Vikan - 08.02.1962, Page 10

Seðlaveskið var troðfullt
af peningaseðlum, sem
náunginn hafði bersýni-
lega ekki framar þörf
fyrir. En þar var líka
spjald með áletrun, og
þegar Joe las hana, varð
hann miður sín af ógn
og skelfingu.
JOE HELME'R var í svo slæmu skapi, að hann
hafði ekki hemil á hugsunum sínum. Hann
hafði ekið með strætisvagninum í fullar tíu
mínútur, þegar hann varð þess visari að hann
hafði farið inn í allt annan vagn en hann
ætlaði, var því á allt annarri leið en hann
hugðist fara, og þar sem hann hafði eytt
sínum síðasta skildingi fyrir farmiðanum,
mundi honum nauðugur einn kostur að fara
fótgangandi langan veg. Hann bölvaði sjálf-
um sér hátt og í hljóði fyrir heimskuna og
fljótfærnina, en samferðamenn hans, sem voru
eins og uppmálað sinnuleysið og sofandihátt-
urinn, störðu á hann sljóum augum; hann
skyldi ekki halda að þeim kæmi óheppni hans
við.
Að sjálfsögðu var þetta allt Irenu að kenna.
Hann hafði hringt heim til hennar úr kvik-
myndahúsinu, þar sem hann hafði annars
setið af sér rigninguna allan seinnihluta dags-
ins. Það eina, sem hann hafði upp úr því,
var að heyra hana endurtaka allar ásakan-
irnar, sem hún hfði dembt yfir hann sem
aukagetu með morgunmatnum; hún gat aldrei
látið sér skiljast hvaða augum hann leit þessa
dreplúnu stritþræla, sem puðuðu og púluðu
langan dag fyrir naumu lífsviðurværi; eða
skrifstofurolurnar, sem sátu kengbognar og
nærsýnar við borð sín og litu ekki upp frá
tilgangslausu dundinu, og það eina sem hélt
f þeim liftórunni var vonin um vikulaunin á
hverjum föstudegi.
Hann gat aldrei orðið einn af þeim; nei,
það gat hann, Joe Helmer, aldrei sætt sig við.
Þá var það ólíkt betra að ganga atvinnulaus
nokkra hríð og bíða hins gullna tækifæris.
Hann var þess fullviss, að sú bið mundi ekki
reynast árangurslaus; hann var þess fullviss
að hið gullna tækifæri beið hvers einstaks
manns, og það sem allt valt á, var að hafa
nokkra þolinmæði og láta ekki freistast af
einhverju smáræði, en ganga svo á lagiö og
hika ekki við, þegar þar að kom.
Eh svo voru það áhyggjurnar og erfiðleik-
arnir. Hann hafði talið að þetta mundi allt
slampast af einhvern veginn þangað til honum
byðist vinna við sitt hæfi. En nú var búið að
loka fyrir rafmagnið og simann, og Irena
ætlaði af göflunum að ganga. Og ekki nóg
með það, heldur hafði þeim borizt bréf frá
umboðsmanni húseigandans, þar sem þeim var
hótað útburði. Og Joe Helmer var stöðugt að
leita atvinnu, sem sér væri samboðin, en vildi
ekki líta við láglaunastöðum eða því, að ger-
ast undirtylla hrokafullra deildarstjóra.
Ef til vill var það vegna þess, að náunginn
sem næst honum stóð í farþegaþrönginni,
minnti hann á þá herra, að hann gerði Joe
Helmer svo gramt i geði.
Strætisvagninn stanzaði í 24. götu þar va
endastöð hans. Joe Helmer fór út eins og
hinir farþegarnir, hann hafði ekki aura á
sér fyrir farmiða til baka og varð því að
ganga alla leiðina heim. Hann bölvaði óheppni
sinni og klaufaskap enn einu sinni, en það
breytti ekki neinu.
Honum varð litið upp, og sá þá hvar sá
deildarstjóralegi gekk nokkrum skrefum á und-
an á sömu stéttinni. Joe Helmer hafði megn-
ustu andúð á allri þeirri klæðskerafullkomnun,
sem náunginn bar með sér. Þetta var feitlaginn,
klofstuttur karl, kominn um sextugt, en hann
gekk hröðum skrefum og var einkennilega
léttur í spori. Þarna sér maður hvað þeir endast
betur, sem eru í góðri stöðu og hafa há laun,
hugsaði Joe Helmer með sér.
Þeir voru nú tveir einir á ferli þarna á
götunni. Náunginn á undan hélt fyrir hornið
á 21. götu, og Joe, sem átti enn langa leið fyrir
höndum, hélt líka fyrir hornið. Fótatak þeirra
bergmálaði annarlega í næturkyrrðinni.
Allt í einu nam náunginn staðar.
Joe Helmer nam einnig staðar. Náunginn
hagaði sér harla einkennilega. Það voru ekki
nema nokkur skref á milli þeirra, svo Joe
sá greinilega aðfarir hans, þegar hann greip
báðum höndum að hálsi og reyndi að hneppa
frá sér skyrtunni, svo h-ann gæti náð and-
anum.
Joe gekk skrefi nær og maðurinn sneri sér
að honum.
Stutt andartak starði hann bænaraugum á
Joe Helmer, án þess að koma upp orði eða
stunu. Joe sá að hann gat ekki orðið honum
að neinu liði þó hann feginn vildi; hann
gekk að visu skrefi nær honum enn, en í sömu
svifum hneig náunginn niður á gangstéttina;
lá þar eins og ókennilegt hrúgald og hreyfði
hvorki legg né lið.
Joe starði á hann, skelfingu lostinn. Það
leyndi sér ekki að maðurinn var hættulega
veikur, kannski var hann dauður. Joe vildi
ekki láta blanda sér í þann sviplega atburð
síðar meir, hann átti við nóga örðugleika að
stríða samt. Hann gekk hægum skrefum að
hrúgaldinu, skimaði í kringum sig og athug-
aði myrkar hliðar húsanna, sem að götunni
sneru, ef hann sæi einhvern, sem hann gæti
kallað til aðstoðar.
En hvergi sást nokkur sála.
Hann laut niður að hrúgaldinu. — Hvernig
líður yður, herra minn? Er ekki allt í lagi . . .
Hann skammaðist sín fyrir hve kjánalega
hann spurði. Það var bersýnilegt, að það
var ekki allt í lagi. Ef svo hefði verið, mundi
náunginn ekki hafa legið þarna, þegjandi og
hreyfingarlaus eins og steindautt hrúgald. Joe
laut enn að honum, lyfti máttvana hendi hans,
þreifaði eftir slagæðinni á úlnliðnum. Hann
-var að vísu hikandi og skelfdur, en hann gat
10 VIKAN