Vikan - 05.04.1962, Side 29

Toni
heimapermanent gerir
hár yóar mjúkt, gljáandi og meðfærilegt

Með TONI fáið pér fallegasta og
varanlegasta permanentið. Vegna þess
að “leyniefni” Toni heldur lagningunni
og gerir hárið svo meðfærilegt, að þér
þurfið aðeins að bregða greiðunni í
hárið, til þess að laga það. Ekkert annað
permanent hefir “leyniefni”. það er
eingöngu í Toni.
Toni er framleitt i þremur styrkleikum
REGULAR fyrir venjulegt hár
SUPER fyrir mjög fínt hár
GENTLE fyrir gróft hár, skolað og litað hár
Einn þeirra er einmitt fyrir yður.
Toni framleiðsla tryggir fegursta hárið
heföi horft á það sjálfur, þegar Juan
kom svifandi upp úr þrónni — en
sú lygi kom Juan vel. Sjeikinn lét
baða hann og bera honum dýrlegar
kræsingar. „Það er svo aö sjá, sem
djúkinn Þinn hafi klórað Þig á bak-
inu“, sagöi hann.
„Já, hann er dálítið harðhentur",
svaraði Juan — og mátti til sanns
vegar færa, því að sú er trú sígauna,
að djúkinn ráöi örlögum sérhvers
memns.
Þegar veizlunni var lokið, lét sá
hinn illi sjeik leiða Juan allsnakinn
upp i háan turn virkisrústa nokkurra
í grennd við tjaldbúðirnar. Einn lít-
ill gluggi var efst á turninum og eng-
inn hleri fyrir. „Þér er frjálst að
ganga út og inn um gluggann með
aðstoð djúka þíns. Sjáðu . . . það
eru ekki nema um fjörutíu fet niður
í mjúkan sandinn".
Þegar Juan var einn orðinn, varð
honum litið út um gluggann. Sá hinn
illi sjeik hafði að visu sagt Það satt,
að ekki voru nema um fjörutíu fet
niður I mjúkan sandinn. Hins vegar
hafði hann ekki getið þess að múrinn
var alsettur löngum, uppsveigðum og
oddhvössum járngöddum, en um fimm-
tán fet frá gluggakistubrúninni og
niður að efstu gaddaröðinni — ber-
sýnilega með ráðum gert, til Þess aö
fangarnir gætu ekki stokkið út, Þvl að
þá mundu þeir festast á göddunum
og rifna á hol.
Ef ég hefði reipi, þótt það væri
ekki lengra en sex fet, hugsaði Juan
Gutierrez með sér, þá væri mér borg-
ið. En hann hafði hvorki reipi né
neitt annað; hann var allsnakinn og
í klefanum var ekki neitt lauslegt.
Juan settist á gólfið og tók að hugsa
sitt ráð . . . tók að hugleiða hvílík
ósköp af köðlum og reipum og bönd-
um hann hefði handleikið á undan-
förnum árum . . . úr hampi, strái og
hrosshári. Hrosshári? Hans eigið hár
var meira en átján þumlungar á
lengd. Einhvers staðar hafði hann
heyrt að það væru hundrað þúsund
hár á hverju karlmannshöfði. Og
hár hans var þétt og sterkt. Þurfti
hann annars við?
Og tafarlaust tók hann að reita af
sér hárið, hvert á eftir ööru, og
flétta úr þvl sterkt reipi. Aö sex
viknum liönum var hann orðinn ber-
sköllóttur — en þá var reipiö líka
orðið eins langt og með þurfti.
Ekki veittu fangaverðirnir þvi þó
neina athygli, að útlit hans heföi
tekið nokkrum breytingum. Þeir
höfðu séð svo marga af föngum sín-
um missa hár sitt og tennur — og
vitið líka. En svo mikinn áhuga hafði
sá hinn illi sjeik á því að sjá hvernig
djúkinn færi að því að bjarga Juan úr
klipunni, eða hvort honum tækist
Það, að hann lét flytja tjald sitt sem
næst turninum; inni í því sat hann
svo og beið, reykti og drakk kaffi —
en Juan var staðráðinn í því, að
þetta skyldi ekki verða honum neitt
skemmtiatriði, auk þess sem hann
gerði sér ljóst aö leyndin sakar ekki
þegar þvi er að skipta.
Því var það, að eina nóttina þeg-
ar hann vissi að sjeikinn var í fasta-
sveíni, brá hann reipinu um krók i
gluggakistunni, sem einhverntima
hafði verið notaður fyrir hlerafest-
ingu, og lét sig siga niður. Um leið
og hann náði fótfestu á efsta krók-
gaddinum, var þrautin unnin; eftir
það var auðvelt að handstyrkja sig
niður eftir göddunum, og að tveim
mínútum liðnum stóð hann óskadd-
aður á mjúkum sandinum.
Sól reis á himni, sá hinn illi sjeik
kom út úr tjaldi sínu til að vegsama
Allah og Múhammeð ■— og Þarna
stóð Juan Gutierrez frammi fyrir
honum.
Nú urðu Beduinarnir fyrst undrun
slegnir. „Gakktu í þjónustu mína
ásamt djúkanum þínurn", mælti sá
hinn illi sjeik, „og ég skal gera mikla
virðingu þína“. En þegar Juan neitaði
því góða boði, móðgaðist sá hinn illi
sjeik. „Farðu þá“, sagði hann, þegar
hann hafði látið færa Juan i góð
klæði. „Taktu með þér vatn, nesti og
hnif, og farðu. Þú færð sólarhring í
forskot, en að honum liðnum veiti
ég þér eftirför, ásamt mönnum mín-
um. Ef við náum þér, gerist þú minn
maður, annars ertu frjáls. Þetta er
drengileg keppni", sagði sá hinn illi
sjeik, „þvi að þú hefur þinn djúka,
en við höfum ekki nema hestana
okkar".
Juan Gutierrez hélt af stað. Hann
miðaði átt við sól og hélt í norður,
i stefnu á hafið. Hann vissi að þess
var engin von, að hann kæmist und-
an Sandurinn var laus undir fæti og
gangandi manni sóttist íerðin seint.
Og þar eð hann hafði ekki nema sól-
arhrings forskot, mundu riddarar
Beduina ekki verða lengi að ná hon-
um.
Þótt útlitið væri ekki betra en
þetta, var honum létt í skapi. Mundi
nokkrum hafa tekizt að sigra þær
þrautir, sem hann hafði þegar sigr-
að? Það lá við sjálft að hann væri
farinn að leggja trúnað á orð gömlu
sígaunakerlingarinnar, tryði þvi sjálf-
ur að hann ætti sér djúka, sem aldrei
þryti ráð — eyðimörkin og sólskinið
hefur furöuleg áhrif á menn. Juan
Mim
siniia
VISCOSA.

yikan 33