfylkj-
anna.
Og loks voru það rósagerðin, sam-
tals hálf mila að lengd, „Etoile de
Hollande", klifurrósirnar, sem Clark
var alltaf svo stoltur af. Hann og
Caroline Lombard höfðu gróðursett
þær á fyrstu hjúskaparárum sínum,
og honum þótti sérstaklega vænt um
þær. Og það bykir mér líka
Einmitt þetta kvöld samsvöruðu
þessi yndislegu blóm sannarlega lýs-
ingunni 5 garðyrkjuritunum: „Mjög
ilmandi, rökkrauðar, sérlega fagrar".
Angan næturjasmínanna blandaðist
ilmi rósanna. Var að undra Þótt ég
yrði ástfanginn af þessum unaðslega
stað þegar við fyrstu kynni?
Ibúðarbyggingin, sem gerð var af
hvítmáluðum viði og hvítkölkuðum
steini, vakti óðar með mér þá þægi-
legu tilfinningu, að ég hefði átt Þarna
heima um aldur og ævi. Stofurnar
voru búnar hinum vönduðustu hús-
gögnum, en þó lausar við alla fordild
og offágun, og báru ekki heldur þenn-
an stranga stílsvip, sem oft ber því
vitni, að þar hafi sérfróðir kunnáttu-
menn verið kvaddir til ráða. Þarna
réði sami heiðarlegi einfaidleikinn,
sama virðulega. trausta látleysið, og
einkenndi húsbóndann sjálfan í sjón
og raun.
Heildaráhrifin voru þrungin þeim
hversdagslega innileik og eðlilega
glæsibrag, sem gerði það að verkum
að maður kunni þegar vel við sig —
þetta var heimili, sem maður unni ó-
sjálfrátt. Þannig höfðu þau búið um
sig, Clark og Caroline Lombard, Þegnr
þau settust þarna að árið 1939, og ég
hef varazt að breyta þar nokkru um
svo máli skipti.
Clark Gable í sínu fyrsta hlutverki í
kvikmyndaleik lífsins, fyrir þrjátíu
árum ....
En þetta fyrsta kvöld mitt þarna
kom mér að sjálfsögðu sízt til hugar
að það mundi eiga fyrir mér að liggja,
að setjast þar sjálf að, að þrettán ár-
um liðnum, og dveljast þar fimm un-
aðsríkustu ár ævi minnar. Engu að
síður minnist ég þess, að þetta fallega
heimili hafði óvenjulega sterk og sér-
stæð áhrif á mig um leið og ég steig
inn fyrir þröskuld þess.
Clark leiddi mig fyrst inn í herberg-
ið, þar sem veiðibyssurnar hans héngu
þá á vegg. Hann tók upp kampavíns-
flösku og bar styrjuhrogn á borð,
og á meðan við dreyptum á víninu,
ræddum við um daginn og veginn á
sama hátt og tvær manneskjur gera
yfirleitt, þegar með þeim eru að tak-
ast nokkur kynni, Jafnvel þá þegar
var ekki um minnsta leik að ræða
okkar á milli. Eg hef oft hugleitt það
síðar, að ef til vill hafi það verið
sterkasti þátturinn í persónutöfrum
Clarks Gable, að hann gerði aldrei
minnstu tilraun til að vera töfrandi.
Ekki heldur að „leika“ kvennagull.
Hvað mig sjálfa snertir, þá hefur ást-
leitnisleikurinn aldrei verið min
sterka hlið, og hafi ég haldið nokkra
sérstaka kenningu i heiðri um dag-
ana, er það sú, að maður eigi alltaf að
koma til dyranna eins og maður er
klæddur. Allur framkomuleikur er
ekkert annað en blekking, sem fyrr
eða síðar hlýtur að verða viðkomandi
gagnslaus. Það hefur alltaf verið
sannfæring mln, að Það sé einfaldast
og heiðarlegast að láta alla uppgerð
og sýndarmennsku lönd og leið.
Á meðan við drukkum kampavín-
ið, skýrði Clark mér frá því, að hann
hefði sagt upp öllum hjúum sínum
þegar hann fór í styrjöldina. Hinn
trausti og trúi ráðsmaður hans, Rufus
Martin, sem gegnt hafði starfi sínu i
mörg ár, og gegnir þvi enn í dag, vann
þá i hergagnaverksmiðju. Clark
kvaðst þó geta boðið mér hinn ágæt-
asta kvöldverð, því að hann hefði ráð-
ið til sín fyrsta flokks matselju, Jessie
að nafni, á meðan hann dveldist
heima í orlofi sinu.
Stundarkorni síðar kom Jessie og
tilkynnti okkur að kvöldverðurinn
væri framreiddur, og við gengum inn I
borðstofuna; ég minnist þess, að borð-
stofan var einkar viðkunnanleg, enda
þótt þar væri öllu fremur um stóran
sal en borðstofu að ræða. Seinna
komst ég að raun um, að gömlu stein-
oliulamparnir, sem Clark notaði þar
alltaf í stað kertaljósa, áttu sinn þátt
i að skapa þessi þægilegu áhrif; birtan
af þeim er hlý og notaleg.
Fyrsti rétturinn, salatið, stóð Þegar
á borðum. En það var þó borðskraut-
ið, sem fyrst og fremst vakti athygli
mína; tvær miklar og fallegar, forn-
ar leirskálar, sem glóði á í lampa-
ljósinu, fylltar litfögrum aldinum og
grænu laufi. Gesgjafinn skýrði mér
frá því með nokkru stolti í röddinni,
að aldin þessi greru í garði hans.
Eg verð að taka það fram, að enda
þótt við sætum tvö ein að borðum,
vorum við þó ekki tvö ein í borð-
stofunni. Clark átti kött síamskan,
Framhald á bls. 31.
VIKAN 15