Vikan - 24.05.1962, Qupperneq 15

Matsöluhúsið þar sem Helga bjó.
Helga Finnsdóttir,
blaðakona hjá Vikunni, hefur
verið úti í Þýzkalandi í vetur
við nám í blaðamennsku, þýzku
o. fl. Hún dvaldist um tíma í
Bad Aibling, þorpi sunnan við
Miinchen og hér segir hún frá
þýzkri nákvæmni, allra þjóða
fólki í skólanum og ýmsu því
3em orðið hefur á vegi hennar.
hvort eru þær ómerkilegar, eða væmnar, þeir
þræða aldrei neinn meSalveg, þar af leiðandi
hættir þeim til að verða fanatískir, en þaS er
einnig ástæSan fyrir dugnaSi þeirra, svo sjá
má að alit hefur sína kosti og sína gaila.
/■ y G HRÖKK upp úr hugsunum minum viS
að lestin var komin til Bad Albling og
1 y ég varS aS taka til handa og fóta aS forSa
mér út, því þýzkar lestir hafa þann leiS-
iniega siS, aS stoppa þegjandi og hljóðalanst
á áfangastað, og farþeginn verður að gera svo
vei að nota sitt hyggjuvit, ef hann vill vita hvar
hann er staddur og hvenær hann á aS fara lit.
Mér tókst að bjarga mér og öllum farangrinum,
sem var hreint ekki svo litiil, mér virSist annaS
fólk á ferSalagi vera meS alls engan farangur,
að minnsta kosti fer ekkert fyrir honum, en ég
er alltaf hlaSin bögglum og pinklum. Þegar ég
loksins slappaSi af á brautarpallinum, uppgötv-
aSi ég, að ég hafði gleymt handtöskunni inni.
Örvæntingarfulit látbragS mitt hefur víst komiS
gráu heilasellunum af stað hjá farþegunum,
því þar sem ég hljóp á eftir lestinni á fullri
ferð kom taskan fljúgandi út um einn gluggann.
Þá hafði ég endurheimt aleiguna og öll min
persónulegu skilriki, fyrir utan „andlitiS“ og
mynd af þeim heittelskaSa. Ég er ákaflega
bjartsýn aS eSlisfari og þaS eru einmitt svona
hlutir, sem gera mig bjartsýna.
Þá var næst aS gefa sig fram í skólanum.
SkólahúsiS reyndist vera stórt múrsteinshús í
yndislega fallegum garði með tjörn og laufskála,
allt naut þetta sín vel, því veðrið var milt og
blítt og mikil sól, rúmri viku áSur hafði ég
yfirgefið ísland í kulda og dimmviðri. Skóla-
stjórinn, iitill og ákaflega þýzkur í útliti, var
eklcert nema elskulegheitin og af því að ég sagSi
Guten Tag, þegar hann bauð góðan daginn og
settist, þegar hann sagði, Nehmen Sie Platz,
bitte, var það útkljáS mál, að ég skildi þýzku.
Ég skildi þetta seinna, þegar ég vissi að hann
bar mig saman við Japana, sem koniu beina leið
frá Japan og töluðu ekkert nema japönsku, mér
er hulin ráðgáta, hvernig hann fór að því, aS
flokka þá niSur í bekki, eSa svertingja, sem
komu beint úr frumskógum Afrílcu.
TRAX þegar kennslustund var lokiS byrj-
aði spurningakliðurinn og þegar þau
heyrðu að ég væri frá íslandi var þaS
ákaflega spennandi, þá væri ég vikingur.
SiSan myndin Vikingarnir með Janet Leigh og
Kirk Douglas hefur farið sigurför um heiminn,
eru víkingar ákaflega vinsælir. Ég er kannski
ekki alveg eins og Janet Leigh og Sviinn sem
var í bekknum, minnti ekki beint á Kirk
Douglas, en viS virtumst taka þeirra stað í
hugum skólasystkinanna. Svo voru spurningar,
eins og hvort við töluðum ensku, hver væri
konungurinn, livort það væri ekki hroðalega
kalt og allt þakið snjó, hvað landið væri stórt
og hve íbúarnir væru margir. Ég átti í mestum
erfiðleikum með þær tvær síðastnefndu, þvi þó
ég hafi marglært þetta á ég ómögulegt með að
muna tölur, en ég hafði upp á staðreyndunum
og þaS veitti ekki af að læra þær rækilega
utan að, þvi þetta voru sígildar spurningar.
Flestir sem ég talaði við, bæði þarna og annars
staðar, sögðust einhvern tima ætla að fara til
íslands eða langa þangað. Gamla Frón virðist
hafa eitthvert sérstakt aðdráttarafl.
IG LANGAR til að lýsa bekkjarsyst-
kinunum ofurlítið nánar. Stewart var
hár og harðgerður Skoti, þéttur á velli
og þéttur i lund og ákaflega ánægður
með sjálfan sig, eins og þegnum Stóra-Bretlands
ber að vera. Pabbi hans bjó 'til myndirnar meS
Norman Visdom, og sagði hann mér, að Norman
væri skapillur og leiðinlegur hversdags. Stewart
sat öðrum.megin viS mig og hinum megin sat
Kramer, burstaklipptur, frá New York, nákvæm-
lega eins og boxari í útliti, en mjög góður og
barnalegur i sér, eins og titt er um Ameriku-
menn. Stewart og Kramer áttu í eilífum deilum,
þeim bar ekki saman um, hver væri bezti sund-
rnaSur í heiminum, Stewart sagði að hann væri
enskur, Kramer sagði að hann væri amerískur,
Englendingar áttu forláta flugvél, Ameríkumenn
áttu einhverja betri og þar frarn eftir götunum.
Það vakti athygli mina, að allir í bekknum voru
að læra eitthvað eða vissu hvað þeir ætluðu að
verða, nemá Kramer, hann hafði ekki hugmynd
um jiað, sagði bara brosandi og tuggði sitt
liggjó, að hann hefði ekkert hugsað út f það
ennþá.
Svo var Larson, sænski víkingurinn, freknótt-
ur, ljóshærður og bláeygur og afskaplega glað-
lyndur mcð sinn sjunganda sænska hreim i
þýzkunni. Þýzka ioftslagið virkaði ákaflega mis-
munandi á menn, eins og gefur að skilja og
þegar Stewart kom stynjandi i skólann á
morgnana, þvi hann hafði veriS að drepast úr
hita og þurft að kasta af sér öllum sængum
og afkiæða sig, skildist mér, til að fá almenni-
legan skozkan svefn kom Larson náfölur og
hríöskjálfandi úr kulda, vanur upphituðum
sænskum húsakynnum.
Stewart átti einnig í miklum deilum við
Mátthew, sem þó furðulegt megi virðast, var
enskur líka. En þeir voru úr sitt hvorum skól-
anum og deildu um ágæti skóla sinna. Matthew
var lifandi alfræðibók um leikrit ailt frá örófi
alda fram að Ionesko og afskaplega rólyndur.
Enn átti Stewart í deilum og það var við svert-
ingjana. Mátti halda að hann væri sérstakur
fulltrúi nýlendumálaráðherra Breta, með svo
miklum ákafa ræddi hann, hvað Bretum væri
mikil nauðsyn að halda nýlendum sínum, við
Lawamba, Kallikabulu og hvað þeir nú hétu.
En þeir bara brostu eins sauðarlega og svert-
ingjum einum er unnt og manni var ekki grun-
laust um, að þeir væru að brosa að því, hvaS
Bretar væru barnalegir og eftir að hafa rætt
við þá um markmið þeirra og aðstæður i lönd-
um þeirra og sett sig inn i áform þessarar og
þessarar leynihreyfingar, var manni ekki grun-
laust um að þeir mundu ekki láta aS sér hæða.
EMENDUR í skólanum voru áttatiu og
þar af fjórar stúlkur. Ein þeirra var jap-
önsk, agnarlítil, meS hendur og fætur
jafnstóra og eldspýtustokka. Hún sat eins
og dúkka i öllum timum og brosti hæversklega,
þegar litið var á hana og sagði aldrei orð, nema
yrt væri á hana. Hún félck ókjör af bréfum
daglega og einhvers konar linurit, þvi hún var
méðlimur i einhverjum róttækum stjórnmála-
flokki. Það er víst ákaflega mikið i tízku í Jap-
an, að konur séu i stjórnmálum. Ég gat aldrei
felit mig við, þegar hún flissaði i tíma og ótíma
og stakk hnefanum upp í munninn, en kannski
liefur henni fundizt einhver af mínum siðum
jafnóviðkunnanlegur. Hinar tvær stúlkurnar
voru ítalskar og grískar.
Nemendur bjuggu allir á prívatheimilum og
ég var svo heppinn að lenda á pension rétt lijá
skólanum. Eigandi pensioninnar var ekkja, sem
hugsaði ekki um annað en að leita sér að eigin-
manni. Sonur hennar trúði mér áhyggjufullur
fyrir því, að ekkj hefðu nema fjörutíu dagar
Framhald á bls. 37.
VIKAN 15