Vikan - 08.02.1962, Qupperneq 11

I
ekki fundió að síagæðin bærðist. ftann bar
lófann að vitum mannsins, en gat ekki held-
ur fundið að hann drægi andann.
Joe rétti úr sér, strauk höndunum við
buxnaskálmarnar, svipaðist enn um, en sá
ekki nokkurn mann á ferli. Þá datt honum
í hug að réttast væri að athuga hvort
náunginn bæri ekki á sér einhver persónu-
skilríki.
Hann þreifaði eftir brjóstvasanum inn-
an á jakka hans, dró upp troðfullt seðla-
veski, sem opnaðist sjálfkrafa, svo að
minnsta kosti tuttugu samanlagðir peninga-
seðlar komu í ljós.
Ekki gat Joe að Því gert þótt hann virti
þá fyrir sér. Kannski voru þeir þrjátíu —
fimm, tiu og tuttugu dollaraseðlar og nokkr-
ir fimmtíu dollara. Álitleg fjárfúlga saman-
lagt. Þvi varð ekki neitað.
Hann starði svo ákaft á seðlana, að hann
gleymdi því gersamlega, sem hann hafði
ætlað að gera. Hugsun hans snerist öll um
það eitt, að nú yrði hann að taka ákvörðun
— á stundinni.
Joe Helmer virti hrúgaldið enn fyrir sér.
Fötin voru hin vönduðustu, allt að því
skartklæði. Litið yfirvaraskegg. Lokaðir
hvarmar. Svipurinn þrunginn annarlegum
friði. Það var augljóst mál, að náunginn
hafði ekki þörf fyrir peninga héðan af.
Hikandi og titrandi höndum stakk Joe
Helmer seðlaveskinu ofan i sinn eigin rass-
vasa. Svo gekk hann nokkur skref aftur á
bak frá hrúgaldinu. Því næst tók hann á
rás. Þegar hann hafði gengið drjúgan spöl
hröðum skrefum, fór hann að hlaupa við
fót. Hann linnti ekki sprettinum fyrr en
hann kom i fátæklega og lágkúrulega hverf-
ið, þar sem hann bjó, og þar sem Irena
beið hans og hafði búið sig undir það að
endurtaka allar sinar fyrri ásakanir einu
sinni enn í aukinni og endurbættri útgáfu.

i

. •:• •' '•:
Hann gekk hægum skrefum upp stiganrl,
opnaði dyrnar og gekk inn. Irena stóð við
eldhúsborðið og þvoði sokka. Hann brosti
um leið og hann steig inn yfir þröskuldinn.
— Nú, sagði hún stutt í spuna og leit til
hans um öxl. Ekkert að frétta frekar en
vant er?
Hann gekk að kæliskápnum og ætlaði að
ná sér í bjórflösku, en mundi það um leið,
að lokað hafði verið fyrir rafmagnið. Hann
hleypti brúnum, sótti sér flösku fram í
búrið og settist með hana í höndunum við
eldhúsborðið.
Svo tók hann hettuna af flöskustútnum
og mælti. — Það er sama deyfðin í borginni.
Það er kreppan, sem lamar allt og alla. En
ég geri nú samt ráð fyrir þvi, að ég fái eitt-
hvað að gera í næstu viku.
Hún gekk til hans. Hún var enn dásam-
lega falleg, þrátt fyrir öll vonbrigðin, sem
hún hafði mátt Þola. Það var hún.
— Hvaða kvikmynd sástu?
— Byrjaðu nú ekki einu sinni enn, Irena.
Ég hef verið á þönum um borgina allan lið-
langan daginn i leit að atvinnu eins og
endranær.
— Ég trúi þvi nú mátulega vel.
— Já, en þetta er satt. Ég hef leitað fyrir
mér og reynt. Og eiginlega varð sú leit ekki
að öllu leyti til einskis. Ég rakst á gamlan
kunningja úr hernum. Og hvað heldurðu —
jú, hann mundi allt í einu eftir því, að hann
skuldaði mér nokkra peningaupphæð. Ég
hafði hjálpað honum smávegis einu sinni,
þegar hann var í klípu og hann hafði ekki
gleymt því. Jú, það eru til heiðarlegir
náungar enn í dag, þótt þeir mættu gjarna
vera fleiri.
Hún leit á hann með tortryggni í svip.
— Ertu að gabba mig, eða hvað?
— Að þér skuli koma slíkt til hugar! Nei,
ég held nú síður. Ég get nú sýnt þér það,
svart á hvitu. Viltu fá að sjá peningana?
— Já, svaraði hún. Ég er raunar ekki
viss um, að ég þekki lengur að það séu
peningaseðlar; en ég kemst að raun um
það þegar ég sé þá . . .
Hann hló. Dró seðlaknippið upp úr rass-
vasanum, taldi úr Því á borðið eins og hann
gæfi spil.
Og hann hafði gaman af því að sjá hve
sjáöldur hennar eins og þöndust út.
—• Hamingjan sanna . . . Hvað er þetta
há upphæð, Joe?
—- Reyndu að telja.
Hún taldi seðlana i skyndi. Augu hennar
ljómuðu.
—■ Nákvæmlega sú upphæð, sem ég lán-
aði honum forðum, svaraði Joe og lét sér
hvergi bregða.
— Þrjú hundruð sjötíu og fimin dollarar .
Framhald á bls. 30.
Smásaga
eftir
Henry Slesar
VIKAN 11