Vikan - 15.03.1962, Side 33

í hinnm tin Olivetti
verksmiðjum á ítalfu og f
öðrnm löndum eru framleidd
hin handhœgustu og fullkomnustu
hjálpartæki fyrir þá sem þurfa að
rita og reikna.
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiIIIIIIIIIIIIIII!I)!1!IH!!!II(IiÍIi1hI
lllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllliimmiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiEiiHiiiiiiiiiiiiiiii
iimimiiiniiimmimmmmiiiiiiMiiimmniiiiimniiimiiii
■■■■■■■■■■■■■
■■■■■■■■■■■■■
,■■■■■■
?BMEg--
miinninmniinniimmi
ISUmlaíiíBin
Ivrea
iHmiHiiiiiiiiNmmmmHmiiiBBiiiHniHiiiHHiiHiimii
......................................................
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■ lllllll[llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllHÍg|g|S|||||||||||gB|BB||g||gggggg|gg||!I!lM
5s====ass==sssss5sss|j|iii|M"'»'iiiiiiiiiiiiiiiiiiiii[iiiiiimgBiimnmiBaHHmgmngBimB=sEiHii
b.u» öern.inlo
.SSlsllSÍiSllSSS \4AÁééáááááááááááááááááááááá4ááááááááááá
■ ■■■■■■■■■!■■■■ IIHIIimHHIHIHIIIHtlHHIHIimiimmilllHiUlllimHIIIIIIIIHIIIllg-—.=
í55Bb58IbSSSSBS !MBMMB8KSSBHIBKMSBmSM1SBHHHB 5 ■ B B
TnSnnBísrrMiin'SíSg'n'srrsrsmTMHinSímErmrrrírrsmísmíSííjSjMnjjjjjjj*"*"";;"";"";""";*";;;;
■ ■■■■■■■■■IBBBBgBIBBBgBIBIBBgBIHgBgBBBgglBBBBBBgBBBBBBBBBBgBgglBBBjHIIMIIIjjBMglllBHIIIIBIBIIgBBIB

I—I I—I r—l I—II—II—II—I CZ] CZZJ C=) CZD CZI
■mniiiiiiil
BSSSSSS

Glasgow

ii
Buenos Aires
olivetti
Skrifstofuvélar, rafmagnsritvélar, ferðaritvélar, samlagningavélar og
ritreiknivélar fallegar og smíðaðar og þaulreyndar samkvæmt að-
ferðum sem hafa fullkomnast í 50 ára starfi og lagt grundvöllinn að
rnestu skrifstofuvélaverksmiðju í Evrópu.
G. Helgason & Melsted Ltd.
Reykjavik - P. 0. Box 547
allt samband við brúna er rofið.
Það er bezt að þú sendir út að-
stoðarbeiðni.
Wilks ók sér i stólnum. Siðan
sneri hann sér að Ellsberg. — Þú
verður að skreppa upp í brúna og
biðja um fyrirskipanir, sagði hann.
Ellsberg hljóp af stað og skellti
hurð af stöfum á hæla sér. Grátt
reykjarský sveif um i klefanum.
Ned leit á Wilks. — Hvernig er
það, hefurðu glatað traustinu á
Ferroni skipstjóra?
Spurningin kom bersýnilega ó-
notalega við Wilks. — Nei, siður
en svo, svaraði hann. Hann veit
hvað hann er að gera. Hann . . .
ég vil að minsta kosti fá ótvíræða
fyrirskipun. Heldurðu ekki að við
munum þurfa á aðstoð að halda,
Ned?
Ned kinkaði kolli. — Það máttu
reiða þig á, svaraði hann hranalega.
Sendu út aðstoðarbciðni tafarlaust.
Við hefðum áreiðanlega fengið skip-
un um það fyrir löngu, ef sam-
bandið við brúna hefði ekki rofnað.
Wilks þurrkaði svitann af andliti
sér. Svo tagði hann höndina á sendi-
lykilinn og orðin bárust á merkja-
máli út i geiminn.
KALL TIL ALLRA SKIPA . . .
Ned stóð fyrir aftan hann og
fylgdist með sendingunni. „Eldur
laus á C-þiljum. Verið viðbúin, þvi
verið getur að við þurfum á aðstoð
að halda . . . .“
Wilks fékk ákaft hóstakast. —
Hvernig stendur á því, Ellsberg kem-
ur ekki til baka? spurði hann æst-
ur. Hvers vegna senda þeir í brúnni
ekki neinn til okkar með boð um
hvað gera skuli?
Ned opnaði dyrnar og hélt út 1
myrkan reykjarmökkinn. Hann sá
ekki neitt frá sér, en heyrði fyrir-
skipanirnar, sem lesnar voru i há-
talara. — Björgunarbátarnir stjórn-
borðsmeginn skulu sjósettir. Þeir
farþegar, sem . . .
Hvarvetna kvað við brak og brest-
ir. Þótt eldurinn væri ósýnilegur
var hann allstaðar nálægur, og hit-
inn óskaplegur. Ned varð reikað út
að handriðinu á aftari bátapalli, og
sem snöggvast greiddi vindhviða úr
reykjarmekkinum þar, svo hann sá
niður á gönguþiljurnar fyrir neðan.
Farþegarnir æddu þar um, klæddir
flotvestum, og það leyndi sér ekki
að þeir voru viti sinu fjær af ör-
væntingu og skfelfingu. Hann sá
karlmenn i slagsmálum við konur,
börn standa ein og yfirgefin og fólk,
sem stökk útbyrðis af skutþiljum.
Svo gaus allt i einu upp eldslogi
skammt fyrir framan hann, og hon-
um var þvi nauðugur einn kostur
að hörfa í skyndi til baka. Hvað
var orðið af Ellsberg? Hvað hafði
eiginlega komið fyrir hann. Og eftir
hverju var skipstjórinn, sá forstokk-
aði þrjózkuhaus, eiginlega að bíða?
Ned hélt aftur inn í loftskeyta-
klefann. Wilks sat álútur við sendi-
tækið og hóstaði ákaft.
— Hvernig er umhorfs? spurði
hann.
Ned hristi höfuðið. — Það er úti
öll von, svaraði hann. Farþegarnir
stökkva nú fyrir borð af skutþilj-
um. Ellsberg hef ég ekki séð. Við
verðum að senda út neyðarmerki,
Wilks. . .
— Nei, hóstaði Wilks.
— Skilurðu þá ekki að skipið er
að farast, bölvaður asninn þinn?
Wilks háði bersýnilega harða
baráttu við sjálfan sig. — Ég get
það ekki. Þú veizt lagaákvæðin . . .
Ned var kunnugt um lagaákvæð-
in. Það var með öllu óþarft að
minna hann á þau. Óhlýðni við
skipanir yfirboðara gat kostað
fimm þúsund dollara sekt eða fimm
ára fangelsi — jafnvel hvort
tveggja. En hann gerði sér ekki
siður grein fyrir því, að mörg hundr-
uð mannslíf voru lika nokkurs virði.
Hann þreif í öxlina á Wilks og
kippti honum upp úr stólnum. —
Farðu upp í brúna, og segðu þöng-
ulhausnum, að ég sendi út neyðar-
merki að fimm minútum liðnum.
Með eða án leyfis hans . . .
Wilks reikaði út að dyrunum. —
Það gerir þú ekki . . . þú mátt
það ekki . . .
Ned var einn eftir i klefanum.
Hann hlustaði á síendurtekið kall
þeirra á „Marianne“. „Er eldsvoði
um borð? Eigum við að koma ykk-
ur til aðstoðar?“
Hann titraði af æsingu, þar sem
hann sat álútur við borðið ineð
senditækjunum, og reykstybban
sveið í munni honum og hálsi. „Um
borð í skipi, þar sem ég fer með
stjórn, eru allar yfirsjónir alvar-
legar“. Og allt i einu urðu aðal-
senditækin óvirk. Hann setti neyð-
arsenditækin í samband.
Hvers vegna kom Wilks ekki aftur
úr för sinni? Hve lengi mundu þil-
farsplöturnar þola þennan gífur-
lega hita?
Hann þurfti víst hvorki að kviða
sektun né fangelsi fyrir „yfirsjón“
sína; hann var þarna innikróaður
átti ekki neinnar undankomu auðið.
Fimm mínúturnar voru liðnar.
Hann lagði hendina á sendilykilinn
. . . SOS og staðsetning skipsins.
Honum barst svarið samstundis. Við
erum á leiðinni. Gott að þið gátuð
þó tekið ákvörðun ...
Hann reikaði út að dyrunum og
tók dagbókina með sér. Hann ákvað
að fara beina leið upp i brúna og
lemja Ferroni skipstjóra i hausinn
með henni.
Dagurinn var liðinn, náttmyrkrið
skollið yfir, en þó var bjart eins
og um dag fyrir bjarmann af eld-
unum. Hann þreifaffi sig áfram,
hálfrakst á tvo sjómenn, sem báru
mann á milli sín. Það var Ellsberg.
— Komið honum um borð í björg-
unarbát, skipaði Ned.
— Þér ættuð sjálfur að koma yð-
ur um borð í björgunarbát, svaraði
annar hásetanna. Þeir eru ekki orðn-
ir margir eftir.
Inni í kortaherberginu var myrkt
af reyk og hitinn ofboðslegur. Ned
svipaðist um og kom auga á mann,
sem sat i hnipri úti i horni með
höfuðið sigið að barmi. Það var
Ferroni skipstjóri.
Sem snöggvast hvarflaði það að
honum að láta skipstjórann eiga
sig. En svo gretti ha(nn sig og
fleygði frá sér dagbókinni. Það var
þó óneitanlega hetjulegt af karli að
VTKAN 33