Vikan - 05.04.1962, Qupperneq 13

„Þú heldur ekkl a8 ég sé elnhver
annar, en ég er?“ spurCi hann og
rödd hans var heit og þö feimnisleg.
„Nei“, svaraði hún.
„Ég á við, að þú haldir að við höf-
um kynnzt áður?“ Hann spurði lágri
röddu, enda þótt hann langaði mest
til að hrópa af fögnuði, því að hann
fann að leiðir hans og þessarar stúlku
mundu aldrei skilja. Því að það var
þannig í þessum nýja heimi, þegar
piltur og stúlka höfðu bundizt tryggð-
arböndum, fékk ekkert skilið þau að
eftir það.
„Ég veit að við höfum ekki hitzt
áður . . . og ég er þvi óumræðilega
fegin, að ég skyldi koma hingað í
kvöld, sagði Maria.
\
Eitt er að hugsa, annað að láta
hugsanir sinar í ljós. „Ég segi sama",
varð honum að orði. „Ég var i þann
veginn að íara héðan. Þá kom ég
auga á þig, og þá vissi ég, að ég
hafði fengið svar . .
Hún vissi ekki hvað hann var að
fara „Hvaða svar áttu við?“ spurði
hún.
„Ég veit það ekki“, svaraði hann
hikandi. „Undanfarna mánuði hef ég
gengið um eins og í draumi og spurt
sjálfan mig hver ég væri, hvaðan ég
kæmi og hvert för minni væri heitið.
Hvort noklcuð það mundi koma fyr-
ir mig á ævinni, sem hefði mikla þýð-
ingu fyrir mig. Og stundum hef ég
verið svo vonsvikinn . . . fyrirgeföu
. . .“ Honum vafðist tunga um tönn.
„Ég býst varla við að þú skiljir mig,
en það er eins og ég óttist, að ég muni
missa af einhverju . . .“
„Ég held ég skilji hvað þú átt við“,
svaraði María í fyllstu alvöru. Augu
hans voru svo einkennilega fögur.
Og hún hafði aldrei heyrt neinn skýra
jafnljóst það, sem henni sjálfri bjó
í brjósti. „Ég skil það áreiðanlega . .“
Hún hikaði við, en hélt svo áfram.
„Ég varð gripin sömu tilfinningu i
flugvélinni á leiðinni hingað".
„Ég hef aldrei farið neitt með flug-
vél“, sagði hann. „Það hiýtur að
vera dásamlegt ..."
Tony veitti því athygli að tónlist-
in var þögnuð, og svo vel vildi til
að einmitt þá voru Þau stödd hjá
bekk.sem stóð afsiðis i horni „Furðu-
legt“, varð honum að orði, þegar þau
voru setzt. „Það er eins og þú vitir
hvað ég hugsa, áður en ég hef komið
orðum að því . . .“ Hendur hennar
hvíldu á bekkbrúninni og hann lagði
sinar hendar ofan á þær. „Þér er
kalt á höndunum", sagði hann.
„Þér iíka“, svaraði hún. Hún losaði
siðan aðra höndina með hægð og
snart vanga hans, eins og hún hafði
áður snert vanga Chinos þetta kvöld.
Hörundið var hrjúfara og ekki heit-
ara, en það var eins og gómar henn-
ar hefðu snert óvarða rafleiðslu, „Þér
er heitt á vanganum", sagði hún.
Og Tony tók í sig kjark og dirfð-
ist að snerta vanga hennar. „Þér
líka“, sagði hann.
Maria brosti. „Það er vitanlega ekki
nema eðlilegt", sagði hún. „Það er
jafnheitt á okkur báðum. Og það er
heitt í kvöld; það . . .“ Hún fann ekki
orðið.
„Það er mollulegt". Hann gat sér
til um orðið og var feginn því að
hún kinkaði kolli.
„Já, einmitt", sagði hún og var
honum þakklát fyrir. „Og þó er það
ekki fyrst og fremst veðriö, ekki hit-
inn umhverfis okkur, ekki það . . .“
„Veiztu hvað ég sá fyrir hugskots-
sjónum mínum, þegar þú sagðir
þetta?“ spurði hann. „Flugelda . . .
óumræðilega litfagra og bjarta flug-
elda . . . hér, hið inra með ok;kur . . .
Sérö þú þá líka?"
„Já, þeir eru dásamlega bjartir og
fallegir . . .“
„Þú mátt ekki gabba mig . . . Sérðu
þá . . . í raun og veru?“ spurði hann
ákafur.
María dró krossmark sér við hjarta-
stað. „Ég held að ég hafi aldrei gabb-
að neinn eða blekkt. Og ég vona það,
að slíkt hendi mig aldrei . . .“
Flugeldarnir þeyttust hærra og
hærra, skin þeirra varð stöðugt lit-
ríkara og bjartara. Tony lyfti hendi
hennar ósjálfrátt að vörum sér og
kyssti hana. Og Maria skalf og titraði
við snertingu hans.
Hann hallaði sér að henni, andaði
að sér ilminum úr hári hennar og
hún bauð honum ósjálfrátt þvalar og
opnar varirnar. Bn áður en hann
fengi snert þær, var þrifið í öxl
hans, svo snöggt og hart, að við sjálft
lá að hann félli út af bekknum.
En hann hafði ekki staðið árum
saman í róstum og götubardögum til
einskis. Viðbrögð hans voru orðin
svo Þjálfuð og hröð, að hann hafði
sprottið á fætur áður en hann vissi
sjálfur af og kreppt hnúana til höggs.
Af högginu varð Þó ekki, því að hann
sá að Bernardo, sem borið hafði þarna
„Rólegur, Bernardo", sagðl Tony
og lyfti um leið hægri hendi til merk-
is um það, að Maria mætti treysta
því, að hann færi ekki aö stofna til
óeirða.
Bernardo beit á vörina. „Láttu syst-
ur mína kyrra", sagði hann. Síðan
sneri hann sér að Mariu. „Sástu ekki
að hann er einn af þeim?“ spurði
hann.
„Nei,“ svaraði hún. „Ég sá einungis
sjálfan hann, og hann hefur ekkert
rangt aðhafzt."
Bernardo gaf Hákörlunum merki
um að koma til sin, og Tony sá Chlno
nálgast hröðum skrefum. „Hef ég
ekki sagt þér það margsinnis að það
er ekki nema eitt, sem þessir Kanar
vilja ykkur“, spurði Bernardo syst-
ur sína.
„Því lýgurðu eins og þú ert lang-
ur til“, sagði Tony.
„Láttu hann hafa það svikalaust",
mælti Riff eggjandi og tók stöðu við
hlið Tony.
Chino klappaði á öxl Bernardo,
gekk framar og nam staðar frammi
fyrir Tony. Mjög fölur og ákaflega
rólegur, að þvl er séð varð, virti hann
þennan hávaxna og glæsilega, banda-
ríska pilt fyrir sér. „Komdu þér á
burt", sagði hann og lét ekki neitt
Murray Benovrits heyrði sjálfan sig
kalla háum rómi; „Rólegir fyrir alla
muni, drengir . . . Þetta gekk svo
ljómandi vel. Hvernig stendur á því
að þið hafið svo mikið gaman af að
koma illu af stað? Þið hljótið að
getað skemmt ykkur án þess . . .“
Hann gaf aðstoðarmanninum merki
um það í slfellu, að láta nýja hljóm-
plötu á spilarann. „Og nú farið þið öll
aftur í dansinn", hrópaði hann. „Þið
gerið það fyrir mig . . .“
Bernardo leiddi systur sína yfir á
þann helming gólfsins, sem Hákarl-
arnir höfðu lagt undir sig. Sleppti
ekki takinu á úlnlið henni. Hinni
hendinni varð hann að halda 1 vas-
anum, svo honum yrði það ekki á
að reka systur sinni löðrung.
Aldrei hafði hann orðið fyrir slik-
um vonbrigðum. Það var eins og bezti
vinur hans hefði laumazt aftan að
honum og stungið hann rýtingi í bak-
ið. Hvað hafði fengið hana, systur
hans, sem hann unni mest, til að
haga sér þannig? Einhver ótíndur
Pólverjastrákur . . .
„Við hefðum aldrei átt að leyfa
þér að koma hingað", mælti hann
reiðilega. „Var ég ekki búinn að
segja þér að láta sem þú hvorki sæir
þá né heyrðir? Hvað gengur eigin-
að, laut að stúlkunni á bekknum.
Og þar með var undraheimur hans
lagður í rúst á einu vetfangi. Hann
mundi það nú, að hann hafði ein-
mitt séð þessa stúlku koma inn í
fylgö með Bernardo, og nú vissi hann
að hún var systir hans. Og Tony varð
í senn furðu og skelfingu lostinn . . .
skelfdur er hann sá fram á, að hann
mundi ef til vill glata því, sem hann
hafði fundið dýrmætast.
..Hypjaðu þig heim, Amerikani",
hreytti Bernardo út úr sér.
á ótta sínum bera. „Láttu hana í
friði . . .“
„Vertu ekki að skipta Þér af þessu,
Chino", mælti Tony reiðilaust, en hélt
síðan á brott, vegna þess að hann ótt-
aðist að annars yrði Maria að hverfa
á brott úr danssalnum.
Bernardo greip föstu taki um úln-
lið systur sinni. Leiddi hana á brott
með sér. „Ég þarf að tala við þig . . .“
„Kannski þú þurfir líka að tala
við mig“, hvæsti Riff að honum. „Til
er ég i að koma hérna út fyrir . . .“
„Riff“ — George Chakiries
ingi yfir Þotunum.
for-
lega að þér? Skilurðu ekki spænsk-
una lengur, eða hvað?“
Chino rétti Mariu vasaklútinn sinn,
og hún þerraði augun. „Vertu ekki
svona byrstur við hana, Bernardo",
mælti hann biðjandi.
„Maður verður að vera byrstur
við krakkabjána, ef þeir eiga að
hlýða“, sagði Bernardo.
Framhald á bls. 36.
TIKAN 17